{Frostpaw} Oops

Oké, nu was Leopardpaw dus een apprentice en nu moest hij dus apprentice taken doen. Maar wat hield dat nou in? Het bengaalse katertje fronste lichtjes terwijl hij hierover nadacht. Want hij had eigenlijk geen flauw idee. Moest hij nu naar de apprentice den en daar een nest maken? Of moest hij buiten het kamp iets gaan doen? Hij bleef eventjes zitten om te tobben, maar besloot vervolgens om toch maar de apprentice den in te lopen om een nest te maken. Schichtig keek hij rond voordat hij naar binnen stapte, bang voor mogelijke pesterijen, maar vervolgens haalde hij diep adem en stapte hij naar binnen, vrijwel meteen oog in oog staand met een andere apprentice. Bijna meteen viel hij geschrokken achterover, pardoes de den weer uitvallend.

Frostpaw had net heerlijk geslapen, in het midden van de dag, in haar zachte nest in de Apperntice Den. Het was een lekker lui leven zonder mentor, ook al beviel het haar niet altijd even goed. Ze zou liever trainen, dingen bijleren, maar na haar gesprek met Tallkit, die nu Apprentice was, was ze er niet zo gerust meer in... Misschien liet Shrewstar haar écht Elder worden... Met een zucht slenterde ze naar de uitgang van de den, waar ze plots oog in oog kwam te staan met een nieuwe leerling, die pardoes achterover viel, de den weer uit. "Gaat het wel?", vroeg ze zacht lachend. Het was een best grappig zicht!

Beschamend legde de Leopardkit zijn oren helemaal plat toen zacht gelach zijn oren bereikte. Was de poes hem aan het uitlachen? Hij voelde zijn oren en wangen brandden van lichte schaamte. Hij had het nu alweer helemaal verprutst. Dat was weer exact iets voor hem. De woorden van Frostpaw klonken zo onschuldig, maar tegelijkertijd was het ook iets om te wantrouwen. Want hoe kon hij iemand vertrouwen als hij toch zo vaak getreiterd werd? Wie weet was zij wel één van die treiterkoppen. "Ja, natuurlijk gaat het," miauwde de kater met lichte aarzeling, "waarom zou het niet gaan?" vroeg de kater met een lichte mompeling.

Frostfall

Zo te zien was het katertje toch wel beschaamd bij het horen van Fro's lach, want hij legde zijn oren plat naar achteren. 'Ja, natuurlijk gaat het', miauwde hij met een kleine aarzeling. 'waarom zou het niet gaan?', vervolgde hij zachtjes mompelend. "Ik weet niet... Misschien had je je pijn gedaan?", vroeg ze, gestopt met lachen. Ze ging wat dichter bij het katertje in de buurt staan, en inspecteerde hem even van top tot teen. Ze herkende hem nog wel van in de Nusery, maar was zijn naam vergeten. "Ik ben trouwens Frostpaw, en jij bent?", klonk ze met een zachte glimlach op haar gelaat. De jonge Apprentice had een erg mooie vacht- en oogkleur, had ze al snel opgemerkt!

THANKS ♥

Leopardpaw gaf een lichte schram op zijn achterpoot een paar vlugge likken, zichzelf in één van die onmogelijke kattenhoudingen buigende. "Ik weet niet... Misschien had je je pijn gedaan?", vroeg Frostpaw, waarna ze wel heel erg dicht op hem ging staan. Leopardpaw verschoot licht en kromp ietwat ineen. Ervaring leerde dat er meestal niet iets goeds kwam van het feit dat iemand dicht op je ging staan. "Een beetje.. niks bijzonders.." mompelde het katertje, nog steeds duidelijk wantrouwend richting Frostpaw's intenties. "Ik ben trouwens Frostpaw, en jij bent?" Vroeg de poes met een zachte glimlach. "L-leopardk-.. Leopardpaw.." Miauwde de kater, nerveus wordende. De poes zag er oprecht aardig uit, maar toch was hij nog duidelijk nerveus. Misschien was hij wel een watje, bang voor elke schaduw omdat ze hem nog wel eens treiterde omdat zijn vader een kittypet was. Misschien was hij inderdaad wel stiekem gewoon een kittypet, met zijn moed. Misschien moest hij inderdaad maar oprotten.

