This moment {& Aury}

Ze had geen oog dicht gedaan, de hele avond niet. Ze was zogenaamd vroeg gaan slapen, zodat de anderen niks aan haar zagen, zo zenuwachtig was ze. Ze hield zichzelf voor dat het niks was, en zo was ze dus ook gaan liggen, maar had de slaap niet kunnen vatten. Toen ze zeker wist dat de laatste apprentice in slaap was gevallen en er in het kamp geen enkel geluidje meer te horen was, sloop ze de den uit richting de uitgang van het kamp. Nogmaals liet ze haar kop heen en weer gaan, maar er was geen kat te zien. Ze sloop tot ze zo ver uit het kamp was dat ze zeker kon weten dat niemand haar kon zien. Ze begon op een soort drafje naar de afgesproken plek te lopen, haar blik op de lucht. De sterren leken feller te schijnen dan ooit en de maan stond te pronken in het midden. Toen ze er bijna was keek ze om zich heen, maar er was geen andere kat te zien. Een steek schoot door haar lichaam heen, misschien was het wel een grote grap, een leugen. Nee, dat zou ze niet geloven, niemand kon zo goed liegen, dacht ze bij zichzelf. Een grote scheut adem verliet haar bek toen ze op een kleine bult ging zitten, onder het maanlicht. Het duurde niet heel lang voor ze het geluid hoorde van krakend sneeuw achter haar. Een kleine glimlach kwam op haar snuit, zijn blik weer in haar gedachten, maar ze keek niet achterom. Ze bleef naar de nachtelijke hemel kijken terwijl een snorrend geluid steeds dichterbij kwam. Zij zelf begon ook te spinnen, eerst zachtjes, maar steeds harder. Ineens voelde ze zijn neus over haar rug gaan, tot aan haar kop. Hij was dichterbij dan dat ze eerst had gedacht en ze rilde even onder de plotselinge aanraking. Een teder likje ging over haar kop, waarna de kater naast haar ging zitten. "Ik heb je gemist," Hoorde ze hem fluisteren. Nu pas lieten haar ogen de maan en de sterren los en keek ze opzij, recht in zijn cyaanblauwe. ”Ik jou ook.” Miauwde ze zachtjes terug. Ze schoof iets op zodat ze tegen hem aan zat en gaf een klein likje over de zijkant van zijn kop. ”Ik ben al bijna warrior, nog maar 2 manen en dan komt de ceremonie waarin ik mijn warriornaam krijg.”[ /b] Zei ze, voor zich uit kijkend, de nacht in. [b]”Dan kunnen we pas echt samen zijn.” Klonk haar stem zacht en ze keek weer iets omhoog, naar hem. Ze voelde een warmte in haar hart, in haar lichaam. Ze wist zeker dat hij ‘de ware’ was, zoals andere katten het noemden. Ze hoorde wel is van andere apprentices over liefdes en partners tussen hen, maar ze hielden nooit lang stand. Ze hebben zich waarschijnlijk nog nooit dit gevoeld, dacht ze en ze liet haar ogen over zijn kop glijden. Ze hebben nog nooit naar een andere kat gekeken en geweten dat dit de kat was waar je elke dag naar wou kijken, de kat die je misschien ooit terug kon zien in je kittens.