Just kidding {Dimkit}

Constellationpaw kwam net terug in de Shadowclan en had de hele dag erover gedaan om een muis te vangen, haar poten bloeden en haar keel was te droog om waar te zijn en haar armzalige buik was zo dun dat er wel een muis inpasten. Ze legde de muis voorzichtig op de prooi stapel en ging zitten en keek rond. Haar ogen waren op iets gefocust op iets heel bekends de Nursery waar ze was opgevoed met de andere kittens en gepest werd. Constellationpaw liep rustig door de Shadowclan, ze besloot om toch eens de Nursery te gaan bezoeken waar ze ooit was opgevoed. Constellationpaw liep angstig binnen, ze was bang voor haar verleden en voor nu. Wat zou er kunnen gebeuren misschien, ze keek angstig in het rond overal rook ze kittens misschien leken ze wel lief maar op een of andere manier leken ze voor haar iets geniepigs te hebben net zo als haar moeder en vader waardoor haar leven een hel is geworden. Constellationpaw likte haar mond af en ging ergens in een hoek zitten aflikken, ze was bang dat katten haar gemeen of stom zouden vinden als ze niet van kittens hield. Constellationpaw rook haar eigen angst heel erg maar ook de kitten geuren en de melk geuren van moeders, ze keek in het rond en keek naar een paar kittens steeds werd ze wat meer kalmer hoelanger ze er bleef alleen voelde ze nog steeds de pijn de pijn die ze nooit zal vergeten.

"UGGGGGGGGGGGGGH! Ik verveel me!" Gromde Dimkit zo luid mogelijk, hopend haar moeder te irriteren. Toen ze terug op haar buik rolde zag ze dat ze er niet langer was. "Die kan ook nergens tegen," mompelde Dim chagrijnig naar het niks. Langzaam duwde ze zichzelf recht en begon ze haar zilveren poot te likken. Ze was pikzwart maar ze had één zilveren poot, haar rechter. Echt zoiets typisch, stomme kleurencombinaties. Toen ze even haar ogen sloot, sloop een splinternieuwe geur haar neusgaten binnen. Door de zoete geur van de melk en liefde rook Dimkit wel de angst... Van een kat. Wel meteen sperde de kit haar ogen. In het weinige licht dat tussen de takken viel glinsterden haar ogen zachtjes. Langzaam stond ze op en even rekte ze zich uit voordat ze naar de witgrijze apprentice toe trippelde. Een grijns sierde haar lippen, vooral omdat ze even groot was als die nietsnut. Ze verschilden hooguit een moon, perfect. Ze stopte absurd voor haar neus, haar ogen glinsterde duister toen ze de kattin strak en emotieloos aankeek. De goudgele kijkers staarden diep inde groengele ogen van de kattin. "Jij bent wel erg bang van kittens," grijnsde Dimkit geamuseerd naar de kattin toe, wetend dat ze niet loog.

Constellationpaw keek angstig en staarde rustig naar een paar kittens een van de kittens krijsten: "UGGGGGGGGGGGGGH! Ik verveel me!" Constellationpaw kreeg wat intresse en ging kijken nog steeds met een angstige blik, ze was vroeger vaak alleen en had vaak ook niemand elke kitten op zijn of haar plaats alleen wist zij nooit wat je moest doen alleen huiveren tot je moeder terug kwam. Constellationpaw keek triest naar de grond steeds als ze terug dacht wist ze hoe die pijn voelden maar ook zag ze een blik van haar broer ineens duivels worden, ze staarde door de ondergrondse holen van de Nursery. Constellationpaw zag een kitten aanlopen en wist dat die kitten zoiezo zou doen of dat die stoer was net zo in haar vroegere tijd, "Jij bent wel erg bang van kittens," grijnsde de kitten. Ja hoor daar begint het al dacht ze en rolden met haar ogen, ze wist dat kittens upper schattig waren maar ze wist ook diep vanbinnen dat ze ook heel gemeen konden zijn. Constellationpaw knikte zelfs als ze het niet wilden dan zou de kitten er toch achter komen, ze bleef stil niet alleen omdat ze dat wilden zijn maar ook omdat ze niet goed kon praten en niet goed overweg kon met andere katten. Constellationpaw had wel weer een ander idee, ze liep rustig naar de kitten toen en begon het te vertroetelen. Constellationpaw kneep in de kittens wang en knuffelde de kitten en begon het fors te likken..

OOC: hehehehehehehe *evil face*

De kattin voor haar rolde met haar ogen en Dimkit liet een grauw over haar lippen gaan. Zo behandelde je haar niet! Ze snoof afkeurend en keek met vuurspuwende ogen naar de apprentice. Maar uiteindelijk knikte ze en dat gaf Dim een goed gevoel. Dat zou die stomme Mousebrains wel leren! Haar vertrokken gezicht kreeg een grijns en ze keek geamuseerd naar de kat, zou ze haar kunnen kleineren en gek kunnen maken. In haar ogen twinkelde een ondeugende, gemene glans. Die was er vaak als ze iemand wou in elkaar slaan. Vooral nu, op dit moment. Ze hield even haar kop schuin en keek geniepig naar de kat toen zij haar benaderde, wist ze eigenlijk wel tegenover wie ze stond? Wist die stomme kat wel waartoe zij in staat was als kit? Zij was de meest machtigste kit van de wereld en zij had macht, ze droeg het in haar klauw en kon het zo over haar kop halen zodat de apprentice voor altijd zou getekend zijn met haar kenmerk van dood. Maar wat de apprentice vervolgens deed, had ze beter niet gedaan. Ze greep haar vast en begon haar te knuffelen. Dimkit keek met woedende ogen naar de apprentice. "BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!" Spuugde ze naar haar. Ze liet haar scherpe klauwtjes al uit hun omhulsel en toen de kat in haar wang kneep, draaide ze haar kop en probeerde ze te bijten in haar poot. En toen de ruwe tong van de apprentice over haar vacht ging, sloeg zij haar nagels in de hare. Haar ogen gloeiden vijandig. Dit had ze nooit mogen doen!

Constellationpaw keek vrolijk naar de kitten, Ze is zo schattig dacht ze, het moest gewoon. Ze keek vrolijk naar de zwarte kitten en ze staarde de kitten uitdagend aan. Ze vroeg er gewoon om, dacht ze overduidelijk. "BEN JE HELEMAAL GEK GEWORDEN!" spugde de kitten woedend, Ze knikte stilletjes en dacht: je hoefd ook weer niet zo woedend te worden. Ging er door Constellationpaws hoofd heen. Ze voelde nagels in haar vacht, maar dat deed haar niets want ze had ergere wonden mee gemaakt waar gewoon de dood op haar lag te koesteren. Constellation daagde de kitten enorm uit en ging door al mocht ze haar alle pijn schenken die er kon bestaan, kittens konden bijna niet eens een prooi doden waarvoor zou ze bang moeten zijn. Constellation rolden met haar ogen en wilde liever dat ze doof was, ze had geen in om dingen te horen en te voelen. Ze ging zitten en voelde een steek door haar heen gaan, haar schaamte dat ze geen klauwen had en geen stem de schaamte waar ze altijd mee moest lopen. Die onverdragelijke pijn die zo nooit zou kunnen vergeten, ze begon zichstevig te likken en daarna ging ze gewoon veder met de kitten likken en deed alsof ze doof was.

OCC: mijn kathin is al elder maar ik post als Constellation nog een leerling was