Useless {+Shreddedhope}

_{Crowpaw beende door het lange gras. De vacht op haar buik streek langs de laag sneeuw waar haar poten in wegzakten. Na iedere stap probeerde ze het witte spul van haar poten af te schudden, maar dat had geen zin. Ze wilde dat ze zo licht was als een vogel, dan zakte ze niet weg. Een eind verderop rezen de vier grote eiken van de Vierboom op. Crowpaw keek er af en toe even naar, maar er was geen levende ziel te bekennen. Natuurlijk niet. Hoe vaak was ze hier al wel niet geweest? En hoe veel van die keren was hij langsgekomen? Maar toch, die twee keer in al die pogingen maakten het het waard om hierheen te gaan. Bovendien kon ze net zo goed hier jagen als waar dan ook.

De geur van een konijn bereikte haar neusgaten. Kom op, Crowpaw, deze moet je vangen, dacht ze. Ze sloop voorzichtig vooruit, maar nog voor ze het konijn had gezien, hoorde ze zijn voetstappen zich al snel van haar af bewegen. Ze rende er nog en stukje achteraan, maar tevergeefs. Ze zuchtte. Wat had ze nu weer fout gedaan? Bij de trainingen kon ze het soms nog wel een beetje, maar als ze alleen was had ze geen idee meer waar ze aan moest denken.
Het duurde niet lang voor ze een tweede kans kreeg. Dit keer rook ze niets, maar hoorde ze zacht geritsel. Heel stil liep ze in de richting van het geluid en ze zag een muis zitten. Muizen vangen kon ze nog wel. Die renden tenminste niet zo hard. Crowpaw bleef doodstil staan. Nog een paar stappen zetten of nu al springen? Stel zou dat ze bij haar volgende stap een klein geluidje zou maken. Dan zou de muis alsnog vluchten, net nu ze zo dichtbij was om hem te vangen. Ze koos ervoor om al te springen. Ze miste, natuurlijk. Toen ze landde, maakte ze meteen een volgende sprong en ze wist de muis tegen de grond te krijgen. Snel, bang dat hij alsnog zou ontsnappen, beet ze het kleine diertje dood. Ze had iets gevangen, eindelijk. Het was maar een miezerig stukje prooi, dat wel. Meer botjes dan vlees. Crowpaw keek om zich heen en merkte nu pas de andere kat op, een warrior die ze niet goed kende. "Hallo", mompelde ze.}

Zijn verveling begon door te schemeren en hij had wel door dat de wat oudere Warriors hem een par afkeurende blikken wierpen. Tja, een jonge Warrior in het kamp, dat kon toch niet? Maar goed, hij was nog doodop van de patrouille die hem door het halve territorium had meegenomen en hij had natuurlijk wel een maatje nodig voor de jacht. Alleen wilde hij niet, dan zou hij binnen de kortste keren weer verveeld terugkeren en het zou de prooistapel toch niet veel goed doen. Uiteindelijk besloot een of andere kat hem toch aan te tikken en toen Shredded met een flauw glimlachje opkeek, werd er naar de ingang gewekt. Met een zucht hief hij zich overeind en sjokte het kamp uit, nog altijd een flauw glimlachje op zijn gezicht getekend.

Saai schopte hij wat sneeuw omhoog, de kou deed zijn vacht niet echt veel, al moest hij wel in beweging blijven om niet te beginnen met bibberen. Nog geen enkele prooi had zijn pad gekruist, maar goed ook, want anders zouden er straks tal van konijnen over de grens vertrekken. Plots kreeg zijn aandacht iets te pakken. Een zwarte schim schoot op iets bruins af en bleef uiteindelijk stil liggen. Huh? Nieuwsgierig kwam de Warrior dichterbij en herkende de schim vervolgens als Crowpaw, die zojuist een muisje te pakken had gekregen. "Hallo" Had ze al gemompeld voordat hij ook maar een begroeting had kunnen zeggen. "Hey," Grijnsde hij vrolijk, zeer zeker blij met de afleiding. "Mooie vangst." Glimlachte hij met een wenkje naar de muis. Die zou misschien nu wel in de muizenhemel op een bed van zaadjes liggen.

"Hey", begroette de warrior haar terug. Er stond een grijns op zijn oranje met witte gezicht. "Mooie vangst." "Hm", bromde Crowpaw alleen. Dat zei hij alleen maar om niet onaardig te zijn, het was een vangst van niks. Ze was al twee manen apprentice, intussen zou ze toch wel wat meer moeten kunnen vangen dan miezerige muisjes. Dit scharminkelige beestje zou de maag van een kitten nog niet eens kunnen vullen.
Ze vroeg zich af of de warrior haar naam kende. Zij wist de zijne niet meer, maar ze durfde hem niet te vragen, want ze wist dat ze hem ergens in haar achterhoofd zou moeten hebben zitten. De naam lag op het puntje van haar tong, maar steeds als ze probeerde zich hem echt te herinneren, glipte hij weg. Het was iets met een S, dacht ze. Verder dan dat kwam ze niet.
Omdat ze hem niet goed kende, wist ze ook niet echt wat ze moest zeggen. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij hem aan te kijken, dus staarde ze naar haar muis. Haar ogen volgden de lijn van het dunne staartje en ze merkte op dat het linkeroor een beetje gekreukeld leek. Een koude windvlaag deed haar rillen en ze keek weer even naar de kater. "Het is koud, hè?" zei ze. Het weer. Ze ging over het weer praten. Het was het meest oninteressante gespreksonderwerp dat je maar kon verzinnen, maar goed, ze moest toch iets zeggen...