|
| Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Oh Starclan {Lone-one} ma 3 maa 2014 - 19:23 | |
| Met snelle passen liep hij door het besneeuwde bos van Shadowclan. Het was prachtig. Starclan had hen zoal een geschenk als een vloek gegeven deze Leaf-bare: Een prachtig landschap en een lege maag. Toch moest hij zijn voorouders bewonderen. De vlokken hadden hun werk goed gedaan en hadden een dikke, witte deken over het ooit zo levendige landschap gelegd. Hoe konden die tere kristallen dat eigenlijk? Hoe konden ze zoveel stukken land in één goede nacht in sneeuwlandschap veranderen? Hij wist het niet en zijn vraag zou waarschijnlijk nooit beantwoord worden. Misschien, als hij dood was. Dan kon hij het een keer vragen aan zijn voorouders. Als hij tenminste nog in Starclan ging komen. Angst liet hem stoppen met lopen, waardoor er nu een spookachtige stilte over de sneeuw viel. Hij had al twee keer de warrior code gebroken. Hij was echt slecht bezig! De kater zuchtte en staarde naar de ijsblauwe lucht. "Oh Starclan, het spijt me... Ik wilde niet dat het zo zou gaan..." Mompelde hij zachtjes. "Ik... Ik kan nooit iets goeds doen," Nevermind sloeg zijn blik van de hemel en ontmoete wel meteen twee bekende ogen. Lone-one! |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} ma 3 maa 2014 - 20:08 | |
| Lone-one liep met rustige stappen door de sneeuw. Ze was geen grote poes waardoor het witte spul nog hoger kwam. Haar pels kon verdwijnen tussen het kale hout als ze stil bleef staan. En hoe onhandig het bevroren water ook was, op de manier hoe het zonlicht opving en een rode schittering achterliet was bewonderend. Zelfs hoe haar poten doorweekt raakte samen met haar vacht die haar spieren lieten verkleumen. Het bleef wonderlijk hoe ze in een gebied, waar ze al heel haar leven in jaagde, ineens kon verdwalen. Herkenningpunten werden bedekt en de wereld leek herboren. De kou kon soms de onvindbare waarheid naar boven halen, en soms, soms was dat wel eens fijn. Het was fijn om soms ineens nuchter te kunnen denken. Ze hielt van het gevoel van eenzaamheid dat het teretorium nu kon geven. Uit de schaarste aan prooi leek begrip te groeien naar de andere clans. Die zouden het even erg hebben als hun. En ineens kon het duidelijk worden dat je de touwtjes niet zelf in je poten had, je word eraan herinnert, Starclans wil zal geschieden. Maar ook dat van de kou die de warriors verachten gelieft kan worden. Kittens die voor het eerst sneeuw zien en erin springen om erin te spelen, de kou ontdekken en terug rennen naar hun moeder voor bescherming tegen het nieuwe voorval. Misschien was dit wel de mooiste tijd, ondanks de honger, ondanks de kou. Toen er een bekende stem door de gure lucht echode, keek ze op. Was het degene die ze dacht? Haar nieuwsgierigheid was niet meer remmen en ze liep de richting op, daar zag ze de zwarte kater staan. Ze gaf hem toch even zijn kans, aangezien hij niet voor niks tegen de hemel praatte. Toen de bijzondere gekleurde ogen op haar werden gericht lachte ze zacht, en licht ongemakkelijk. ‘Hallo Nevermind’ Haar blik gleed even over de omgeving ‘Zeker ook geen geslaagde jacht?’ Ze verzette haar poten even van de zompige grond waar de sneeuw aan het smelten was onder haar lichaamswarmte. ‘Als je wilt kunnen we samen verder gaan?’ Sprak ze uit op een voorzichtige toon. |
| | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} wo 5 maa 2014 - 18:00 | |