Frostfall

De jonge Apprentice leek wat te verschieten en kromp vervolgens ineen. Was hij bang van haar? De poes merkte een lichte schram op aan zijn achterpoot, maar die zag er niet zo ernstig uit. 'Een beetje.. niks bijzonders..', mompelde het katertje. Hij wierp haar een wantrouwende blik toe, dus zette ze voorzichtig terug een paar pasjes naar achter. "Ik ben trouwens Frostpaw, en jij bent?", vroeg ze om hem wat meer op zijn gemak te stellen door een praatje te slaan. 'L-leopardk-.. Leopardpaw..', miauwde Leopardpaw nerveus. Frost's gezichtsuitdrukking begon van vrolijk naar bezorgd te gaan; Had hij problemen of zo? Moest ze hem helpen? Moest ze hem overladen met vragen, of was het beter om hem gewoon even te laten kalmeren? De kattin besloot dat ze misschien best over een ander onderwerp begon, en dit alles eventjes vergat. "Heb je al een nest, Leopardpaw?", vroeg ze. "Mooie naam trouwens!" Een compliment kon ook altijd positief werken, maar ze besloot zijn reactie even af te wachten voor ze verder ging.

THANKS ♥

De bezorgde blik in de ogen van de poes verraste Leopardpaw. Hij had nooit vrienden gehad, echte vrienden dan. En dat maakte dat hij andere katten wantrouwde. Hij had zeker een goed stel hersenen en wist veel, maar sociaal was hij absoluut niet sterk. En de pesterijen gooiden daar een flinke dosis onzekerheid doorheen, en natuurlijk angst. Hij spitste zijn oortjes licht toen de poes echter meer vragen begon te stellen. Langzaam krabbelde de kater overeind, zijn oortjes nog steeds naar achter gedraaid en zijn kop vol zorgen. "Heb je al een nest, Leopardpaw?", vroeg Frostpaw. "Mooie naam trouwens!" Hij keek ongemakkelijk weg bij het compliment. Ze was de tweede die het zei, maar meenden ze dat? En waarom zou zo'n mooie poes uberhaupt met een kat van zijn afkomst willen praten? Een kittypet vader en een angsthaas in zijn eigen hart. "Nee.. nog geen nest.." Miauwde hij dus zachtjes. "Ik.. ik moet hem nog maken.." Oftewel, hij had de apprentice den nog niet in gedurfd.

Frostfall

Het katertje spitste zijn oortjes en krabbelde langzaam overeind. Zijn oren lagen nog steeds plat, en zijn gezichtsuitdrukking en lichaamshouding vertelden haar dat hij nog steeds erg onzeker en wantrouwend was tegenover haar. Bij het compliment dat ze hem gaf keek hij ongemakkelijk weg. Het was wel héél duidelijk zichtbaar dat deze Apprentice zich niet goed in zijn vel voelde... 'Nee.. nog geen nest..', miauwde Leopard zachtjes. 'Ik.. ik moet hem nog maken..' Frostpaw knikte kort. "Ik kan je helpen?", klonk ze behulpzaam. "A.. Als je dat wilt.. natuurlijk?", vervolgde ze voorzichtig, op een vragende toon.

THANKS ♥

Wat verloren keek Leopardpaw op toen de poes weer tegen hem begon te praten. Waarom sprak ze tegen hem? Bijna niemand sprak tegen hem. "Ik kan je helpen?", maar haar toon klonk wel behulpzaam... "A.. Als je dat wilt.. natuurlijk?" Vroeg de poes aan hem. Nog steeds keek Leopardpaw haar wat verloren aan, om daarna weer naar zijn voorpoten te kijken. "Liever niet..." Mompelde de kater, nu wat stug. Voor een moment bleef hij stil, "Straks gaan ze jou dan ook pesten..." Zijn toon was niet meer dan een fluistering, meer voor hemzelf bestemd dan voor Frostpaw.

Frostfall

Leopardpaw keek verloren op naar haar. Verward staarde ze hem terug aan. Ze bood hem aan om hem te helpen met het maken van een nest, maar daar leek hij niet zo positief over... Hij richtte zijn ogen naar zijn voorpoten toen hij antwoord gaf: 'Liever niet...' Leopard bleef even stil, en met een vrij doordringende, maar toch vriendelijke blik keek ze hem aan. 'Straks gaan ze jou dan ook pesten...', klonk hij fluisterend. "Waarom zouden ze mij pesten? P.. Pesten ze jou dan?", vroeg ze verbaasd. Waarom zouden ze iemand als hem pesten? Hij was aardig, misschien wat terug getrokken, maar ze wist zeker dat als je hem beter leerde kennen, dat hij erg aardig was! De 'looks' had hij, in haar ogen, ook al mee, dus wat was er dan mis met hem..?

THANKS ♥

Leopardpaw plukte nerveus aan het mos terwijl hij de licht verbaasde reactie van Frostpaw hoorde. "Waarom zouden ze mij pesten? P.. Pesten ze jou dan?" Vroeg deze aan hem. Eventjes keek Leopardpaw wat hulpeloos omhoog naar de lynx point poes voor hem. Ze was heel erg aardig, of tenminste, leek heel aardig, maar kon hij haar wel vertrouwen? Hij keek naar zijn voorpoten en kneedde de grond ermee. "Misschien..." mompelde hij zachtjes, zijn oren naar achter.

