The consequences of leafbare

Maskheart opende zijn ogen. Het was alweer een nacht geweest dat hij niet al te best had geslapen. De laatste tijd sliep hij sowieso weinig. Lag het niet aan het feit dat er zieke katten waren, dan kon hij wel niet slapen door wat er was gebeurd met Cherrypelt. Zodra hij namelijk tijd had voor hemzelf was Cherrypelt het eerste wat door zijn hoofd heen schoot en dan was het lastig voor hem om te stoppen. Zolang hij druk was ging het wel goed, maar zodra er rust was ging het mis. Hij wist dat Milkypaw wel naar hem zou willen luisteren als hij het kwijt wilde, maar hij had besloten om haar er niet verder bij te betrekken. Hij zou proberen om ook aan haar niet te laten zien hoe erg het hem van slag bracht. Hij stond langzaam op en strekte zijn lichaam uit. Hij wist niet goed wat het was, maar voor zijn gevoel voelde zijn lichaam zwaarder aan. Elke stap die hij zette leek meer energie te kosten, maar hij schudde het weg. Waarschijnlijk kwam het door de vermoeidheid. Hij had geen idee of Milkypaw al wakker was, maar hij besloot om haar ook niet wakker te maken. Hij kon zelf al wel beginnen met dingen te doen. Hij pakte een paar stapeltjes kruiden vanuit de den en legde ze naast elkaar neer. Hij moest elke dag namelijk zoveel mogelijk in de gaten houden of er nog genoeg kruiden waren. Je wist anders maar nooit of je een keer tekort kwam en dat was niet de bedoeling. Hij kuchte even een keer toen hij een kriebel in zijn keel voelde, maar hij dacht er verder niet bij na. Alleen plotseling kreeg hij een hoestbui en hij probeerde hem zo veel mogelijk te onderdrukken, maar dat lukte hem niet heel goed. Als Milkypaw nu in de buurt was moest ze het wel gehoord hebben, ook al had hij liever niet dat ze zich zorgen om hem maakte.

[Eerste post voor Milkypaw]

_{Wat slaperig opende de poes haar ogen. Een zachte gaap verliet haar bek, terwijl ze rustig op stond. Nog slaapdronken liep ze van haar nest weg. In het midden van de Den bleef ze zitten, ze staarde even naar de kruiden en schudde toen met haar hoofd alsof dit de slaperigheid zou laten doen verdwijnen. Nog een gaap was hoorbaar en Milkypaw knipperde even met haar ogen. Maskheart leek nog niet wakker. Even kwam de gedachte in haar op om deze ochtend het even zonder prooi te stellen, maar haar maag protesteerde hier hevig tegen. Nou ja, een muisje kon toch geen kwaad? Daarbij had ze gisteravond niets gehad. Met die gedachte in haar achterhoofd stond ze op en liep de Den uit naar de prooistapel. Daar griste ze een muisje van de prooistapel en bleef toen even staan. Ze zou misschien beter ook direct iets voor haar mentor meenemen, dat was wel zo vriendelijk. Voorzichtig griste ze nog een muisje van de stapel. Beide dieren waren erg mager, maar daar koos ze ze ook op uit. Ze vond het niet kunnen om de vetste muis te nemen, terwijl ze zelf niks binnenbracht. Terug in de gang hoorde ze echter iets dat haar hart een tel deed overslaan. Luid gehoest drong haar oren binnen. Het zou toch niet... Direct sprintte ze verder en zag toen inderdaad Maskheart hoestend staan. Ze liet haar muisjes vallen en rende naar hem toe, "Maskheart," miauwde ze bezorgd. Ze wist nog niet alles over ziekten, maar een ding wist ze wel en dat was dat katten niet hoorden te hoesten.}

