Zar'roc

Met een verbeten gezicht liep het kleintje door het verlaten kamp. Koud en nat was het, en Tall voelde zich genegeerd, Running was onvindbaar, en Cherry sliep nog, zo schattig dat hij haar niet wakker had willen maken. Een vaag glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij terugdacht aan het kleine poesje, maar al snel verdween die, en kwam de donderwolk weer op zijn gezicht. De eerste die langs liep was de pisang. "Flikker op zeg!" Schreeuwde hij boos, door zijn imponerende lichaampje was hij bijna net zo groot als de ander, "Kan je nie effe kijken waar je loopt?!"


-Frostpaw

Geërgerd keek hij in de blauwe ogen van een poes. Hij had zin in ruzie, en aan de reactie van de poes te horen zij ook. "Toevallig niet nee!" Hij knikte, mooi dan, dan waren ze het eens, en kon hij eindelijk zijn frustratie de vrije loop laten. "Mijn dag is al verpest! Je wilt me niet kwaad zien, kleintje!" Bij de belediging keek hij haar honend aan, ze was nauwelijks groter, en hij was al bijna zes moons oud. Ze verschilden dus niet veel. Ineens veranderde haar houding echter compleet, en verward keek hij haar kant uit. Wat nu weer? "Het spijt me. Maar je moet me nu even niet op zo'n toon gaan aanspreken, begrepen?!" Een uiterst diepe zucht van frustratie kwam zijn mond uit, en zijn mooie ogen schoten vuur. "Kan nu niemand een keertje onaardig tegen me doen?! Zelfs al was de clanleader niet mijn moeder, dan had ik je nog verslagen!" Beet hij haar boos toe, hij wilde niet als een breekbaar poesje worden behandeld, hij kon voor zichzelf zorgen.

Zijn haren schoten overeind bij alleen al het horen van haar stem, en een teken van genot verscheen in zijn ogen. Hij zou deze poes eens laten zien met wie ze problemen zocht. "Dus jij denkt dat je beter bent dan ik? Owh, ik dacht het niet! Jij bent maar een kitten! Als je moeder trots op je was, had ze je vast vervroegd Apprentice laten worden, en ondertussen wordt je al bijna verlaat Apprentice. Je naam is nog steeds Tallkit, dus dimmen, oké!", Hij grinnikte, en prentte alle woorden goed in zijn hoofd, zoal Nevermind hem had geleerd. "Oke, maar duidelijk is, is dat Shrewstar al helemaal niet trots is op jou, want helaas voor jou ben je ook pas net apprentice." Hij trok even zijn wenkbrauwen op op de betweterige manier, en grinnikte, op dit soort momenten was het dat hij er leuk uitzag, maar dat er gif uit zijn mond kwam. Wat was het toch een schatje. "Mijn naam, onbekende poes die zichzelf niet heeft voorgesteld, is TALLkit, aangezien mijn ouders wisten dat ik groots zou worden, ook, zoals jou vast wel duidelijk is geworden, is mijn naam al bekend in de clan. Zeg eens," Hij hield zijn hoofd een beetje schuin, "Hoeveel katten kennen jou bij naam?"

De poes antwoordde snel, maar niet voorzichtig. Nog iets wat Tallkit van Nevermind geleerd had, let op met wat je zegt, alles kan en zal tegen je gebruikt worden. "Sinds wanneer dan? In de tijd dat ik Apprentice werd en dit moment, heb ik al heel wat trainingen gehad, en is mijn mentor gedood. Dat gebeurt niet op 1 dag hoor, kleintje." Hij snoof, maar zijn interesse van gewekt, wie was haar mentor geweest dan? Door wie was hij gedood? Hij leunde naar voren, maar ging wat naar achter om zichzelf ervan te weerhouden de poes aan te vliegen bij haar volgende woorden. "Als jou moeder Shrewstar niet geweest was, had vast niemand jou gekend. Niemand wilt bevriend zijn met zo'n arrogant ventje als jij. Ik snap niet hoe je siblings het leven kunnen volhouden met een broer als jij..." Hij moest denken aan Lightning, die het niet gekund had, en Timekit, waar hij bijna nog nooit mee gesproken had. "Grappig," Zei hij koel, het werd uit zijn stem erg duidelijk dat de poes te ver gegaan was, "Dat juist iemand als jij dat zegt, jij hebt niemand, niemand kent je, al zou je het graag willen, maar niemand zou je zelfs willen kennen. Verder heb ik nog anderen voor wie ik door het vuur zou gaan, maar jij niet, of wel soms? Is er iemand die voor jou door het vuur gaat, onbekende?"

