Prey, but not for me... [& Evenpaw]

Met een enthousiaste blik op haar gezicht kwam ze het kamp binnen trippelen. Haar staart wees de lucht in en haar kop stond trots omhoog. De prooi in haar bek maakte duidelijk waarom. Ze had geluk gehad bij het jagen en nu kwam ze met twee bloederige muizen het kamp binnenlopen. Het was nog steeds niet veel, maar veel meer dan ze had durven hopen. Met een trotse glinstering in haar ogen wandelde ze naar de prooistapel. Als je het een prooistapel noemen kon... Er lag zo weinig, veel te weinig om de clan te voeden. Voorzichtig legde ze haar vangst neer, haar eigen honger proberend te negeren.

Oh eten! Toen een oranje kat waarvan ze de naam niet eens kende het kamp binnen kwam keek Evenpaw per direct op naar de prooi die deze in haar bek hield. Met een hongerige blik in haar ogen volgde ze elke beweging van de poes die haar prooi binnen bracht, maar uiteindelijk legde ze haar kop weer nukkig neer, haar platte neusje achter haar voorpoten verborgen. Chagrijnig reciteerde ze de code. Eerst de queens en de elders, dan pas de warriors en apprentices... Maar tegen de tijd dat die gegeten hadden, zou er bijna niks meer over zijn voor haar. Met een schok besefte ze zich dat ze nog steeds aan het staren was naar de oranje poes. Oeps

Het lege gevoel dat al de hele dag haar aandacht trok was moeilijk te negeren. Helaas was dit niet de eerste keer vandaag dat ze dat ontdekte. Ze drukte haar oortjes plat op haar kop en streek vlak bij de Warrior Den neer. Ze liet haar blik nieuwsgierig over het kamp glijden, eigenlijk niet zo goed wetend wat nu te doen. Op elke mede kat bleef haar blik even hangen, maar bij eentje stopte ze geheel. Ze keek recht in de ogen van een apprentice, die blijkbaar naar haar had staan kijken. Een tikkeltje verbaasd knipperde ze met haar ogen. Waarom zou zij...? Ach, maakte het wat uit? Nee. Soepel stond de poes op. Haar staart zwiepte bijna vrolijk heen en weer terwijl ze op de apprentice, die ze als Evenpaw had herkend, af trippelde.

Oh snap. Evenpaw’s kop schoot eventjes licht geschrokken overeind toen ze zich besefte dat de warrior haar kant op kwam. Dat was niet de bedoeling geweest. De warrior had dan blijkbaar ook gezien dat ze zo naar haar had zitten staren. Wat een afgang. Evenpaw legde haar platte neusje weer achter haar voorpoten en keek omhoog naar de rode poes die boven haar uittorende. De poes zag er vrolijk genoeg uit, maar Evenpaw wist het alsnog niet zeker. “Euh… Hallo?“ Besloot ze maar te miauwen. Voor hetzelfde geld kwam de poes haar vragen waarom ze zo aan het staren geweest was.

Toe aan een gesprek was ze wel, even wat afleiding zou goed zijn. Je gedachten op de leuke, simpele dingen richten, eigenlijk was het maar makkelijk. Je problemen negeren en de gedachten diep weg stoppen, totdat je ze misschien ooit, over een lange tijd weer naar voren haalt terwijl het in de tussentijd alleen maar erger is geworden. Zo kon het gaan, maar niet altijd was het je problemen even van je afzetten slecht. Al helemaal als het niet een probleem in de praktijk was, een probleem wat je met je poten op kon lossen, of waar je gewoon je best voor moest doen. En dus, haar persoonlijke ergerlijkheden opzij zettend, die tevens veel minder erg waren dan die van de clan, hief Softvoice haar kop op en vormde een kleine glimlach op haar lippen. "Euh… Hallo?" Miauwde de jonge apprentice. Blijkbaar was ze niet geheel zeker over de oorzaak waarom Softvoice op haar af was gelopen want zonet had ze haar hoofd nog geschrokken opgeheven toen zij haar kant opkwam. De warrior schonk Evenpaw een warme glimlach terwijl ze haar bijna voorzichtig met een knikje begroette. "Hallo," Ze probeerde het geruststellend te laten klinken.

De poes klonk aardig genoeg. Blijkbaar was de poes hier niet om haar een pak slaag te geven, maar je wist het maar nooit. De poes legde haar ietwat kleine oortjes, net zoals haar neusje klein gebleven door haar genetische afkomst, toch lichtjes achteruit en richtte haar koperkleurige ogen op naar de poes, wie warm naar haar glimlachte en haar begroette op geruststellende toon. Aarzelend herhaalde Evenpaw de woorden, toch maar een wat zelfverzekerder hallo uitstotende. ”Hallo,” miauwde Evenpaw, haar kopje licht buigende bij vorm van beleefdheid. Evenpaw was meestal nogal bot, maar een warrior boos maken in deze tijden was toch niet helemaal een slim plan. Maar, als de rode poes een gesprek wilde opzetten, dan zou het toch echt van haar kant moeten komen.

De twijfel of dit wel de juiste kat was om op het moment contact mee te leggen werd groter. Ze boog haar kop weliswaar beleefd naar voren, of ze het ook meende? Toch kon ze uit de verdere houding van de poes niet veel opmaken, en ook omdat ze haar nog nooit echt heel erg was opgevallen had Softvoice geen idee of een gesprek met deze apprentice ook echt voor afleiding zou zorgen. Toch bleef ze staan, haar staart langzaam langs haar rechterachterpoot wikkelend. Haar twijfels gingen verder dan alleen of ze wel een conversatie moest beginnen, want ja, als ze het deed, hoe dan? Een kleine zucht rolde over haar lippen. Maar terug kon ze nu niet meer en dus probeerde ze met haar ogen die van de apprentice te bereiken, om oogcontact te maken. "Ik zag dat," Ze liet even een korte stilte vallen. "Dat je naar mij keek," Een tikkeltje beschaamd richtte ze haar ogen naar haar poten, maar die ze niet kon zien om dat ze onder de laag sneeuw lagen verborgen. "Kwam dat door die prooi?" Ze wist niet zo goed hoe ze anders moest beginnen, en dit was toch de rede waarom ze op de apprentice was afgestapt?

Note: Hmm, ongemakkelijk

Evenpaw bleef een beetje nukkig omhoog kijken, al kwam dat ook door de standaard houding waarin haar gezicht altijd zou staan door de bouw van haar gelaat. Erfelijkheid eh..? Maar ze had nu perongeluk een gesprek gestart en waarschijnlijk zou ze hier niet meer aan ontsnappen. Al leek de poes tegenover haar, van wie ze de naam niet eens wist, ook niet bepaald gelukkig met het gesprek, of tenminste, zo leek het. "Ik zag dat," De stilte die viel was bedrukkend voor Evenpaw, maar ze zei niks. "Dat je naar mij keek," Maakte de poes de zin af. Wat was dat nou voor een constatering? Evenpaw krulde haar staart om zich heen. "Sorry?" mompelde de poes, niet goed wetende of het een feitje was waar ze haar excuses voor moest aanbieden. "Kwam dat door die prooi?" Miauwde de poes vervolgens. "Ja," Miauwde Evenpaw na een lichte aarzeling, de verleiding weerstaande om glashard te liegen. "Maar niet omdat ik erge honger heb ofzo.." probeerde ze zich eruit te redden. Ze was niet zo zwak, maar haar maag gaf zijn protest aan met een protesterende knor tot haar eigen irritatie.

Ze drukte haar oortjes plat in haar nek, eerder tegen de kou dan van verlegenheid of angst. "Ja," Miauwde Evenpaw, Softvoice hoorde de lichte aarzeling in haar stem. Ze knikte zachtjes terwijl ze zich naast Evenpaw op de grond liet zakken en ging zitten. "Maar niet omdat ik erge honger heb ofzo.." Vervolgde ze. Softvoice trok de plek boven haar ogen op en eek met een schuine blik naar de apprentice. "Dat geloof ik niet," Haar stem klonk een tikkeltje plagerig. "Iedereen hier heeft honger," Ze drukte haar lippen spijtig naar binnen op elkaar terwijl ze aan haar wel heel erg lege maag dacht.

Met een licht wantrouwende blik in haar oranje dieptes keek ze omhoog naar de vlammengekleurde warrior. Voor een moment vroeg Evenpaw zich wat wazig af of de poes soms familie was van Firestar, maar dat idee verwierp ze snel. Firestar was een volbloed kittypet. De poes kon geen familie van hem zijn. Aan het idee dat Firestar volbloed kittypet was, hield ze tevens hoop vast. Als hij, als volledige Kittypet, een clanleader kon worden, dan kon zij als halfbloed zeker een volledige warrior worden. "Dat geloof ik niet," klonk de plagerige stem van Softvoice. "Iedereen hier heeft honger." Evenpaw keek weg en haalde haar schouders op. "Ik wil de clan niet tot last zijn." Mompelde de poes wat stug. Ze wilde dit liever niet toegeven, maar de warrior voor haar kwaad maken leek haar ook geen strak plan.

Haar blik gleed af naar de laaghangende wolken. Ze zagen er zo mooi uit, afgetekend tegen de kleine stukjes blauwe lucht die ook nog te zien was. Een klein zuchtje ontsnapte uit haar bek, helaas brachten ze op dit moment niet veel goeds, alleen sneeuw. En niet zo'n beetje ook. "Ik wil de clan niet tot last zijn." hoorde ze Evenpaw onder haar mompelen. Begripvol gleden haar ogen naar de apprentice. Eigenlijk dachten ze over dat punt hetzelfde. De andere hadden het harder nodig dan haar, was haar excuus. En toch werd het steeds moeilijker zich daar aan te houden. De vreselijke prooi schaarste duurde lang, te lang om nog door haar maag te worden verdragen. Zachtjes ging haar hoofd op en neer, een knikje dat ze het antwoord van Evenpaw had begrepen. "Ach ja, zo denken meerdere erover," Stiekem verwees ze hiermee ook naar zichzelf.

Eventjes keek Evenpaw op naar de rode poes toen deze weer sprak. "Ach ja, zo denken meerdere erover," miauwde de warrior naar haar. Evenpaw bleef even stil, duidelijk de reactie van Softvoice peilend met haar blik, twijfelend over de betekenis ervan. Maar hierna legde de poes haar platte neusje weer achter haar voorpoten neer, alsof ze deze wilde verstoppen. "U vangt tenminste nog eens wat..." Mompelde de apprentice. Door haar stompe neusje had ze moeite om de exacte jachttechnieken van anderen te imiteren. Het was zeer zeker vervelend, al vond ze dat zelf. Het maakte dat ze zich alleen maar nuttelozer voelde en de andere katten keken haar aan alsof ze enorm dom was zo nu en dan...

Haar rossige staart zwiepte heen en weer en heen en weer. Een teken van verveeldheid. Toch bleef ze Evenpaw met een geïnteresseerde blik aankijken. "U vangt tenminste nog eens wat..." Daar had de poes gelijk in, al was het niet helemaal zo. "Ach, dat valt wel mee," Van haar gezicht was niet af te lezen wat ze hiermee bedoelde. "Dat ik toevallig vandaag nog wat had gevangen was puur toeval..." Helaas.

Evenpaw keek op naar de poes voor haar en krulde haar pluizige staart om haar lichaam heen. "Ach, dat valt wel mee," Miauwde Softvoice. Bedoelde ze dat haar vangst wel meeviel of dat haar slechte jachttechnieken niet zo heel erg slecht waren. "Dat ik toevallig vandaag nog wat had gevangen was puur toeval..." Miauwde Softvoice vervolgens. Evenpaw schudde haar kop. "Vangst is een vangst," miauwde Evenpaw nuchter. "Daar moet u trots op zijn in deze tijd."

Haar blauwe kijkers gleden even naar de grond terwijl ze zachtjes met haar oren wiebelde. Haar rossige staart gleed naar haar poten waarnaar haar blik weer naar Evenpaw gleed. "Vangst is een vangst," miauwde Evenpaw nuchter. "Daar moet u trots op zijn in deze tijd." Softvoice pootjes gleden zenuwachtig over de grond. Ja, daar had de apprentice zeker gelijk in. "Dankje," Ze knikte eerbiedig. "Maar noem me alsjeblieft geen u meer hoor!" Vervolgde ze soepel met een warme glimlach.

Evenpaw keek, zonder haar blik af te wenden omhoog naar de rosse poes, haar blik priemend. "Dankje," Ze knikte eerbiedig, wat Evenpaw al verwarde. "Maar noem me alsjeblieft geen u meer hoor!" Vervolgde deze. Evenpaw fronste echter verbaasd, waardoor haar rimpelige witte gezichtje alleen maar meer rimpels kreeg. "Hoezo niet?" Vroeg deze, niet echt een idee hebbend van sociale normen en waarde. Evenpaw hield zich aan de 'regels' die ze opgelegd had gekregen, maar zelf de sociale signalen opvangen vond ze veel veel moeilijker.

"Hoezo niet?" Softvoice keek verbaasd op. Haar rossige staart sloeg een tikkeltje verward op de grond. Hoezo niet? Gewoon omdat ik het wil, nou goed. Maar ja, natuurlijk waren dat niet de woorden die ze hardop uitsprak, deze koos ze namelijk iets zorgvuldiger. Langzaam opende ze haar mond, terwijl ze Evenpaw bleef aankijken."Zo oud ben ik nou ook weer niet," Ze wendde haar kijkers even af, maar deze gleden al snel weer naar de persoon voor haar. "En 'je' hoor ik ook gewoon veel liever," ze haalde haar schouders op.

Onderwerp: Re: Prey, but not for me... [& Evenpaw]