Het hoesten bleef nog even doorgaan en hij wist niet goed hoe het te stoppen. "Maskheart," Hij wilde haar wel antwoorden, maar het hoesten moest eerst stoppen. Het duurde nog even, maar uiteindelijk stopte het toch en hij hapte even naar adem. "Het is vast niets." Probeerde hij haar zoveel mogelijk gerust te stellen, maar zijn stem was schor van het hoesten en hij wist zelf ook wel hoe hopeloos het klonk. Hij wist zelf ook wel dat het niet goed was en koppig zijn had nu niet heel veel zin. Ook merkte hij dat helder denken een stuk lastiger was geworden, misschien had hij ook iets van koorts. Hij wilde het liefst Milkypaw nu niet in de steek laten, maar het leek erop dat het nu niet ging werken. Hij voelde zich ook een beetje duizelig worden, maar hij was niet van plan om dat aan de apprentice te laten merken. Het zou vast wel goed gaan.

_{Nog even bleef de kater door hoesten, alsof er geen eind aan kwam. Die kwam er gelukkig wel uiteindelijk. "Het is vast niets." sprak de kater. Natuurlijk, het zou niets zijn. Ze had amper katten zo erg zien hoesten, maar het was vast niets! Dat ze dat niet geloofde... Bezorgd keek ze hem aan. "Weet je het zeker?" miauwde ze toen zacht, ze wou niet dat hij zich ging overwerken. Als hij ziek was, kon hij beter rust nemen en wel nu. Maar ja, de enige die echt kon vaststellen of hij ziek was, was hij zelf en als hij zei van niet of in ieder geval er niets over zei, dan zou het wel goed komen, niet? "A-Als jij het zegt," miauwde ze nog en liep toen naar de muisjes. Ze pakte de twee bij hun staarten beet en liep terug naar de kater. Nog licht bezorgd keek ze hem weer aan en legde een van de muizen voorzichtig voor zijn poten. "Ontbijt." Ze vertrouwde het nog niet helemaal en het duurde dan ook even voordat ze haar blik kon afwenden en zich op haar eigen muis kon richten.}

"Weet je het zeker?" Het was duidelijk dat Milkypaw hem niet geloofde en hij nam het haar ook niet kwalijk. Hij geloofde zijn eigen woorden niet eens. Maar toch knikte hij naar Milkypaw als antwoord op haar vraag. Ook al was het misschien toch beter als hij het er met haar over had, maar misschien was het over een tijdje wel weer voorbij. "A-Als jij het zegt," Hij zag nu pas dat Milkypaw met twee muisjes was gekomen naar de medicine den. Eentje werd voor hem neergelegd en hij staarde er even naar. "Ontbijt." Vertelde Milkypaw erbij. Als hij eerlijk was had hij nu geen zin in eten, maar hij had gisteravond ook al niet gegeten, dus het was misschien verstandiger om het toch wel te doen. Voorzichtig nam hij een hap van de muis, maar het kostte hem veel moeite om die ene hap door te slikken en hij keek nog even naar de muis voordat hij hem aan de kant schoof. "Sorry.. Ik heb geen honger." Hij wist dat de muis ook door een andere kat gegeten had kunnen worden en vooral nu het Leafbare was, maar hij kon niet nog een hap door zijn keel heen krijgen.

_{Ze had even in haar muis lopen prikken, maar toen ze uiteindelijk een hap had willen nemen, deed de stem van haar mentor haar weer opkijken. "Sorry.. Ik heb geen honger." klonk het. Rustig klapte ze haar mond, die vijf centimeter boven de muis hing, weer dicht en ging recht zitten. Ze keek van haar mentor naar de muis, van de muis naar haar mentor en weer terug. Hij had een hap genomen, hoogstens twee, dat kon men nou niet bepaald veel noemen. Even knipperde ze met haar ogen en keek toen naar haar eigen eten, maar ze zweeg. Al kon ze een licht ongelovige tint niet uit haar ogen krijgen. Voorzichtig opende ze haar mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze klapte haar kaken maar weer op elkaar. Ze wou hem dwingen iets te eten, zeker na die hoestbui van daarnet, maar bleek het niet te kunnen. Ze wist de juiste woorden niet en al zou ze ze weten, ze was gewoon ontzettend verbaasd. Ze wist haast zeker dat hij gisteravond ook niks had gegeten, of hij moest het achter haar rug om gedaan hebben. "O-Oke," wist ze uiteindelijk uit haar mond te krijgen, waarna ze zich maar weer op haar muis probeerde te concentreren.}