De poes leek geraakt, maar het raakte Tall niet meer, ze was te ver gegaan, dan verdiende je dit. "Ik ken jou soort wel hoor. Je doet stoer, en doet andere pijn om je eigen gevoelens te verbergen. Er zijn heus wel katten waar ik van hou, en die van mij houden, maar dat ga ik niet aan jou neus hangen. Ik kan echt niet om met katten die niet laten zien wie ze echt zijn. Kan je nu geen één woord vriendelijk zeggen?", Hij gromde, en was vastbesloten om haar te laten horen wat hij echt van haar dacht, "Waarom zou ik iets liefs, aardigs, iets normaals tegen jou zeggen? Je hebt mij niets aardigs toevertrouwd, alleen afgekapt, nu merk je dat je fout zat, en probeer je jezelf te redden met zielig doen." Hij gromde nog een keer diep, "Dat werkt bij mij niet!"

Ze leek boos te worden, en tevreden ging het felle katertje zitten. Ze was eindelijk op de kast, hij had gewonnen. "Je wilde toch zo graag dat iemand eens onaardig tegen je deed? Je moet wel weten wat je wilt..." Net van plan zijn excuses aan te bieden keek hij verdwaasd naar de poes. Hij had gewonnen, maar dit was wel een heel vreemde manier van verliezen. Ineens stortte het poesje in, hij sprong onder haar, om te zorgen dat ze de grond niet te hard zou raken, maar bezweek onder het plotselinge gewicht. Zo lagen ze daar, hij gefrustreerd en beschaamd, en zijn bovenop hem zodat hij niet op kon staan. "Hallo?" Hij wrong zich in allerlei bochten, en probeerde het poesje wakker te krijgen, maar uiteindelijk gaf het katertje op, en liet zijn kop vallen. Het was zinloos.

[oke, even een paar kleine veranderingen xD]

Redwhisker was zijn standaard nachtelijke wandeling aan het maken toen hij tussen wat bosjes geschreeuw hoorde. Het was zijn zaak niet, dus in de eerste instantie ging hij niet kijken. Maar toen hij Tallkit's, de zoon van Shrewstar, stem herkende, besloot hij toch maar even een kijkje te nemen.
Het leek erop dat de twee kittens aan het vechten waren. In ieder geval waren ze hard tegen elkaar aan het schreeuwen. Hij wilde zeggen dat ze moesten kappen, maar hij zag dat hij te laat was. Het kleine lichaampje van de lichte poes lag bewegingloos op de grond, en haar ogen waren gesloten.
"Wat heb je gedaan?!" siste Redwhisker naar Tallkit, overtuigd dat dit zijn schuld was. Al dat gedoe met status maakte hem nu even niks uit, dit was tegen alle regels van de clan. Het feit dat hij de zoon was van de clanleider maakte in dit geval niks uit.
Hij tilde de witte poes van Tallkit af, zodat hij op kan staan, en legde de poes naast zichzelf neer. Redwhisker snuffelde aan haar. Ze was niet dood. Gelukkig maar. Zijn liefde voor kittens ging toch nog wel zo ver dat hij niet wilde dat ze doodgingen. "Kijk of je de medicinecat ergens kan vinden." Hij boog zich over de poes, en probeerde haar wakker te krijgen door zijn snuit tegen haar aan te drukken.

