Why do you care so much about me? (Cyber)

Cyber was erg blij dat ze kittens verwachtte en dat was dan ook hun enige gespreksonderwerp de laatste tijd. Zijn partner had nooit een naam gehad maar hij noemde haar altijd Serafier of Sera, om haar toch maar met iets aan te kunnen spreken. Serafier was altijd heel bang geweest wat de kittens betrof en er nooit helemaal gerust op. 'Er zou vanalles verkeerd kunnen gaan, stel dat ik het begeef? Of dat de kits niet willen komen? Of dat er net op dat moment een roofvogel of een wilde hond ofzo verscheen?' vroeg Sera altijd. 'Honey, niet zo gestrest. Ik zal er wel voor zorgen dat jouw en de kits niets overkomt' Suste hij haar altijd.
Totdan toe was er nooit iets mis geweest, maar plots werd ze koostig en ziek. Na enkele mislukte pogingen kwam ze er uiteindelijk wel bovenop. Niet veel later moest ze bevallen. De zwart-witte kater had trouw een goed overdekt en zacht, warm plekje gevonden en daar een -beval-nest van gemaakt. Vol zacht mos.
Bij de bevalling viel het alles behalve goed. Veel bloed en pijnlijk gekrijs van Serafier. Cyber kon het na een tijdje niet meer houden en zocht een ander plekje om te wachten. Toen het voorbij was mocht hij niet naar zijn nakomelingen kijken?! 'Je hebt niet je best voor me gedaan! Je liet me in de steek!' Snikte Serafier toen hij haar vroeg naar de kits 'Jij hebt het recht niet onze jongen te zien!' na die woorden vertrok Serafier en Cyber bleef lange tijd naar haar zoeken. Zonder haar te vinden..
Was er iets met haar gebeurd? Met de kits? Hoe oud waren de kits nu? Hoe zagen ze eruit? Hoeveel waren het er? Hoe was het nu met Serafier?
Duizenden vragen, geen antwoorden.
Enkele dagen later vond Cyber het antwoord, het antwoord dat hij niet wou weten. Serafier lag Koud en haveloos dood op de grond, vermoord door een andere kat. Cyber huilde in stilte en na lange tijd wou hij terugkeren naar zijn territorium toen hij een schim van een klein zwart-wit beestje zag. Proberend te drinken van een beekje, de jonge kit zag er alles behalve goed uit en leek uitgehongerd. De grote zwart-witte kater liep bezorgd naar de kit. Maar nog voor hij een woord kon uitbrengen vroeg de kitten happerend "W, w, wie b, ben j,j,je?" De geur van het jonge poesje drong bij Cyber naar binnen, zoet en lief. Jong, en een rozegeur achtige geur.. De geur van Serafier. Wat van zijn doen gebracht zei Cyber 'De naam is Cyber kleintje, En wie mag jij wel niet zijn? Je ziet er niet goed uit' Hij wou niet direct vragen die de mama was en waar die was, bang dat het antwoord *Serafier* zou zijn..
Voorzichtig en bezorg liep hij traagjes naar de kit en ging voor haar zitten. Hij haalde een warme tong over haar vachtje. 'Honger?' vroeg hij terwijl hij haar begon te wassen.

'De naam is Cyber kleintje, En wie mag jij wel niet zijn? Je ziet er niet goed uit' mauwde de kater.
"I, ik ben L, lola" haar stemmetje was schor, en het deed pijn om te praten. Ook ging haar praten heel langzaam, dus Cyber zou vast wel gelijk hebben dat ze er niet goed uitzag. De kater liep langzaam naar haar toe. Lola zag wat voorzichtigheid in zijn passen. Cyber was minstens drie keer zo groot als haar, of misschien wel meer. Cyber ging voor haar zitten en gaf haar een lik over haar vachtje. "Honger?" vroeg de zwart-witte kater aan Lola. "ja" piepte Lola zachtjes, haar stemmetje trillend van vermoeidheid. Cyber begon haar te wassen. Waarom is hij zo bezorgd over mij? Vroeg ze zichzelf af.  "M, maar ik k, kon niets v, vangen"  piepte ze haperend.

