It hurts {Lone-one}

Met trage passen slenterde hij het kamp in. Hij had de hele week zitten piekeren over die gevoelens die hij had bij Aurypaw, het was gewoon verkeerd en hij wilde ze niet. Even stond hij met trillende poten stil bij de ingang van het kamp. Waarom... Waarom moest het hem overkomen? Hij had de hele dag op jacht geweest, maar steeds opnieuw waren zijn prooien aan zijn poten ontsnapt. De wonden van het gevecht met de apprentice en de warriors hadden al een korst, maar ze belemmerde zijn bewegingen e dat irriteerde hem met mate. Hij zuchtte en trippelde naar de kleine hoop prooi. Hij koos voor een klein muisje, amper groter dan zijn klauw en ging naar de plek waar hij die dag met Aurypaw had gepraten. Daar ging hij zitten en staarde hij naar de het bruinharige diertje tussen zijn klauwen. Er zat een knoop in zijn maag en zijn hart klopte als een doorgedraaid konijn tegen zijn borstkas. Wat was dit gevoel? Waarom had hij dit? Hij kende maar één iemand tegen wie hij bijna alles kon vertellen, dat was Darkclaw. Tegen Shysong kon hij soms wel wat verhalen kwijt en Aurypaw... Wel zij kon niet aanhoren wat hij wilde zeggen. Straks vond ze hem een watje of raar en wilde ze niet meer met hem praten. Hij wilde alleszins niet dat Smokepaw het hoorde, dat stuk ongeluk mocht lekker alleen in een hoekje kruipen, hij was nu met belangrijke zaken bezig dan haar training. Hij zuchtte en sloot zijn ogen. Maar zijn oren konden de pootstappen al van ver horen.

Lone-one liep met haar aangeboren slechte humeur naar het kamp. Ze zat zoals gewoonlijk in haar dagelijkse sleur. Wat was er nog te doen? Wakker worden, jagen, grens bewaken. Allemaal heel spannend hoor, dat kon het in ieder geval zijn. Niet dat het haar ooit was overkomen maar je hoorde wel eens verhalen. O, dat kon ook op haar lijstje, naar de verhalen van katten luisteren die haar eigenlijk niks interesseren. Wat roddels luisteren, of ze zelf verspreiden om iemand leven te verzieken. Dat was eigenlijk enkel leuk toen ze een apprentice was. Misschien dat ze bij de volgende ceremonie mentor werd? Zo’n uit de kluiten gewassen kitten wat techniek bijbrengen. Eigenlijk niks voor haar maar het kon wat tijdverdrijf zijn op zijn best. Haar goude blik keek langs de berken van de bomen en eindigde bij de kale kruinen. Leaf-bare was toch haar favoriete seizoen, ondanks aan het prooi tekort. Daardoor stierven wel de zwakke katten en bleven enkel de sterke, gezonde over. Ook leek de kou de katten eindelijk wat nuchter te maken dat de wereld niet een en al zonneschijn was. Al was ShadowClan daar nog aardig goed in. Haar lenige passen brachten haar uiteindelijk terug bij het kamp waar ze richting de prooistapel liep. Het magere muisje dat ze had gevangen legde ze erop. Ze had momenteel geen zin in knaagdier. Liever ruilde ze het taaie vlees in voor het malse dat gevogelte je bood. Na een half rondje om de prooistapel vond ze een klein vinkje, het beest had duidelijk veel geleden aan honger voordat hij uit zijn leiden werd verlost. Toch was het genoeg voor haar en nam ze het mee. Haar blik gleed even over het kamp tot hij bleef hangen op een zwarte kater, ze had wat van hem gehoord en koppelde zijn uiterlijk met de naam Nevermind. Toch leek hij een zwakke prooi voor haar charmerende zelf toen hij daar met gesloten ogen lag. Haar soepele tred leidde haar naar hem toe en ze liet zich naast hem zakken. ‘En waarom zit zo’n knappe kater hier in ellende?’ Klonk haar zangerige, evenzins sarcastise stem. Of hij haar vraag zou antwoordde of niet was niet iets dat haar deerde, ze legde haar staart naast zich en nam een hap van de mat gekleurde vink die nietszients naar de hemel staarde.

