|
| Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| | | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} ma 3 maa 2014 - 20:08 | |
| Lone-one liep met rustige stappen door de sneeuw. Ze was geen grote poes waardoor het witte spul nog hoger kwam. Haar pels kon verdwijnen tussen het kale hout als ze stil bleef staan. En hoe onhandig het bevroren water ook was, op de manier hoe het zonlicht opving en een rode schittering achterliet was bewonderend. Zelfs hoe haar poten doorweekt raakte samen met haar vacht die haar spieren lieten verkleumen. Het bleef wonderlijk hoe ze in een gebied, waar ze al heel haar leven in jaagde, ineens kon verdwalen. Herkenningpunten werden bedekt en de wereld leek herboren. De kou kon soms de onvindbare waarheid naar boven halen, en soms, soms was dat wel eens fijn. Het was fijn om soms ineens nuchter te kunnen denken. Ze hielt van het gevoel van eenzaamheid dat het teretorium nu kon geven. Uit de schaarste aan prooi leek begrip te groeien naar de andere clans. Die zouden het even erg hebben als hun. En ineens kon het duidelijk worden dat je de touwtjes niet zelf in je poten had, je word eraan herinnert, Starclans wil zal geschieden. Maar ook dat van de kou die de warriors verachten gelieft kan worden. Kittens die voor het eerst sneeuw zien en erin springen om erin te spelen, de kou ontdekken en terug rennen naar hun moeder voor bescherming tegen het nieuwe voorval. Misschien was dit wel de mooiste tijd, ondanks de honger, ondanks de kou. Toen er een bekende stem door de gure lucht echode, keek ze op. Was het degene die ze dacht? Haar nieuwsgierigheid was niet meer remmen en ze liep de richting op, daar zag ze de zwarte kater staan. Ze gaf hem toch even zijn kans, aangezien hij niet voor niks tegen de hemel praatte. Toen de bijzondere gekleurde ogen op haar werden gericht lachte ze zacht, en licht ongemakkelijk. ‘Hallo Nevermind’ Haar blik gleed even over de omgeving ‘Zeker ook geen geslaagde jacht?’ Ze verzette haar poten even van de zompige grond waar de sneeuw aan het smelten was onder haar lichaamswarmte. ‘Als je wilt kunnen we samen verder gaan?’ Sprak ze uit op een voorzichtige toon. when u evil ex stands @ ur door with a knife
|
| | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| | | | Jamie 231 Actief
| |
| | | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} za 8 maa 2014 - 18:51 | |
| Ze lachte even, humor was eigenlijk wel zijn vak. Als hij in stemming was tenminste. ‘Je zou het niet zeggen’ zei ze waarna ze zijn richting opkwam. Toen ze zo dicht bij hem was, spotte hij de ondeugende blik, veel te laat, natuurlijk. Een koude stof viel op zijn kop en zijn vreugdevolle blik veranderde in een achterdochtige glans. ‘Zo. Beter kan niet.’ Zei ze met een speelse lach. Hij kneep zijn ogen halfdicht en keek haar speels aan. Ja, hij zou haar nog terug hebben, ooit. Maar hij schudde gewoon zijn kop zodat het meeste van de sneeuw van zijn kop viel. Snel sprong hij op en trippelde hij achter de tabby aan. Hun spoor waren zigzag door elkaar, als stengels die verstrikt waren in een eeuwige dans. Het eeuwige wit dat zich voor hun uitstrekte, was prachtig. Toen hij haar had bereikt, keek hij haar even aan. "Ik denk dat je ook wat camouflage kan gebruiken," zei hij zachtjes. Even kneep hij zijn ogen tot spleetjes, waarna hij met een simpele sprong wat sneeuw in de lucht gooide. Zijn achterpoten hadden wat sneeuw op geklauwd zodat hij nu haar kon bedekken met een laag witte poeder. Al grinnikend kwam hij tot stilstand en keek hij haar speels aan. and as he was the black canvas
they drew stars and a moon to make him a glorious night
Theme |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| | | | Sean 3462 Actief and as he was the black canvas, they drew stars and a moon to make him a glorious night
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} za 22 maa 2014 - 22:04 | |
| Even voelde hij de priemende blik van Lone. Hij moest grinniken. 