S-sorry, sir!

De nacht maakte alles zo verschrikkelijk donker en elke keer als ze wakker schrok door een droom of een nachtmerrie, voelde ze zich bang. Uiteindelijk voelde haar moeder's vacht ook niet meer zo veilig, deels omdat haar broertje Lightningkit daar ook ergens lag, maar er was iets wat haar naar buiten trok. Zachtjes kroop ze uit het grote mosnest en rilde toen de kou haar al gelijk te pakken kreeg toen ze uit de Nursery was gekomen. Brr, Leafbare werd gelijk al haar minst favoriete seizoen. Op de open plek zag ze plots een donkere schim en haar oortjes schoten overeind. Haar papa had ook een donkere vacht en dat was een van de dapperste Warriors, toch? Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze rende op de schim af. "Papa!" Piepte ze blij en drukte haar snuit in een vacht, maar gelijk rook ze een andere geur. Geschrokken viel ze achterover en keek met haar grote blauwe ogen naar de vreemde Warrior. "S-sorry meneer!" Piepte ze en kromp in elkaar. Uh oh.

OOC; Eerste post voor Smokebreath ~

Tot haar verbazing hoorde ze geen geïrriteerd gesis en voorzichtig hief ze haar kopje op en richtte haar grote blauwe ogen tot de kater, die kalm was gebleven. "Wat doe je zo laat nog buiten de den, kleine?" Ze schrok wat van de brommende stem, maar hij was niet vijandelijk. Toch liet ze haar blik wat op de grond vallen, de moed verzamelende om te antwoorden. "Ik.. was bang meneer.." Mompelde ze zachtjes. Straks vond hij haar nooit goed genoeg om een Warrior te worden.. "..voor het donker. Sorry, meneer.." Piepte ze, met haar oortjes tegen haar nek gedrukt.

"Het is al goed," Ze keek met haar grote blauwe oogjes naar de Warrior en knikte wat bevend. "maar het is niet helemaal donker.. Kijk eens naar boven," Ze volgde zijn uitgestrekte poot en haar mondje viel open toen ze naar de sterren keek. Ja, ze wist wel dat ze er waren, maar ze had nooit zo heel vaak naar de Silverpelt gekeken. Het was echt.. heel mooi. "Als je maar goed zoekt... Vindt je altijd wel een lichtpuntje." De kitten keek de kater weer aan en glimlachte even kort. Het bleef even stil, maar plots hoorde ze een gekraak, gevolgd door een vage plof. Geschrokken vloog ze in de vacht van de kater en verborg haar snuit in haar vacht. Voorzichtig trok ze haar snuit uit de donkergekleurde vacht en zag een zwaaiende tak, bevrijd van de last van het sneeuw. "Sorry.." Mompelde ze weer schuldig en stapte uit de warme vacht. Schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en keek naar de grond.

Ze werd verrast door een plotselinge staart die om haar heen werd gewikkeld en stond net weer op het punt om 'sorry' te mompelen toen de kater weer begon met spreken. "Kom kom.. Het geeft niet.." Ze keek weer omhoog, naar de grote kater. "Straks vat je nog kou.. Dat kunnen we niet hebben." Ze trok wat met haar oortjes en een onverwachte gaap deed haar bijna omvallen. "Oké meneer.." Mompelde ze zachtjes en keek strak voor zich uit. "Zou u.." Ze keek aarzelend op, niet zeker wetend of ze het wel moest vragen of niet. "een verhaaltje willen vertellen? Ik bedoel.. mama en papa hebben het altijd heel druk en.. maar het hoeft niet hoor." Verlegen keek ze weer naar de staart van de kater.

"Wat voorn verhaaltje wil je?" Uhm.. kon ze kiezen dan? Uit wat? "Een verhaaltje over Starclan? Een eng verhaaltje..?" Ze drukte zich even tegen zijn vacht aan en schudde haar kopje, nu al bang. "Geen eng verhaaltje, meneer, alstublieft geen eng verhaaltje." Mompelde ze licht bevend. "Verder mag u kiezen, wat u leuk vindt." Mompelde ze zachtjes en keek, toch, een beetje nieuwsgierig naar hem op.

"Zal ik je dan maar vertellen over de eerste keer dat ik met Starclan sprak?" Haar ogen werden groot en ze begon uitgelaten te knikken. "Ja graag meneer!" Ze geluk met haar zachte stem, anders had ze nu misschien wel een paar humeurige Warriors wakker gemaakt.

"Zoals je moeder en vader je misschien al verteld hebben, is elke ster een Starclan kat. Ze leven allemaal in de zilverpels." Ze knikte, ja, dat had ze wel eens gehoord. Al een paar keer had ze zich er dingen over afgevraagd.. "Diep in de hoogstenen, als je bij de moedermuil naarbinnen gaat, kun je daar een steen vinden die net zo mooi gloeit als de sterren. Daarvoor moet je eerst de donkere tunnels door, maar je kan het sterrenlicht bijna ruiken als je erdoorheen loopt." Hoe zou het dan ruiken? De kitten hield haar vragen nog voor zich, want ze wilde hem niet onderbreken. "Goldenpelt leidde me naar de steen en toen ik mijn neus ertegen drukte.. Viel ik plotseling in een diepe slaap." Haar oogjes werden groot. Wat? Als je de steen aanraakte viel je in slaap? "En toen.." Nieuwsgierig bleef ze de kater aankijken. Wat gebeurde er toen..?

"Toen ik mijn ogen weer opende, werd ik wakker in een prachtig woud, verlicht door sterrenlicht. Overal keken er katten naar me, hun ogen gloeiden als vloeibaar licht, hun pelsen glitterden met sterrenschijn. Allemaal katten van vroeger, wie altijd voor ons waken. Ze heetten me welkom. De Starclan was prachtig, er was geen schaarste, overal kon je prooi ruiken. Het is een schitterende plek. Het ging allemaal te snel, het voelde als een paar minuten, maar toen ik wakker werd was het alweer ochtend." Wow.. dat klonk als een echt paradijs.. "Heeft u ook uw oude bekenden gezien of gesproken? En waarom is het hier niet altijd zonder schaarste of nooit met koud weer?" Vroeg ze, nu toch wel nieuwsgierig geworden.

"M'n moeder." Oh. Schuldig drukte ze haar oortjes tegen haar nek en keek weer naar haar witte pootjes. Ze kon zich geen wereld voorstellen zonder haar moeder.. "Starclan is een ander soort wereld dan de onze... Onze wereld heeft ook rust nodig. Het moet slapen, zodat het weer een paradijs kan worden. Net zoals jij, jij moet ook slapen om overdag te kunnen spelen." Ze keek langzaam weer omhoog. "Oh.. oké meneer." Ze vond het eigenlijk wel jammer, want overdag zou ze niet echt zo snel deze dingen kunnen vragen. "Maar.. u gaat toch niet naar StarClan, toch?" Vroeg ze nog even snel. "Want ik wil nog wel meer te weten komen van u!" Vervolgde ze met een klein glimlachje.

"Geen zorgen, ik ben nog niet van plan om om te vallen. Ik heb nog veel te veel katten om op te letten." Opgelucht haalde ze adem en gaapte nogmaals, kleine traantjes van slaap dropen uit haar ooghoeken langs haar wangen. "Zou u.. uhm.. mij naar de Nursery willen brengen? Het is namelijk.. erg donker en.." Ze keek weer wat verlegen naar beneden, niet goed wetende hoe ze nu moest uitleggen dat ze nog wel bang was voor dit donkere gebeuren.