Er volgde een lange stilte op zijn woorden. Hij dacht dat Milkypaw zou zeggen dat hij moest eten, maar dat deed ze niet. Er was echt iets mis met zijn lichaam en dat wist hij nu zelf ook wel. "O-Oke," Kwam er uiteindelijk als reactie op zijn woorden. Hij had de apprentice blijkbaar van haar eten weg gehouden en misschien was het beter als hij niks had gezegd en gewoon had gewacht tot Milkypaw klaar was met eten, maar dat had hij weer niet gedaan. Hij voelde een nieuwe hoestbui opkomen, maar hij probeerde het te onderdrukken. Milkypaw zat nog steeds niet al te ver bij hem vandaan en als het weer gebeurde zou ze zich vast meer zorgen maken. Alleen het onderdrukken ging niet goed en hij kon het niet helpen om weer te gaan hoesten. Alleen deze keer was het zo hevig dat hij moeite had met ademhalen.

_{En toen was het stil. Voorzichtig slikte de poes een keer en deed toen een tweede poging om aan haar muis te beginnen. Deze keer schrok ze echter opnieuw op door de kater. Een tweede hoestbui was begonnen. Direct was haar hoofd omhoog geschoten. Milky's ogen stonden groot, terwijl ze haar mentor zo zag hoesten. Ze had echter geen flauw idee hoe ze hem moest helpen. Verlamd van schrik bleef ze zitten. Ze voelde zich zo hulpeloos en nutteloos op dit moment, een blok aan het been. Paniek raasde echter door haar aderen. Dit was niet goed, niet goed. Code Rood. Even haalde ze toen zelf diep adem om even te ontspannen, al was dat vrij moeilijk. Voorzichtig duwde ze haar neus tegen zijn flank. Hij moest ophouden met dat hoesten. Dat was niet grappig! Al wist ze zelf ook wel dat de kater er niets aan kon doen, ze moest de schuld gewoon even op hem afschuiven. Het was allemaal een grap, hij zat dit allemaal gewoon te spelen. Straks zou er een grijns op zijn gezicht staan en zeggen dat ze haar eigen gezicht eens had moeten zien. Nee, zo was Maskheart niet. Het was niet echt een grapjas en zeker niet als het om zulke dingen ging. Normaal probeerde hij haar zo veel mogelijk op haar gemak te laten voelen. Echter bleek dat soms achteraf een meer negatief effect te hebben dan eerst gedacht, zoals nu.}

Maskheart probeerde zijn blik even op Milkypaw te vestigen, maar dat lukte niet door nog een hoest. Waarom wilde het maar niet stoppen? Hij wilde wel dat het zou stoppen, maar het was zonder succes. Tussen het hoesten door probeerde hij wel adem te halen, maar het bleek toch nog vrij lastig. Plots voelde hij voorzichtig het neusje van Milkypaw in zijn flank. Het zou misschien helpen als ze voorzichtig over zijn borst heen wreef, maar hoe moest hij haar dat duidelijk gaan maken? Hij kon het er niet op gokken dat zij het zou uitvogelen. Hij zakte door zijn poten heen, half omdat hij het zelf wilde en half omdat hij de kracht er niet meer voor had om te blijven staan. Hij probeerde zijn mond even een keer open te doen om wat te zeggen, maar zonder succes. Voor hij iets kon zeggen kwam er weer een nieuwe hoestbui aan en dat maakte het ademhalen niet gemakkelijker. Er verschenen al zwarte vlekjes in zijn gezichtsveld en hij merkte ook dat hij wat duizelig aan het worden was. Het zou niet veel langer meer goed gaan op deze manier, daar was hij wel zeker van, maar als het jezelf overkwam kon je er weinig aan doen.

