Who's that black cat?

Woollenkit had kunnen ontsnappen aan de nursery en dwaalde nu rond door het Thunderclan territorium. Ze keek op naar de hoge bomen en neer naar de lekker geurende bloemen. Ze jaagde achter een vlinder aan en probeerde een muis te pakken. Toen ze daarna met haar neus in modder viel, was de pret echter al snel over. Ze keek omhoog en had geen idee meer waar ze was. Woollenkit liep nog wat verder toen ze opeens een hele vieze geur rook. Ze hoorde een ongelofelijk lawaai en de lucht werd zuur. Ondanks de rare omstandigheden vond ze het toch wel interessant en liep erop af. Het werd wat rustiger maar de vieze, zure lucht hing er nog steeds. Ze duwde de planten opzij en stond aan de rand van een vieze, zwarte, warme strook recht door het woud heen. Een koele wind blies door haar vacht en even rilde ze van de aanblik van de overkant, achter de enge zwarte strook. Er stonden daar hoge bomen, andere bomen dan in Thunderclan. Het leek alsof ze harde haren hadden in plaats van bladeren en ze waren veel donkerder dan die van Thunderclan. Daardoor leek de hele overkant donker en duister. Ze keek om zich heen en probeerde door haar mond te ademen om de vieze lucht niet te ruiken. Toch proefde ze de geur in haar mond dus ademde ze maar weer via haar neus. Opeens dacht ze iets anders te ruiken. Iets bekends maar toch ook weer niet. Woollenkit sloop verder en zag iets bewegen in de bosjes vlak voor haar. Ze wilde net iets zeggen toen ze de lekkere geur rook van het voedsel dat haar ouders altijd aten. Ze voelde het water in haar mond stromen en zag opeens een stuk zwarte vacht uitsteken vanachter de struiken. Woollenkit besloot een grapje uit te halen en sloop op de zwarte pluk haar af. Ze zakte diep door haar poten en schudde even met haar achterwerk in de lucht alvorens de sprong te maken met een mooie oorlogskreet. Ze zweefde door de lucht en landde op een kat die gelijk een gat in de lucht sprong. Woollenkit was echter niet voorbereid op deze tegenstand en viel gelijk van de kat af. Het duizelde even en haar kopje deed pijn. Ze keek op en zag een grote zwarte kater met zijn haren overeind staan. Hij had een witte staartpunt met 2 witte ringen. Zijn tenen, borst en mond waren ook wit maar vooral de twee witte halve manen onder zijn ijsblauwe ogen vielen haar op. Hij leek even geschrokken maar kwam al snel weer bij. Woollenkit dacht dat hij vast al een warrior was dus praatte ze met respect tegen hem.
‘Sssorry meneer, maar iiik ken u niet’ ze was even onzeker, maar bedacht dat het beter was niet zwak over te komen en liet haar nieuwsgierigheid de overhand nemen.
‘Wat doet u op Thunderclan territorium?’

(Sorry, alleen voor Woollenkit en Nightclaw )

