Let's start!

Jumppaw&Kittyheart

Kittyheart was deze ochtend, niet te vroeg maar naar haar idee ook zeker niet te laat, naar de Apprentices Den gegaan om Jumppaw te wekken. De jonge kat was nog maar net Apprentice, maar Kittyheart hoopte dat ze gelijk had wanneer ze dacht dat ze vast graag wilde beginnen met oefenen. Dat wilden veel Apprentices wel, dus.. Kittyheart was voorzichtig de Apprentices Den binnen gegaan. Het leek nog maar zo kort geleden dat ze hier zelf had gelegen, met Bluewave aan haar zijde.. Voorzichtig had ze Jumppaw gewekt. Veel katten sliepen graag uit. Sorry, Jumppaw, daar moest ze maar even aan wennen; trainen is op tijd opstaan. Later zou je echt merken dat het geholpen had. Kittyheart had met Jumppaw afgesproken dat ze bij het Kleine Meer zouden gaan trainen. Nee, nog niet op vissen jagen. Ze kon toch niet riskeren dat Jumppaw verdronk! Vissen waren bovendien te snel voor een beginneling. Eerst zouden ze gaan sluipen en wat uithalen leren, tenminste, dat was de planning. Kittyheart had de hare gebaseerd op haar eerdere trainingen met Mousepaw en de lessen die Emberstorm haar gegeven had. Emberstorm was werkelijk een lieve mentor voor haar geweest.. Kittyheart was haar dankbaar daarvoor en hoopte dat ze net zo'n goede mentor kon worden voor Jumppaw als Emberstorm voor de toenmalige Kittypaw geweest was. Dat leek zo dichtbij en zo lang geleden.. Kittyheart ging rustig bij het Meer zitten. Ze had al gegeten en wat gedronken, in het kamp. Jagen zou ze later wel doen, eerst trainen. Kittyheart hield haar oren gespitst en lette goed op of ze Jumppaw hoorde komen. Al snel hoorde ze takken kraken en ving ze de geur van de Apprentice op. 'Hoi Jumppaw! Klaar voor je eerste training?' vroeg ze vrolijk maar toch serieus.

Jumppaw lag lekker te slapen in de Apprentices Den, en schrok dan ook toen ze gewekt werd. Eerst dacht ze dat het een vos was, maar de geur van Kittyheart kwam in haar neus.En ze was meteen wakker, tuurlijk vandaag had ze training! Jumppaw stond op, en rekte zich uit. En volgde haar mentor. Kittyheart was wat vlugger dan Jumppaw, dus moest Jumppaw het op haar geur doen. Uiteindelijk was ze bij het meer, ze zag Kittyheart al zitten. En kwam te voorschijn, Kittyheart had haar al door,''Hoi Jumppaw! Klaar voor je eerste training?' Jumppaw sprong met een grote sprong naast haar, ''Jep!,'' antwoordde ze blij. En keek in het water, ze was benieuwt wat ze ging doen. ''Misschien vissen. Of gewoon jagen op vogels. Of muizen. Al dacht Jumppaw dat ze vogels nog het best kon. Jumppaw zwiepte even met haar staart.Waarneer gingen ze nou beginnen? Jumppaw stak haar kopje in de lucht, en rook de geuren op. Vele geuren kwamen haar tegen moet. Oude geuren, maar ook verse. Jumppaw keek Kittyheart aan.