| Licht geschokt zag hij hoe ze naar hem lachte. Die lach... Deed hem aan Aury denken... ‘Hallo Nevermind,’ zei ze. Haar ogen gleden even van zijn lichaam af en keken het besneeuwde gebied rond. ‘Zeker ook geen geslaagde jacht?’ Vroeg ze. Hij sloeg even zijn blik van haar af en knikte. ‘Als je wilt kunnen we samen verder gaan?’ Langzaam keek de zwarte kater op. Hij werd in twee stukken gescheurd. Die lach was precies als die van Aury. Hij zou er geen last van hebben, maar toch zou hij dit niet snel vergeten. Snel maakte hij zijn hoofd leeg. Ja, hij moest nog jagen voor de clan. Een klein lachje speelde op zijn lippen en langzaam keek hij terug naar de tabby kattin. "Heel graag, maar onthoud wel dat ik niet echt een sneeuwjager ben," zei hij met een lichte lach op de achtergrond. Zijn blauwzwarte vacht was echt niet de beste camouflage in leaf-bare. Tenzij hij natuurlijk tijdens Moonhigh zou jagen, maar dat zou hij niet doen. Hij had al voor genoeg actie in Shadowclan gezorgd. Het zou zijn schuld zijn dat er een oorlog zou uitbreken tussen de twee clans en dat allemaal door zijn domme handicap. |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} wo 5 maa 2014 - 18:21 | |
| Ze zag zijn lichte schok en ze voelde zich steeds ongemakkelijker voelen. Waarschijnlijk zat hij hier niet op te wachten maar ze kon nu niet bepaalt omdraaien en wegrennen. Niemand praat voor niks tegen de lucht of wel dan? Maar goed, nu stond ze hier en ze zou er wat van proberen te maken. Het eerste wat in haar opkwam en geen vaag ontsnappingsplan was, was een voorstel om samen te jagen. Dat was ook de sugestie die ze uitsprak. Zelfs moest ze ook nog wat te pakken krijgen en het zou haar niks verbazen dat Nevermind hetzelfde probleem had. Toen hij een klein lachje liet zien werd er een last van haar afgetrokken. De begin spanning leek nu al ver gebroken. "Heel graag, maar onthoud wel dat ik niet echt een sneeuwjager ben," Ook zij moest nu even lachen. ‘Je zou het niet zeggen’ zei ze met een opkomende glimlach. Met een paar simpele passen liep ze naar hem toe en bekeek hem even aandachtig, al was een ondeugende blik al in haar ogen te vinden. Ze schepte een dotje sneeuw op van de grond en bekleedde zijn hoof ermee. ‘Zo. Beter kan niet.’ Met een speels glimlachje dat ondertussen naar boven was gekomen liep ze de richting op waar nog nauwelijks pootstappen in te vinden waren. Onder haar poten klonk een licht geknars bij haar stappen, maar toch was het gedempt genoeg om geen prooi weg te jagen. Nu bleef het maar afwachten of de donkere kater haar zou volgen. |
| | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} za 8 maa 2014 - 18:51 | |
| Ze lachte even, humor was eigenlijk wel zijn vak. Als hij in stemming was tenminste. ‘Je zou het niet zeggen’ zei ze waarna ze zijn richting opkwam. Toen ze zo dicht bij hem was, spotte hij de ondeugende blik, veel te laat, natuurlijk. Een koude stof viel op zijn kop en zijn vreugdevolle blik veranderde in een achterdochtige glans. ‘Zo. Beter kan niet.’ Zei ze met een speelse lach. Hij kneep zijn ogen halfdicht en keek haar speels aan. Ja, hij zou haar nog terug hebben, ooit. Maar hij schudde gewoon zijn kop zodat het meeste van de sneeuw van zijn kop viel. Snel sprong hij op en trippelde hij achter de tabby aan. Hun spoor waren zigzag door elkaar, als stengels die verstrikt waren in een eeuwige dans. Het eeuwige wit dat zich voor hun uitstrekte, was prachtig. Toen hij haar had bereikt, keek hij haar even aan. "Ik denk dat je ook wat camouflage kan gebruiken," zei hij zachtjes. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes, waarna hij met een simpele sprong wat sneeuw in de lucht gooide. Zijn achterpoten hadden wat sneeuw op geklauwd zodat hij nu haar kon bedekken met een laag witte poeder. Al grinnikend kwam hij tot stilstand en keek hij haar speels aan. |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} vr 21 maa 2014 - 16:56 | |
