Haven't seen you around since..

Moe liep de poes naar de rand van het territorium, haar dwalingen hadden haar hier gebracht met maar één reden, de hoop om haar vriend weer te ontmoeten. Sinds de Gathering was het stil geweest tussen hen, en geen enkel contact had nog plaatsgevonden, mede dankzij de spanningen tussen beide clans. Al konden die Crimson niets schelen, Lakepaw was een prima gast, aardig, behulpzaam en vrolijk. Hij was geen boze Windclanner, daar was de poes heilig van overtuigd. Zo kwam het dus dat ze daar nu zat, bij de boom waar ze hem had gezien toen ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden, hopende dat hij het gevoel zou hebben dat hij haar weer moest zien, en dat hij zou komen. Ijdele hoop, klonk het zachtjes in haar hoofd, hij zal niet komen, dat is wat ze dacht, maar iets, iets in de poes schreeuwde erom om het toch even te proberen. Dus zat ze daar, terwijl de lucht verduisterde.

- Lakepaw

Zijn poten ruisten over de grond en lieten sneeuw opstuiven. Zijn ogen twinkelden van plezier terwijl zijn klauwen naar de muis griste. Een kinderlijk gelach ontglipte zijn bek toen hij zijn poten voor de kleine klauwtjes van de muis plaatste en deze struikelde. Maar zonder nog verder na te denken, struikelde hij onhandig over de nu neerliggende muis. Samen met het halfdode diertje gleed hij de helling af, terwijl sneeuw alle kanten opstoof. Hij zette zijn keel open en schreeuwde al lachend uit hoe leuk dit wel niet was. Uiteindelijk remde hij af en sprong hij recht. Zij hele vacht was onder die poeder bedekt. Zijn zwarte vlekken waren bijna niet meer zichtbaar, maar veel aandacht hechte hij er niet aan, want zijn oranje ogen hadden de roestkleurige pels van een kat gezien. Hij schrok ietwat van de verschijning, maar toen hij zijn ogen wat samenkneep gingen zijn haren meteen liggen. Hij drukte zich tegen de grond en griste vlug de prooi van de grond met zijn bek. Zo behoedzaam mogelijk sloop hij naar haar toe. Zijn oranje blik schitterde van plezier en geniepigheid toen ze nog maar een paar vossenlengtes van elkaar verwijderd waren. Hij sloop nog even wat verder en sprong toen recht op haar af. Hij spreidde zijn poten en greep de kattin vast. Samen rolde ze door de sneeuw heen. Hij hield van deze tijd van het jaar. Toen hij terug tot stilstand kwam, loste hij haar en ging hij recht zitten. Hij spuugde de muis uit zijn bek en keek haar met glinsterende ogen aan. "Ik heb je zoveel te vertellen!" Zei hij opgetogen. Zijn blik verraadde veel, ookal zag hij er ontspannen uit.

Crimson knikte en een opgewekte lach gleed langs zijn lippen. "Ik heb de tijd hoor, Casanova," Hij sloeg even onzeker zijn ogen van de kattin af. Hij grinnikte even en probeerde haar blik opnieuw te ontmoeten. Ja, hij werd al aanbid en dat nog wel door een kat van een andere clan. Zijn ogen glommen blij van zijn ontdekking, ookal wist hij deels dat Crimson hem mocht. "Waar was je eigenlijk zo lang?" Hij ontmoette haar helblauwe ogen en even zonk hij weg in hun schoonheid. Hoe prachtig waren die niet! Zo mooi, zo diep... Ze waren gewoonweg wonderbaarlijk... Toen ze het oogcontact verbrak, voelde hij een gevoel die verlangde naar meer, maar hij gaf niet toe en keek even vragend naar haar kop. "Ik miste je…" Lakepaw vatte het heel anders op dan dat ze had bedoelt en lachte zachtjes. "Ik jouw ook," zei hij zachtjes. Zijn oranje ogen gleden even over de contouren van haar fijne lijfje, zo mooi, zo teder, zo Crimson. "Ik heb een hele tijd zitten jagen naar het kamp toe," vertelde hij haar. "Sinds de aanval op Sparrowpaw en de verdwijning van onze Medicine Cat apprentice mogen we geen risico's nemen," Hij zocht haar prachtige ogen opnieuw en probeerde haar blik vast te houden. "Maar ik dacht dat het wel veilig zou zijn," Hij liet even een geniepig lachje zien. "Als ik bij jouw ben, dan weet ik zeker dat niemand me iets zal doen."

Hij voelde hoe haar kop tegen hem werd aan gevleid en net alsof ze een levende vlam was, werd hij vanaf dat punt verwarmd. Hij vroeg zich af waarom dat was... "Niemand zou jou iets aan durven doen hoor; 'Ridder'" De spot in haar ogen was niet te missen toen ze dat zei en hij moest zachtjes lachen. "Ze zouden niet durven," zei hij op een grinnikende toon. "Kan je jezelf niet verdedigen dan; Casanova?" Was haar vraag. Even keek Lakepaw haar niksbegrijpend aan. Onderschatte ze hem? Oké, hij was misschien niet de beste vechter van de Windclan, maar hij had al slechtere katten gezien hoor! "Wel euh... Tuurlijk kan ik me verdedigen!" Wierp hij snel terug. Hij keek haar even plagend aan en vervolgde. "Weet je nog de eerste keer dat we elkaar ontmoette? Toen had ik je mooi te pakken!" Zijn ogen glinsterde zachtjes van die herrenering. Het was zowel eng als leuk geweest, maar sinds die dag wist hij dat hij een vriendin had in een andere clan, iemand waarop hij kon bouwen en vertrouwen.

