It's time for you to taste the air || Geboortetopic ||

Langzaam had de blauwe poes haar eigen buik op zien zwellen. Ze had meer eten nodig gehad, of dit er nu was of niet. Ze had zelfs haar plek in de nursery al in genomen; een heerlijk warm nest onder een niet-lekkend dak... Best een aangenaam onderkomen, als ze eerlijk was. Hidden kwam haast elke dag wel even aan, mer verse prooi, een praatje. Toch bleef het bij de poes knagen. Had hij geen ander, nu zij er niet was?
Een hevige kramp sneed plotseling door haar gedachtestroom en kapte deze ruw af. Gehijg klonk door de ruimte. Wat was er aan de hand? Het was alsof ze verscheurd werd, een nieuwe golf pijn drukte haar lucht uit haar longen. 'H-Hidden!' hijgde ze. 'Hiddendance! Littlestream!' Haar stem klonk schor van de pijn, maar was toch zeker wel luid genoeg om de Nursery uit te komen. Toch?

|| Eerst Hidden/Littlestream, daarna de kittens ||

Hiddendance was net op weg naar de prooistapel om een prooi te gaan halen voor Heronwing, die ze tijdens hun bijna dagelijkse praatje dan kon opeten. Het was ongeveer hetzelfde tijdstip als op andere dagen, dus er was een grote kans dat de poes al op hem zat de wachten. Vol opwinding om haar terug te zien, staarde hij naar het kleine hoopje met prooi. De prooischaarste werd steeds erger en erger, besefte hij... Maar zijn Heron, verdiende het beste! Ze moesten toch forse, sterke kittens krijgen? Ze waren er misschien nog niet, maar Hidden hield al van de kittens met heel zijn hart! Hij had nooit gedacht dat dit zoveel voor hem kon gaan betekenen... Wel dus. Na alle dode dieren goed geïnspecteerd te hebben, liep hij op een -nog vrij dikke- merel af. Echter hoorde hij de stem van Heronwing vanuit de Nusery, en liet alle prooi waar ze waren. 'H-Hidden!', klonk ze hijgend en zacht. Zo snel als hij kon spurtte hij naar de kraamkamer. 'Hiddendance! Littlestream!', miauwde ze schor. Behendig kroop hij door de ingang van de Nusery, en al vrij snel stond hij naast het nest van de poes. "Gaat het wel, schat? Wat is er aan de hand?", vroeg hij ongerust. Toen hij haar buik zag, besefte hij al wat er aan zat te komen. Nu ja, dat hoopte hij toch... Hopelijk was Littlestream, de Medicine Cat, zo snel mogelijk bij hen!

Het was donker. En gezellig warm. Hoelang bitterkit in 'de ruimte' had gelegen, kon ze niet inschatten. Ze wist alleen dat het er steeds kleiner werd, of zij werd groter. Met een schok voelde de kitten hoe ze naar buiten werd gedrukt. Vooraleer Bitterkit besefte wat er gebruerde, lag ze op een harde ondergrond en voelde ze koude lucht over haar neusje strijken. Instinctief hapte de pasgeboren kitten naar lucht, waarbij een aantal geschrokken piepjes uit haar mond vertrokken. Ze wou terug naar de ruimte, maar dat was natuurlijk geen optie. Een geruststellende, zoete geur trok haar aandacht, waarbij het gepiep ook stopte.

-mag ik d'r leeftijd op 1 moon zetten? :3

Het katertje lag dicht tegen zijn siblings aangedrukt in de buik van hun moeder. Hij was vrijwel een van de grootste uit het nestje en nam redelijk veel plek in beslag. Hij wist niet hoeveel siblings hij had, maar zo nu en dan voelde hij iets tegen zich aan komen, hij had er tenminste eentje. Het was lekker warm, al schopte het katertje vaak tegen de wand van de baarmoeder als teken dat hij meer ruimte wilde: hij wilde eruit. Vandaag bleek het zover te zijn, toen hij als eerste weggezogen werd uit de o zo vertrouwde plek. Het werd hem erg nauw, maar hij stribbelde niet tegen. Als eerste kitten kwam hij dan uiteindelijk met een plofje in het zachte mos. Voor de eerste keer zogen zijn longen zich vol met adem, wat een beetje pijn deed toen deze open klapten. Het was zwart voor zijn ogen en hij piepte zacht. Het duurde niet lang voordat het redelijk grote katertje op een warme plek werd gelegd en de zoete geur van melk zijn neusje binnendrong. Vervolgens begon hij gierig te drinken van het warme spul.

Het leek alsof hij zweefde. Het was donker, warm. Het voelde veilig, al werd het nu een beetje krap. Hij deelde deze geweldige plek met anderen, één, misschien twee of drie. Hij wist het niet, hij ging enkel van zijn gevoel af. Hij haatte het dat hij deze plek moest delen, het werd langzaam te krap en al het eten werd verdeeld over drie anderen. Natuurlijk moest hij het meest krijgen, hij was altijd het geweldigst en dat zal hij altijd blijven. Het katertje voelde hoe er elke dag wat meer druk op hem kwam en uit protest schopte hij tegen de rand van de baarmoeder, waarvan hij niet wist wat het was. Hij kon helemaal niets zien. Zou het voor altijd zo donker zijn? Maar wat zou dan het nut zijn hier te zitten? Het katertje voelde opnieuw de druk in de baarmoeder opnemen, maar dit keer gevolgd door een enorme zuigkracht. Paniekerig schopte hij om zich heen, probeerde zich vast te grijpen ergens aan, maar hij kon zich nergens aan vast grijpen. Ineens voelde hoe hij meer bewegingsvrijheid had. De zuigkracht was gestopt, maar algauw begon het weer en hij kreeg nog meer ruimte. Het katertje vreesde dat hij ook werd meegenomen, waarheen wist hij niet. En inderdaad, begon de druk weer toe te nemen en werd hij opgezogen. Bark wist niet waarheen, alleen dat het veel krapper was dan in zijn vertrouwde plek. Hij viel voorzichtig n een beetje mos, dat zich onder hem bevond. Het was meteen erg koud. De lucht waar hij door moest ademhalen deed pijn in zijn keel, die de warmte gewend was. Hij haatte het hiet nu al. Maar algauw drong de zoete melkgeur in zijn snuit door en volgde hij zijn instinct, opweg naar het melk. Het beviel hem meteen goed, de zoete smaak in zijn mond. Hier kon hij wel aan wennen.