Het geluid liet zich naast hem zitten. Even draaide hij zijn oren naar haar. ‘En waarom zit zo’n knappe kater hier in ellende?’ Vroeg de stem. Hij opende zijn ogen en zag een poes. Hij zuchtte. "Ik denk dat je die kater een paar stappen terug hebt gemist," Wierp hij terug. Hij keek haar met een priemende blik aan. "Ik denk niet dat we elkaar al eens hebben ontmoet, toch?" Vroeg hij vervolgens op een minder kille toon dan eerst. Hij sloeg zijn staart netjes rond zijn poten, waarna hij zich voorover boog en een hap van de magere muis nam. Het taaie vlees smaakte alles behalve lekker. Dus slikte hij het taaie vlees snel door. Hij had vandaag niet veel gedaan, buiten de straf die Shrewstar hem had opgelegd en proberen te jagen. Dus voelde zijn spieren als stenen aan en was hij echt kapot. Hij zuchtte en liet zich door zijn poten zakken. Hij was uitgeput. Zowel geestelijk als lichamelijk. Als dit zo zou blijven doorgaan, zou hij er een einde aan moeten maken... Met een zachte blik keek hij naar de kleine muis onder zijn neus. Met veel tegenzin nam hij nog een hap.

De kater wierp wat terug maar ze deerde zich er weinig aan. In deze tijd werd iedereen wat norser, vooral als ze een tijd mager prooi moesten eten. Als dit gezelschap iets te onaangenaam werd zou ze gewoon haar vink in stilte eten en dan weer weg gaan. Haar maakte het niks uit. "Ik denk niet dat we elkaar al eens hebben ontmoet, toch?" Ze bekeek hem keurend, als reactie op zijn priemende blik. Toen haar goudgekleurde ogen weer stopte bij de zijne sprak ze helder. ‘Nee, dat niet.’ Antwoordgevend op zijn vraag maar geen aanleiding maken tot voorstellen. Ze nam een hap van haar vogel en werd meteen teleurgesteld door de smaak, het was niet het zoete dat ze had verwacht maar bitter. Een dodelijke blik werd naar het karkasje geworpen al zou het geen verschil maken. Ze moest hier maar aan wennen want iets veel beters dan dat kon je in Leaf-bare niet verwachten. Met een simpele beweging duwde ze het beestje wat aan de kant en keek weer naar de kater. ‘Ik ben Lone-one, aangenaam.’ Ze wou vragen of ze de naam Nevermind goed geraden had, maar uit het lichte fatsoen dat ze had hielt ze haar bek gesloten. Meestal kwam ze aan namen als die wel eens vielen in een gesprek, meestal kreeg ze een brute uitleg van het uiterlijk erbij. ‘Zit er nog een rede achter je norsheid of heb je gewoon een slechte dag?’ vroeg ze kort aan stuk. Ze draaide niet om de dingen heen en ze betwijfelende het zoiezo al dat deze kater haar wat ging vertellen, waarom ook wel? Het waren vreemden. Haar gedachten werden ruw onderbroken door een knagend gevoel, aangezien het de enige manier was trok ze de vink weer dichterbij en weer wat happen. Gelukkig leek het nu al minder erg als eerst.

‘Nee, dat niet.’ Had ze gezegd op zijn vraag. Hij wist het zelf wel hoor. ‘Ik ben Lone-one, aangenaam.’ Hij knikte even, maar keek haar niet aan. Het leek wel alsof hij wou dat ze wegging, ookal leek het alsof Starclan riep dat hij met deze poes moest praten. "Nevermind," stelde hij droogjes voor. ‘Zit er nog een rede achter je norsheid of heb je gewoon een slechte dag?’ Even sloeg hij zijn blik van de prooi en keek hij de andere kant op. "Dat gaat je niks aan," mompelde hij, duidelijk niet in de stemming. Hij wist dat hij wel een uitleg moest geven, maar was zij wel de juiste kat? Hij zuchtte en duwde zich recht. Zijn blik gleed naar Lone-one en een harde ondertoon ondersteunde de zachte glans van zijn ogen, waardoor je zag dat hij erg moe en vol zorgen zat. "Je hebt gelijk, ik ben wat norser," hij wende zijn blik van haar gele ogen en keek strak naar de taaie muis dat voor zijn poten lag. "En het o zo goede eten helpt ook niet echt," mompelde hij er strak achter.

