Seek the way from the fourtrees(Juniperfur)

Constellationpaw liep rustig over de graslanden die begroeit waren met grassen allerlei soorten en maten, ze tuurde in het rond en merkte alleen de koele wind op. Uit de lucht dwarrelde sneeuwvlokken waardoor het gras al binnen een mun van tijd als belegd waren met sneeuw, ze keek in het rond en hoorde de wind een paar stemmen waar ze niet wilden naar luisteren en de sneeuwvlokken hoorde vallen. Constellationpaw nam een hap lucht binnen, ze rook even of dat er prooi in de beurt was van de fourtrees maar er was niets. Constellationpaw likte haar lippen af en bleef afwachtent staren met haar felle ambere ogen, ze liep rond en er was niemand in de beurt. Ze hoorden wel dingen maar ze geloofde ze niet, ze draaide alleen maar rondjes tot ze duizelig werd door zich zelf en zich neer ploften in de ijs koude sneeuw. Constellationpaw lag breet uit op haar rug en bleef zo liggen er was iets waar ze de heletijd in haar gedachten bleef hangen, dat was haar broer Comettail ze had een nachtmerrie over hem maar ze wist niet waarom. Constellationpaw sloot langzaam haar felle ogen en begon even te liggen, ze voelde de sneeuw door haar vacht heen komen. Constellationpaw hoorden genoeg maar reageerde er niet op...

Met blauwe ogen die door vermoeidheid diep in hun kassen lagen stapte een grijze, gespierde poes door de sneeuw. Ze was met het excuus van een jaagtocht buiten het kamp gegaan, ze moest rust hebben. Rust, rust, en nog meer rust. Juniperfur had geen slaap kunnen krijgen door de zorgen aan haar kop en de stemmen.

De stemmen, die waren eigenlijk nog wel het ergste. Ze zeiden dat ze verkeerd deed. Dat ze verkeerd zou doen. Juniperfur begreep het niet... Ze had genoeg vrienden, en ze was niet bepaald een emotioneel figuur. Hoe zouden de irritante stemmen van de katten die haar beledigden haar dan pijn kunnen doen? En waarom zou dat in hemelsnaam een reden zijn om voor haar het slechte pad op te gaan? Ze wist het niet...

Gestaag stapten haar poten over het witte oppervlak.

Na een tijdje keek de RiverClan warrior op uit haar gedachten. Ze stond abrupt stil, en staarde voor lange tijd voor zich uit. Toen ze rondkeek besefte ze dat ze tot Fourtrees was gekomen. Ze was even verbaasd. Zover al? Ze wist dat ze aardig ver kon lopen, maar in de sneeuw was een ander verhaal. Plots trok een klein donker stipje in de witte poedersneeuw haar aandacht. Ze stapte behoedzaam over naar de ander kant van het veld, erop lettend dat ze geen grenzen overschreed. Ze had geen zin in het aanhoren van irritante stemmen van andere katten die alles verkeerd zouden opvatten. Zoals haar eigen clangenoten. Toen Juniperfur dichterbij kwam herkende ze de gestalte van een kat. Waarschijnlijk iets jonger dan zij was, en ze rook naar ShadowClan. Gewoonlijk had Juniperfur de neiging gehad om de kat af te snauwen en weg te jagen, of nog beter, aan te vallen. Maar de gestalte die zo vredig naar de lucht staarde had iets rustigs over zich. Iets wat de RiverClan krijger niet zou willen verstoren. De kat straalde ook een apart soort broosheid uit. Juniperfur zou niet het risico willen lopen dat ze de broze apprentice zou verwonden.

Ze ging naast de kat zitten, en bestudeerde het gezicht. Toen schraapte ze haar keel, en mauwde zachtjes; 'Wie ben jij?" ze was verbaasd dat haar stem zo rustig en vredelievend klonk. Ze dacht dat ze dat geluid al lange tijd had kwijtgeraakt. Ze sloeg haar staart rond haar poten om te voorkomen dat er sneeuw aan haar vacht ging vriezen.

Constellationpaw hijgde, ze voelde de pijn niet van al haar wonden maar van haar verlies van haar ouders. Constellationpaw merkte in een kleine ooghoek een poes op, ze rook raar maar dat maakte haar niet uit want het was toch niet zo erg dan wat ze gedacht had. Constellationpaw stond met moeite op en staarde liefjes de poes aan ze zag er mooi uit in ieder geval had zij een verzorgde vacht, ze keek bewonderend naar de poes en daarna schudde ze haar kop. Constellationpaw ging met haar staart langzaam heen en weer en voelde de wind de natuur en vanalles, ze keek vluch naar de grond en had het gevoel weer dat ze alleen maar kon vallen en niet opstaan. Constellationpaw realiseerde net dat haar leven een grote leugen was, haar ouders gingen weg haar broer is ineens vreemd en Icepaw is vaak met te veel zaken bezig. Ze was alleen zonder haar vrienden dat deed haar het meeste pijn en niet alleen van haar klauwen en haar keel. Constellationpaw keek met een trieste blik op maar probeerde vrolijk over te komen en helemaal toen de poes sprak: 'Wie ben jij?" Constellationpaw keek bij die reactie al meteen naar de grond zelf vond ze dat het wel een beetje bot klonk maar dat was haar mening, ze zag dat de poes ging zitten en Constellationpaw kwam dicht tegen de poes aan zitten en had iemand nodig om voor haar te zorgen om haar pijn weg te houden. Constellationpaw begon langzaam te huilen ze moest de pijn weg en haar verdriet ook...

Onderwerp: Re: Seek the way from the fourtrees(Juniperfur)