De geur van Serafier nestelde zich diep in Cybers neus eb liet hem niet meer los. Lola was de naam van de kit, ze had een naam. Dus ze had een moeder of toch zeker eentje gehad. 'Is niet erg, ik zal wel iets vangen' zei hij terwijl hij haar inmiddels brandschone pelsje likte. Ze was echt mager.. En moe. 'Wacht hier. Ik ben zo terug.' zei hij terwijl hij wat gras en mos omvormde tot een bedje. Voorzichtig nam hij Lola op en legde hij haar op het bedje Blijf' zei hij met een knipoog l.
-~-
even later keerde hij terug met een mals konijn. Legde het voor de kit en nam zelf ook een hao. De geur van Serafier rook zo erg dat Cyber zijn neus dichtkneep. 'Heb je een mama en waar is ze?'vroeg hij voorzichtig terwijl hij op zijn vlees kauwde. 'eet maar lekker' zei hij mompelend.

Lola had gezecht dat haar mama dood was.. Gewild of niet, Cyber dacht aan Serafier. De kit leek wel wat op haar, n rook ook zo.. Maar Cyber weigede te geloven daat ze een kit van haar was. Een rauwe grauw klonk in de verte, niet zo ver weg eigenlijk. Het werd hier te gevaarlijk, zo in het territorium van een ander. 'Hoe dan ook, wemoeten hier weg kleine' gehaast maar voozichtig pakte hij Lola weer op en sprinte weg, naar zijn territorium. Het kwade gekrijs van een territoriumbewakende kat acher zich latend. Voorzichtig zete hij de kit neer. 'Dit is mijn territorium. Hier kan je veilig slapen en sterken.Want elke ongewensde kat die hier binnen stapt komt hier nir meer zonder vacht scheurwn uit' een klein grijnsje otplooide op zijn lipen. 'Ga maar slapen. Morge leer ik je jagen. Zou ik nog1 ding mohen vragen? Hette jou mama Serafier?hoe zag ze erut?'

"M, mijn ma, mama's n, naam w, was Ser, Sera"  piepte het kittentje trillerig. "W, waarom?" vroeg Lola an de zwart-witte kater. Ze wilde slapen, maar eerst wilde ze een antwoord krijgen. Opeens kwam er een nare gedachte bij haar op. Misschien was Cyber de kat die haar mama had gedood. Maar de kater kon haar moeder ook gewoon hebben gekand, misschien waren ze wel vrienden, dacht Lola. Misschien kende Cyber haar vader wel. Haar moeder Sera had nooit gezegd wie dat was. "K, kende jij m, mij, mijn mama o, of pa, papa?" vroeg ze aan Cyber haast te moe om te spreken. Ook haar oogjes wilden sluiten, maar ze dwong ze open te blijven. Ze ging niet slapen voor een antwoord. Tenminste dat probeerde ze, maar toch viel De zwat- witte kitten in slaap. Zonder antwoord. Lola wilde nog langer slapen, maar ze werd wakker gemaakt door een stem.

Sera.. haar mama hete Sera! Dat was zeker waeten Serafier.. Dat verklaart haar geur. Cyber kon een klein lachje niet onderdrkken. Hij was haar vader.. Zo ineens. Was hij daar wel klaar voor?... Tuurlijk! Cyber kan alles!
De kit was doodop en viel al snel na haar vraag in slaap. Cyber keek naar het slapende bolletje kit. 'Je bent even mooi als je moeder liefje' momelde hij waardoor de kit wakker werd. Cyber boog zich over fe kit 'Ik ben je vader. Ik waak ove je' cyber ging naast de kit liggen.

Haar vader? Was Cyber haar vader? "Ben ji echt m, mijn papa? En hoe weet je dat zo zeker?" vroeg Lola. Dat wide ze wel eerst weten. Hoe wist Cyber zo zeker da hij haar vader was. Ze keek de naast haar liggende kater aan, ze wilde eerst weten wat hij verzwegen hield. "Waarom zorgde je niet voor me toen ik nog heel klein was? Waarom was je er nooit?" vroeg de kleine kitten aan Cyber. Er klonk een zwak spoortje van boosheid in haar stem, maar ze was nou eenmaal niet in goede staat. Ze was boos op Cyber, als hij echt haar vader was, waarom was hij er dan nooit geweest. Al kon ze weinig herrinneren, ze wist dat ze nooit een vader had gehad. Dus het was voor haar ook moeilijk te geloven dat Cyber haar vader was. Herrineringen schoten door haar hoofd. Hoe ze haar moeder had gehoord toen de katten haar hadden gedood. Naar veel verder terug, toen ze veel warmte om haar heen had gevoeld. Had ze ooit broertjes of zudjes gehad? "Weet je of ik ooit broertjes of zusjes heb gehad dan?" vroeg ze met een pieptstem. Haar stem haperde niet meer. Vast omdat ik niet meer zo moe ben, dacht Lola. Maar ze was nog steeds niet zo opgewonden en druk, vol met energie, zoals een normale kitten.

"Ben ji echt m, mijn papa? En hoe weet je dat zo zeker?"
Cyber dacht diep na over zijn antwoord, het was wel vrei logish dat de kit zich dat afvroeg. 'Je lijkt op haar, en je ruikt als haar.' zei Cyber tegen Lola 'en als je het niet wilt geloven dan moet je wel weten dat ik wel altijd voor je zou zorgen als het nodig is.' Al snel stelde de kit een tweede vraag.
"Waarom zorgde je niet voor me toen ik nog heel klein was? Waarom was je er nooit?" Cyber kreeg een pijnlijke blik in zijn ogen. 'Zie, ik hield supper veel van Sera maar bij de bevalling schreeuwde ze zo hard dat ik enkele seconden een luchtje moest scheppen en toen ik kwam kijken hoe het was gegaan mocht ik de kits niet zien. Ze vond dat ik me niet hu vader moest noemen.. die nacht verdween ze en heb ik haar en de kits nooit gezien.'
"Weet je of ik ooit broertjes of zusjes heb gehad dan?"
'Normaal gezien wel. Het waren er een paar, meer dan jij alleen.. maar waar die zijn? dat kan ik je jammergenoeg niet mededelen kleintje..'
Cyber keek naar de maan die fel scheen, waar kwam die zo plots vandaan?
Het werd al snel nacht en de kit had dringend rust nodig.. en hij moest patroeieren over zijn territorium. 'He Lola, ga maar snel slapen. Het is al laat en je hebt de rust hard nodig. Ik moet nu gaan waken en patroeieren rond mijn territorium maar kom zo terug. Als je het wilt kan ik morgen mijn Territorium wel laten zien?' zei hij met een grijns-glimlach.

Waar zouden haar broertjes en/of zusjes dan zijn? En waarom mocht Cyber van haar moeder geen vader van haar zijn? Wat was er tussen hun twee gebeurd? Allemaal vragen, waarop ze nu nog geen antwoord had. Maar die laatste twee zou ze wel uitzoeken, op die vragen kon Cyber antwoordden. "Oké, morgen het territorium." piepte Lola, met een gaapje. Ze zocht iets waarop ze zacht kon liggen en viel in slaap. Ze had een droom waarin ze ergens op een onbekende plek stond. Het was er donker, maar toch... Ze rook iets bekends, ze rook een geur! de geur van haar moeder, haar eigen geur. Opeens zag ze twee kittens. Ze zijn vast even oud als mij, dacht Lola. Het waren een kater en een poes. Mijn broertje en zusje! Schoot het haar te binnen. Waar waren ze? Was dit nu? Vast wel. Zou ze met ze kunnen praten?Het was het proberen waard! Ze probeerde wat te zeggen, maar dat lukte niet, er kwam geen enkel geluik uit haar keel. De twee kitten liepen verder. Waar gingen ze heen? Oppeens zag ze Cyber in haar droom. Hij patrouileerde zijn territorium, net zoals hij tegen haar had gezegd in de echte wereld. Nu had ze echt het gevoel dat dit echt was, en op dat moment echt gebeurde. Ze zou vragen zodra ze Cyber zag, of er twee kittens ongeveer zo oud als haar waaren langs gekomen. Cyber stond wel naar ze te kijken, maar waarom zij hij niets, waarom rook hij hun geur niet, de geur van Sera, haar moeder?. Waarom rook hij die niet net zoals hij bij haar? Hij liet ze gewoon verderlopen. Maar ze zagen er weldoorvoed uit, niet vermoeid of te mager. Niet zoals haar. Waren ze weggelopen, voordat Lola haar broer en zus kon herrineren. Zij konden hun eigen prooi vangen, terwijl zijzelf van haar moeder afhing. Ze werd wakker gemaakt door een heel zachtte por tegen haar flank. Ze knipperde met haar oogjes tegen het felle zonlicht. "Cyber, heb je toevallig twee kittens ongeveereven oud als mij zien lopen? Toen je bezig was met waken en dat andere gisteren?" vroeg ze hem terwijl ze in zijn gezicht keek.