| Het voelde fijn om gewoon even uit het kamp te zijn en wat anders doen dan steeds serieus zijn. Misschien voelde ze stiekem ook een liefde voor het nieuwe groen blad dat na deze kou kwam. Toch was het mooi hoe de zon de sneeuw liet schitteren, alsof deze doorzichtig was. Met deze witte laag die de wereld had bedekt had ze ook Nevermind een deken ervan gegeven. Ze keek naar het zwart-witte dat van hem was geworden en moest vanbinnen lachen. Voordat de kater iets terug kon doen baande ze zich een weg door de nog gladde sneeuw. Ze hoorde het geknisper aan als muziek waarbij je de ogen moest sluiten om hem in zijn volst te horen. Als ze alleen was had ze dat ook misschien gedaan, al betwijfelde ze het dat ze dan ook in de bui was waarin ze zich nu bevond. Haar stappen begonnen het zelfde ritme te krijgen als die van de zwarte kater terwijl hun afdrukken samensmolten, daaronder was de nieuwe grond al te zien. Toen hij naast haar liep merkte ze zijn blik op, al kwam dat alles pas te samen bij zijn woorden "Ik denk dat je ook wat camouflage kan gebruiken," Ze probeerde de sneeuw nog te ontwijken, maar ze was al bedekt met een laag donzige sneeuw. Deze bleef plakken aan haar vacht en ze bekeek hem even kritisch. 'Hmm, ik zou me het niet voor kunnen stellen als de prooi ons nu nog ziet' Weer die grijns die ze had weggestopt. Ze liep rustig op hem af, alsof ze iets achter hem had gezien. Maar zodra ze bij hem was gaf ze hem een zetje en duwde hem met haar voorpoten in de sneeuw, waardoor ze zelf ook mee viel. 'Ik had nog een plekje gemist' grijnde ze. Zich pas later realiserend dat Nevermind waarschijnlijk toch sterker was dan haar. |
| | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} za 22 maa 2014 - 22:04 | |
| Even voelde hij de priemende blik van Lone. Hij moest grinniken. 'Hmm, ik zou me het niet voor kunnen stellen als de prooi ons nu nog ziet' Ook zij kon nu geen grijns onderdrukken. Tja, lachen was aanstekelijk zeker. Toen liep ze met goed getimde passen op hem af. Hij hief zijn kop wat op om haar vanuit de hoogte aan te staren. Toch waren zijn oogleden wat over zijn ogen, zodat hij er ontspannen en rustig uitzag. De zachte lach die zijn glinsterende ogen ondersteunen gaven hem een koele houding. Hij zag er gelukkig uit en dat was hij ook. Toch, voor nu althans. Hoe lang het zou duren voordat hij terug de eeuwige leegte zou vullen, was nog een vraag die hij liever onbeantwoord liet. Hij wist dat hij Aurypaw had, maar voordat zij eeuwig bij elkaar konden zijn, moest hij nog 5 moons wachten. Een ijzige wind sloeg tegen zijn pels aan en gaf hem een rilling. Alsof de korte vlam die in zijn hart brande even uitdoofde en de koude kern weer naar zijn huid groeide, om daar een korte slag te geven. Toch liet hij dit niet merken. Hij wist eigenlijk wel dat hij iets kouds had, een ijzige stilte in zijn warme lach. Een eeuwige nacht rond zijn ijzige, blauwe sterren die als hulpeloze vogels ter prooie vielen aan de veel grotere, moedigere kat. Was het iets in hem, of iets van buitenaf die hem tot het uiterste kon drijven? Opeens voelde hij poten tegen zijn lijf en zo ongeconcentreerd als hij was, verloor hij zijn balans en viel hij in de zachte sneeuwdeken. Hij voelde hoe Lone ook neerviel en wel meteen begon hij zachtjes te lachen. 