Per omnia saecula saeculorum

Forever and eternity

Over 4 jaar en 321 dagen geleden. Het was een dag als elkander. Samen met m'n jongste broertje bracht mijn stiefvader ons naar de voorschoolse opvang. Maar die ochtend was niet als elkander. Ik opende mijn ogen voor het eerst die dag, waarin ik een flits/flashback kreeg. Een BMX'ertje, achtervolgd door een grote vrachtwagen. Ik wist niet wat het betekende, maar voelde me er behoorlijk slecht door. En zo verliep de schooldag. Onze scholen waren van elkaar gescheiden, zo ging Quinten naar school in het kleuter-onderwijs die samen was met het 1e, 2e en 3e leerjaar. Mijn broer en ik volgden les in de andere onderwijsschool, van dezelfde afdeling, maar hier werd les in het 4e, 5e en 6e leerjaar gegeven. En toen was de schooldag voorbij. Mijn broer en ik gingen samen naar huis. En zo ging mijn moeder met haar fiets achter mijn kleine broer. Quinten hield van wedstrijdjes, en dus maakte hij elke keer een wedstrijdje tegen m'n mam. Zij met haar vrouwenfiets, mijn kleine broer met zijn BMX. En zo kwamen de twee elkaar weer tegen op een bepaald punt. Maar deze keer niet. Mam fietste in alle paniek naar huis waar mijn broer en ik aanwezig waren, in de hoop dat Quinten daar ook aanwezig zou zijn. Maar dat was hij niet. In volle paniek gingen wij drieën op zoek met de fiets achter onze kleine broer. We troffen hem aan, niet zo ver van de nabij gelegen beek. Hij was geklemd geraakt tussen de wielen van een jeep, en de aanhangwagen die de auto met zich mee droeg. De passagier had kleine Quinten onder zijn aanhangwagen weten te halen, en omstanders hadden de hulpdiensten al verwittigd. Maar wanneer onze moeder ons riep, de aanblik van onze kleine broer, wist ik wat er gaande was Ik fietste terug naar huis, hopend dat hij het zou redden.

Uren verstreken, nadat onze vader m'n broer en mij komen halen heeft, reden we samen naar het ziekenhuis. Bij het betreden overwelmde het verdriet van onze familieleden ons. Onze moeder en stiefvader kwamen bij ons staan. Wenend. Quinten was dat uur overleden.

5 dagen later zou hij begraven worden. Die week bleven m'n broer, onze ouders en ik thuis van school en het werk. Uiteindelijk eindigde dat jaar snel, ook al bleef de tijd voor ons dan ook stil staan. Maar we moesten verder. Voor Quinten.
En zo zat mijn lagere school er op. Mijn broer ging nog een jaartje lagere school lopen, maar op 1 september startte ik in het secundair.

En nu zijn we haast zo'n 5 jaar verder. Geen dag gaat voorbij zonder het verdriet, en dan is dit de reden van dit topic, want het is namelijk zo dat, iedere periode min of meer moeilijk voor ons gaat, en dan vooral vandaag. Onze ouders hadden de toestemming van de gemeente gekregen om ons broertje terug boven te halen, en hem deze (voor)middag te laten cremeren. Mijn broer en ik hebben er beide voor gekozen om er bij te zijn, hoewel bij hem hij liever niet alles wilde meemaken. En dan was het gauw middag, het tijdstip waarin we de stoffelijke overschotten van Quinten mochten gaan ophalen, en naar huis brachten. We hadden, bij het cremeren de kans om een deel van Quinten opzij te houden, om eventueel als ketting of als ring te dragen. Ik heb hier zelf voor beslist om dit WEL te doen, om zo elke dag van de rest van mijn leven een deel van Quinten bij me te dragen. En dit als teken dat het beter met me gaat sinds die 5 jaar, maar ik nog steeds met verdriet leef.

Ik had enkelen van jullie beloofd om dit vanaf vandaag op te biechten, en waarom dit de reden is dat ik minder actief ben in het IC gedeelte. Hopelijk begrijpen jullie dit dan ook.