Het regent, het regent...

Onderwerp: Het regent, het regent... zo 5 jan 2014 - 16:29

Het was een lange dag geweest en een beetje moe liep Carrot naar de nursery toe, toen een druppel water op haar neus viel. ‘Hè?’ zei de kleine kitten en ze keek omhoog. Waar was dat water vandaan gekomen? Nog een druppel water viel op haar vacht en de Carrot sprong verschrikt opzij. ‘Wie doet dat?’ vroeg ze geïrriteerd. Toen nog een druppel op haar viel, riep ze uit: ‘Ik hou niet van water en wil slapen, hou daarmee op!’ Plotseling viel er nog meer water naar beneden. Grote druppels regen vielen rondom haar en op haar vacht. Carrot mauwde geschrokken en rende in een noodvaart naar de nursery toe, hoewel het eigenlijk al te laat was. Haar vacht was doorweekt en koud. Ze stormde de nursery binnen en schudde verwoed het water van zich af, hoewel haar haren nat bleven. Ze rilde en keek naar de ingang van de nursery, waar ze het water naar beneden zag storte. ‘Oh...’ zei ze zachtjes. ‘Dus zo voelt regen aan.’ Ze had al vaak gehoord van regen en ze had het ook al wel eens gezien, maar nog nooit was ze zelf in een bui terechtgekomen en als het aan haar lag gebeurde dat ook niet meer. Bah, wat een stom weer was dit. Haar haren plakten irritant tegen haar lichaam aan. Gaf haar maar zon en vallende bladeren, dat was veel leuker!

Willowkit werd ruwgewekt uit haar droomloze rozenslaapje door een gevlekte kit die snel en wild naar binnen rende. 'Whaaa!' riep ze geschrokken en met opstaande haartjes sprong Willowkit verschrikt op. Haar oogjes stonden groot en bang. 'Moonssteeeer!' riep ze terwijl ze bang wegrende, voor Willowkit stond een plakkerig zijknat gevlekt monster met plakkende haren om een slank lijf. Monster!
-~-

Willowkit gromde boos waarschuwend. Sissend sprong ze recht en hupte zo naar het monsterding, maar in een flits herkende ze het *ding* en een grote glimlach verspreide zich om haar mondje. 'Beetje nat Carrotkit?' vroeg ze giegelend terwijl ze ontspannen naar het drijfnatte kittentje liep.

Bijna letterlijk als een verzopen kat keek Carrotkit onschuldig de nursery rond. Ze was met de nodige lompheid de nursery binnen komen stormen en had zich zonder op of om te kijken droog proberen te schudden, maar niet alleen was het kleine katje nog steeds drijfnat, ook had ze de nursery deels natgespetterd. Hoewel ze zich wel een ieniemienie beetje schuldig voelde, kon ze het toch kon ze het niet laten luidkeels te schateren toen Willow riep dat er een monster in de nursery was. Ze liet zich rollend op de grond vallen, geen aandacht schenkend aan alles wat er aan haar vacht geplakt kwam te zitten, terwijl Willow boos gromde en haar haren recht overeind had staan, tot de grijze kitten zag wie er binnen was komen rennen.

‘Beetje nat Carrotkit?’ vroeg Willow, die nu ook kon lachen om het voorval. Carrotkit kwam overeind en grinnikte. ‘Beetje bang, Willowkit?’ kaatste ze terug. Ze ging zitten en sloeg haar drijfnatte staart om haar pootjes heen. ‘Tsk,’ zei ze plagend. ‘Dat een boom zich bang laat maken door een wortel.’ Ze grijnsde naar Willow, besefte toen weer hoe smerig ze eigenlijk was en keek bedenkelijk naar haar pootjes, die onder de modder zaten. Ze tilde er één op en bestudeerde haar pootje. Voorzichtig stak ze haar tong uit en ging ermee over de poot, maar huiverend trok ze haar tong al snel weer terug. Bah, ze kon beter aan haar moeder vragen of die haar wilde wassen.

‘Beetje nat Carrotkit?’ vroeg Willow, die nu ook kon lachen om het voorval. Carrotkit kwam overeind en grinnikte. ‘Beetje bang, Willowkit?’ kaatste ze terug. 'Ik heb alle redenen monster' zei Willow met een big smile. ‘Tsk,’ zei Carrot plagend ‘Dat een boom zich bang laat maken door een wortel.’ Ze grijnsde naar Willow, toen bleek Carrot te merken hoe vuil ze wel niet was en begon ze haar poot te wassen. Willow zag lachend dat ze de oging staakte.

