Nighttime {Brightkit}

Verstijfd van angst zat de kleine kitten voor de uitgang van de nursery. Buiten was alles donker, alsof alles verzwolgen werd door de nacht. Uit ervaring wist ze wel dat het uiteindelijk weer licht zou worden, maar toch vond ze het maar angstaanjagend. Wat nu.. Wt nu als het nooit meer dag zou worden? Ze schrok op toen er naast haar een andere kitten kwam staan. Met haar haren in de lucht draaide ze haar kopje naar de nieuwkomer. Ze liet een klein gilletje horen toen de andere kitten bewoog. Door het donker kon Daykit niet zien wie het was, en dat boezemde haar angst in. Haar amberkleurige oogjes blonken van angst in het maanlicht.

Brightkit kon niet slapen deze nacht. Ze keek naar de uitgang van de nursery en hoopte dat ze wat sterren en de maan zou kunnen zien. Ze kroop uit de diepe, zachte vacht en ging naast een andere kitten zitten. Ze kon amberkleurige oogjes angstig zien kijken naar de donkere lucht. Waarom was deze kitten zo bang? Het donker leek Brightkit juist mooi. Sterren en de maan. Zou de maan vol zijn? Hoe zou die er eigenlijk uitzien? Ze was nog nooit buiten de nursery geweest. Bright kon nog niet heel goed woorden uitspreken, dus keek ze de kitten vragend aan met een schuin kopje. De kitten was ongeveer net zou oud als haar, gokte ze.

Blijkbaar was degene naast haar ook een kitten. Vragend hield deze haar kopje opzij, een beweging dei Daykit nadeed. hé, dat was best grappig. Waarom zou ze dat nou weer doen? Haar vacht ging liggen, blij met deze afleiding. Zo hoefde ze niet meer te staren naar het donker, dat enge donker.. Bij de gedachte alleen al beefde ze. Daarin kon je niet zien wat er gebeurde of wie er naast je stond, en dat boezemde haar angst in. Maar daar hoefde ze nu even niet meer aan te denken. Vragend maakte ze een geluidje.

De kitten naast Brightkit deed haar schuine kop beweging na. Brightkit glimlachte daarom, ze vond het wel grappig. Ze zag een klein beetje hoe de vacht van de kitten ging liggen. Waarom was deze kitten zo bang? De kitten maakte een vreemd, vragend geluidje dat best grappig klonk. Net zoals de kitten Brightkit na deed, probeerde Brightkit het geluidje na te doen. Het lukte zo'n klein beetje. Plotseling hoorde Brightkit een ander geluid, van buiten de nursery. De voetstappen van een kat! Wat doet die daar? Wie is dat? dacht Brightkit en draaide haar kopje voorzichtig naar de uitgang.

De tabby kitten deed haar na. Boos keek Daykit haar aan. Waarvoor was dat nou weer nodig? Opeens draide de andere kitten zich ook naar buiten. Ze leek bang. Daykit spitste haar oortjes, en kon het nu ook horen: pootstappen, alsof er een andere kat aankwam. Bang kroop ze verder de nursery in, de andere kitten alweer helemaal vergeten. Haar haartjes kwamen rechtopstaan. Ze maakte een angstig geluidje, een zielig piepje eigenlijk. Wat moest dat nou weer voorstellen?

Brightkit wou de nursery uit om te zien wat het was. Maar ze had wel eens een verhaal van een kitten gehoord, over katten die kittens ontvoeren.. Wat als het zo'n iemand was? Of het was een heel ander beest. Aan de ene kant wou Brightkit de nursery uit om het te zien, maar aan de andere kant vond ze het ook wel eng. Ze keek opzij, maar de kitten naast haar was al weg. Brightkit keek even zoekend rond of ze de kitten ook kon vinden. Ze zag de ogen van de lichte kitten en haar haren die rechtop stonden. Zelf was Brightkit ook bang, maar ook nieuwsgierig. Toen ze iets dichtbij hoorde ritselen sprintte ze toch maar iets naar achter. Ze zag een zwarte schim langs de ingang van de nursery lopen waardoor ze hoopte dat het haar niet zag.

De andere kitten kwam ook naar achter. Angstig piepte de kleine kitten. Wat moesten ze nu? Buiten was er een schim die voor de nursery heen en weer sloop, alsof het hen wou pakken. Daykit dacht er niet aan dat het misschien wel een queen zou kunnen zijn die de wacht hield of zo, het was gewoon eng! Zeker omdat het zo donker was.. Het enige wat Daykit op dit moment wou, was dat die schim wegging.

De schim liep heen en weer. Brightkit wist dat ze iets zou moeten doen. Misschien wachtte hij of zij wel tot Brightkit en de andere kitten sliepen. En dan zou hij aanvallen. Bright kwam langzaam ietsjes dichter bij, zo stil en geluidsloos mogelijk, om te zien wat de schim was. Het had poten en was erg groot. Brightkit hoopte dat het weg zou gaan, en snel, maar aangezien de schim dat niet deed wist Brightkit dat ze haar famillie moest beschermen. En de Clan. Ze schoot naar voren recht op de schim af. Angst ging door haar lijf toen ze tegen de poten van de schim opknalde. Snel beet ze zo hard ze kon in een van de lange poten en hoopte dat het hielp.