_{De hoestbui van de kater hield niet echt op. Licht nerveus tikte ze met haar staart op de grond. Wat kon ze hier aan doen? Zou een duw geven helpen? Ze kon het altijd proberen, al wist ze niet wat voor gevolgen het allemaal kon hebben. Hij kon gewond raken of gewoon boos dat ze hem een duw gaf of nog iets anders. Maar wat kon ze anders? Hier gewoon blijven zitten en niks doen? Toezien hoe hij het half begaf onder het hoesten? Toekijken hoe hij moeite had om te ademen? Echter werd ze uit haar gedachten opgeschrokken toen hij plots door zijn poten zakte. Direct was ze recht gesprongen. Misschien moest ze hulp gaan halen... Maar wie? Firestar? Silverfang? Maar wat zouden ze kunnen doen? Cherrypelt? Nee, dat zou hem enkel nog nerveuzer maken waarschijnlijk... Doveheart? Zij zou haar vast kunnen en willen helpen of in ieder geval tips geven, maar de Moonstone was veel te ver weg en een andere manier om contact te maken met Starclan wist ze niet. Een beetje paniekerig liep ze een half rondje om hem heen, om toen weer terug te lopen. Stay alive...}

Eindelijk leek het hoesten een beetje op te houden, maar nog steeds was hij buiten adem. Hij had nooit gedacht dat het zo erg zou kunnen uitpakken. Hij had het al wel eens bij andere katten gezien, maar om het zelf mee te maken was toch totaal anders. "Als.. het nog een.. keer gebeurd." Hij probeerde het zo goed mogelijk te zeggen, maar hij was nog steeds buiten adem. "Probeer dan.. mijn borst te.. masseren." Hij wilde het namelijk niet nog een keer meemaken. Het was namelijk best wel angstaanjagend om niet te weten hoe het af zou lopen als er geen hulp kwam. Hij probeerde op te staan, maar het was tevergeefs. Zodra hij een poging deed zakte hij meteen weer door zijn poten heen en kreeg hij meteen weer een duizelig gevoel. Hij had eerlijk moeten zijn tegen Milkypaw en dat wist hij ook wel, maar hij wilde niet dat ze zich zorgen om hem maakte. Ook al was dat nu helemaal mislukt.

_{Eindelijk hield het hoesten een beetje op en nog buiten adem bleef de kater liggen. Voorzichtig liep ze in zijn richting en legde ze heel zacht haar staart over haar poten. Het duurde even voordat hij iets zei, maar uiteindelijk opende hij zijn mond weer, al was hij nog half buiten adem. "Als.. het nog een.. keer gebeurd." Hij probeerde het zo goed mogelijk te zeggen, "Probeer dan.. mijn borst te.. masseren."Zacht en nog steeds half in shock knikte ze. Plots probeerde hij op te staan, wat hem niet al te goed af ging. "J-Jij blijft liggen." Miauwde ze beslist, al trilde haar stem nog een beetje, "Jij gaat nergens heen nu." Nee, nu liet ze hem niet meer gaan. Was hij helemaal gek geworden? Ze was zich doodgeschrokken. Hij bleef maar lekker liggen en gaf maar wat commentaar vanaf de zijkant. Dat leek haar voor nu een beter idee. Hij ging rusten en kwam niet meer zo maar naar buiten. Ze wist dat ze zichzelf nu opzadelde met een heleboel taken, maar dat interesseerde haar niet. Niet op dit moment. Ze was er nog niet klaar voor om helemaal alleen achter gelaten te worden. Hij zou maar eerst zeker zijn dat hij beter werd.}