Ze begon te grinniken, maar Lake kende haar al een beetje. Hij duwde zijn ogen tot spleetjes en liet ook een grijns over zijn lippen gaan. Maar opnieuw was ze sneller dan hem. Tja, ze zou altijd beter zijn, dat was al duidelijk. Maar ah, dat vond de kater niet echt erg. Hij had zo zijn charmes en zijn eigen krachten. De kattin sloeg hem tegen de grond en hield hem zo tegen de grond. Hij kneep nog steeds zijn ogen tot spleetjes en de grijns die op zijn lippen danste was nog lang niet verdwenen. Maar toen deze een likje over zijn neus gaf, verdween deze even. En als hij had kunnen blozen, dan dat hij dat zeker gedaan. "Wat zei je ook alweer?" Hij moest even bij zinnen komen, hij was er even niet goed van. Of nee, hij was er wel goed van, alleen was hij een beetje geshockt en... Tja, hij had het gewild, maar... Euh... Hij staarde haar enkel aan, verzonken in haar blauwe kijkers. Nog voor hij iets kon doen, liet de kattin zich naast hem vallen. Haar huid gleed tegen de zijne aan en even leek het wel alsof haar vlammende pels uit echt vuur bestond. Het verwarmde hem, gaf hem een warm gevoel en troostte hem ook een beetje. Maar ergens maakte het hem bang, dat hij het vuur ging doven of dat het vuur zich ging uitbreiden en dat hij zich eraan ging verbranden. Was hij echt bang van Crimson? Hij sloot even zijn ogen en zette zijn gedachten even op een rijtje... Nee. Hij opende wel meteen terug zijn oranje ogen, een fel vuur brandde in het warme rood dat ook in haar pels zat. Hij draaide zijn kop naar het gespin en keek even naar haar fijne kopje. Hoeveel katten zouden dit niet willen? Deze prachtige kattin? Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen. Zijn voorhoofd raakte de hare en hij lachte even. Langzaam bracht hij zijn tong over haar kaak heen, tot hij haar oor bereikte en daar zijn tong terug ophaalde. "Dat ik blij ben dat ik je heb ontmoet."

De kattin begon te spinnen en Lakepaw begon wel meteen ook te spinnen. Hij lachte even naar haar en voelde hoe haar lichaam tegen hem werd gedrukt. "Ik ben ook blij dat ik jou ontmoet heb," Hij hoorde hoe zacht haar stem was en lachte even naar haar, zijn oranje ogen warm en vol met liefde voor deze prachtige kattin. Hij duwde zijn neusje tegen de hare aan en keek met zachte ogen naar de hemelblauwe ogen van de kat. Hij had nog nooit zo'n mooie ogen gezien. Crimson had echt de mooiste ogen in de wereld. Dat wist hij gewoon. "Weet je al wanneer je warrior wordt?" Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en lachte nog breder. Toen voelde hij hoe ze zijn oor begon te wassen. Een gesnor ontglipte zijn keel en liet zijn stembanden trillen. "Binnenkort," zei hij op een snorrende toon. En hij begon haar het haar op haar borst te wassen, op zijn beurt. Zo af en toe kon hij haar hartslag voelen door het haar en huis heen. Ze klopten naast elkaar en voor elkaar... Dat wist hij gewoon... Zelf regels zouden dat niet verkomen...

Haar lichaam werd tegen hem aangedrukt en hij spinde kort toen hij haar warmte voelde. Hij vond dit goed, ookal was het slecht. Het kon hem niks schelen hoe slecht hij bezig was, dit was leven, dit was het leven, dit was wat hij wilde en niemand ging hem stoppen. Hij wilde dit... Waarom zou iemand hem tegen houden? wat deden ze verkeerd? "Wil je hier blijven?" Het was op fluistertoon en hij kon het maar amper horen. Hij lachte even kort en likte even haar voorhoofdje. Zijn ogen sloten de wereld buiten en toen hij zijn tong terug ophaalde lachte hij opnieuw. "Ik zou hier voor eeuwig willen blijven," fluisterde hij zachtjes in haar oortje. Hij sprak de waarheid... Dat moest ze wel weten.

Ze spinde zacht en teder in zijn oor. Het klonk zuiver en vooral erg goed aan. Hij hield van het zachte gespin die ze uitbracht, het klonk zachtjes, toch erg ritmisch en ergens ook avontuurlijk, alsof het elk moment in een grauw kon veranderen. Opeens greep ze zijn oor vast en ietwat verrast keek hij op. het gespin dat uit zijn keel kwam, schokte even, maar werd daarna zachtjes en teder. "Dan ben je vanaf nu van mij," Zei ze zachtjes en lief. Lakepaw lachte even breed naar haar en snorde toen wat harder waarna hij haar aankeek. "Deal,"

Het gespin klonk als gezang in zijn oren. Hij sloot zijn ogen en genoot van de warmte die van haar pels kwam. Hij voelde zich zo goed, zo vredig... Hij spinde teder, warm, iets wat hij al in moons niet meer had gedaan. Crimson... Zijn Crimson. Hij genoot van het moment waarop niemand hen kon storen. Langzaam opende hij zijn oranje ogen een staarde hij naar de oranjekleurige hemel. Aan de horizon kleurde de ondergaande zon de hemel vuurrood, maar steeds verder weg van haar licht, werd de lucht steeds donkerder of zelfs oranje... Het was een prachtige avond. Hij lachte zachtjes en snorde wat zachter toen hij voelde hoe haar ademhaling regelmatiger werd. Langzaam vielen zijn ogen dicht en nam de slaap het van hem over. In een wereld van dromen... waar zij en hij voor eeuwig samen konden zijn... daar waar zijn dromen niet langer een bedrog waren... daar ging hij heen... En zo viel de jonge kater in slaap naast zijn liefde...