Sometimes, twigs are dangerous [open for 1]

Slanke pootjes trippelde weg bij het kamp voor het grijze katertje even bleef staan. Misschien moest hij er niet alleen op uit gaan maar er waren er niet veel die met hem mee zouden gaan. Hij wist dat hij nou niet echt de handigste was en zelfs struikelde over zijn eigen poten en het deed hem wel iets van pijn. Toch kon hij altijd nog rekenen op zijn moeder om hem te steunen. Zijn ambere oogjes gleden nog even in de rondte voor hij toch weer verder liep met een lichte glimlach op zijn gezicht.

Eenmaal op de plek waar hij wilde zijn rekte hij zich uit en bleef weer staan voor hij zijn spieren aanspande en een sprint trok tussen de bomen door. Zijn ogen waren gericht op de grond om te voorkomen dat zijn poten ergens tegenaan tikte. Toch zodra hij even opkeek moest hij opzij springen en terwijl hij de volgende stap zette bleef zijn poot toch achter een takje haken. Met een plof belandde hij op de grond en rolde door voor hij even versuft bleef zitten en langzaam zijn kop omdraaide. Zijn ogen bleven hangen op het takje en hij bleef zuchtend zitten, wetend dat dit nooit ging werken zo.

spoken

Lightkit

There once was a girl who couldn't stand the world

Met haar neus in de wind brachten haar gevlekte pootjes haar verder. Een zelfverzekerde blik in haar groene ogen. Stormstar haar mentor. Geweldig gewoon. Ze haatte het. Ze haatte wie ze zou moeten zijn. Lightpaw was geen geweldige poes die altijd voor anderen zou zorgen. Ze was eigenwijs en wellicht ergens egoistisch of was het gewoon een toneelstuk dat ze volhielt om ervoor te zorgen dat niet de hele clan haar zag als Dreamheart 2.0. Ze sloot haar ogen en voelde wat vocht opborrelen. Ze wou gewoon zichzelf zijn en hoe erg ze zich afzette tegen de wereld had daar helemaal mee te maken. Maar niemand zag het. Ze wa verdommen de apprentice van de leader geworden puur omdat ze op haar oma leek. Het was niet eerlijk maar ja.. Wanneer was er ooit verdomme iets wel eerlijk?

De geur van haar familie drong in haar neusgaten en ze kwam langzaam tot stilstand. Even snoof ze diep de geur in en knipperde. "Battlepaw.." Mompelde ze zacht en knipperde even hoewel ze het niet graag toegaf was ze toch relatief vaak bezorgd om haar kleinere broertje. En ja ze wist dat hem treiteren niet goed was maar daar zou hij alleen maar sterker van worden. Bovendien zij was de enige die hem mocht pesten niemand anders zou het moeten proberen. Snel schoot ze door en dook door de bosjes vndaan om nog net hem te zien struikelen over een takje. Ze kon het niet helpen en schoot in de lach. "Die lach er al een tijdje wurmpie." Mompelde ze lachend maar stapte langzaam naar voren. "Gat ieh?" Haar stem was toch even bezord ze wou zeker weten dat haar broertje geen pijn had.;

Zodra hij gelach hoorde draaide hij zijn kop met een ruk om voor zijn oren licht naar achteren zakte. De laatste die hij nou had willen zien stond daar in al haar glorie. ''Hou je mond.'' Zei hij aalleen en draaide zijn kop weg. Hij was niet alleen maar de jongste hij had alle mankementen van iedereen op zich moeten nemen. Zonder twijfel was hij zwakker en kleiner dan de rest en vooral zij had er een handje van dat onder zijn neus te wrijven. Snel stond hij op en schudde zich van top tot teen even op voor hij snoof. ''Ja het gaat prima,'' mompelde hij maar wist dat het niet helemaal naar waarheid was. Dat hoefde ze niet te weten, hij zou het eind van dat verhaal nooit horen. het liefst kroop hij nu gewoon weg bij zijn moeder maar dat bracht hem alleen maar meer problemen en aan zijn mentor had hij gewoon even niks. Alsof iemand wat zou doen tegen de houding van zijn zus het was iets waar hij geen vertrouwen meer in had. ''Moet jij nu niet aan mam verklikken dat ik alleen buiten het kamp ben?'' Beet hij bijna en zette zijn poten iets uit elkaar zodat hij steviger stond.

spoken

Langzaam trok ze even met haar oren op zijn tegenantwoord en slikte. Ja zeker als kitten was ze vreselijk tegen hem geweest maar kom op. Je kan ook overdrijven. "Oh echt Battle.. Het gaat prima?" Vroeg ze even iets droger maar stapte naar hem toe glimlachend om zijn sterkere houding. "Nou dat zou ik kunnen doen.. Maar ik loop hier ook zonder veel goede redenen dus of een van ons zegt het en we hebben bijde problemen of we houden allebei onze mond. Sounds like a plan?" Vroeg ze met een glimlach en ging naast hem zitten. "Mousefur heeft niet veel tijd voor je toch?" Mompelde ze zachtjes. "Stormstar ook niet voor mij." Heel even draaide ze haar kop weg en snoof zacht. Stormstar wou alleen maar groots doen met haar als z'n leerling want wat boeide haar persoonlijkheid nou naar hem.. Een steek van pijn schoot even door haar hart maar ze keek op. "Ik kan je wel leren wat Stormstar mij al verteld heeft als Mousefur het je nog niet geleerd heeft." Fluisterde ze en staarde even naar haar witte pootjes.

Hij wilde haar reactie negeren maar kon het gewoon niet doen. ''Ik zei hou je mond!'' riep hij bijna en wilde gewoon wegsprinten van haar. Waarom moest hem dit overkomen, hij had hier totaal geen zin in. Zijn oren zakte iets af terwijl ze op hem afkwam, kon ze niet gewoon weer weggaan? ''Iedereen weet dat ik hier ben, ik heb geen problemen.'' Zei hij en wendde zijn kop af zodra ze naast hem kwam zitten. Bijn haar woorden kwam er een golf van teleurstelling over hem heen. Nee, Mousefur had amper tijd voor hem en meer voor Leafpaw. Hij kon het Leafpaw opok niet kwalijk nemen, ze was gewoon veel beter dan dat hij was. ''Maakt het iets uit of ze tijd voor me heeft of niet?'' Mompelde hij alleen, gewoon niet willen toegeven dat hij gewoon bijna geen training had. Maar hij wist waarom ze het aanbood, alles om hem in een slechter licht te zetten. Inwrijven hoe erg hij wel niet faalde. ''Ik kan het toch niet, bespaar de moeite, tenzij je zo nodig weer een lachertje nodig hebt.''

spoken

Langzaam maar zeker begon ze te beseffen wat ze haar broertje had aangedaan en haar oortjes zakte dieper weg in haar nek terwijl een verdrietige blik in haar ogen lag. "Ik bedoelde het niet gemeen sorry." Fluisterde ze zachtjes en keek even op haar blik iets zachter. "Battle niemand weet het dat geloof ik niet." Fluisterde ze maar niet gemeen bedoeld en glimlachte nog heel even al was haar glimlach eerder triester. "Ja, mama en papa willen ons als warriors zien en ook al hebben onze mentoren geen tijd omdat ze de clan leiding geven betekend dat niet dat wij niets kunnen doen." Haar stem bleef zacht maar met een grom zwiepte ze heel even. "Battlepaw nee! Ik weet dat ik niet lief ben geweest maar ik wil je helpen. Je bent m'n broertje en ik had je niet zo mogen pesten maar.." Nee er was geen rede voor. Langzaam wendde ze haar hoofdje af en kwam omhoog. "Sorry Battlepaw.." Fluisterde ze en stapte van hem vandaan het liefst wegrennend. Het raakte haar als een baksteen harder dan wat dan ook. Waarom was ze ooit zo'n Fishface tegen hem geweest. "Honestly youre already ten times the warrior I'll ever be." Fluisterde ze zacht en glimlachte even.

Zijn oren zakte verder weg en hij wendde zijn kop weg van haar. ''Hoe bedoel je het dan wel, ik ken niks anders van je.'' Zei hij, voor eens het achterste van zijn tong tonend. Hij ging niet eens op haar opmerking in en sloeg met zijn staart tegen de grond. ''Pappa is er niet eens meer dus wat zou hij willen en Mam laat me niks doen, wat kom ik toch ver.'' Zei hij, ergens gewoon woedend zijnd. hij snoof en staarde haar strak aan. ''Tuurlijk had je het niet gemogen maar het is wel zo makkelijk. Want ja, het is Battle maar. De zwakste van allemaal, die sukkel, nietsnut. Een stuk ongeluk wat heb ik nog niet gehoord.'' Hij moest zich inhouden om niet te gaan schreeuwen voor hij zijn kop omdraaide. ''I am not, I am nothing and I only screw things up. But hey, luckily I know that so I can just stay away and bother nobody with being stupid.'' Hoelang had hij het nu opgekropt, alle woorden van iedereen die hij hoorde. Zelfs in zijn slaap teisterde ze hem nog. Maar bij wie kon hij zijn verhaal kwijt, zijn moeder zou compleet door het lint gaan en hij had verder gewoon niemand om mee te kunnen praten.