Jumppaw had het waarschijnlijk op haar geur gedaan, wat Kittyheart al een goede vooruitgang vond. Apprentices die dat niet konden hadden later in de training veel meer moeite met het vinden van prooi en dergelijke. Kittyheart wierp even een blik op het water, waar de zonnestralen op speelden. Nee.. dat was echt nog te ver gevorderd. Ze ging de eerste training van Jumppaw echt niet verpesten! Dat zou echt.. stom zijn. Gelukkig had Jumppaw er zin in; ze deed haar naam ook gelijk eer aan door met een sprong naast haar te landen. Kittyheart werd er spontaan nog vrolijker van; ze had er zin in! Ze zou eerst wel wat uitleggen over sluipen, dan konden ze op muizen gaan jagen. Vogels zaten over het algemeen in bomen en het klimmen lukte pas goed genoeg om er één te vangen als je kon sluipen. Alles leidde terug naar de basis. 'Oké, Jumppaw! Leuk dat jij m'n Apprentice bent!' Kittyheart stond op het punt om af te dwalen, onderdrukte die neiging en haalde even diep adem. 'We gaan eerst sluipen, want dat heb je voor alle andere dingen nodig. Ik doe het eerst voor en leg wat uit, dan gaan we oefenen tot je het goed genoeg kunt. Later nog wat herhalen, maar goed.. En dan kunnen we wat gaan jagen!' Kittyheart keek vrolijk naar Jumppaw. 'Kijk goed. Je gaat laag naar de grond, door je poten en verdeelt je gewicht goed over allebei je flanken. Dan ga je een stukje lopen. Probeer jij eens?' Nieuwsgierig keek Kittyheart naar Jumppaw, benieuwd hoe de enthousiaste poes het zou doen.

'Oké, Jumppaw! Leuk dat jij m'n Apprentice bent!' zei Kittyheart. Jumppaw spon even, maar richtte zich toen weer op Kittyheart, 'We gaan eerst sluipen, want dat heb je voor alle andere dingen nodig. Ik doe het eerst voor en leg wat uit, dan gaan we oefenen tot je het goed genoeg kunt. Later nog wat herhalen, maar goed.. En dan kunnen we wat gaan jagen!'' zei ze. Dat was blijkbaar de eerste opdracht. 'Kijk goed. Je gaat laag naar de grond, door je poten en verdeelt je gewicht goed over allebei je flanken. Dan ga je een stukje lopen. Probeer jij eens?'legde Kittyheart uit. ''Oké,'' antwoordde Jumppaw. En bukte zich, zodat ze laag bij de grond was. En door haar poten. Ze verdeelde het gewicht over haar flanken, en probeerde te lopen. Het ging prima. Ze besloop een stukje schors, en deed alsof het een muisje was. Steeds dichterbijer was ze. Toen ze er was, sloeg ze het stukje schors weg. Ze ging weer gewoon zitten, en keek naar Kittyheart. ''Hoe ging dat?'' vroeg ze. En keek benieuwt naar Kittyheart. Wat zal ze zeggen? Dat ze het goed deed, of juist verkeerd. Of iets anders. Jumppaw dacht het laastte. Er was kans dat ze niet goed door haar poten gingen. Of zo.

Jumppaw luisterde aandachtig, wat Kittyheart fijn vond. Als ze de aandacht had kon ze het al beter uitleggen! Ze was net klaar met het sluipen. Jumppaw was gelukkig ook niet van plan te gaan zeuren over wat ze gingen doen en leek gewoon blij dat te gaan doen. De kleine, gestreepte poes ging door haar pootjes, tot haar buik bijna over de grond ging. Dat was al goed. Het ging best goed, dat moest Kittyheart toegeven. Alleen leek ze af en toe nog wat te wankelen. Het stukje schors werd het eerste slachtoffer van de jonge Apprentice. Kittyheart glimlachte en onderdrukte haar eigen energie. 'Je deed het goed. Wil je het nog eens proberen en nu je staart gebruiken om je evenwicht nog beter te bewaren? Gewoon hetzelfde, alleen nu gebruik je je staart als extra hulpmiddel,' legde Kittyheart uit. Dit hoefde ze niet voor te doen, dat had ze al gedaan. Jumppaw zou het vast wel begrijpen; ze was intelligent. 'O ja, en we gaan straks proberen of je nog stiller kunt lopen, maar daarvoor moet je evenwicht eerst perfect zijn,' lichtte Kittyheart toe. Daarna knikte ze bemoedigend naar Jumppaw, best trots dat ze het al kon bij één van de eerste keren proberen. De wind streelde door haar vacht en rimpelde het water, al keek Kittyheart daar niet naar. Haar aandacht was totaal op Jumppaw gericht, vol interesse. Ze was echt van plan de Apprentice zoveel mogelijk te leren! Dat had ze Tallstar beloofd en dat vertrouwen had ze gekregen, niet om te beschamen.

