[+open] How long 'till I lose control

I cannot read your mind, you know. If I could I would have known what's going on in your mind. But I do not... Hij wou het zo graag tegen haar zeggen, hij wou weten wat er allemaal was. Hij voelde nog exact die schok door haar lichaam trekken bij de naam van Fawnstep. Ze had zo veel pijn, zo veel aan haar kop, en Thrushdive had het gevoel dat hij nog niet eens het topje van de ijsberg wist van wat er in Snowynights kop afspeelde. Hij stapte verder en voelde zich ergens alleen. Snowynight. Zij was de enige die hij nog écht had. Zelfs de apprentices uit zijn apprentice tijd waar hij zoveel mee om was gegaan waren er niet meer. Verraders. Het waren nooit echte vrienden geweest, nooit. Zo veel puzzelstukjes kwamen op zijn plaats terecht, en daar door voelde hij zich nog dommer over wat hij allemaal had gedaan in zijn verleden. Hij was echt een gemenerd geweest. Hij stapte verder, het sneeuw knisperend onder zijn poten, zijn staart laag en zijn ogen op afwezig met zijn kop heel ergens anders.

Met een frons op zijn kop liep hij verder, denkend aan wat er mogelijk met de witte kattin kon zijn. Antwoord had hij niet, maar wou hij wel. Hij wou iets doen, maar wist niet wat. She shocked by hearing Fawnsteps name... That black mousebrain did something to her... En op dat moment zag hij haar. De zwarte kattin met ijs blauwe ogen. Zijn ogen brandde. He runned to her, and ripped her eyes out. She hurted him, and did something to Snowynight... Nee, dat was het gene wat hij nu het liefst had gedaan. Wat hij eigenlijk deed was stoppen met lopen, uit zijn gedachten getrokken, en naar haar kijken met een bijna emotieloze blik. "Fawnstep," bromde hij.

Hij liet geen enkele teken van emotie zien bij de zwarte poes, enkel liet hij een blik over haar heen glijden. Ze stelde zich onderdanig op, angstig zelfs. Thrushdive stapte op haar af met zijn kop hoog, op haar neer kijkend. Hij wou weten of ze iets had gedaan bij Snowynight, dus besloot hij het slim te spelen. "Ik wil dat je mij verteld wat je gedaan hebt, bij Snowynight," miauwde hij op een brommende lage toon en haar doordringend, misschien een tikkeltje intimiderend aankijkend.

Hij verwachte tegenspraak of ontkenning, iets in die trant. Enkel kreeg hij dat niet, hij kreeg erkenning. "I-ik.. Ik duwde haar.. ik schold haar uit.. ik was boos.. ik plette haar prooi en liet haar huilend achter.." Waren haar trillende woorden. Thrushdive stak zijn nagels in de grond. I promised her to do no stupid things ging er door zijn kop heen waarna hij zijn nagels weer in trok. "I-ik herkende mijzelf niet meer.." miauwde ze vervolgens. Thrushdive snoof. "Je herkend je zelf wel vaker niet, hé?" Miauwde hij met een flauwe, sarcastische grijns op zijn kop. "Het is omdat ik me zelf niet verlaag tot jou niveau, maar als jij Snowynight nog één keer aanraakt, of pijn doe... zorg ik er voor dat je je klauwen niet eens meer kan gebruiken," snauwde hij waarna hij zich omdraaide om weg te lopen.

Hij spitste zijn oren zodra hij de stem van zijn broer hoorde. "Het is omdat ik me zelf niet verlaag tot jou niveau, maar als jij Snowynight nog één keer aanraakt, of pijn doe... zorg ik er voor dat je je klauwen niet eens meer kan gebruiken," Zijn groene ogen vernauwden zich bij die woorden, en het maakte hem ook alleen maar sluwer toen hij zag hoe Thrushdive een zwarte poes achter zich liet. Sierlijk sprong hij over de struik heen waar hij zich achter had schuil gehouden, en ging hij wat verdedigend voor Fawnstep staan, de poes die hij al wel eens eerder in het kamp had gezien. "Zo praat je niet tegen een kattin." Mauwde hij kalm. "Je zegt dat je je niet to haar niveau zult verlagen, maar als je al zulke woorden gebruikt om een poes bang te maken, dan sta je volgens mij al lager dan haar niveau." Zijn stem klonk nog steeds beheerst. Hij wou geen ruzie met zijn broer, maar wou tegelijkertijd ook weer niet dat Thrushdive domme dingen ging doen, ook al was de kater ouder dan hem.

~ Kon het niet laten. ^^

Ja, hij hoefde zijn klauwen niet altijd te gebruiken om anderen pijn te doen. Tenslotte was mentale pijn vaak veel erger dan fysieke pijn, fysieke pijn ging sneller over. Mentale pijn kon manen blijven. Toen de cyperse kater weg liep, kwam er een andere, bekende geur zijn neus gaten binnen, en al snel werd dat bevestigd door een plof achter hem. Zijn blik viel als eerste op Fawnstep, die huilde, en verplaatste zich toen naar zijn jongere broer, Wolfshade. "Zo praat je niet tegen een kattin." Thrushdive vernauwde zijn koele ogen. "Je zegt dat je je niet tot haar niveau zult verlagen, maar als je al zulke woorden gebruikt om een poes bang te maken, dan sta je volgens mij al lager dan haar niveau." Thrushdive snoof. "Lief broertje van me," begon hij. "Je weet niet eens wat er speelt, die poes heeft mijn vriendin pijn gedaan, en dat Furball ik niet, en deze poes heeft wel meer gedaan dan alleen dát, ik zou je graag op de hoogte willen brengen, maar niet nu." Miauwde hij kalm met een snelle felle blik naar Fawnstep toe. Toen hij haar zo zag ging er toch wel een steek van meelijden door hem heen, en dat was kort te zien, maar zo snel als die kwam, verdween die ook weer.