I am the big, bad wolf!

De sneeuw was als een soort pretpark voor de jonge Dustkit. Hij vond het echt wel geweldig om er doorheen te ploeteren, ermee te gooien en sneeuwstormen te maken. Hij had al vele dingen met de sneeuw gedaan, maar nu kreeg hij het toch wel echt koud. Zachtjes sprong de kitten richten een van de dens, hij was er niet zeker meer van waar de Nursery lag dus besloot hij maar gewoon op een van de dens af te gaan, of eigenlijk erop af te springen. De sneeuw lag te hoog voor de jonge kitten en er simpelweg doorheen lopen ging voor zijn kleine pootjes niet. En dat nog terwijl hij groter was dan zijn siblings! Die zouden het vast nog moeilijker hebben in de sneeuw. Hijgend kwam hij dan ook, door al dat springen, aan bij de den. Meteen nam hij een laatste sprong en kwam met een plof neer op.. iets zachts? Verbaasd keek hij waar hij op terecht was gekomen en met grote ogen merkte hij dat het een andere kat was.

Open

De kitten werd van het grote lichaam afgeduwd en even schudde hij met zijn hoofd om de klap die hij ook had gekregen, weg te schudden. Hij had niet gedacht dat er iemand zo dicht bij de uitgang lag. Snel draaide hij zich om en voor hem stond een al bekende poes, een vrolijke blik verscheen dan ook meteen op zijn snoet. "Nu ben je te ver gegaan, kleine," Klonk ze kwaad, maar Dustkit was nog te jong en te naïef om echt te merken dat ze kwaad was en dat dit geen spelletje was. "Nog laatste woorden?" De poes maakte zich groot terwijl ze deze vraag stelde. Laatste woorden? Hij had altijd wel woorden klaar om te zeggen. "Hallo Starlingpaw!" Zei hij vrolijk. "Jij ligt wel erg dicht bij de ingang, vind je niet? Moet je niet wat verder weg liggen? Ben je bang dat andere katten dan eerder de den uit kunnen komen als er iets is? Ik kwam niet op je omdat ik dat wilde, de sneeuw was zo koud en ik zakte er zover doorheen dat ik niets meer kon zien! Snap je toch wel? Je bent toch aardig? Alleen een beetje onaardig tegen Gravelpaw, maar dat kun je nog wel verbeteren! Ik weet dat je aardig bent, toch? Wow wat ben jij groot zeg, zal ik ook zo groot worden? Mijn moeder en vader en dragonforce en glowpaw en en en ..' Even was hij alle namen kwijt van de katten die het tegen hem gezegd hadden. ".. Denken dat ik ook groot ga worden! Volgens Glowpaw wordt ik zelfs heel sterk! Ken je Glowpaw? Heb je nog onaardig gedaan tegen Gravelpaw? Dat moet je echt niet doen, hé!" Hij nam even een grote hap lucht. "Sorry Starlingpaw, ik heb heel veel woorden! Moeten het echt mijn laatste woorden zijn? Ik heb nog zoveel om te vragen aan jou! Waarom werd je zo stil toen ik over je moeder begon? Waarom deed je niet mee met het spelletje tussen mij en Gravelpaw? Vind je spelen niet leuk?" Zo naïef als hij was ging hij in het nest van Starlingpaw zitten en rook er even aan. "Het voelt hier warm, lag je nog te slapen? Heb ik je gewekt? Deed het pijn? Sorry als het pijn deed!" Hij wilde nog zoveel zeggen, maar hij besloot nog even te wachten tot de poes zou antwoorden. "Nog niets doen, ik heb nog zoveel om te vertellen! Wil je weten wat ik allemaal heb mee gemaakt? Ik heb echt al veel gedaan! Wist je dat er een kitten werd aangevallen door een vogel en toen dood is gegaan? Wist je dat?" Met grote ogen keek hij Starlingpaw aan, met nog steeds een grote glimlach op zijn gezicht.

He is evil :'D

"Hou je bek!" Verbaasd keek de kitten met grote ogen op naar de poes. Wat had hij verkeerd gedaan? Nog nooit was iemand zo op hem gaan schreeuwen en even sloeg hij zijn staartje voor zijn poten. "Straks kan je niet eens meer zoveel praten, etter." Sprak de poes uit, nadat ze haar hoofd zo naar voren had gebogen dat ze oog in oog stonden. Dustkit keek haar recht aan, zonder enige angst, al voelde hij zich een beetje bedreigd. "Wat is een etter?" Vroeg hij, hij kon zichzelf niet onderdrukken. "Waarom beantwoord je mijn vragen nooit? Doe ik iets verkeerd?" Zijn stem was zacht, bijna om schattig te noemen, terwijl hij de poes met grote oogjes aankeek.