'Hmm, ik zou me het niet voor kunnen stellen als de prooi ons nu nog ziet' Ook zij kon nu geen grijns onderdrukken. Tja, lachen was aanstekelijk zeker. Toen liep ze met goed getimde passen op hem af. Hij hief zijn kop wat op om haar vanuit de hoogte aan te staren. Toch waren zijn oogleden wat over zijn ogen, zodat hij er ontspannen en rustig uitzag. De zachte lach die zijn glinsterende ogen ondersteunen gaven hem een koele houding. Hij zag er gelukkig uit en dat was hij ook. Toch, voor nu althans. Hoe lang het zou duren voordat hij terug de eeuwige leegte zou vullen, was nog een vraag die hij liever onbeantwoord liet. Hij wist dat hij Aurypaw had, maar voordat zij eeuwig bij elkaar konden zijn, moest hij nog 5 moons wachten. Een ijzige wind sloeg tegen zijn pels aan en gaf hem een rilling. Alsof de korte vlam die in zijn hart brande even uitdoofde en de koude kern weer naar zijn huid groeide, om daar een korte slag te geven. Toch liet hij dit niet merken. Hij wist eigenlijk wel dat hij iets kouds had, een ijzige stilte in zijn warme lach. Een eeuwige nacht rond zijn ijzige, blauwe sterren die als hulpeloze vogels ter prooie vielen aan de veel grotere, moedigere kat. Was het iets in hem, of iets van buitenaf die hem tot het uiterste kon drijven? Opeens voelde hij poten tegen zijn lijf en zo ongeconcentreerd als hij was, verloor hij zijn balans en viel hij in de zachte sneeuwdeken. Hij voelde hoe Lone ook neerviel en wel meteen begon hij zachtjes te lachen. 'Ik had nog een plekje gemist' grijnsde de tabby. Hij lachte zachtjes naar haar. Hij rolde op zijn zij en begon haar in haar buik te porren, niet te hard, hij wist wat voor kracht hij had. "Ik ben hier wel niet het eten," grijnsde hij zachtjes. "Ik weet wel dat ik een 'lekker' ding ben, maar vat dat niet letterlijk op," vervolgde hij. De kater spande zijn spieren op en sprong soepel recht. Maar wel meteen sprong hij op Lone-one af. Hij lande zachtjes op haar en bekeek haar vanuit zijn ooghoek. Hij leek machtig, zo vanuit de hoogte. Hij lachte zacht en liet zijn kop wat zakken. "Ik denk dat ik iets heb gevangen," fluisterde hij. "Dus, ik denk dat we klaar zijn voor vandaag," grapte hij er snel achter. "Jij hebt jouw deel en ik de mijne," vervolgde hij. "En ik vind dat de mijne ietwat minder taai is dan die vogel van gisteren," grapte hij nogmaals, eigenlijk totaal niet grappig, maar meer bedoeld om haar toch te laten lachen. Want dat vond hij toch zo leuk, als zijn vrienden lachten. and as he was the black canvas
they drew stars and a moon to make him a glorious night
Theme |
| | | Jamie 231 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} ma 24 maa 2014 - 10:04 | |
| Het grappig hoe een beetje sneeuw je humeur kon aanpassen. Toen ze van het kamp was vertrokken was ze wat grimmig door het taaie eten en de kou maar nu zat ze een glimlach te onderdrukken. Terwijl ze naar hem toe liep zag ze hoe rustig hij was, een hele verbetering dan bij hun vorige ontmoeting. Toen waren ze beiden niet op hun best. Maar ze vond het al een heel verschil om hem nu zo te zien. Nevermind bleek een hele prettige kater om mee om te gaan. Uhg, ze wist waar dit naar toe zou lijden, het mocht niet. In de naam van Starclan. Het kon niet. Maar waarom niet? Waarom mocht ze die vlam niet brandend houden? Strafte ze zichzelf nog steeds voor wat er in het verleden was gebeurt? Het was fijn, die warmte die zich verspreide wanneer hij lachte. Alsof ze de sneeuw om zich heen kon laten smelten. Toch duwde ze het weg, diep weg zodat ze de warmte niet hoefde te voelen. Het mocht niet, het kón niet. Ze wou weglopen, gewoon verder gaan jagen met de zwarte kater. Dan hoefde ze zich geen zorgen te maken om zichzelf te verliezen, dat hoopte ze. Maar voordat ze weg gelopen was had dat kleine vlammetje vanbinnen de overhand genomen. Ze sprong op Nevermind en duwde hem omver, toen hij meegaf kon ze haar evenwicht ook niet behouden en viel om. Ze bleef in de sneeuw liggen, ze voelde de por en gaf hem een duwtje op zijn kop. "Ik ben hier wel niet het eten," Waarna hij vervolgde ,"Ik weet wel dat ik een 'lekker' ding ben, maar vat dat niet letterlijk op’’ Weer moest ze lachen ‘’Ik zag je zo aan voor een merel’’ grijnde ze met wat pret in haar ogen. Toen hij omhoog sprong probeerde ze nog opzij te komen maar het was al te laat. Nu was zij gevangen. Hij torende boven haar uit en ze keek recht in zijn ogen, het vlammetje begon stiekem weer te branden en ze hoorde haar hart kloppen in haar oor. Ik denk dat ik iets heb gevangen," fluisterde hij, die toon werkte niet echt met de poging om het gevoel weer weg te stoppen. "Dus, ik denk dat we klaar zijn voor vandaag," "Jij hebt jouw deel en ik de mijne," vervolgde hij. "En ik vind dat de mijne ietwat minder taai is dan die vogel van gisteren," Ze keek omhoog met een vrolijk blik terwijl ze zacht moest lachen. Eigenleek deed ze dat veel te weinig, lachen. ‘’Ik vind ook dat we klaar zijn’’ Ze veegde wat sneeuw van Nevermind zijn kop. ‘’Ik denk dat mijn deel ook beter zou smaken’’ grapte ze mee. En hij ziet er ook beter uit… Voegde ze in haar gedachten toe, hoeveel ze het ook probeerde te verbergen. when u evil ex stands @ ur door with a knife
|
| | | | Onderwerp: Re: Oh Starclan {Lone-one} | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |