Ya…Oke?

Twee kleine blauwe oogjes tuurden door de Nursey. Het was al erg laat, daar was het poesje zich aardig bewust van. Een tijdje geleden lag ze nog diep te slapen, maar ze was wakker geworden en kon geen slaap meer vatten. Met een klein zuchtje rolde ze zich om, maar wel stil. Ze wilde haar broertjes niet wakker maken. Plotseling hoorde ze een paar pootjes in de Nursey. Ze spitste haar oortjes. Wie was daar? "Cherry," Fluisterde een bekende stem. Tallkit! Wat deed hij nog zo laat? Toch tilde ze blij haar kopje op. 'Ja?' Fluisterde ze terug. Blij met wat afleiding stond ze op. Het was even donker, maar haar oogjes wenden er al snel aan. Een eindje verderop, bij zijn eigen nestje, zag ze de contouren van haar vriend. Goed oplettend, zodat ze niet op de staart van een slapende Queen stapte, trippelde ze richting hem. 'Waarom ben je nog wakker?' Miauwde ze zachtjes. Natuurlijk was het een beetje een domme vraag, aangezien zij zelf ook wakker was. 'Kon je ook niet slapen?', Voegde ze er dus aan toe.

Cherry voelde een begroetend duwtje, en ze wist meteen dat het Tall was. "Alsof ik de enige ben,", Zei hij terwijl hij haar een speels porretje gaf. Even grinnikte ze, Natuurlijk had ze gelijk. "Jawel,", Zei hij als antwoord op haar tweede vraag. "Maar ik wilde je wat laten zien," Met lichtje twinkeloogjes keek Cherry hem aan. Wat? Wat wilde hij haar laten zien? Denkbeeldig haalde ze haar schouders op. Wat maakte het uit, ze vertrouwde hem. Het zou vast geen eng of raar iets zijn. Want het kon best wel eens eng zijn, zo midden in de nacht. In het donker. Helemaal alleen... "Kom," Hoorde ze. Even keek ze op, en een eindje verderop zag ze hem lopen. Snel haastte ze zich achter hem aan. Ze was wel nieuwsgierig, maar toch vond ze het een tikkeltje eng. Maar ze vertrouwde hem, dus volgde ze. Ze merkte dat ze naar de uitgang van de Nursey gingen. Wat was daar? Mocht dat wel? 'Tall? Waar gaan we eigenlijk naar toe?', Vroeg ze zachtjes.

Een beetje aarzelend volgde de kleine kitten haar vriendje. Hij draaide zich naar haar om. Zijn gouden ogen gaven haar iets meer moed, en ze liep verder. "Kom maar, het is niet eng," Zei hij zonder echt antwoord te geven op haar vraag. Toch liep ze door. Bij de uitgang van de Nursery aarzelde ze even. Zouden de Queens nu boos worden? Toch liep Tall door. Schichtig keek ze achterom, toen een kitten even omrolde. Toen keek ze weer naar buiten, en daar zat Tall. Het maanlicht dt op zijn vacht scheen gaf een magische uitwerking. Onder de indruk volgde ze hem. Zwijgend ging ze naast hem zitten. Haar blik gleed naar boven. Daar twinkelden suizende lichtjes. De weerspiegeling in haar ogen deed had stralen. 'Wow...' Miauwde ze. Ze had er geen woorden voor, zo erg onder de indruk was ze er van. Haar blik hing naar Tall. 'Wat is dat?' Vroeg ze aan haar vriend.

Cherry was sprakeloos van de pracht van de duizenden lichtjes in de lucht. Ze kon zo wel eeuwig blijven zitten. De warmte die haar vriendje afstraalde maakte de nachtelijke kou veel minder erg. Natuurlijk voelde ze de sneeuw onder haar pootjes wel, maar voor de rest had ze er bijna geen last meer van. Ze voelde hoe Tall haar een likje gaf, en ze glimlachte warm naar hem. Vriendschappelijk. Van liefde wist ze nog niets, en dat kon voor haar ook maar beter zo blijven. Ze merkte wel eens dat Queens er veel over klaagde. De lichtjes gingen eindeloos door. Waarom waren ze er niet overdag? "Sterren..", Hoorde ze Tall mompelen. Dus de lichtjes heetten sterren.. Sommige sterren vormden samen een figuurtje. Met haar pootje wees ze op een groepje sterren. 'Kijk! Die lijken wel op een sneeuwvlok!' Miauwde ze enthousiast, maar toch zachtjes. Wat was daar eigenlijk? Zou er een hele wereld zijn waar de sterretjes woonden? 'Wat is er daar eigenlijk, bij de sterren?' Vroeg ze tenslotte.

Haar blauwe oogjes gleden nog een keer over de hemel. Ze probeerde het begin en het einde te zoeken, maar hoe langer ze er mee bezig was, hoe gekker ze er van werd. Uiteindelijk gaf ze het gewoon op en keek ze weer naar Tall. "Ik weet het niet, ik dacht Starclan, maar er kan net zo goed niets zijn… Wat denk jij?" Vroeg hij. Cherry keek weer naar boven. 'Ik zou het niet weten..' Mompelde ze. Wat voor moois zou daar zijn? Wat voor goeds zou het verdienen om daar te mogen leven? Hoe zou het er uit zien? Er zouden vast hele mooie velden zijn waar ze zou kunnen spelen, met veel eten en lieve katten. Het zou vast heel leuk zijn, en altijd fijn. De sterren waren vast de Dennen van de katten. Maar wie verdiende het nou om daar te leven? 'Maar ik denk dat het er heel fijn is, en dat er alleen maar lieve katten wonen.' Verklaarde ze aan Tall.

Zodra het poesje haar mening had uitgesproken knikte Tall. "Dan zou jij er ook mogen wonen," Zei het latertje, waarna hij blozend naar de grond keek. Ze glimlachte liefjes naar hem. 'Als je het zo bekijkt, dan zou jij er ook moge wonen.' Verklaarde het poesje. 'Maar het is toch anders...' Er verscheen een lichte frons op haar voorhoofd. Wie zouden er wel mogen leven? Het moesten katten zijn die bewezen hadden dat ze het verdienden. Katten die toe waren aan de verlichting. Maar welke katten waren dat? Plotseling schoot het haar te binnen. 'Ik denk dat je er mag wonen als je dood gaat, en goed hebt geleefd.' Zei de kitten wijs, veel wijzer dan ze hoorde te zijn.

Het Chocolate-Point poesje hoorde haar vriendje grinniken. Een beetje te serieus keek ze hem aan. Was het zo grappig? Gelukkig verscheen daarna een frons op zijn gezicht, als teken dat hij er wel mee instemde. "Maar,"[i] Begon Tall. Was er een maar? Welke dan? Met een lichtelijk opgetogen blik keek Cherry naar het katertje. [i]"Iedereen doet weleens wat fout toch?" Cherry knikte. Daar had hij wel een punt. Maar wie mochten er dan daar wonen? En katten konden, als ze een fout hadden gemaakt, die toch weer laten vergeten door een goede daad? 'Ik denk dat als je ook goede dingen doet je fouten wel vergeten worden. Fouten maken is normaal, daar kan niemand iets aan veranderen, maar je kan ook kiezen om foute dingen te doen, en...' Een frons verscheen op haar gezichtje, dat een beetje spookachtig wit was in het maanlicht. 'Nee laat maar, het is onzin.'

Een nieuwsgierige blik verscheen op Talls gezicht toen ze haar theorie afkapte. "Nee zeg, ik wil het heel graag weten, Zei hij. Ze hield haar hoofdje schuin. Wilde hij het echt weten? Meestal luisterden katten niet naar haar. Ze vonden haar te jong en onvolwassen. Altijd streefde ze er naar op te groeien, maar als ze zo zat, dan wilde ze liever voor altijd jong blijven. Onder bescherming van anderen, veilig. Maar ze wist zelf heel goed dat dat niet kon. Ze moest voor haar broertjes zorgen, zij was de enige die ze nog hadden. 'Echt..?' Vroeg ze met een klein stemmetje. Zo, onder de sterrenhemel, in hert hulst van de nacht, voelde ze zich klein. Onbetekenend en overbodig. Een stofpluisje in een verlaten nest. De dertiende in een dozijn. De kater naast haar was het enige dat haar nog met twee benen op de grond hield. In een impuls stak ze haar snuitje in zijn vacht. Ze wilde dat hij zou blijven, en dat hij haar zou beschermen. Ze wild niet langer zo allen zijn. Niet langer zelfstandig zijn. Gewoon haarzelf zijn. Maar dat kon niet. Het kon gewoon niet.

Het kleine poesje voelde Talls staart om har heen gekruld, en zijn kin op haar kopje. Het was fijn om omhelsd te worden, het voelde veilig. Een gevoel dat ze nooit echt had gehad, omdat zij altijd de beschermster was. Zij was altijd de volwassen, maar hier in het maanlicht even niet. Iets waar ze haar vriend eeuwig dankbaar voor was. "Echt waar," Dankbaar keek het poesje op. Een eenzame traan biggelde over haar wangetje. Het was een traan van opluchting, eentje die al erg lang vast zat. 'Ik... Ik..' Begon ze zachtjes. 'Ik denk dat mijn mama er is...' Haar woorden gingen over in een zachte snik. Ze was blij dat ze eindelijk eens haar hart kon luchten, de waarheid vertellen. Hopelijk zou Tall het begrijpen.

De kleine kitten voelde hoe Tall haar lijfje tegen zich aandrukte. Toen ze hem aankeek kreeg ze een begrijpende blik terug. Dat was ze niet gewend. Meestal werd ze beschouwt als dom en onwetend, twee dingen die ze helemaal niet was. "Als jouw moeder ook maar half zo was als jij, dan heeft ze zeker een van de allermooiste plekjes," Dankbaar keek Cherry haar enige en beste vriend aan. Het was zo fijn als iemand haar gewoon serieus nam. Dat ze niet werd uitgelachen omdat ze geen mama en papa had. Alleen maar een stomme pleegmama. Ze stak haar snuit weer in zijn vacht. Ze wilde alles even vergeten. Even allen zijn. Voor haar part kon dit nog heel lang duren. 'Dankje...' Murmelde ze in zijn vacht, en een lichte gaap verliet haar bekje. Ze draaide zodanig dat ze met haar kopje op Tall lag, en sloot haar oogjes. Na nog een lange gaap viel ze in een lichte slaap.

Note; Na jou post topic uit?