'Je deed het goed. Wil je het nog eens proberen en nu je staart gebruiken om je evenwicht nog beter te bewaren? Gewoon hetzelfde, alleen nu gebruik je je staart als extra hulpmiddel,' Zei Kittyheart. Jumppaw glom van trots, en luisterde aandachtig. Nu moest ze haar staart gebruiken.Opnieuw zakte de gestreepte poes door haar poten, en zocht nu een echte prooi. Een muis of zo. Haar staart zwiepte een beet, en ze rook alle geuren. Vele waren nieuw. Dus wist ze nooit of het een plant of een muis was. Opeens hoorde ze geristel in het gras, het kwam niet van haar mentor. Dus misschien wel een muis. Jumppaw keek de kant van het geluid op. En zag iets bruins. Nu moest ze het doen. Niet twijfelen.Ze sloop op het beestje af, en hield haar staart in balans waarmee haar hele lichaam ook in evenwicht was. Steeds dichterbijder kwam ze bij het beestje. De muis waste zijn kopje, en keek op. Had hij haar gehoord?. Het leek even van wel. Jumppaw ging nog verder door haar poten, en haar staart zwiepte schokkend. Haar nagels waren uitgestoken. Ze maakte zich klaar voor de sprong. Ze mekkerde. En sprong. Ze sprong naar de muis. En blijkbaar had ze geluk, want ze lande met haar poot op de muis. Ze tilde haar pootje voorzichtig op. En keek. Het muisje leefde nog, en wou weg. Maar Jumppaw belette hem dat, en zette haar tanden in het lichaampje. Meteen was het beestje dood. Jumppaw pakte het op. En liep ermee naar haar mentor. Ze legde het neer, en ging zitten.

Onderwerp: Re: Let's start! Vandaag om 21:16
'Je deed het goed. Wil je het nog eens proberen en nu je staart gebruiken om je evenwicht nog beter te bewaren? Gewoon hetzelfde, alleen nu gebruik je je staart als extra hulpmiddel,' Zei Kittyheart. Jumppaw glom van trots, en luisterde aandachtig. Nu moest ze haar staart gebruiken.Opnieuw zakte de gestreepte poes door haar poten, en zocht nu een echte prooi. Een muis of zo. Haar staart zwiepte een beet, en ze rook alle geuren. Vele waren nieuw. Dus wist ze nooit of het een plant of een muis was. Opeens hoorde ze geristel in het gras, het kwam niet van haar mentor. Dus misschien wel een muis. Jumppaw keek de kant van het geluid op. En zag iets bruins. Nu moest ze het doen. Niet twijfelen.Ze sloop op het beestje af, en hield haar staart in balans waarmee haar hele lichaam ook in evenwicht was. Steeds dichterbijder kwam ze bij het beestje. De muis waste zijn kopje, en keek op. Had hij haar gehoord?. Het leek even van wel. Jumppaw ging nog verder door haar poten, en haar staart zwiepte schokkend. Haar nagels waren uitgestoken. Ze maakte zich klaar voor de sprong. Ze mekkerde. En sprong. Ze sprong naar de muis. En blijkbaar had ze geluk, want ze lande met haar poot op de muis. Ze tilde haar pootje voorzichtig op. En keek. Het muisje leefde nog, en wou weg. Maar Jumppaw belette hem dat, en zette haar tanden in het lichaampje. Meteen was het beestje dood. Jumppaw pakte het op. En liep ermee naar haar mentor. Ze legde het neer, en ging zitten.

Sparrowpelt schreef:

'Je deed het goed. Wil je het nog eens proberen en nu je staart gebruiken om je evenwicht nog beter te bewaren? Gewoon hetzelfde, alleen nu gebruik je je staart als extra hulpmiddel,' Zei Kittyheart. Jumppaw glom van trots, en luisterde aandachtig. Nu moest ze haar staart gebruiken.Opnieuw zakte de gestreepte poes door haar poten, en zocht nu een echte prooi. Een muis of zo. Haar staart zwiepte een beet, en ze rook alle geuren. Vele waren nieuw. Dus wist ze nooit of het een plant of een muis was. Opeens hoorde ze geristel in het gras, het kwam niet van haar mentor. Dus misschien wel een muis. Jumppaw keek de kant van het geluid op. En zag iets bruins. Nu moest ze het doen. Niet twijfelen.Ze sloop op het beestje af, en hield haar staart in balans waarmee haar hele lichaam ook in evenwicht was. Steeds dichterbijder kwam ze bij het beestje. De muis waste zijn kopje, en keek op. Had hij haar gehoord?. Het leek even van wel. Jumppaw ging nog verder door haar poten, en haar staart zwiepte schokkend. Haar nagels waren uitgestoken. Ze maakte zich klaar voor de sprong. Ze mekkerde. En sprong. Ze sprong naar de muis. En blijkbaar had ze geluk, want ze lande met haar poot op de muis. Ze tilde haar pootje voorzichtig op. En keek. Het muisje leefde nog, en wou weg. Maar Jumppaw belette hem dat, en zette haar tanden in het lichaampje. Meteen was het beestje dood. Jumppaw pakte het op. En liep ermee naar haar mentor. Ze legde het neer, en ging zitten.

(Haal deze wel een keer weg)

De trots van de kleine Apprentice deed haar goed. Kittyheart vond het fijn als ze iemand blij kon maken en tegelijkertijd iets kon leren. Alleen maar nuttig, toch? Trouwens, het was altijd beter als een Apprentice zijn of haar leerling mocht. Dat was positief voor het leren en het werd gemakkelijker kritiek aardig te brengen. Geen beledigingen nodig! Het verbaasde haar echter wel dat Jumppaw een prooi ging zoeken, meteen al. Het was de bedoeling dat ze haar techniek onder controle kreeg, niet dat ze alle prooi wegjoeg! Bezorgd keek Kittyheart toe. Straks waren alle muizen weg! Moest ze Jumppaw nu stoppen? Dat kon ze ook niet maken.. De Apprentice was net lekker bezig. Trouwens, ze kende de geuren nog niet. Wat deed Jumppaw? Hiervoor had ze wel een terechtwijzing nodig. Kittyheart wachtte tot Jumppaw terug was, na een mekkerend geluid uitgestoten te hebben. Dat verbaasde haar wel, maar goed. Kittyheart keek naar het muisje en toen naar Jumppaw. 'Je techniek was al beter, alleen daar zullen we nog wel op moeten oefen. Ook is het nog niet de bedoeling dat je gaat jagen; teveel risico. Je moet alle geuren en dergelijke nog leren en er is een kans dat je alle prooi tijdelijk wegjaagd,' vertelde Kittyheart haar ernstig. 'We kunnen je beter eerst de geuren laten kennen,' bedacht Kittyheart. 'Kom je mee? Dan gaan we een rondje lopen.' Kittyheart liep wat verder langs het meer, om na een stuk of tien meters af te buigen naar de struiken, waar meerdere dieren zouden zitten. Plots bleef ze stil staan, net een standbeeld. 'Snuif de geur goed in je op. Muis,' fluisterde ze stil. Toen ze dacht dat Jumppaw daar genoeg tijd voor had gehad sloop ze verder. Een kwinkelierend geluid kondigde een vogeltje aan. Kittyheart knikte naar boven, als teken dat ze moest kijken en luisteren. De geur van vogel kwam later wel. Zo volgden er nog een paar prooidieren en geuren die Jumppaw moest kennen. Kittyheart zou haar later nog eens overhoren, om te kijken wat ze onthouden had.

(Kan berichten niet weg krijgen.)


Je techniek was al beter, alleen daar zullen we nog wel op moeten oefen. Ook is het nog niet de bedoeling dat je gaat jagen; teveel risico. Je moet alle geuren en dergelijke nog leren en er is een kans dat je alle prooi tijdelijk wegjaagd,' vertelde Kittyheart haar ernstig. 'We kunnen je beter eerst de geuren laten kennen,' bedacht Kittyheart. 'Kom je mee? Dan gaan we een rondje lopen.' Jumppaw schrok een beetje van dit antwoord, ''Sorry. Kittyheart,'' zei ze. Een boog haar kopje. Maar Kittyheart liep weg, Jumppaw sprong op, en rende haar achterna. Zodat ze naast haar liep. Opeens bleef Kittyheart stil staan, '''Snuif de geur goed in je op. Muis,' fluisterde ze. Jumppaw deed wat er van haar gevraagd werd, en snoof. Een lichte geur kwam binnen, en Jumppaw nam aan dat dat een muis was. Ze keek naar Kittyheart, die verder sloop. Jumppaw volgde haar weer. Opeens keek Kittyheart weer naar boven, en nu hoorde Jumppaw het ook. Het gefluit van een vogel. Jumppaw keek omhoog. En bekeek de vogel even. Dat moest ze onthouden. Ze gingen verder. En kwamen nog twee verschilldende vogels tegen, en zelf een egel. Jumppaw bukte om de geur in zich te kunnen nemen. Maar opeens rolde de egel zich op. Een bal met stekels lag nu voor Jumppaw. En Jumppaw stootte haar neusje er tegen aan. Auw! Een stekel drong in haar neus, en ze trok zich blaasdend terug. Haar neus bloede een beetje. Jumppaw keek met een pijnelijk gezicht naar Kittyheart.

(Dat kan wel als er nog niemand na gepost heeft, dan staat er een kruisje in de rechterbovenhoek)

'Maak je maar geen zorgen,' probeerde Kittyheart haar weer gerust te stellen. Ze wilde Jumppaw niet kwetsen, maar haar wel de nodige dingen leren. Af en toe moest je dan toch streng zijn? Ze begon aan zichzelf te twijfelen. Wat nu als ze het helemaal verpestte? Stel je voor, dat Jumppaw een andere mentor wilde, dat haar Apprentice haar helemaal niet goed vond en liever een oude Warrior wilde.. Kittyheart probeerde haar twijfel te vergeten; dat zou deze les niet beter maken. Misschien was het wel een slechte les.. Jumppaw nam de geur in zich op. Kittyheart had die geur al talloze keren geroken en er ook zo vaak op gereageerd. Nu hoefde ze slechts aan Jumppaw te leren hoe de muis rook. Daarna volgde de vogels, wiens gefluit de plaats maar al te goed verried. Jammer genoeg waren vogels makkelijker te vinden dan te vangen; ze zorgden altijd dat ze hoog in de boom zaten, weg van het directe gevaar. Ze kwamen nog wat vogels tegen, ieder met een ander lied, ieder met een ander verenkleed. Kittyheart hoopte dat Jumppaw er zelf op kwam ook het uiterlijk van de vogels te onthouden en de naam die erbij hoorde. 'Dat is een vink,' lichtte ze toe. Opeens hoorde ze Jumppaw blazen. Geschrokken draaide Kittyheart zich om, keek naar Jumppaw, met een bloedende neus. 'Wat is er?' Vlak daarna zag ze de egel liggen. 'Dat is een egel, als je dat nog niet wist.. die hebben scherpe stekels en ze zijn geen prooi, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken,' zei Kittyheart bezorgd, terwijl ze Jumppaw een likje over haar neus gaf, die bloedde. Na enige tijd vroeg ze of Jumppaw weer verder kon gaan. 'Kun je weer mee? Dan gaan we verder kijken,' zei Kittyheart, waarna ze wachtte tot Jumppaw opgestaan was. Daarna liep ze mee, naast haar, om uit te kijken naar andere egels. Om hen heen was er gesjirp. 'Dat zijn krekels, ook geen prooi, dat je het weet,' glimlachte ze. Nu wilde ze koers zetten naar het meer, weer terug, voor een lesje vissen.. maar dat was een verrassing. Dat had Jumppaw wel verdiend, toch?

'Dat is een egel, als je dat nog niet wist.. die hebben scherpe stekels en ze zijn geen prooi, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken,' zei Kittyheart. Jumppaw moest even lachen, terwijl Kittyheart haar likte. ''Te veel stekels,'' grapte Jumppaw. En stond maar op, ze liep verder. En luisterde naar de geluiden om zich heen, en klonk duidelijk gesjirp. Dat zijn krekels, ook geen prooi, dat je het weet,'zei Kittyheart glimlachend. Jumppaw grijnsde even, en volgde Kittyheart verder. Wat zouden ze doen? Ze liepen weer richting het water. Zouden ze vissen? Vast niet. Dit was pas haar eerste training. Maar Jumppaw begon te twijfelen. En ging voor Kittyheart uit rennen. Zodat ze bij het water kon zitten. Het gras was fijn om in te zitten, het was droog. Ondanks dat het bij de oever was. Jumppaw tuurde over het water, en zag wat stenen. Zou ze daar op kunnen springen? Of was dat nog te ver. En het kon ook heel glad zijn. Jumppaw nam liever geen risico,s, en wachtte op Kittyheart. Toen zij er was, vroeg Jumpaw.'' Wat gaan we doen?'' Jumppaw keek benieuwt naar Kittyheart. ''Is de training afgelopen?'' vroeg ze. Ze hoopte van niet. Het was net zo leuk. Misschien gingen ze vecht training doen. Of jagen. Achter konijnen, en zo. Maar vissen was wel het laatste waar ze aan dacht. Veel te moeilijk nog. Ze kon in het water vallen.

Kittyheart grinnikte om Jumppaw's grapje, gelukkig had de Apprentice niet direct een trauma aan de egel. Bepaalde lichtgevoelige katten konden daar wel eens last van hebben. Jumppaw bleek uit sterker hout gesneden te zijn, halleluja! Kittyheart keek glimlachend achterom, om te kijken of Jumppaw haar nog volgde. Het water glinsterde aanlokkelijk, wat Jumppaw waarschijnlijk ook zag; de Apprentice begon te rennen, voor Kittyheart uit. Het zag er best schattig uit en maakte dat ze moest lachen, al hield ze haar stem zacht. De Apprentice was al snel bij het water. Kittyheart bleef rustig lopen. Ze zouden niet meteen gaan vissen; eerst de techniek doornemen. Dan kwam het vast wel goed. Het droge gras knisperde zachtjes onder haar poten terwijl ze dichter bij Jumppaw in de buurt kwam. Het was best droog, ondanks het feit dat het Kleine Meer vlakbij was. Er lagen enkele stenen in het meer, te glad en te klein om fatsoenlijk op te springen. Ze waren ook wat ver weg en het mos dat erop groeide maakte ze verraderlijk. Je kon er trouwens niet mee naar de andere kant; lopen was veiliger en beter. Kittyheart glimlachte opnieuw toen Jumppaw wat vroeg. 'We gaan vistechnieken leren,' deelde ze mee. 'De training is nog lang niet afgelopen!' grijnsde ze. 'Kijk, je gaat bij de rand van het water zitten en kijkt goed of je een vis ziet. Wanneer je er één ziet sla je toe. Ik zal je eerst die techniek uitleggen.' Kittyheart keek of Jumppaw oplette. 'Je houdt je klauw wat schuin en tilt je poot hoog op. Je moet altijd wat boven de vis mikken. Dan sla je snel naar beneden,' legde ze uit. Kittyheart deed het voor; haar klauw plonsde door het wateroppervlak, hoewel er geen vis was. 'Probeer dat ook eens?'