Ineens kwam er een warrior aangelopen, wat Tallkit zachtjes deed vloeken, en ja hoor. Wederom werd er gedacht dat het allemaal zijn schuld was. Meteen keek hij kwaad naar de Warrior, maar luisterde niet naar zijn vraag. In plaats daarvan ging hij een eindje verderop zitten, te wachten tot het poesje wakker zou worden. "W... Wat is er gebeurt?" Haar stem klonk niet echt krachtig, maar het gaf de kitten moed dat ze überhaupt weer praatte. Voorzichtig liep hij weer naar haar toe, en hield zijn kopje schuin toen hij antwoord gaf. "Je viel ineens flauw, ik probeerde je op te vangen, en toen heeft deze warrior hier," Hij wees met zijn volle staart naar de warrior, "Je van mij afgehaald en wakker gemaakt, wil je een medicine cat?"

Gelukkig, de kitten werd wakker. Tallkit vertelde dat ze ineens flauwviel, en dat hij haar nog had geprobeerd op te vangen.
"Sorry dan," zei hij tegen Tallkit. "Ik hoorde jullie ruziemaken en ging er daarvoor vanuit dat je haar gewoon een klap had verkocht."
Hij wendde zich weer naar de poes. "Ik ben Redwhisker, dat je dat weet. Ik breng je naar de nursery, oke? Daar kunnen we op zoek naar je ouders. Het is niet gezond als je ineens flauwvalt."

Redwhisker trok zich een beetje naar achter toen de kitten - blijkbaar een apprentice - zo uitviel. "Sorry hoor. Ik dacht dat je een kitten was, dus daarom dacht ik dat je ouders wel in de nursery zouden zijn. Er is toch geen reden om beledigd te zijn als ik niet precies het verschil zie tussen een wat oudere kitten en een jonge apprentice." Hurg, dit was precies waarom hij geen band met kittens had; ze waren zo snel op hun teentjes getrapt. Als Frostpaw, zo stelde ze zichzelf voor, een beetje eigenkennis had, zou ze inzien dat ze er echt nog niet volwassen uitzag, en dus dat het niet raar was dat hij haar als kitten inschatte. Maar hij hield zijn mond.
"Ik heb geen idee of je ouders een nestje hebben. Wie zijn het? Dan weet ik het misschien wel." Kan was klein, maar toch. Hij hoorde ook wel eens roddels en katten die het met elkaar over gebeurtenissen hadden.

De warrior stelde zich voor, maar Tallkit schonk er niet echt aandacht aan. Pas toen Frost boos werd en uitviel naar de kater stak de kitten zijn oren de lucht, van plan om de discussie goed te volgen. De kater verontschuldigde zich echter meteen, dus was een discussie uit. "Ik heb geen idee of je ouders een nestje hebben. Wie zijn het? Dan weet ik het misschien wel." Meteen liep hij met een schuddend hoofd naar de anderen toe. "Nee," Zei het katertje stellig, "Dan had ik het wel geweten, er zijn geen nieuwe nestjes in de nursery gekomen sinds," Hij dacht even na, "Sinds Cherrykit volgens mij.."

Redwhisker trok nu nog verbaasder een wenkbrauw op. "Lieverd, ik probeerde je hier te helpen. Voor hetzelfde geld was je wél aangevallen en lag je hier dood te gaan, en dan was je blij geweest dat ik hier was geweest. Bovendien kan je me niet raar aankijken dat ik een tikkeltje onbegrijpend reageer als je compleet uit het niks begint je gillen om een nestje van je ouders, alleen omdat ik het woord 'nursery' laat vallen." Zie je wel, kíttens. Hij dacht wat goed te doen door een kitten te helpen die gewond leek te zijn en zijn eigen ergernissen aan te kant te zetten. En nu kreeg hij dit terug! Mooi is dat.
Hij zette een stap naar achter, klaar om weg te gaan en de kittens het zelf op te laten lossen. Hij had hier geen zin in.