-~-
'Ja Carrot, je ziet er niet bepaald lekker uit'
Willowkit liep giegelend achter verdwaalde regendruppels aan 'Waarom was je eigenlijk zo vroeg wakker?' vrozg Willow gniffelend 'Was je zo enthousiast over de regen?'

Willowkit merkte op dat Carrot er niet bepaald lekker uitzag. De kitten had zich behoorlijk vies weten te maken in die korte tijd dat ze buiten was geweest. Carrot grijnsde onschuldig, toen Willow gniffelend vroeg waarom ze eigenlijk zo vroeg wakker was. ‘Was je zo enthousiast over de regen?’

‘Het regende nog niet toen ik naar buiten ging,’ antwoordde Carrot, met opgeheven neusje. Ze probeerde zichzelf groot te houden, maar baalde er eigenlijk wel een beetje van dat ze zo vies was geworden. Haar moeder zou vast en zeker boos worden! ‘Maar het is wel stom dat ik nu helemaal nat ben,’ zei Carrotkit. Ze rilde. ‘Ik hou niet van water.’ Haar blik gleed even naar buiten, waar het nog steeds hard regende. Poeh, voorlopig ging zij niet meer naar buiten!

Note: beetje inspiloos, maar ik wilde je niet nog langer laten wachten. :3

'Wie wel' zei Willlowkit terwijl ze ook even rilde. Met een blik die "bah!" zei keek ze naar buiten en volde met haar ogen enkele druppels die traagjes naar beneden rolden langs de rand van de Nursery. 'Alleen de Riverclan katten durven zo een rivier in te springen, die zijn zot op water'
Willowkit kreeg een geniepig grijnsje en draaide zich richting Carrotkit 'Ik wed dat jij niet mee onder de regen durft te komen staan! Als je het doet zonder moperen en het ook zo twee minuten volhoudt ben je een krijgskat, anders een poesipoesje dat niets durft!' bij deze woorden holde Willowkit giegelend naar buiten, zo de koude regen in. 'Ik durf het! wedden dat jij dan bang als een wortelpoesipoesje wegrent? huilend en doodsbang voor die koude grote druppels?' Een lachje kon er bij Willowkit wel af die haar plan geweldig vond.

Carrotkit had nog nooit van Riverclan katten gehoord. Ja, ze had de naam wel eens horen vallen, maar ze wist niet dat die katten echt bestonden. Ze wilde vragen of Willowkit wel eens een Riverclan kat had gezien, maar de grijze poes was haar voor en daagde haar uit in de regen te komen staan. ‘Als je het doet zonder mopperen en ook nog zo twee minuten volhoudt ben je een krijgskat, anders een poesiepoesje dat niet durft!’ Carrotkit wilde protesteren en zeggen dat dat niet eerlijk was, want haar moeder zou vast boos worden als ze wéér de regen in ging, maar Willowkit was al buiten en riep haar uitdagend toe. Nu kon Carrot zich natuurlijk niet laten kisten! Zonder verder nog na te denken over de consequenties rende ze de regen weer in. De druppels vielen snel en koud op haar toch al doorweekte vacht en ze kon een geïrriteerde piep dan ook niet meer binnenhouden. Ze hoopte maar dat Willow dat niet gehoord had, want Carrot was echt niet van plan zich als een zwak jong katje te laten zien! De jonge kitten trilde over haar hele lijfje door de kou en de nattigheid, maar ze deed alsof dat haar niet deerde en ging midden in de modder zitten. ‘Valt niet tegen, hè?’ zei ze tegen Willow. Ze wilde niet té trots klonken, maar kon dat niet echt voorkomen. ‘Ik denk dat ik zo de Riverclan in kan, als ik zou willen. Ik kan dit wel een tijdje volhouden. Langer dan jij, dat weet ik zeker!’ Ze besloot de rivierkatten weer als onderwerp aan te wenden, want ze vond het best interessant dat er andere clans waren. ‘Heb jij weleens een Riverclan kat gezien? Ik heb gehoord dat die schubben hebben in plaats van een vacht, zou dat waar zijn?’ De regen kletterde ondertussen nog steeds om hen heen. Carrot hoopte maar dat Willowkit het snel op zou geven, want eigenlijk wilde ze heel graag weer de warme nursery in!