Nightpaw zat al een tijdje naar de overkant te kijken, het Thunderclan territorium. Zijn ogen waren via het stinkende donderpad afgegleden naar het vijandelijke gebied. Verstopt in de struiken had hij zijn plannetje zitten uitdenken. Het was best een gevaarlijk plan, maar als hij kon afgaan op wat zijn clan mates over Thunderclan hadden gezegd, zou het best wel meevallen. Nightpaw glimlachte even. De Thunderclan katten zouden zwak, laf en dom zijn. Ze zouden niet durven te vechten voor hun voedsel en de stom zijn om de geuren van andere clan katten te herkennen. Nightpaw’s plan zou dan ook niet zo stoer zijn, maar hij wilde het gewoon doen voor zichzelf. Zijn clan zou niets te weten komen en als het goed ging, Thunderclan ook niet. Hij zou het donderpad oversteken en een muis vangen. Dan zou hij weer terug gaan en zijn sporen zouden goed uitgewist zijn en niemand zou er ooit iets van te weten komen.
‘Ja, nu!’ dacht Nightpaw en hij racete het donderpad over. Hij voelde de warme, harde grond onder zijn poten schieten, zijn lange klauwen schavend over het pad. Eenmaal aan de overkant hijgde hij even na, maar hij keek al snel weer in het rond om vijandelijke katten op te merken, nee niets. Nightpaw dook op de grond en spitste zijn oren. Hoorde hij daar nu een muis lopen? Ja, hij proefde de warme levensgeur in zijn mond en zijn ogen zochten af naar het diertje. Hij zag het zichzelf zitten wassen bij de stam van een boom. Rustig sloop hij op de muis af, nauwlettend op zijn houding en geluid. Toen hij op de minimale afstand was, sprong hij boven op de muis en doodde het snel. Nightpaw voelde zijn maag rommelen bij de geur van de pas gedode prooi en snel at hij het beestje op. Hij ging even liggen en likte zijn poten af. Plots hoorde hij iets kraken en net toen hij wilde omkijken sprong er iets op zijn rug. Een nieuwe geur overspoelde hem en door zijn snelle reactie gooide hij het kleine schepseltje van zijn rug af. Nightpaw was zo geschrokken dat al zijn haren overeind stonden. Hij had geen enkele vreemde geur geroken tot het te laat was. Waarschijnlijk had de kleine kit, die nu voor hem stond en zo te zien nog meer geschrokken was dan hij zelf, de wind tegen gehad waardoor hij haar niet geroken had. Nightpaw bekeek haar even, net zoals zij bij hem deed. Ze was een hele jonge kitten, iets te klein voor haar leeftijd en ze had een heel pluizige, licht rode vacht. Haar amberen ogen stonden wijd uiteen toen ze zich verontschuldigde al was ze snel weer op haar gemak toen ze vroeg wat hij hier deed. Nou, een ding was zeker, als alle Thunderclan katten waren zoals zij, zouden ze in ieder geval niet laf zijn. Ondertussen probeerde Nightpaw snel een smoesje te verzinnen.
‘Ik, eh, ik was net aan het jagen toen deze muis het donderpad overstak. Ik rende achter hem aan en aangezien hij eigenlijk van Shadowclan kwam, is hij van mij.’
Nightpaw hoopte dat deze kit niet al te veel geleerd had van haar ouders anders zou ze wel weten dat de muis dan toch van Thunderclan was.

(Sorly, inspiratieloos)

De grote zwarte kater legde uit hoe hij hier gekomen was. Dat was best een logische reden dacht Woollenkit. Ze keek even naar haar voetjes en toen weer naar de kat.
'Komt u dan van de overkant?' vroeg ze een beetje bedeesd.
De overkant, die dan waarschijnlijk Shadowclan was, had haar eng en duister geleken. Eigenlijk was deze kater dat ook wel een beetje, toch was ze niet heel bang voor hem. Woollenkit keek hem aan en kreeg plots een angstgevoel in haar buik toen ze naar de ijsblauwe ogen van de warrior keek. Ze waren koud en gevoelloos, zoiets had ze nog nooit gezien. Ze had er de hele tijd ook niet zo opgelet, maar nu vielen ze haar op. Ze rilde even en keek terug naar de grond, maar toen ze daar de lange klauwen van de kater zag richtte ze haar blik op de boom die achter hem stond. Wachtend op een antwoord.

Nightpaw was opgelucht toen de kit vroeg of hij van de overkant kwam, dat betekende vast dat ze hem geloofde. Het viel hem ook op dat ze steeds meer verlegen werd. Dat gaf hem juist steeds meer zelfvertrouwen.
‘Ja, ik kom van de overkant,’zei hij en voegde eraan toe,’waar we nog echte warriors hebben, die vechten voor alles. Die een kleine kit als jij zo aan stukken zouden scheuren. Het is dat ik zo aardig ben, anders was je al lang dood.’
Nightpaw glimlachte even.
‘Volgens mij denkt deze kit dat ik al een warrior ben.’ dacht hij gemeen.
‘Nou kleine kit, ga maar snel terug naar je nursery, je ouders zullen je vast wel missen’ en hij gaf de kitten een duwtje met zijn grote klauwen. Zijn clan zou hem ook wel missen als hij zo lang weg was en hij moest ook nog zijn geur maskeren. Nightpaw beet even op zijn wang en keek terug naar de kit.

