Taking a dive into the water

Met een zuur gezicht stopte ze haar pootjes in het ijskoude water. Ze was daarnet de elders gaan behandelen met muizengal, en ze gaf toe dat ze na al die manen dat ze medicine cat was nog altijd niet gewend was geraakt aan dat klusje. Nog steeds deed ze het met tegenzin, vooral omdat je na de behandeling je poten niet zelf kon wassen. Nou, je kon het wel, maar uit ervaring wist ze dat ze dat beter niet kon doen. Voorzichtig wreef ze met haar ene pootje over haar andere om het vieze spul eraf te krijgen. Echter, doordat de rand waar ze stond nogal glad was en ze even niet oplette, viel ze na enkele seconden met een plons in het water. Het ijskoude water sloot weer boven haar hoofd en even dacht ze dat haar spieren verlamd waren geraakt door het koude water. Wild begon ze met haar pootjes te trappen om haar kopje terug boven het water te krijgen. En eens dit haar gelukt was hoestte ze het vieze water weer uit. "Help!" Gilde ze fel uit, echter werd haar noodkreet verbroken door dat ze weer kopje onder geraakte.

{Nightspark}

De kou drong tot de botten in zijn poten door, hij was nooit echt een groot fan van de winter geweest. Veel te koud. Alhoewel, in de zomer was het ook geen pretje, aangezien zijn zwarte vacht ervoor zorgde dat hij het altijd warm had. Nightspark zuchtte zachtjes, hij was wat door het territorium aan het wandelen, omdat de jacht hem nogal tegenviel en zijn apprentice er van door was met een patrouille. Hij had weinig te doen vandaag en besloot zijn tijd maar nuttig buiten het kamp te besteden.
"Help!" De felle gil deed hem opkijken. Littlestream! schoot er direct door zijn kop heen en zijn poten kwamen als vanzelf in beweging. De kou leek geen vat meer op hem te hebben terwijl hij door het bos heen rende. Uiteindelijk kwam hij aan bij het kleine stroompje, waar hij nog net Littlestream onder water zag gaan. Snel dook hij erachter aan, zonder echt door te hebben wat ie van plan was, en met enige moeite kwam hij weer boven getrappeld. Hij keek om zich heen en probeerde in het water wijs te komen waar de kattin zich bevond.
Uiteindelijk vond hij de grijze kattin terug en dook onder water, greep haar bij d'r nekvel en zwom weer terug naar boven. Zijn eigen lange vacht trok hem telkens weer terug in het water, waardoor hij niet goed op de rand kon klimmen, maar in ieder geval kreeg hij Littlestream op een of andere manier op de kant, waarna hij zelf er ook eindelijk opgeklommen kwam. "L-Little? Gaat 't? vroeg hij, terwijl hij de poes voorzichtig droog en warm begon te likken, zijn eigen doorweekte vacht vergetend.

Het was waar. Telkens als ze zich in een situatie bevond waarin ze zichzelf niet alleen kon helpen voelde ze zich als een kitten. Geen kracht hebbende, smekende om de hulp van haar moeder. Al had ze dat vroeger nooit kunnen doen, afgezien het feit dat haar moeder nooit voor haar had klaargestaan. Ze voelde hoe een zekere aantrekkingskracht haar steeds dieper het meertje introk. Haar ogen sloten zich moeiteloos, alsof ze gewoon accepteerde wat er gaande was. Maar stiekem had ze de kracht gewoon niet om haar poten te bewegen, de koude had haar tot op het bot verkilt, en aangezien ze nooit de beste weerstand heeft gehad, werkte dit niet in haar voordeel.
Plots voelde ze iets of iemand haar nekvel vast grijpen, waarna ze ook plots uit het water werd getrokken. Ze voelde hoe het water van haar vacht drupte en opende haar ogen, welke glazig voor zich uit staarde. Pas toen ze een bekende stem hoorde kwam haar bewustzijn wat terug. "L-Little? Gaat 't?" De poes knipperde enkele keren met haar kijkers en hees zich bijna meteen overeind toen ze de tong van de kater over haar vacht heen voelde gaan. "Nightspark!" Miauwde ze, te snel. Een hard gehoest werd uit haar keel gedrukt toen ze weer van hem wegkeek. Littlestream schudde haar kopje snel waarna ze hem terug een blik waardig gunde. "D-dankje!" Snel krabbelde de poes overeind, iets wat ze beter niet had gedaan. Een zekere hoofdpijn leek keer op keer als een botsende steen tegen haar schedel te drukken. Hulpeloos liet ze zich weer vallen op de grond en keek ze schaambewust naar haar poten. "Sorry.. Ik had beter moeten opletten.." Klonk haar stem zacht, zich schuldig voelende omdat de kater nu ook de kans had om ziek te worden. En het laatste wat ze wou was dat net hij iets kreeg dankzij haar.