'Ik had nog een plekje gemist' grijnsde de tabby. Hij lachte zachtjes naar haar. Hij rolde op zijn zij en begon haar in haar buik te porren, niet te hard, hij wist wat voor kracht hij had. "Ik ben hier wel niet het eten," grijnsde hij zachtjes. "Ik weet wel dat ik een 'lekker' ding ben, maar vat dat niet letterlijk op," vervolgde hij. De kater spande zijn spieren op en sprong soepel recht. Maar wel meteen sprong hij op Lone-one af. Hij lande zachtjes op haar en bekeek haar vanuit zijn ooghoek. Hij leek machtig, zo vanuit de hoogte. Hij lachte zacht en liet zijn kop wat zakken. "Ik denk dat ik iets heb gevangen," fluisterde hij. "Dus, ik denk dat we klaar zijn voor vandaag," grapte hij er snel achter. "Jij hebt jouw deel en ik de mijne," vervolgde hij. "En ik vind dat de mijne ietwat minder taai is dan die vogel van gisteren," grapte hij nogmaals, eigenlijk totaal niet grappig, maar meer bedoeld om haar toch te laten lachen. Want dat vond hij toch zo leuk, als zijn vrienden lachten. |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} ma 24 maa 2014 - 10:04 | |
| Het grappig hoe een beetje sneeuw je humeur kon aanpassen. Toen ze van het kamp was vertrokken was ze wat grimmig door het taaie eten en de kou maar nu zat ze een glimlach te onderdrukken. Terwijl ze naar hem toe liep zag ze hoe rustig hij was, een hele verbetering dan bij hun vorige ontmoeting. Toen waren ze beiden niet op hun best. Maar ze vond het al een heel verschil om hem nu zo te zien. Nevermind bleek een hele prettige kater om mee om te gaan. Uhg, ze wist waar dit naar toe zou lijden, het mocht niet. In de naam van Starclan. Het kon niet. Maar waarom niet? Waarom mocht ze die vlam niet brandend houden? Strafte ze zichzelf nog steeds voor wat er in het verleden was gebeurt? Het was fijn, die warmte die zich verspreide wanneer hij lachte. Alsof ze de sneeuw om zich heen kon laten smelten. Toch duwde ze het weg, diep weg zodat ze de warmte niet hoefde te voelen. Het mocht niet, het kón niet. Ze wou weglopen, gewoon verder gaan jagen met de zwarte kater. Dan hoefde ze zich geen zorgen te maken om zichzelf te verliezen, dat hoopte ze. Maar voordat ze weg gelopen was had dat kleine vlammetje vanbinnen de overhand genomen. Ze sprong op Nevermind en duwde hem omver, toen hij meegaf kon ze haar evenwicht ook niet behouden en viel om. Ze bleef in de sneeuw liggen, ze voelde de por en gaf hem een duwtje op zijn kop. "Ik ben hier wel niet het eten," Waarna hij vervolgde ,"Ik weet wel dat ik een 'lekker' ding ben, maar vat dat niet letterlijk op’’ Weer moest ze lachen ‘’Ik zag je zo aan voor een merel’’ grijnde ze met wat pret in haar ogen. Toen hij omhoog sprong probeerde ze nog opzij te komen maar het was al te laat. Nu was zij gevangen. Hij torende boven haar uit en ze keek recht in zijn ogen, het vlammetje begon stiekem weer te branden en ze hoorde haar hart kloppen in haar oor. Ik denk dat ik iets heb gevangen," fluisterde hij, die toon werkte niet echt met de poging om het gevoel weer weg te stoppen. "Dus, ik denk dat we klaar zijn voor vandaag," "Jij hebt jouw deel en ik de mijne," vervolgde hij. "En ik vind dat de mijne ietwat minder taai is dan die vogel van gisteren," Ze keek omhoog met een vrolijk blik terwijl ze zacht moest lachen. Eigenleek deed ze dat veel te weinig, lachen. ‘’Ik vind ook dat we klaar zijn’’ Ze veegde wat sneeuw van Nevermind zijn kop. ‘’Ik denk dat mijn deel ook beter zou smaken’’ grapte ze mee. En hij ziet er ook beter uit… Voegde ze in haar gedachten toe, hoeveel ze het ook probeerde te verbergen. |
| | | | Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |