Coming back down

I just can't escape
It's like you're here with me now
But the words you say
They always seem to fade out
Since you been away
I'm just a face in the crowd
Someday, someday
I know you're coming back

Haar donkergele ogen vertoonden de eens zo felle en gelukkige glans minder dan ooit tevoren en met trage stapjes baande ze zich een weg door het Thunderclan territorium heen. Haar pluizige staart sleepte achter haar aan en vormde een klein spoor in de sneeuw. Haar blik was op het met manen schijn belichte pad gericht terwijl haar oortjes rechtop stonden, nog net in staat zijnde alle geluiden om haar heen op te vangen. Niet dat het haar nog veel uitmaakte wat er met haar gebeurde. Het enige waar ze in heel haar leven had om gegeven had ze kwijtgespeeld. Puur omdat ze wou weten of ze anders met hem kon leven, omdat ze meer had gewild dan alleen vriendschap, en dat nog steeds wou. Echter zaten haar gevoelens helemaal in de knoop op dit moment, en leek het wel of de poes om de minuut van gedrag veranderde. Ze had geen zin om vandaag in de krijgers den te gaan slapen, en aangezien ze toch geen slaap kon vatten had ze maar besloten een nachtelijke wandeling te maken. Cherrypelt hielt halt toen ze de geluiden van het beruchte donderpad begon te horen en keek even schichtig op. Had ze het al tot hier gemaakt? Voorzichtig nam de poes enkele stapjes naar voren en plaatste ze haar rechter voorpoot op het verarmde pad. Zou ze? Zou het niet beter zijn dat niemand meer last van haar had? Dan kon Maskheart rustig zijn leven verder leiden, zonder de regels te hoeven breken. Zonder dat zij nog de kans had zijn hart te breken, en omgekeerd. De poes zuchtte even, maar trok uiteindelijk haar poot weer terug toen ze in de verte een monster zag aanrazen. Nee, het was haar tijd nog niet. Haar voetsporen zouden nog een tijd langer zichtbaar zijn op deze wereld.

With your blood on my hands
I blacked out
But now I do understand
That you were too good
For this world so you left it
Everything turned red
And then you made an exit

{Milkypaw}

Starend naar een paar planten zat Milky zich lichtelijk te vervelen. Deze planten waren van weinig nut en al waren ze dat wel, ze ging haar nachtelijke uitjes niet verspillen aan hen. Dat zou ze dan wel op de terugweg doen. Maar dan moest ze het wel onthouden. Maar nu waren ze niet nuttig, dus wat zat ze er eigenlijk ook over te tobben. Alsof ze net wakker was geworden, keek ze op. Rustig knipperde ze met haar ogen en keek om zich heen. Een van de eerste dingen die ze toen zag, waren pootafdrukken met een lange, dikke streep er tussendoor. Een van haar oogleden ging wat vragend omhoog. Wat was dat nu weer? Voorzichtig liep ze er naar toe. De geur van een thunderclan poes was duidelijk te ruiken. Op een rustige pas volgde ze het spoor tot ze in de buurt kwam van het Thunderpath. Direct schoot haar vacht omhoog, toen ze een monster voorbij hoorde razen. Die dingen, ze vond ze nog steeds vreselijk. En ze stonken. Wat moest die kat hier nu weer in godsnaam.
Vanop een afstandje zag ze haar al zitten. Een calico poes, langharig met gele ogen. Ze herkende haar vaag, maar kon niet direct zeggen waarvan. Echter toen ze in haar geheugen begon te graven, herinnerde ze zich het weer. Dat was die crush van Maskheart! Wat deed die in godsnaam zo dicht bij het Thunderpath? Nog een monster reed voorbij, de grote ogen schenen even vervaarlijk op de poes, maar hij raakte haar niet. Direct vloog ze op haar af en sprong tegen haar zij aan. "Wat denk jij te doen zo dicht bij het Thunderpath?" piepte ze met een bange ondertoon. Haar vacht stond nog steeds rechtop en ze keek naar de poes.

Nieuwsgierig keek ze op toen ze pootstappen in een snel tempo op haar af hoorde komen. Haar amberkleurige ogen vingen de witte vacht van Milkypaw op, welke niet in leek te houden en zomaar tegen haar aan vloog. Ze voelde hoe de lucht uit haar longen werd geperst toen ze tegen de grond aan smakte. "Wat denk jij te doen zo dicht bij het Thunderpath?" Klonk de kleine apprentice bang, waarop Cherrypelt reageerde door een boze blik op haar te werpen. "Waar was dat voor nodig?!" Haar stem trilde zachtjes van de woede, en tot haar eigen grote irritatie bevatte haar woorden zelfs een ietwat wanhopige toon. Dit was de apprentice van Maskheart.. Milkypaw. Lichte jaloezie borrelde in haar op omdat de witte kattin wel altijd bij de kater kon zijn.. Jaloezie omdat.. Nee! Ze zou niet meer over hem nadenken! Algauw krabbelde de gevlekte poes zich overeind en schudde ze haar veelkleurige pels uit. Geweldig, nu hing deze ook nog vol met slijk.