'We gaan vistechnieken leren,' 'De training is nog lang niet afgelopen!' grijnsde Kittyheart. Jumppaw was stomverbaasd. ''Maar ik kan ben toch te jong?'' vroeg ze. Maar ze volgde Kittyheart wel,'Kijk, je gaat bij de rand van het water zitten en kijkt goed of je een vis ziet. Wanneer je er één ziet sla je toe. Ik zal je eerst die techniek uitleggen.'zei ze. Jumppaw was en en al hoor. Ze keek naar wat Kittyheart deed, ''Je houdt je klauw wat schuin en tilt je poot hoog op. Je moet altijd wat boven de vis mikken. Dan sla je snel naar beneden,' legde Kittyheart haar uit. En ze deed het voor. Haar klauw ging in het water, al was er blijkbaar geen vis. 'Probeer dat ook eens?'zei ze. Jumppaw ging naar het water toe, en ging zitten. Ze hield haar klauw boven het water. En mikte op een zogenaamde vis. ''Nu,'' dacht ze. En sloeg. Haar poot kwam diep het koude water in, en er weer uit. Jumppaw keek naar Kittyheart.Hoe zal het zijn gegaan? ''Hoe ging het?''vroeg ze opgewonden. Terwijl ze vlug haar poot likte, het water was koud. Niet echt water om eens lekker in te zwemmen. Jumppaw wachtte af, en bewoog een beetje. Dat kon ze beter niet doen, want door haar beweging. Zakte de grond weg. ''Waah''riep Jumppaw. En probeerde weg te springen. Al was het laat. Ze ging het water in, even ging ze kopje onder. Maar al vlug kwam ze proestend naar boven. Ze keek bang naar Kittyheart, wat nu. Jumppaw probeerde te zwemmen. Het ging, maar ze ging nog wel eens kopje onder. Ze probeerde aan de kant te klimmen. Maar ze gleed meteen het water weer in. Ze zwom maar door. En probeerde zo veel mogelijk tegen de stroming in te gaan. Opeens stootte ze ergens tegen aan. Het was een grote steen. Jumppaw klom er met moeite op. En schudde zich uit. Spetters vlogen in het rond. Jumppaw keek naar de overkant, daar zat Kittyheart. Maar wat moest ze nu doen. Ze wist het best, springen. Maar het was zo ver. Kon ze wel zo ver springen. Ze zat namelijk ongeveer in het midden van het meer. Haar staart zwiepte bang. Jumppaw slikte. En ging een beetje door de rug. Nu moest ze gaan springen. Ze ging naar voren, maar sprong niet. Ze durfde het niet. Het water stroomde rustig voor haar. Maar het was te moeilijk om te zwemmen. Rivierkatten konden dat. Jumppaw had al geluk dat ze zo ver kwam. ''Help,'' piepte ze. Maar kon Kittyheart wel helpen. Jumppaw sloot haar ogen, ging diep door haar rug. En sprong opeens. Ze vloog met een grote vaart door de lucht. En ze had geluk, leek het wel. Want ze lande op de overkant. Jumppaw keek kIttyheart aan. Ze was trots. Dit was haar grootste sprong ooit. Maar ze had het koud, en rilde. Maar misschien hielp rennen wel.

Kittyheart had even geen zin om dingen te horen als 'ik ben te jong' omdat Jumppaw al ouder was dan zes manen. Apprentices mochten in principe alles leren dus dat was geen probleem. En ze vertrouwde erop dat Jumppaw het aan zou kunnen. Jumppaw sprong zowat naar de kant, wat Kittyheart niet erg handig vond; de oever was niet van de sterkste grondsoort gemaakt. Ze keek goed naar de Apprentice, hoe die haar bewegingen deed. Het zag er nog wat ongecoördineerd uit en wat onzeker, maar het was zeker een goede basis. Kittyheart zag Jumppaw wat bewegen maar begon aan het beantwoorden van haar vraag. 'Je deed het voor de eerste keer goed, maar net als bij alles zullen we nog moeten herhalen tot je het echt helemaal weet. Je moet nog iets beter sturen en je klauw naar boven draaien als je hem het water uithaalt..' De grond begon af te brokkelen en plots was haar Apprentice weg. Kittyheart keek geschrokken het Kleine Meertje in, waar Jumppaw probeerde te.. spartelen? Kittyheart wilde het water inspringen, zeker toen Jumppaw 'Help!' riep. Maar de kleine poes klom met moeite op de grote steen die wat van de oever aflag, in ieder geval veilig voor de stroming. Kittyheart keek gespannen toe. 'Gaat het!' Ze wilde niet dat haar iets overkwam.. 'Je kunt het!' riep Kittyheart daarna, toen ze doorhad dat Jumppaw wilde gaan springen. Als het maar lukte.. plots vloog ze door de lucht, alsof ze zichzelf gelanceerd had. Kittyheart keek angstig toe, maar liet dat niet blijken om haar niet aan het twijfelen te brengen. Kittyheart liep bezorgd naar Jumppaw toe zodra ze geland was. 'Gaat het? Je moet jezelf een beetje droog likken,' merkte ze bezorgd op, terwijl ze Jumppaw wat wegvoerde van de rand. 'Zullen we dan zo maar iets anders gaan doen? Eerst rusten!' stelde ze voor, terwijl ze haar bezorgd aankeek.