Ze had zichzelf aan de zwarte kater voorgesteld, ookal was ze hier zichtbaar niet gewenst. Het maakte haar vrij weinig uit, als die vink op was zou ze hem wel alleen laten. Eerder niet, ze zou het zichzelf niet moeilijk maken door een kat die een slechte dag heeft. Tot haar verbazing gaf haar gesprekspartner zijn naam vrij; Nevermind. Ze had het goed geraden. Nou, zoveel zwarte katers met turqase ogen waren er ook weer niet in Shadowclan. ‘Zit er nog een rede achter je norsheid of heb je gewoon een slechte dag?’ had ze gevraagd, doelend op zijn duidelijke humeur. Haar ogen keken weg toen de kater zijn kop wegdraaide "Dat gaat je niks aan," Door zijn reactie werd het des te duidelijk dat er degelijk wat met hem was, maar voor nu zou ze hem er maar niet verder mee storen. Het was niet dat er een degelijke reden achter haar nieuwsgierigheid lag. Vanuit haar ooghoek merkte ze op dat Nevermind zich roerde, hij rechtte zich. Ze liet haar blik de zijne kruisen en zag er de zorgen en vermoeidheid in. "Je hebt gelijk, ik ben wat norser," Alsof ze dat zelf nog niet opgemerkt had, toch knikte ze even, alsof hij kostbare informatie had uitgewisseld. Ze kon weinig aan zijn zorgen doen, behalve hem bewusteloos krijgen zodat hij nergens aan kon denken, al zou hij dat waarschijnlijk niet waarderen. Ook zij had zich ondertussen op het eten gericht, al had ze weinig trek. "En het o zo goede eten helpt ook niet echt," Ze lachte kort, al lachte haar ogen niet mee ‘Daar moet ik je gelijk in geven’

De tabby poes kon een lachje niet onderdrukken. ‘Daar moet ik je gelijk in geven,’ Hij keek haar even aan. De kater knikte. Misschien, misschien moest hij haar wel even testen en kijken of ze goed genoeg was om zijn geheimen te bewaren. Door gewoon zichzelf te zijn. Met veel moeite probeerde hij zijn norsheid wat van zich af te schuiven, waardoor hij ook een lachje rond de lippen kreeg. "Mag ik je wat vragen?" Vroeg hij. De blauwzwarte kater zette zijn zinnen terug op de plek voor zich. "Heb je al iets fouts gedaan in je leven? Zo fout dat je dacht dat het wel eens je einde kon zijn?" Zijn cyaanblauwe ogen gleden langs de sneeuwlaag en eindigde bij haar gestreepte poten. Hoe zou ze antwoorden en hoe zou hij dan naar haar kijken? Dat wist hij enkel, niemand wist hoe zijn techniek werkte. Maar hoe het ook werkte, het werkte wel.

Haar blik was gericht op de hemel. Die was tot zekere zinnen fijner dan het eten voor haar. Het liefst was ze voor Leaf-bare gaan vasten. Ondanks het ondragelijke eten had ze weinig te klagen, ze was gezond, had toch wel eten en had geen problemen om mee in te zitten. Ja, al met al was haar leven goed, ze leefde nog steeds gewoon. Gewoon, ze ging nooit verder dan die status. Gelukkig was een woord dat voor haar geen betekenis had. Haar ouders waren op vroeger leeftijd verloren gegaan en haar zus had waarschijnlijk de clan verlaten, als ze uberhoud nog leeft. Maar zijzelf leefde nog, en daar draait het toch om? Ze leefde en kon zo andere het leven zuur maken, wat een ideale verschijning was haar leven. Toen de kater naast haar knikte had ze haar blik al van hem afgewend. Haar maaltje was zo op en het zou weldra avond worden. Ze kon deze norse kat ook zijn rust gunnen, maar natuurlijk niet te veel. Nooit te veel. De stem van de kater liet haar kop naar hem toe draaien, een lachje speelde rond zijn lippen en ze keek vragend. "Mag ik je wat vragen?" Ze knikte kort."Heb je al iets fouts gedaan in je leven? Zo fout dat je dacht dat het wel eens je einde kon zijn?" Kort dacht ze na. ‘Ja, dat heb ik zeker’ begon ze simpel, haar ogen zeiden niks. ‘Maar dat heeft iedere kat wel eens’ Haar blik gleed over de katten heen ‘Ieder van hen, tevens ik’ En haar blik gleed weer weg van zijn ogen, naar de hemel.