De andere kitten sprong recht op de poten van het monster af. Angstig kroop Daykit verder de nursery in, tot ze bijna op de schoot lag van ene andere queen. Maar deze leek dat niet te merken. Misschien sliep ze. Angstig keek ze naar de schim, die nu in gevecht leek met de andere kitten. Wat een moedige kitten! Hoewel Daykit blij was dat ze daar niet was, was er ook geen medelijden of bezorgdheid naar die andere. Ze wou hier gewoon weg! Weg! Ze wou naast haar broertjes en zusjes liggen en bij mama zijn.. Maar niemand leek te weten waar ze was, of misschien wouden ze het haar niet zeggen.

De poot waar Brightkit in beet bewoog waardoor Bright losliet. Ze keek omhoog naar het gene waar ze mee vocht. Het leek op iets groots, zwarts, en ze zag twee ogen en twee puntige oren waarvan eentje even naar achter bewoog. ''Ga slapen, kit,'' hoorde Brightkit een stem, waardoor ze achteruit deinsde. Zei de schim dat tegen haar? De schim leek een kat, maar de kitten kon niet goed weten of dit een ThunderClan kat was. De kat liep langs haar weg, en Brightkit vloog de nursery weer in. Had ze nou een eigen Clan warrior aangevallen? Of was deze naar binnen geslopen om prooi te stelen? Brightkit wist het niet, en schudde haar kop even heen en weer. Ze keek even rond, waar was de andere kitten plotseling heen? Maar ze zag niks, alleen duisternis. Ze wist niet waar haar famillie was, dat was moeilijk te zien. Ze kon nog niet goed geuren herkennen en alle geuren leken op elkaar. Waar moest ze nou heen? Stomme duisternis, dacht ze Ik zie niks!

Ja! De andere kitten had de schim verjaagd. Nu leek de bruine kitten verward om zich heen, alsof ze haar zocht. Daykit kwam wat meer naar voren, uit de donkere schaduwen wat meer in het maanlicht dat door de nursery ingang naar binnen viel. Opgelucht piepte de rosse kitten. Met van dankbaarheid vervulde oogjes keek ze het andere poesje eens aan. Ze was de redder van het camp!

Brightkit was een beetje op haar hoedde toen ze iets hoorde. Gelukkig zag ze door wat maanlicht die door de bladeren schenen dat het de kitten van daarnet was. Brightkit zag dankbaarheid in de ogen van het poesje en voelde zich trots. Ze had een schim verjaagd! Ze maakte een spinnend geluidje naar de kitten, die ze nog steeds niet echt goed had kunnen zien. Zou het nog lang duren voordat de zon weer op zou komen?

De kitten voor haar spinde. ,Alsof het een teken was, kwam er opeens een streepje rood licht aan de hemel te staan. meteen hupste Daykit uit de nursery. Ze wist wat dit betekende; die mooie, rode vuurbal zou weer opstijgen en de hemel in het prachtige blauw van de dag laten baden! Met haar mondje een beetje open staarde ze ernaar, alsof ze gehypnotiseerd werd door de zon. Wat ergens ook zo was. Steeds hoger en hoger steeg hij, tot Daykit haar kopje in haar nek moest leggen om ernaar te kunnen blijven kijken.

De kitten liep langs haar de nursery uit. Even hield Brightkit haar kopje vragend scheef, deze kitten hield toch niet van de nacht? Maar toen zag ze het. Een klein streepje licht. De zon zou snel weer op komen! Brightkit ging de nursery ook uit. Nu kon ze het kamp wat beter bekijken in het daglicht! Het leek heel snel te gaan want na een tijdje was de zon alweer zichtbaar. Brightkit zag wat meer, ze zag het gras, de prooistapel, de highrock, de dens.. Ze zag haar eigen vacht die veel helderder leek bij dit licht. De zonopkomst zag er prachtig uit. Brightkit keek even naar de andere kitten. Haar groene oogjes zagen dat deze kitten een zandkleurige vacht met strepen had. Daarna keek ze weer naar de zon. De lucht kleurde langzaam oranje en dan weer blauw. De sterren verdwenen langzaam. Het waren niet veel sterren want er zaten steeds weer wolken voor. Langzaam begonnen andere katten wakker te worden. Brightkit vond het geweldig, maar vast niet zo geweldig als de andere kitten, want die leek gehypnotiseerd door de zon. Het kamp zag er veel mooier uit in het daglicht, vond Brightkit. Vrolijk keek ze hoe de zon alweer bijna op was.

Daykit rende nar buiten, de vrijheid in. Eindelijk, eindelijk was het waar dag! De ochtend was het enig moment van de dag dat ze écht gelukkig was. De rest was nogal saai.. En zonsondergang was een hel.

~Kort, en ik neem aan dat het topic klaar is?