Frostfall

Nerveus was het katertje aan het mos aan het plukken met zijn poten. Waarom kon hij nu niet gewoon even chill doen? Ze ging hem toch niet opeten of zo? Alhoewel ze een best knorrend gevoel had aan haar maag... Leopardpaw keek hulpeloos op toen ze hem vroeg of hij dan gepest werd, en dat leek dus best wel op een 'ja'... Opnieuw richtte de Apprentice zijn ogen op zijn voorpoten, waarmee hij opnieuw grond begon te kneden. 'Misschien...', mompelde hij stilletjes met zijn oren naar achteren gevouwen. "Waarom zouden ze jou pesten? Ik zal ze dan wel even aanpakken, vertrouw me maar!", miauwde de poes met een warme stem en zachte ogen. Ze probeerde zo vriendelijk en vertrouwelijk mogelijk over te komen; op een andere manier zou ze nooit vrienden maken... En eigenlijk, vond ze Leopard nog wel leuk...

-50e RPG-post voor Frostpaw! :'D-

THANKS ♥

Leopardpaw kon zijn poten nog maar net stilhouden, anders waren ze gaan beven. Contact met een andere kat joeg hem angst aan, zoveel goed contact had hij immers niet gehad met leeftijdsgenoten. En met volwassen katten had hij ook bijna nooit contact gehad... Dus sloot hij zichzelf maar af. "Waarom zouden ze jou pesten? Ik zal ze dan wel even aanpakken, vertrouw me maar!" Miauwde de poes met een warme stem. Vertrouwen, daar ging het al mis. "Ze hebben zo hun redenen..." mompelde het fijn gebouwde katertje. "Maar pak ze niet aan!" hij schrok weer en liet zijn oren hangen, "Straks raak jij dan in de problemen.." Hij beet eventjes z'n lip.

Frostfall

Het katertje was nog steeds even onrustig als hij was toen hij net gevallen was. Ach, ooit zou Frost hem wel zover krijgen, en zijn vertrouwen winnen! 'Ze hebben zo hun redenen...', verklaarde Leopardpaw mompelend. Redenen? Wat voor 'redenen'? Maar als hij het zelf niet wou zeggen, zou ze er ook niet over doorgaan. 'Maar pak ze niet aan!' Geschrokken liet het katertje zijn oren weer hangen. 'Straks raak jij dan in de problemen..', miauwde hij waarna hij even op zijn lip beet. "Ach, maak je om mij maar geen zorgen. Ik weet m'n mannetje wel te staan tussen die Apprentices! Ze doen zich wel stoer voor, maar eigenlijk zijn ze vanbinnen even bang als een muis die aangevallen wordt door Shrewstar, of Innerghost!", zei de poes. "Hoe kan ik je overhalen om met me mee de Apprentice Den in te stappen?", vroeg ze met nog steeds dezelfde vriendelijke en warme glimlach op haar gelaat.

THANKS ♥

Leopardpaw voelde zich meer een in het nauw gedreven konijn dan een Shadowclan apprentice op het moment dat Frostpaw weer door begon te praten. "Ach, maak je om mij maar geen zorgen. Ik weet m'n mannetje wel te staan tussen die Apprentices! Ze doen zich wel stoer voor, maar eigenlijk zijn ze vanbinnen even bang als een muis die aangevallen wordt door Shrewstar, of Innerghost!", zei de poes. "Hoe kan ik je overhalen om met me mee de Apprentice Den in te stappen?" Leopardpaw legde zijn oren weer even achteruit. "Al goed, al goed.. ik kom al.." Mompelde het katertje, zijn bengaalse pels onzeker overeind zettend. De gevlekte korte haartjes piekten alle kanten op terwijl hij naar Frostpaw toe liep en langs haar heen de apprentice den in ging, om kijkende alsof hij half verwachtte dat ze alsnog zich tegen hem ging keren.

Frostfall

Leopardpaw had zijn oren nog steeds plat in zijn nek liggen. Fro begon zelfs al onzeker te worden door gewoon bij hem in de buurt te zijn... 'Al goed, al goed.. ik kom al..', mompelde hij uiteindelijk. Er verscheen een nog bredere glimlach op haar gezicht; dit was al een hele stap vooruit! Hij zette zijn haartjes op naar alle kanten, en onzeker liep hij naar de kattin toe. "Goed zo", prees ze het katertje. Leopardpaw wandelde voorzichtig de den in. Fro trippelde hem vrolijk achterna. "Kijk, dit is mijn nest", wenkte ze in de richting van haar nest. Haar staart wees naar het zachte mos bedje waar ze altijd in sliep.

THANKS ♥