[Sorry dat het zo ontzettend laat is D;]

‘Ja, dat heb ik zeker,’ Zei ze. ‘Maar dat heeft iedere kat wel eens,’ Hij zag hoe ze naar alle katten keek en begreep haar beweging eerst niet. ‘Ieder van hen, tevens ik,’ Even was hij geschokt over dit antwoord, ookal was dit het juiste antwoord. Wat afwezig knikte hij. Deze kattin kon duidelijk tegen een duwtje, figuurlijk. Dat kon hij niet echt, zeker nu niet. "Ik heb iets verkeerds gedaan," mompelde hij zachtjes. "Ik mocht die Windclan apprentice nooit zo aangevallen hebben," Hij zuchtte en keek even naar Lone-one. Ze zat daar maar, alsof er niks ging gebeuren. Alsof dit gesprek de normaalste zaak was van de wereld. Even voelde hij respect voor deze kattin. Hoe kon ze nu zou beheerst blijven onder dit onderwerp? Foute dingen doen en niet juist zijn, dat was toch iets om over na te denken en over te piekeren? Of was hij de enigste die daar zo over dacht? Ook Aurypaw was de laatste tijd erg aan zijn gedachten gaan knagen. Hij hield van de apprentice, maar dat was wat zijn hart hem zij. Zijn kop zei nee! Nee, het schreeuwde het woord uit. Hij wist wel dat hij fout bezig was... Maar wat moest hij eraan doen? Moest hij werkelijk zijn hart breken om Starclan gelukkig te maken? Of was dit gewoon een klein foutje en moest hij eigenlijk met iemand anders deze gevoelens delen. Of betekende deze gevoelens toch iets anders dan hij had gedacht...

Ze had zijn vraag beantwoord op de manier hoe zij was opgegroeid. Zonder iemand om te zeggen dat ze zich zorgen moest maken, ze moest er altijd zelfs achter komen. Erachter komen dat je fouten mag maken, dat het enkel een test is, een test of je het aan kan. Leven onder verwachtingen is nooit makkelijk, maar het word altijd beloond, hoe moeilijk het ook is. Dat was de regel die haar verder liet gaan, door liet streven. Zich dwong levend te blijven nadat zelfs haar zus het leven had gelaten. Dit bleef domweg geloven, en ookal had ze o zo vaak getwijfeld aan Starclan. Ze was hier nog, ze leefde nog en was gezond. "Ik heb iets verkeerds gedaan," mompelde de zwarte kater naast haar. "Ik mocht die Windclan apprentice nooit zo aangevallen hebben," Hij was het dus? Haar blik was kalm toen die op Nevermind werd gericht. ‘Je kan jezelf er nog zo vaak mee lastig vallen, het word daarmee niet omgekeerd. Je hebt er spijt van, meer kan je niet doen’ Ze sloeg haar blik even af naar de grond. Je kon jezelf gewoon niet laten overspoelen door dingen die je fout hebt gedaan, je moest ze accepteren, spijt van hebben en dan verder gaan. Alsof het ook haar eens weer duidelijk was keek ze op ‘Als je er niks aan kan veranderen moet je het accepteren.’ De wildgekleurde ogen die haar toebehoorde gingen naar de hemel ‘Wat kan je anders doen? Je hele leven jezelf gaan haten omdat je een fout hebt gemaakt?’ Ze keek hem even met begrip aan. Alsof ze hem net genoeg steun wou geven om op te staan, zodat hij kon zien dat het mogelijk was. Zodat als ze hem weer los zou laten hij weer wist hoe te lopen en door te gaan. Het was zeker niet slecht om ergens mee in te zitten, maar als je niet leerde om verder te gaan bleef je leven in je fouten. En dat gunde ze zelfs de meest tot op het bot verbitterde kat niet.

Haar ogen keken zijn richting uit, hij probeerde haar blik te mijden. Hij wilde niet nog meer ongeloof en spot zien. ‘Je kan jezelf er nog zo vaak mee lastig vallen, het word daarmee niet omgekeerd. Je hebt er spijt van, meer kan je niet doen,’ Een zucht ontsnapte zijn keel. Hij wist dat ze gelijk had. Hij wist het maar al te goed, maar waarom wilde hij het dan niet toegeven? ‘Als je er niks aan kan veranderen moet je het accepteren.’ Haar blik gleed naar de hemel en langzaam draaide hij zijn kop naar haar. ‘Wat kan je anders doen? Je hele leven jezelf gaan haten omdat je een fout hebt gemaakt?’ Wat verdwaasd begon hij naar de gedaante te staren, zijn blik vol van de leegte die erin schuilde. Zijn oogleden jeukten om te zakken, maar hij staarde maar. Zijn ogen waren niet uitgesproken op de kattin gericht en totaal niet bedoeld om iemand aan te staren en dat kon je ook duidelijk zien. "Maar ik kan de gevolgen niet stoppen," mompelde hij. "Er zullen nog meer gewonden vallen, dat weet ik zeker en op een dag zal er iemand dood zijn en dat zal mijn schuld zijn," vervolgde hij. Zijn cyaanblauwe ogen keken langzaam terug naar de tabby kattin. Nu liet hij zijn oogleden even over zijn ogen zakken, om daarna terug naar haar te kijken. "Ik heb de kracht niet om het te stoppen," zuchtte de kater. Langzaam sloeg hij zijn blik van haar af en keek naar de aarde onder zijn poten. "Waarom? Waarom ik?" Mompelde hij nog zachtjes. In het zwakke avondlicht glinsterde zijn ogen. Zijn kop draaide naar de andere kant en langzaam, maar toch snel genoeg om niet zichtbaar te zijn voor Lone-one, viel een traan langs zijn kaak en raakte hij verstrikt in de haren die er groeiden. Hij had niet enkel zichzelf en de clan in gevaar gebracht, maar ook diegene waar hij van hield. En dat was hetgene wat hem het meeste kwetste. Het idee van alleen zijn.

Het was een stug gesprek, al had ze wel het idee dat Nevermind ermee op zou schieten. Ze wist zelf ook hoe erg het was om jezelf wat te verwijten, en dat je die gedachten niet weg kon krijgen. Dat gunde ze niemand, en ook deze kader gunde ze het niet. "Maar ik kan de gevolgen niet stoppen," ging het gesprek verder "Er zullen nog meer gewonden vallen, dat weet ik zeker en op een dag zal er iemand dood zijn en dat zal mijn schuld zijn," Ze keek hem aan, haar blik lag rustig. Even liet ze de stilte de overhand nemen zodat de woorden hun betekenis kregen. Dat ze in haar gedachten begonnen te spinnen om nog tijden erna te worden herinnert. Toen zijn blik de hare raakte had ze het gevoel dat ze verder kon gaan. Alsof hij even zichzelf weer bij de hand moest pakken. Al wist ze dat dat korte moment niet genoeg was. 'Als er doden zouden vallen is het niet omdat je die apprentice hebt aangevallen. Maar omdat er katten zijn die vechten voor degene die ze lief hebben, of dat nu vrienden, een familie of gewoon de clan is maakt niet uit. Ook al had je het niet gedaan, ze zouden toch voor diegene gaan vechten.' Natuurlijk vochten sommige ook voor hun eigen haggie, maar dat deed er nu niet toe. Je kon geen hele oorlog op je schouders hebben leunen. "Ik heb de kracht niet om het te stoppen," Misschien had hij gewoon medelijden nodig, en ze voelde het ook voor hem. Maar toen het in haar ogen doorscheen wende ze haar blik af. 'Je hoeft het niet te kunnen stoppen' Gewoon meevechten als de tijd daar is. Dat is het enige dat je kan doen, wat we kunnen doen. Heel deze clan, vechten als het van ons gevraagd word. Ze hoorde nog wat gemompel van zijn kant. 'Als ik moet gaan moet je het zeggen' stelde ze toen maar zachtjes voor. Al werkte haar stem niet mee.

