De maan gaf alles in het camp een prachtige zilveren gloed. Dyingblack zat voor de warriors den te kijken naar de sterren. Naar Starclan. Toch ongelooflijk dat je na dit leven daar terecht zou komen. Zijn moeder was daar, en misschien zijn vader ook. Hopelijk was het daarboven beter dan hier. Want hier heerste er honger, ziektes, vijandschap,... Niets hier was écht goed, overal was een slechte ondertoon. Hij vroeg zich af of dat daar beter zou zijn. Zou er daar nooit honger zijn? Zou iedereen altijd gezond zijn daar? Zou niemand daar vijandelijk zijn tegen elkaar? Allemaal vragen waar je pas een antwoord op krijgt als je naar de andere wereld gaat. Pas als je naar Starclan gaat, en iedereen hoopte dat dat nog een tijdje zou duren. Eigenlijk snapte de zwarte kater hen niet. Als het daar zoveel beter was, waarom zou je er dan niet naartoe willen? Maar meteen wist hij het antwoord; Dan word je gescheiden van je dierbaren. Dan zou je hen pas weer zien als zij ook Starclan joinden, of omgekeerd. Maar in de tussentijd...