Fall seven times, stand up eight {Training 1}

Nerveus trippelde Shade door de sneeuw, op weg naar de plek die hij pas geleden met Coralkit had uitgezocht. Hij voelde de twijfel knagen, en de zenuwen bezorgden hem rillingen. Wat als hij het helemaal verkeerd deed? Als iedereen het zag wanneer hij een blunder maakte? Hij zag het al voor zich, alle kittens die om hem heen stonden en hem uit lachten. Niemand zou meer iets met hem te maken willen hebben. Kwaad duwde hij de gedachte weg, en probeerde iets van de opwinding terug te krijgen die hij had gehad toen hij samen met Coral het idee uit werkte. Hij kon het gevoel niet terughalen, concentreerde zich op het ritme van zijn rennende pootjes. Hij kroop onder de hazelnootstruik door en voelde de sneeuwvlokken op zijn rug vallen. Aan de andere kant was er nog steeds minder sneeuw, maar een klein laagje, dankzij de grote hazelnoot en nog wat andere struiken. Hij likte de sneeuw van zijn rug en richtte zijn ogen op de steeds lichter wordende lucht. Ze hadden hier afgesproken bij zonsopgang, en hij was extra vroeg opgestaan om de rest op te wachten. Hij ging zitten, sloeg zijn staart rond zijn pootjes en probeerde zijn zenuwen onder controle te krijgen.

In het hol tussen de moeders en hun kitten in, opende een licht gekleurd hoopje vacht haar ogen. Ze had al die tijd maar half geslapen, maar toch drong het nu pas tot haar door dat het licht werd.
Sandkit keek om zich heen. Een klein zwart-wit katertje lag half over haar heen en Sandkit wist instinctief dat ze nooit met die kitten overweg zou kunnen. Ze trok haar poten onder zich vandaan en kwam half overeind terwijl de het brutalen beestje met haar snuit van haar rug duwde. Ze stond nu helemaal en begon om haar slapende clangenootjes heen te sluipen. Zodra ze het warme hol uit was en de hoop sneeuw in stapte begon ze struikelend te rennen. Daar waren struiken! Sand rende er heen en schudde zich uit. Hier was ze veilig voor de sneeuwvlokken. Ze keek naar de lucht en rilde, zo te zien zou het nog niet snel ophouden met sneeuwen.
Langs de rand van de struiken liep ze over het laagje poedersneeuw richting de hazel, daar kon je het best het kamp uit. Ze zag Shadekit, voor zover ze wist was het trainen zijn idee. 'Shade! Hé, wacht op mij!' fluisterde ze hard genoeg voor hem om te horen. Ze huppelde naar hem toe.

Net toen hij onder de Hazelnoot was doorgekropen, hoorde hij een stem. 'Shade! Hé, wacht op mij!' Even dacht hij dat hij zijn naam verkeerd verstaan had, hij was er niet aan gewend dat andere kittens het woord tot hem richtten. Toen hij toch achterom keek, zag hij de kleine rode kitten die hij gisteren in de Nursery had aangesproken over de training. Okay, de eerste was aanwezig. Het ging beginnen. Hij haalde diep adem, en wachtte tot ze door de doorgang kroop, en de sneeuw uit haar vacht schudde. Hij schonk haar een glimlach, al voelde hij de zenuwen nog door zich heen razen. 'Hoi, Sand, was het toch?' vroeg hij voor de zekerheid. Namen waren niet zijn sterkste punt, hij was er niet aan gewend dat iemand aandacht aan hem schonk en dat hij namen hoefde te onthouden. Er was een verandering op komst, maar hij wist nog niet zeker of hij het prettig vond of niet.

'Shade! Hé, wacht op mij!' fluisterde ze hard genoeg voor hem om te horen. Ze huppelde naar hem toe. 'Hoi, Sand, was het toch?' vroeg hij aarzelend. 'That's me!' antwoordde ze.
Het duurde niet lang of een klein groepje kittens had zich verzameld. Coralkit, Oddkit, Naturekit, Islandkit, Silverkit. Sand kende ze niet heel goed, maar ze was een paar weken geleden begonnen alle namen uit het kamp te leren. Het lukte al aardig. Ze keek scheel toe hoe het sneeuwvlokje, dat Island naar haartoe had geblazen, op haar neus smolt en schudde zich vervolgens nog eens uit. 'Jagen of vechttrainingen?' Sandkit keek op. Het was Nature die het had gevraagd en Sand zei; 'Vecht?' dan hadden ze het ergste maar gehad.
Daar kwam... Melodykit aan, als ze het goed had. "Um.. hallo?" begon Melody toen ze bij de kittens was aangekomen. "Ik hoorde toevallig dat jullie gaan trainen, klopt dat? En mag ik mee doen?" vroeg ze vrolijk aan het groepje. Sandkit keek verschrikt op. 'Van een kitten hoop ik?' maar haar schrik duurde niet lang meer toen ze eenmaal bedacht had dat de rest van het kamp vast niet eerst een kitten vertelde dat er een groepje stiekem het kamp uit was geslopen om te trainen. 'Wat mij betreft mag je natuurlijk mee doen, maar ik denk dat de beslissing aan Coral en Shade is, nietwaar?' vroeg ze aan de kittens.

Hij voelde een tevreden gevoel toen hij zag hoe de ene na de andere kit onder de Hazelnoot doorkwam. Hij bespeurde bij de meeste van hen dezelfde onzekerheid als hij voelde, en kende ze niet allemaal. Hij besefte dat het bijna allemaal ook kittens waren die zich liever afzijdig hielden en niet erg aanwezig waren. Behalve misschien Island, die had hij al wel vaker gezien in het gezelschap van anderen. Maar iedereen mocht meedoen, en hij had totaal geen bezwaar tegen haar gezelschap. Ergens voelde hij zich wel een beetje vereerd dat iedereen kwam en naar hem en Coral had geluisterd. Het gaf hem het gevoel dat hij belangrijk was, van enig nut. Hij keek de kittens een voor een aan en luisterden naar de onderlinge gesprekken. Hij haalde diep adem, legde zijn verlegenheid opzij en zwiepte even met zijn staart, vragend om stilte. Hij keek even naar Coral of ze het goed vond dat hij het woord zou voeren, en begon toen te spreken. 'Oké, fijn dat jullie allemaal gekomen zijn!' begon hij en glimlachte vrolijk. 'Ik heb gehoord dat jullie graag willen beginnen met het leren van vechttechnieken,' zei hij met een vrolijke blik op Sand. 'Ik stel voor dat we groepjes van twee maken, en dan verder kijken. Zoek iemand van ongeveer je eigen leeftijd en grootte,' stelde hij voor. Inbreng van anderen was altijd welkom, maar dit was een begin.

[Ik denk dat als we in tweetallen gaan posten, dat je dan het best even bij je post aan kan geven met wie je samendoet. Even een tag neerzetten kan het wat overzichtelijker maken^^]