"J-Jij blijft liggen." Kreeg hij van Milkypaw te horen toen hij een poging deed om op te staan. "Jij gaat nergens heen nu." Dat was hij ook niet echt van plan geweest, maar hij had op zijn minst wel willen verplaatsen van de plek waar hij nu was. Het was waarschijnlijk beter als hij weer terug in zijn nest ging liggen, want hier blijven liggen was nou ook weer niet het verstandigste. Vooral omdat het hier niet al te warm was. "Kun je wel helpen om me in mijn nest te krijgen?" Zei hij toen hij eindelijk weer genoeg op adem was gekomen om weer een beetje fatsoenlijk te kunnen spreken. Het was voor hem al heel wat om toe te moeten geven dat hij hulp nodig had. Hij was liever zelf naar zijn nest gelopen, maar als er weer hetzelfde als net zou gebeuren, dan zou hij niet heel ver komen. Hij deed ook wel zijn best om zo helder mogelijk te blijven denken, want hij zou Milkypaw nog wel moeten vertellen wat ze het beste kon doen. Zoveel had hij haar nog niet geleerd en dan zou het niet heel handig zijn als hij ook niet in staat was om te zeggen wat ze moest doen. Maar volgens hem had hij ook koorts, maar dat zou Milkypaw veel beter kunnen checken, omdat hij het maar op gevoel deed.

_{"Kun je wel helpen om me in mijn nest te krijgen?" Vroeg de kater nog. Misschien was dat nog niet zo'n slecht idee. Dat hij daar moest blijven was misschien ietwat overdreven. De harde, koude grond zou hem niet de warmte bieden die hij nodig had, niet? Daarbij lag het ook niet zo lekker. Misschien was zijn nest inderdaad beter. Het was warmer en zachter en hij zou ook veel minder geneigd zijn aan kruiden of wat dan ook te gaan zitten. Het voordeel was natuurlijk dat zijn nest niet zo ver weg was. Hij sliep gewoon in deze Den, dus zou ze er makkelijk achter komen als hij weer een hoestbui had of iets anders nodig had. "Natuurlijk," mompelde ze dus maar en liep rustig naar hem toe om hem overeind te helpen en te ondersteunen. De paniek was ondertussen alweer een beetje weggeëbd, zeker omdat hij het nu toe gaf. Hij gaf toe ziek te zijn. Het kalmeerde haar toch iets, nu was de kater immers niet zo koppig om gewoon door te gaan en gaf hij zich over.}

Nu hij het had toegegeven leek Milkypaw ook meer gerust te zijn. Misschien was het beter geweest als hij meteen eerlijk was geweest vanaf het begin, maar hij haatte het als andere katten ongerust over hem waren. Nou ja, haten was misschien ook wel een beetje overdreven, maar fijn vond hij het niet. Hij was namelijk gewend dat hij andere katten moest helpen en niet omgekeerd. "Natuurlijk," Kreeg hij als antwoord van Milkypaw en hij wachtte geduldig tot de apprentice naast hem was. Hij liet haar helpen met ondereind komen en leunde voorzichtig tegen haar aan om te blijven staan. Hij hoopte maar dat hij niet te veel druk gaf op de apprentice, maar dat zou hij vanzelf merken.

_{Hij was zwaar, ze moest het toegeven. Maar dat was waarschijnlijk wel logisch. Hij was een volwassen kater. Ze moest met andere woorden, als net geen kitten meer zijnde, een volwassen kat zien recht te houden. Maar het zou haar wel lukken, toegeven wou ze niet. Oh wacht... Dat hadden ze dan gemeen. In ieder geval, ze liet hem het tempo bepalen. Immers had zij geen idee wat hij al dan niet aan kon. Het was een hele opluchting voor de jonge apprentice, toen ze eindelijk bij het nest waren gearriveerd. Het leek een eeuwigheid geduurd te hebben in haar ogen, al wist ze zelf ook dat het waarschijnlijk niet meer dan een paar minuten waren geweest. Maar ze wist niet hoe lang ze dat nog vol gehouden zou hebben, moest het langer geduurd hebben. Erg lang zou het in ieder geval niet geweest zijn. Maar ze moest en zou niet klagen. Hij was de zieke hier. Ze deed liever dit, dan zelf ziek te zijn.}