spoken

Ze slikte en kroop langzaam in elkaar. "I..Ik wil alleen maar helpen." Fluisterde ze en slikte hem met grote ogen aanstarend. "Ik weet dat papa er niet meer is maar mama houd van je ze wil gewoon niet dat jij pijn krijgt." Fluisterde ze en slikte even. "Opa Stormstar vertelde me dat zij ook de jongste van haar nest was en heel zwak. Ze wil gewoon niet dat jij diezelfde dingen hebt." Fluisterde ze en kneep haar ogen samen. "Ik weet dat ik fout zat broertje maar alsjeblieft.' Flusiterde ze . "Can't we just start over or something like that I want to help you." Fluisterde ze en probeerde half hoopvol te glimlachen maar dook opnieuw in elkaar en sprong naar hem toe hem bijna onderuit halend om haar poot op zijn borstje te zetten. "No. Battle you're already an amazing hunter I saw it." Ze glimlachte even. "Let me help you I'd do anything to pay back for everything I did." Fluisterde ze zacht en duwde haar kopje onder de zijne. "Gomen."

Hij wendde zijn kop af en liet zijn staart over de grond vliegen. ''Niemand helpt me dus waarom zou jij het ineens wel willen doen?'' Vroeg hij en staarde haar kort aan. ''Mamma geeft me geen enkele kans, als het aan haar ligt zit ik ergens in een hoekje van het kamp.'' Zei hij en draaide zich bijna weg van haar gewoon hier geen zin in hebbend, haar ook niet helemaal vertrouwend. ''Alsjeblieft wat? Moet ik nu vergeten waar je de rest tot aan hebt opgestookt? Moet ik vergeten dat mijn eigen broers en zussen mij het leven zuur maakten?'' Hij snoof en staarde naar de grond voor hij met zijn kop schudde en toch lichtelijk hard tegen de grond viel. ''Shut up! I can't even walk out a den without stepping on others. I can't walk around without tripping over my own paws or something any other cat would kick aside. I am not even close to a good hunter, they can hear me coming at fourtrees!'' Snoof hij en spartelde zich los om op te springen en bijna zijn balans weer te verliezen. ''Als je iets zegt zorg dan dat het waar is, want iedereen weet dat ik de meest waardeloze apprentice ooit ben.''

spoken

Ze zuchtte even en keek Battlepaw aan. "Omdat opa en oma ons allebei doodleuk negeren daarom wil ik je helpen." Mompelde ze half droog maar wel serieus en zuchtte even voor ze met haar staartje zwiepte. "Ooit gedacht aan laten zien dat je geen faal bent? Je weet wel terug komen met prooi?" Mompelde ze zacht en bleef hem recht aankijken. Toch zakte ze iets in elkaar en keek naar haar pootjes. "Ja." Fluisterde ze bijna te bang om het te zeggen. "Ik weet dat ik het niet verdien Battlepaw maar alsjeblieft laat me je helpen." Fluisterde ze zacht en keek hem bijna hopeloos aan. Even trok ze nog met haar oren en kwam iets overeind wetend dat ze nu al boven hem uit toornde. "Battlepaw ik heb je een keer zien jagen en dat was verdomme geweldig." Haar stem was harder en ze keek hem snuivend aan. "Believe in yourself for one freaking second please."