Rustig wachtte hij op het antwoord van de poes, want ergens diep van binnen dacht hij gewoon al dat ze vrienden waren. Was dat dan niet zo? Moest hij meer zijn best doen daarvoor? "Ten eerste, je stelt er veel te veel tegelijkertijd, ten tweede, als ik niet blij ben met al die vragen, ga je expres door, dan kan je bij sommige katten," Even stopte ze haar zin om te kuchen, en Dustkit keek haar even vragend aan. Waarom deed ze opeens zo raar? "geen vriendelijke behandeling verwachten en ten derde, je bent net zonder pardon op me geland en hebt niet eens je nederige excuses aangeboden. Wie is er nu aardig, huh?" Even zette hij alle rijtjes naast elkaar van wat ervoor was gebeurd en een intelligente blik kwam in zijn ogen toen hij Starlingpaw weer aankeek. "Correctie, ik heb al twee keer sorry gezegd." Miauwde hij. "En ik stel deze vragen niet expres om jou te treiteren of zo, niemand heeft er ooit zoveel last van gehad, Starlingpaw. Ik ben gewoon nieuwsgierig en als jij niet eens probeert om aardig te zijn, dan heb ik hier niets te zoeken." Miauwde de kitten, waarvan zijn laatste zin een beetje krakend eruit kwam, hij vond het naar hoe de poes zo tegen hem deed. Hij wilde vrienden met haar zijn. "Want alles wat ik probeer te doen, is aardig tegen jou zijn. Heb je geen vrienden nodig? Vrienden zijn er voor je en je zou het eens moeten proberen." Mompelde hij, waarna hij gekwetst weg keek.

"Ja, gevolgd door zo'n irritante vragenstroom, dus dat geldt niet." Zwijgend keek hij de poes aan. Hij was het niet met haar eens en hij vond echt dat ze maar stom op hem reageerde. Hij had niets verkeerd gedaan, gewoon geprobeerd een leuk gesprek tussen de twee beginnen. Zij zat fout, niet hij. "Als je al niet opmerkt dat die vragen me geen plezier doen, let jij niet op andermans gevoelens." Dustkit keek haar verbaasd aan, maar besloot om te zwijgen en verder naar deze poes te luisteren. "Ik ga geen antwoord meer geven tot je goed je excuses hebt aangeboden, misschien dat als je het goed doet, ik een paar vragen voor je beantwoord." Miauwde ze en meteen opende Dustkit zijn mond toen hij vond dat ze nu wel klaar was met praten. "Jij denkt dat ik meteen na een maan te hebben geleefd al volwassen ben? Kan zien dat je kwaad bent? Ik heb katten vrolijk en verdrietig gezien, maar nog nooit kwaad. Ik had nooit kunnen weten dat je echt kwaad op mij was." Sprak hij nuchter, misschien zelfs iets te nuchter voor de Dustkit die zij kende. "Daarnaast wil je dat ik verander, dat ik niet zoveel vragen stel. Als je er niet mee kunt leren leven dat ik mezelf ben, dan heb je lekker pech want ik ga mezelf niet veranderen voor jou." Zei hij terug. Ja, als ze ruzie wilde dan zou ze die krijgen. Hij had geen zin in ruzie, maar hij had toch ergens de genen van zijn moeder geërfd en kon er niet tegen als iemand dacht de baas over hem te zijn. "Ik heb twee keer sorry gezegd, en als dat volgens jou niet geldt en je nog een keer een sorry wilt horen, dan heb je pech. Je bent mijn leider niet noch mijn moeder of vader noch een vriend. Dus ik ga geen drie keer sorry zeggen voor iets wat je nu allang had kunnen vergeven. Ik ben maar een kitten en ik durf je wedden dat jij ook ooit een kitten bent geweest, voordat je bedacht dat je volwassen moest zijn en iedereen maar van je af moet stoten. Want dat is wat je doet, is het omdat je jezelf wilt verdedigen? Ben je bang om vrienden te maken, bang dat ze je in de steek laten?" De kitten stond op. "Heb je nog iets te vertellen? Zo niet, dan zou ik je willen vragen aan de kant te gaan en mij uit deze den te laten." Zijn helderblauwe ogen stonden fel, net zo fel als die van Dogdance ook altijd stonden wanneer ze kwaad was, maar natuurlijk zag het er minder dreigend uit omdat hij nog maar een kleine kitten was.

"Stoer hoor, kleine kitten." Zei ze sarcastisch, waarna ze een stap opzij deed zodat hij langs haar door kon lopen. "Ga dan maar." Hij stop op uit het nest van Starlingpaw en wierp nog een keer zijn helderblauwe ogen op de poes. "Dankjewel, volwassen mopperkont." Zei hij, het amper nog serieus nemende wat de poes zei, want ja, dat was ze. Een volwassen mopperkont die bijna leek op een apprentice, te snel volwassen geworden en geen plezier meer makende. Hij wierp zijn ogen van haar af en liep langs haar door.