Don't get lost {open}

Met een lege blik staarde ze naar de bevroren rivier. Agh! Dit was verschrikkelijk! Nu gingen de Elders nog meer zagen dan ze eerst deden. Een zucht verliet de bek van de lilac point kat. Wolkjes stegen op en werden al snel één met de lucht rondom hen. Haar diepblauwe ogen gleden langs de bevroren planten, ook wel bekend als riet. Waarom deed Stormstar niks aan de steeds kleiner wordende prooistapel? Als zij nu eens Mazestar zou worden, dan zou ze wel îets kunnen vinden om daar aan te werken. Ze kon haar linkerpoot erom verwedden dat de Thunderclan en Windclan wel mooie gronden hadden om op te jagen. Bij die gedachte kreeg ze een prachtige glimlach rond de lippen. Haar ogen glinsterde amusant, alsof ze blij was met het koude weer en de ijslaag op hun rivier. Ook de sneeuw was allesbehalve leuk. Ze had er nog wat voordeel bij, want zij had een sneeuwwitte pels, op een paar donkere plekken na dan. Opnieuw verlieten dampwolkjes haar mond. Ze wist echt niet wat te doen. De poes was al op jacht geweest en had een schriele muis weten te vangen. Dus nu zat ze hier, totaal verveeld.

De witte kater kwam langzaam tussen het riet vandaan, hij viel bijna niet op want zijn vacht was wit met hele dunne witte streepjes. Hij sloop richting de poes. Hij dacht dat ze hem niet opgemerkt had. Hij kwam ot vlak bij haar staart. "He Mazelock, hoe gaat ie?" Zonder op antwoord te wachten trippelde hij naar de bevroren struiken toe en snuffelde eraan. Hij sprong met een snelle behendige beweging de bosjes in. Hij rook jonge vos. Hij zag een rode flits bij een boom recht voor hem. Hij zag de vos en doodde hem meet een enkele beet in zijn keel. Hij sleepte hem mee terug naar de rivier. Eenmaal daar legde hij de vos neer. "En, wat vind je, mooie vos he?"