Hij staarde haar aan en snoof kort. ''Genoeg warriors die jij om hulp kunt vragen,'' Zei hij simpelweg maar liet zijn oren in zijn nek wegzakken. ''Dat gaat dus niet!'' Schreeuwde hij naar haar en sloeg zijn klauwen uit. ''Hoe denk jij dat zoiets me zou lukken als ik faal! Als ik het kon had ik het allang gedaan!'' Hij kon zich niet inhouden en zwiepte kwaad met zijn staart tegen de ondergrond. Hij negeerde haar woorden en zwaaide zijn kop iets heen en weer. ''Waarom?'' Siste hij alleen en zette een stap naar achteren voor hij half door zijn poten zakte terwijl hij haar aanstaarde, verdomd goed wetend hoe klein hij eigenlijk was. ''Als ik zo geweldig was had ik iets gevangen om mee te nemen maar ik had niks!'' Snauwde hij toch weer voor hij zich omdraaide. Why should I do what nobody else does?''

spoken

Ze zuchtte even en schudde langzaam haar hoofd. "Nee helemaal niet. Ik heb niemand." Fluisterde ze en keek even omlaag. "Iedereen ziet me alleen maar als vervanging voor Dreamheart." Mompelde ze zachtjes en slikte even. "Dan help ik!" Schreeuwde ze terug haar ogen groot en wijd open. "Ik help je we kunnen verdomme samen trainen ik help je!" Piepte ze zacht en slikte. Ze kneep haar ogen samen en dook iets in elkaar. "Omdat ik me schaam voor het gedrag dat ik heb vertoond." Piepte ze zachtjes en slikte. Ze kneep haar ogen samen ze wou hem gewoon helpen waarom kon hij dat niet inzien? "I believe in you.." Fluisterde ze zacht en keek op naar hem.

Zijn amberen ogen staarde haar aan voor hij snoof. ''Jij kunt wel elke warrior om hulp vragen!'' Riep hij en zwiepte met zijn staart. ''Ze zien je tenminste wel staan en je lijkt ten minste op een waardig iemand!'' Siste hij en liet zijn oren wegzakken. Hij stapte achteruit weg van haar zonder zijn ogen van haar af te halen. ''Niemand kan mij helpen, ik ben gewoon een probleemgeval...'' zei hij en schudde zijn bijna nog kittenkop voor hij zijn hoofd wegkeerde van haar zonder een reactie te geven. hij wilde haar geloven maar hij kon het niet, hij zou bewijs moeten zien om het te kunnen geloven. Hij schudde zijn kop langzaam en draaide zich helemaal weg van haar voor hij op zijn kleine pootjes neerkeek. ''You're lying, nobody believes I can get anywhere.'' Fluisterde hij alleen en boog zijn kop om aan de grond onder zijn pootjes te snuffelen.

spoken

ZE schudde opnieuw haar hoofd. Waarom zag hij verdomme gewoon niet in dat ze in exact hetzelfde schuitje zaten. "Nee dat kan ik niet Battle." Fluisterde ze en slikte nog even. "They don't give two shits about who I am." Mompelde ze zacht en zuchtte even. "ZE zien me verdomme niet staan wat zeg ik net." Siste ze en kneep haar ogen samen. "Ja ik lijk op iemand!" Haar stem was hoog maar puur verdriet lag er in verborgen. "I'm nothing more than a mere look alike." Mompelde ze zacht en slikte. "Ohjah natuurlijk ga zo door geef jezelf de schuld van alles want daar zal je sterker van worden." De haren in haar nek rezen even op vor ze naar haar poten staarde. "I do, I believe in you.."

Hij staarde haar bijna woest aan en zijn vacht rees op. ''Dat kan je wel!'' Schreeuwde hij haar bijna toe en zwiepte kwaad met zijn staart. ''They give more shits about you than anyone will ever give about me!'' Snauwde hij en sloeg zijn klauwen onbewust uit. Hij wist het al, nu zou zij heel zielig doen, hopend dat hij haar vertrouwde zodat ze weer iets kon vinden om rond te bazuinen. ''Ah boohoo, en nu ben jij o zo zielig, kijk toch eens naar jezelf.'' Siste hij, alleen maar bozer wordend op haar. Langzaam zette hij een stap opzij en spande het beetje spieren op dat hij had. ''Wie kan ik anders de schuld geven? En wie zegt dat ik ooit sterker word, hou toch gewoon je waffel vuile betweter!'' Riep hij en begon licht om haar heen te cirkelen voor hij zijn poten verkeerd neerzette bij haar laatste woorden en struikelde en vol de grond raakte. Hij liet het zich niks doen en stond meteen op en haalde met zijn klauwen uit naar haar. ''LIAR!'' Schreeuwde hij en staarde haar strak aan.

spoken

Onderwerp: Re: Sometimes, twigs are dangerous [open for 1]