Toen Carrotkit Oh zo trots mee de regen en de modder in kwam staan kon Willowkit een overwinningsgrijnsje niet onderdrukken. Willowkit zag dat haar eigen pootjes ook al vol modder zaten door die regen, die van Carrotkit nu ook. De geïriteerde piep negeerde Willowkit maar, als ze deed alsof ze die niet had gehoord dan moest Carrotkit nog langer onder de regen staan. Willowkit keek triomfantelijk naar boven, het was echt supper gaaf hoe die dikke regendruppels neervielen! Naast haar hoorde ze een plof en verrast keek de kleine Willow naar Carrotkit die met haar gat midden in de modder ging zitten,Eike! Willowkit trok haar neus op bij enkel al maar de gedachte aan die koude vuile plakkerige eugh modder. 'Valt niet tegen he?' zei Carrotkit trots. Willowkit schokte van het lachen 'Zie maar dat je straks niet als een verzopen worteltje naar binnen rent met de staart tussen de benen.' zei ze met een vriendelijke glimlach. Nu begon die ijskoude regen toch echt wel ijzingwekkend te worden hoor.. haar vacht plakte ongemakkelijk tegen haar lijfje en Willowkit kon een rilling niet onderdrukken, toch gaf ze het echt nog niet op!

Ik denk dat ik zo de Riverclan in kan, als ik zou willen. Ik kan dit wel een tijdje volhouden. Langer dan jij, dat weet ik zeker!' Willowkit keek naar haar pootjes en maakte een tekeningetje in de modder, ze zou het niet opgeven.. of toch? nee!
De gestreepte kit begon te twijfelen.. nee toch maar niet.
'Stoefer! ik dacht het niet hoor! moet je jezelf eens zien trillen op je pootjes!' zei ze triomfantelijk.
'Heb jij weleens een Riverclan kat gezien? Ik heb gehoord dat die schubben hebben in plaats van een vacht, zou dat waar zijn?' Willowkit schokte even wakker uit die triomfantelijke roes en dacht een seconde lang na 'Tegen mij zeiden ze dat die katten ook kieuwen hadden maar dat betwijfel ik! ik heb er zelf nog nooit een gezien, maar ik zou die katten dolgraag eens zien!! als ik eindelijk het kamp uit mag ga ik opzoek naar die viskatten!' zei Willowkit terwijl ze enthousiast heen en weer sprong en zo de modder liet opspatten. Wat grappig! het spetterde overal heen en overal tegen, net een vuurwerk van modder ofzo. 'Raindrops! everywhere you can see! i believe, i believe. This raindrops are bombombom.. Bombombombombom Everywhere! Everywhere you can see! Here, there everywhere! sprankled and little! Raindrops! This raindrops are bombombom.. Bombombombombom..' zong ze terwijl ze door de modder drentelde en het speels deed opspatten, oh wat zag ze eruit!

Carrotkit keek trots naar Willow, die haar niet bepaald subtiel uitlachte, omdat ze in de modder was gaan zitten. ‘Zie maar dat je straks niet als een verzopen worteltje naar binnen rent, met de staart tussen de benen,’ zei Willow plagerig. Carrotkit probeerde tekenen van kou te ontdekken bij de grijze kitten, maar die hield zich ook stoer. Des te zelfverzekerder werd ze om het zelf ook vol te houden en een gesprek over Riverclankatten leek daar de juiste afleiding voor. Willowkit had ook nog nooit een Riverclankat gezien, vertelde ze. Dat vond Carrot jammer, hoewel ze het aan de andere kant ook wel leuk vond om te horen, want wat zou ze jaloers zijn geweest als Willow al wél een Riverclankat had gezien!

‘Als ik eindelijk het kamp uit mag ga ik op zoek naar de viskatten!’ Willow stuiterde enthousiast heen en weer en Carrot kwam ook weer overeind. Modder droop van haar achterste naar beneden en dat gaf haar een naar gevoel, maar dat ging ze Willow natuurlijk niet vertellen! Willow was inmiddels aan het dansen geslagen en zong over de regen. Carrot wilde graag meezingen, maar ze wist niet wat ze moest zingen, dus hield ze het maar bij een maf dansje in de modder. ‘Ach! Ik ben nu toch al vies!’ riep ze lachend, waarna ze al haar aarzeling opzij gooide en wilder begon te dansen. Plots gleed er een poot onder haar uit en belandde ze op haar buikje. Schatterend rolde ze door de modder. Wat zal mama boos zijn! dacht ze, maar dat kon haar nu niet schelen. Wat een lol had ze!