Woollenkit had het idee dat de houding van de kater veranderde. Hij ging meer rechtop staan en keek haar uitdagender aan. Woollenkit kromp ineen bij de woorden van de vreemdeling. Ze had altijd gedacht dat geen enkele kat kittens iets aan mochten doen, maar blijkaar lag dat voor Shadowclan anders, of loog hij? Ze zag dat de kater gemeen lachte en hij zei toen:
‘Nou kleine kit, ga maar snel terug naar je nursery, je ouders zullen je vast wel missen’
Dat deed pijn voor Woollenkit. Ze had haar vader nooit gekend en haar moeder, tja dat was een geval apart. Ze wist ook wel dat deze kater dat niet wist en nam het hem dan ook niet kwalijk maar ze voelde zichzelf niet meer zo goed. De warrior gaf haar een duwtje en ze werd vooruit geschoven. Ze keek de kater vragend aan met grote ogen. Hij was zo anders dan alle katten die ze kende. Waren ze allemaal zo in Shadowclan? Of was hij nou zo eh, raar? Zo afstandelijk, maar toch ook weer persoonlijk. Hoewel ze best bang voor hem was vond ze hem ook interessant. Ze wilde nog even blijven, maar bleef haar ondergedoken houding aanhouden. Haar gouden ogen wijd open gesperd.

Nightpaw zag dat de kitten bang werd en ineen kromp. Dat deed hem goed. Hij voelde zich goed bij het zien van angst bij zijn vijanden. Al voelde hij zich bij deze pluizige kit wel een beetje schuldig. Ze was nog maar een kitten en hij was wel op haar terrein. Nightpaw ontspande zich meer en probeerde de kitten wat aardiger aan te kijken. Eigenlijk wilde hij wel weten hoe ze heette, misschien zou dat later ook nog wel van pas komen dacht hij al iets gemener.
'Zeg, hoe heet jij eigenlijk?' vroeg Nightpaw toen neutraal.
Het kwam misschien stom over, hij deed eerst zo onaardig en nu vroeg hij haar naam. Maar goed, later zou dat misschien dus wel handig zijn. Nightpaw lachte even naar de kit en stond op, alsof hij al aanstalten maakte om te vertrekken.

Net toen Woollenkit dacht dat ze toch maar beter weg kon gaan, vroeg de onbekende kater om haar naam. Ze twijfelde even, maar toen de kater aanstalten maakte om te vertrekken gaf ze hem toch snel antwoord:
'Woollenkit, ik heet Woollenkit'
Ze wist niet of ze er goed aan deed hem haar naam te vertellen, maar misschien zou hij haar wel onthouden en later vrienden worden wanneer zij wat ouder was. Ze ging wat rechter op zitten en wachtte op wat de kater zou zeggen.

De kit had snel haar naam gezegd toen hij deed alsof hij weg ging. Nightpaw lachte even om zijn macht.
'Woollenkit huh? Wel, misschien zien we elkaar ooit weer. Voor nu tot ziens en concentreer je maar op je training. Je zult het nodig hebben als je me weer ziet.'
Hij lachte even aardig naar de kitten en stond toen op. Hij zwaaide met zijn staart als afscheid en zei nog als laatste:
'Voordat je terug gaat naar je kamp, rol eerst nog even door de modder heen. Dat is goed voor je vacht.'
Toen sprong hij weg over het Donderpad, terug naar Shadowclan. Hij rolde eerst zelf ook nog even door de modder heen om zijn geur te maskeren. Daarna verdween hij in de schaduwen om het hele voorval voor de rest van zijn leven te vergeten, dacht hij.

De grote kater had gezegd dat ze elkaar misschien ooit wel weer zouden zien en dat ze zich erop voor moest bereiden. Ook had hij haar advies meegegeven. Woollenkit had hem nagekeken toen hij terug naar Shadowclan rende, over het Donderpad. Daarna was ze terug gegaan naar haar eigen kamp. Ze was in een plas modder gesprongen en was toen helemaal vies verder gegaan. Eenmaal in het kamp was haar moeder boos geworden omdat ze zo vies was. Woollenkit wilde haar vertellen over de Shadowclan warrior, maar ze geloofde haar niet net zoals al de anderen. Woollenkit was boos in slaap gevallen en droomde nog vele nachten over de mysterieuse kat. Daarna was ze hem vergeten. Het hele voorval was weg, maar diep in haar hart wist ze, dat ze hem ooit weer zou tegenkomen...

~topic uit~