'Als er doden zouden vallen is het niet omdat je die apprentice hebt aangevallen. Maar omdat er katten zijn die vechten voor degene die ze lief hebben, of dat nu vrienden, een familie of gewoon de clan is maakt niet uit. Ook al had je het niet gedaan, ze zouden toch voor diegene gaan vechten.' Hij zweeg. Lone wende haar blik van hem af, tuurlijk. Wie verachte hem nu niet? 'Je hoeft het niet te kunnen stoppen' Nee, tuurlijk niet. Wacht maar, tot die dag. Hij zuchtte en liet zijn oogleden wat over zijn ogen zakken. 'Als ik moet gaan moet je het zeggen' Opnieuw rolde er een traan langs zijn kaak heen. Hij glinsterde zachtjes in het zwakke licht. Al snel schudde hij zijn kop, even gedachten op nul zetten... Zijn cyaanblauwe ogen richtte hij naar de horizon. "Als je wil, mag je gaan," mompelde hij. "Maar als je wil, wil je blijven?" Hij richtte langzaam zijn ogen naar Lone-one. Voor het eerst in al die Moons, leek het wel alsof hij iemand had gevonden die hem begreep en die hem wat zachte woordjes toefluisterde wanneer hij dit nodig had. Voor het eerst in al die tijd, had hij troost gevonden in al zijn zorgen.

Ze had medelijden met de kat naast haar, ze wist niet waarom. Het was niet dat zij de rede was van zijn verdriet, maar ze voelde met hem mee. Ze haar zegje gedaan maar wat konden troostende woorden nou doen? Hoe kon ze nou weten of ze goed gedaan had? Misschien had ze hem gewoon alleen moeten laten liggen, maar het kwaad was al geschied. Ze kon er niks meer aan doen. De traan die over zijn wang gleed glinsterde, het was een traan met een rede, van echt verdriet. Ze voelde zich slecht, misschien had zij hier aan mee gedaan? Had zij hem misschien laten breken? Nog nooit wou ze iemand verdriet zo hardweghalen. Alsof ze het ook kon voelen, door gewoon hier met hem te praten Toen ze hem vroeg of hij wou dat ze wegging kreeg ze een vreemd antwoord. Al had ze het aan kunnen zien komen. "Als je wil, mag je gaan," Dat was nou het punt, ze wou hem niet alleen later. Gedachten waren dodend. "Maar als je wil, wil je blijven?" Ze knikte even toen zijn blik op de hare kwam. 'Ik wil blijven, ik laat je nu niet alleen' Kort raakte ze troostend Nevermind aan met haar snuit. Alsof ze even wou laten merken dat ze er voor hem is.

Lone knikte. 'Ik wil blijven, ik laat je nu niet alleen' Toen voelde hij hoe ze elkaar raakte. Hij verstijfde bijna uitzichtbaar, maar hij voelde wel hoe zijn ogen even open sprongen en gespannen stonden. Al zijn spieren waren even gespannen en even trilde hij. Toch hield hij zijn tranen gevangen in zijn blik. Alsof zijn angst en gevoelens elk moment uit zijn cyaanveld kon glippen. Hij slikte moeizaam en liet even haar blik los. Opnieuw trilde hij. Hij sloot zijn diepe, droevige poelen van zieligheid en zette even zijn gedachten op een rijtje. Hij was Nevermind, broer van Darkclaw en beste vriend van Aurypaw. Misschien zelfs meer dan een beste vriend, nee, hij was meer dan een vriend tegenover Aury, dat wist hij zeker. Opnieuw slikte hij, hopend de scheurende pijn weg te krijgen. Vanbinnen werd hij aan stukken gescheurd en ergens hielp het gezelschap van Lone-one mee aan dit werk, maar ergens was het ook helend. Toen hij zijn bek terug opende om een zucht te laten ontsnappen, voelde hij hoe ook zijn keel als scheurpapier aanvoelde. "Bedankt Lone," zei hij zachtjes. Hij opende zijn ogen en keek haar dankbaar aan. Vol hoop en moed leunde hij naar haar toe. Zij was een vriendin, Aury was zijn hart.