Zijn hart maakte een sprongetje van geluk toen de poes opkeek en zijn blauwe ogen haar groene kijkers kruiste. Hij glimlachte en nieste eventjes, waarna er een schaapachtige grijns op zijn gezicht kwam. "Nightspark!" miauwde de kattin, waarna ze in een stevige hoest uitbarstte. Nightspark snorde zachtjes om aan te geven dat hij in orde was en controleerde, voor zover hij er verstand van had, of ze nog helemaal heel was. "D-dankje!" Littlestream probeerde overeind te komen, maar lag al snel weer op de grond. De zwarte kater legde zijn staart, die langzaam maar zeker begon op te drogen, over haar schouders heen. "Blijf liggen," miauwde hij, iets wat schor door het water dat hij binnen had gekregen. "Sorry.. Ik had beter moeten opletten.." Hij glimlachte eventjes en gaf haar een lik tussen d'r oren. "Je is niet jouw schuld, het had iedereen kunnen gebruiken," miauwde hij daarna warm, al klonk zijn stem nog niet helemaal als van oudst.

Ze voelde hoe haar hartslag weer terug het normale tempo aannam en keek even omhoog toen Nightspark weer begon te praten. "Blijf liggen," Beval hij haar. Ietwat mokkig luisterde ze naar zijn bevel en bleef ze op de grond liggen, wetende dat als ze opstond ze toch weer ging vallen. Ze werd nooit graag gecommandeerd, en zal dat nooit graag worden. Maar ze durfde geen tegenspraak in te dienen tegen Nightspark, hoe hard ze ook probeerde, het lukte haar gewoon niet. Een rilling gleed over haar ruggengraat toen de kater haar een lik tussen de oren gaf. Snel draaide ze haar kopje van hem weg, hopende dat hij de geschokte blik in haar ogen niet gezien zou hebben. "Je is niet jouw schuld, het had iedereen kunnen gebruiken," Miauwde hij warm, al kon ze afleiden van zijn stem dat hij nog steeds niet de oude was. Een schuldgevoel overviel haar, maar ze kon er nog steeds niks aan doen dat hij degene was geweest die haar had opgevist.
Snel schudde ze haar kopje en waagde ze het weer hem aan te kijken. "Ben jij oké?" Vroeg ze dan maar, om niet al te egoïstisch over te komen. Een hoopvolle blik kwam in haar groene ogen te staan terwijl ze hem aankeek.

Nightspark grinnikte zachtjes toen hij merkte dat Littlestream wat mokkig was over het feit dat hij haar rond commandeerde. Hij hoestte stevig en schraapte zijn keel, de kou begon door zijn dikke vacht heen te komen en liet hem huiveren. "Ben jij oké?" hoorde hij de grijze kattin daarna vragen, terwijl haar hoopvolle groene ogen op hem gericht waren. Hij glimlachte eventjes, maar barstte daarna weer in gehoest uit. "Prima, alleen wat koud en last van mijn keel door het ingeslikte water," miauwde hij schor. Hij wilde niet dat Littlestream zich zorgen ging maken om hem, terwijl zij net in de stroom was gekukeld. "Denk je dat je kan staan? Dan zal ik je terug naar het kamp brengen," miauwde hij daarna, zachter.

Ze voelde een warm gevoel in haar opborrelen toen de kater even naar haar glimlachte, echter verdween deze weer toen Nightspark vervolgens terug in een gehoest uitbarstte. Bezorgd begon ze haar wenkbrauwen te fronzen en keek ze hem wat vragend aan, niet zeker wetend wat er aan de hand was. "Prima, alleen wat koud en last van mijn keel door het ingeslikte water," Begrijpelijk knikte ze en keek ze weer weg. Het was dus inderdaad haar schuld... "Denk je dat je kan staan? Dan zal ik je terug naar het kamp brengen," Ze voelde hoe ze begon te blozen onder haar wangen en schudde snel haar kopje, waarna ze opstond, deze keer iets voorzichtiger als de vorige keer. "Ik kan lopen." Miauwde ze snel ter bevestiging dat ze zijn hulp niet nodig had. Niet nodig had, maar stiekem wel wou. Echter weigerde ze het zichzelf zwak op te stellen waar hij in de buurt was. Littlestream voelde hoe ze even haar evenwicht verloor, maar wist zich nadien algauw te herpakken en keek Nightspark even afwachtend aan. "Zullen we?" Vroeg ze uiteindelijk, met een klein glimlachje op haar gelaat.

Een huivering gleed over zijn lichaam heen terwijl hij de kou probeerde buiten te sluiten. Het begon hem een beetje slaperig te maken, maar hij wist dat het alleen maar erger zou aflopen als hij hier in slaap zou vallen. Daarom schudde hij zijn kop om wakker te blijven en keek Littlestream met een glimlach aan. Hij hielt zijn lichaam dicht tegen die van haar aan en ondersteunde haar zo goed mogelijk. "Zullen we?" werd er aan hem gevraagd en hij knikte vermoeid. Terwijl hij een geeuw probeerde tegen te gaan en zijn loodzware poten vooruit wist te zetten, wandelde hij in de richting van het kamp. Dit alles terwijl hij Littlestream zo goed mogelijk ondersteunde.

[Beetje kort, kon er weinig van maken x'D]