Voorzichtig begon hij te lopen, maar probeerde ondertussen ook niet te veel druk te zetten op Milkypaw. De apprentice was namelijk wel een stukje kleiner dan hij was en het zou misschien niet goed komen als hij te veel op haar zou leunen. Uiteindelijk kwamen ze bij zijn nest uit en liet hij hemzelf in het nest zakken. Het volgende punt was alleen wat er nu nodig was. Hij wist ook wel dat hij beter niet weer koppig kon gaan doen en de kruiden zou weigeren, want dan zou het misschien wel langer duren en dat wilde hij nou ook weer niet. Ook al wilde hij ook weer niet te veel gebruiken, omdat ze anders misschien een tekort zouden hebben op een ander moment. "Kun je feverfew en papaver zaadjes pakken?" Besloot hij uiteindelijk maar te vragen. Feverfew voor de koorts en papaver zaadjes om hem te helpen slapen. Als hij eerlijk was wist hij namelijk niet of hij anders wel in slaap zou komen.

_{De kater had zich in zijn nest laten zakken en licht gerust gesteld keek ze hem aan. Hij zou kruiden nodig hebben. Ze wist enkel niet goed wat ze nu moest pakken en bleef dus maar zitten, wachtend opdat hij iets zou vragen. "Kun je feverfew en papaver zaadjes pakken?" Klonk zijn stem toen. Ze knikte rustig en stond toen op. Feverfew en papaverzaadjes. Waarvoor zouden die dienen? Feverfew was waarschijnlijk tegen de koorts aan de naam te horen en papaverzaadjes waren die dingen die ze als kitten al van een ander kruid had mogen scheiden, maar wat het deed wist ze eigenlijk niet goed. Ze keek even naar de kruiden die allemaal mooi gesorteerd lagen en vond toen al snel de twee kruiden die ze nodig had. Pas toen kwam er iets in haar op, als hij Feverfew nodig had en dat echt tegen de koorts zou zijn, dan had hij dus koorts. Interessant om te weten. Direct liep ze terug. "Waarvoor dient dit alles?" vroeg ze voorzichtig. Het was altijd wel tijd om iets bij te leren en dit kon nog zeer leerzaam zijn ook.}

Hij kreeg een knikje als antwoord op zijn vraag en hij wachtte toen tot Milkypaw weer terug zou komen met de kruiden. Als het goed is moest ze namelijk al wel weten om welke kruiden het ging, maar als hij het goed had wist ze nog niet waarvoor het gebruikt werd. Dan kon hij het dus ook meteen uitleggen, wat misschien nog wel een klein voordeel was, maar hij had het liever niet zo hoeven uitleggen. "Waarvoor dient dit alles?" Hij keek op toen Milkypaw weer terug was. "De feverfew is tegen de koorts, ook al weet ik eerlijk gezegd niet hoe erg het is." Begon hij uit te leggen. "De papaver zaadjes kunnen een kat helpen slapen, maar ze helpen ook tegen pijn of om een kat te kalmeren. Beide moeten gegeten worden." Als hij wilde slapen had hij de papaver zaadjes wel nodig, misschien was het beter geweest als hij ze al eerder had gebruikt, maar hij had ze niet willen verspillen, want straks waren ze nodig en dan was er niks meer.

_{"De feverfew is tegen de koorts, ook al weet ik eerlijk gezegd niet hoe erg het is." Begon haar mentor uit te leggen. "De papaver zaadjes kunnen een kat helpen slapen, maar ze helpen ook tegen pijn of om een kat te kalmeren. Beide moeten gegeten worden." Rustig knikte ze en schoof toen de kruiden zijn richting op. "Hoeveel van alles eigenlijk?" Vroeg ze toen, ze wou hem niet te veel papaverzaadjes laten eten en hem dan voor eeuwig laten slapen. Dat was niet de bedoeling. Zijn ziekte was nog best leerzaam, al wou ze nu al dat hij beter was. Ze wist niet goed hoe ze dit moest gaan redden, nu. Het was leafbare, dus er werden meer katten ziek en ze wist nog lang niet wat alle kruiden deden.}

Onderwerp: Re: The consequences of leafbare