Even get lost in this song {GLOWPAW}

Over haar ogen lag een donker waas, terwijl ze glazig voor zich uit staarde. Haar gedachten leden een eigen leven, en voerden haar mee naar plaatsen die ze het liefst voor altijd achter zich wilde laten. De donkerblauwe ogen die ze zo goed kende keken haar aan, een glinstering verraadde de liefde die hij voor haar voelde. Hij spon een web om haar heen, ving haar met zijn herinneringen. Zijn zachte, donkere vacht die langs de hare streek, tintelingen opwekkend in haar hart. Alles was zo perfect. Ze was oprecht gelukkig geweest, en had er niet bij nagedacht. Toen wist ze nog niet dat puur geluk alleen geproefd werd om het verdriet dat erna zou komen harder te laten zijn. Toen was ze nog naïef, toen kon ze nog genieten van de kleine dingen. Met zijn dood was haar hart verdord, de kleur uit haar leven verdwenen. Ze had zijn bloed gelikt, en de bittere smaak had haar karakter gevormd. Ze had haar kop tegen zijn kille borst gelegd, en zijn kilte was zich in haar hoofd gaan nestelen. Een traan verliet ongemerkt haar ooghoek en trok een spoor door haar sneeuwwitte vacht.

Een traan trok een spoor door haar vacht, het was een kleine uiting van het verdriet dat ze sinds al die tijd opgekropt bij zich had gedragen. Nooit had ze zichzelf laten gaan, ze was sterk gebleven, maar diep vanbinnen was ze duizendmaal gestorven. Ze had een allesvernietigende haat ontwikkelt, die woekerde in het diepst van haar ziel. Een haat jegens haarzelf en alles wat leefde. Ze hield zich in, ze liet nooit iets merken. Maar haar oude levenslust was volkomen verdwenen. Als ze buiten het kamp op zoek was naar prooi verachtte ze de manier waarop de natuur in harmonie leefde, stierf en weer opnieuw tot leven gewekt werd. Ze had het vanaf haar kittentijd geleerd, dat Starclan over alles waakte en het evenwicht bewaarde. Maar nu wist ze dat het niet zo was. Er bestond geen evenwicht, alles was even wankel als een jong sprietje gras. En als het omknakte, kon het niet meer geheeld worden.

Ze had de aanwezigheid van de apprentice niet opgemerkt, en vervloekte zichzelf voor haar onvoorzichtigheid. Ze zat nog half in de waas van verdriet, en protesteerde niet toen het rode katertje voor haar kwam liggen en zacht met zijn neus haar kin omhoog stootte. "G-gaat het?" Het duurde even voor ze zich kon herstellen in haar gebruikelijke stille terughoudende gedrag. Ze ademde even diep in, en vermeed de blik van de kater. Ze schaamde zich verschrikkelijk dat ze zich zo had laten gaan. 'Ja, prima,' zei ze kortaf.