OOC: Mooi nieuw setje Willow!

Willowkit zag dat Carrotkit op haar buikje in de modder was gevallen, gierig! Carrot begon te schatteren en Willow liet zich meeslepen.
Met een plof belande ook zij in de modder en begon te rollen, nu waren het geen twee kittens meer. Een grijsgestreepte en een lapjeskit? Nee,nee, twee donker bruine monstertjes!
Als iemand die twee bolletjes modder nu zal zien e.. die zou nog eens een hartaanval krijgen!

Al lachend rolde Willowkit heen en weer, modder overal naar toe spetterend. 'Rollebolle rollebol, bolbolbol. Rollebolle Rollebol, spetter spitter spat. Moddernat!' gierde willowkit terwijl ze "zong". Het was gewoon een versje die haar snel te binnensprong.

'Het leven is fijn! fijnerdefijnfijn!' riep ze gichelend.. Maar het begon wel koud te worden zo.. Willowkit liet een harde nies horen en schoot zowat de lucht in. Met gefronsde wenkbrauwe en bange opengesperde ogen zag Willow de gigantishe snottebel die *paf!* ontplofte, recht in haar gezicht. Groeeeeeeen!! eikebakke! maar wel grappig!

De kit lachte het uit.. maar de pret was niet voor lange duur 'Hatjei!hatjei!hatjoe!' ze niesde weer en het snot droop omlaag. Ook voelde ze zich wat misselijk. 'Carrotkit.. ik voel me niet zo goed...' zei ze fluisterend al niezend.
Waarna ze zich met een zuchtje levenslustig op de grond liet zakken. Wat had ze nu weer opgelopen in de koude?

-ik laat er nog wat variatie in brenge ;)Willow is ziek geworden.
-Sorry dat ik zo lang afwezig was enzo.. Grote toetsen en straf wegens slechte punten.

Carrotkit hoorde Willow lachend een poging doen een versje te zingen, terwijl ze door de modder aan het rollen waren. ‘Het leven is fijn! Fijnerdefijnfijn!’ riep Willow en Carrotkit haakte vrolijk in: ‘Fijner als fijnfijn fijnerderfijn!’ Plotseling hoorde ze Willow niezen en ze schaterde luid toen ze zag dat Willows snuutje onder de groene drek zat. ‘Hahaha!’ riep ze uit. ‘Snotneus! Snotneus!’ Willowkit kon er zelf ook om lachen, tot ze nog meer moest niezen. Carrot lachte nog even door, maar zag toen dat Willowkit gestopt was met lachen en wat sipjes keek. ‘Ik voel me niet zo goed...’ zei de kitten zacht en Carrotkit stopte ook met lachen en keek de grijze kitten bezorgd aan, terwijl die zich op de grond liet zakken, in de modder.

‘Misschien moeten we even naar de medicijnkat...’ stelde Carrotkit aarzelend voor. Ze was pas één keer daar geweest, niet omdat ze ziek was, maar omdat ze nieuwsgierig was geweest. Toen had ze het leuk gevonden om er te komen, maar nu het serieus was werd ze iets minder vrolijk van het vooruitzicht naar de medicijnkat te moeten. Willow stemde in en samen liepen ze langzaam naar de Medicine Cat’s Den toe, hopend dat de kat gelijk tijd (en goed nieuws!) voor Willow zou hebben.

Gelukkig was het bezoek maar kort en stonden ze al gauw weer buiten de Den. De medicijnkat, Brindlepool, had Willow opgedragen een dagje goed te slapen en rustig aan te doen, dan zou het wel weer goedkomen. De twee kittens waren opgelucht en spraken met elkaar af dat ze voorlopig niet meer zo gek zouden zijn om in de modder en regen te gaan spelen. ‘In ieder geval niet voor zo’n lange tijd,’ zei Carrot, die het spelen veel te leuk had gevonden om helemaal af te zweren. Ze liepen terug naar de nursery, waar Willow direct haar slaapplek op zocht. Carrotkit keek de kitten nog even zorgelijk aan, en Willow sloot haar oogjes. Het was tijd om uit te rusten.

Note: Godmode toestemming en einde topic.

Onderwerp: Re: Het regent, het regent...