De kitten sliep als een roosje, af en toe piepend en haar mond leek iets te willen zeggen zonder dat er geluid uitkwam. Cyber keek haar aan en moest gewillig of niet aan Serafier denken, wat was ze mooi geweest..
Ondertussen was Cyber nog eens gaan patroeieren nadat hij vroeg werd gewekt door een rode opkomende zon.
Na een tijdje werd de kit wakker "Cyber, heb je toevallig twee kittens ongeveereven oud als mij zien lopen? Toen je bezig was met waken en dat andere gisteren?" Cyber dacht na, twee kittens..
Er kwamen en ginger hier zoveel katten en kittens dat hij diep na moest denken. Zeker weten kwamen hier wel eens kleine moederloze kittens lang, zoekend naar veilig gebied. 'Ik denk het wel, waarom?' vroeg hij met een scheve glimlach. 'Er komen hier zoveel kits langs.' Cyber stond op en rekte zijn met zwart-witte vacht bedekte spieren. Cyber gaf Lola een tik tegen haar zij om haar aan te sporen. 'Komaan kleintje laten we je het territorium laten zien'

Cyber nam haar mee, om  zijn territorium te laten zien. "Maar kwamen ze je niet bekend voor?" begon Lola weer. De kitten wilde opletten, dus wilde ze dat eerst weten voordat ze begonnen. "Mij namelijk wel......" mompelde ze zo zacht, dat het bijna onhoorbaar was. Ze keek haar vader aan. WAchtend op een antwoord. Had Cyber hun echt niet herkend? Maar zij ook niet. Alleen aan hun geur, haar moeders geur, haar geur.

(Ik ga nu zoektopic maken)

'Nee eerlijk gezegt niet echt.. Hun geur werd gemaskeerd door de vele andere kattengeuren. Waarom? ' zei hij 'Maar ik beloif dat als we je wat hebben opgeknapt opzoek gaan naar de andere kits. zei hij met een grijns kijkend naar de verte. Hij zou mischien zijn kits weerzien. eerst mag je me eens tonen wat je van Jagen weet lolatje zei hij terwijl hij zijn blik weer op de kit richtte

"Maar je hebt de andere kits al gezien, snap je dat dan niet?" vroeg ze, haar droom half verandend. En wat wist ze eigenlijk van jagen? Eigenlijk alleen maar dat je heel zacht moest sluipen. "En om eerlijk te zijn, ik weet alleen maar dat je heel zacht moet sluipen" piepte ze, een beetje beschaamd. Tja, niemand had haar geleerd. Ze zou het eigenlijk nog lang niet hoeven te leren, als haar moeder nog leefde. Maar nu wel, want ze verwachtte Cyber niet haar eten te vangen. Ookal was hij haar vader. De kitten keek naar de grond, wachtend op Cybers antwoord.

'I.. Ik heb ze al? Wanneer dan? Hoe hoe weet je dat zo zeker Lola?' vroeg de grote kater in de war. Hij had hen toch nog niet gezien? Of wel? Hij zou hun geur toch wel herkend hebben...toch?
Cyber was nog volop in gedachten verzonken toen zijn dochtertje zei dat ze niet wist hoe ze moest jagen. Een klein glimlachje ontplooide op zijn lippen en Cyber gaf de kit een klein duwtje tegen de flank 'Volg mij maar. Wr gaan naar veiliger gebied. We zullen je eerst wat basis bijbrengen om daarna opzoek te gaan naar de andere kits. Zei zullen ook wel honger enzo hebben, we laten hen niet verhongeren' Cyberkeek vriendelijk naar de kit. Waarna hij zich vastberaden omdraaide en traagjes begon te lopen richting Centraal-Territorium. Het hol van de wolf... Zoals hij het noemde. Dat was de veiligste plek.

Wist Cyber het echt niet dat ze op de twee kittens die hij gisteravond zag doelde. ze gingen nu jagen, dus concentreerde ze zich daarop. Ze kwamen blijkbaar op de bestemming aan, want Cyber stopte ineens. "Hoe moet je eigenlijk jagen?" vroeg ze. Dat wilde ze nu eigenlijk wel weten. HOe moest je eigenlijk jagen? Hoeveel prooi was er in haar vaders territorium? Ze stelde haar vragen niet, en had er nog veel meer.

"Hoe moet je eigenlijk jagen?" vroeg zijn dochtertje Lola, mmm hoe moest hij het uitleggen? 'Er is hier meer dan genoeg prooi in mijn territorium, dus je zal nooit te weinig hebben.' Zei Cyber met een scheve grijns. 'Je zakt door je poten en gaat een beetje in sluiphouding staan, gespanne achterpoten. Voorpoten wat meer onstpannen. Nagels uit en oren vooruit. Niiieeet met je buik op de grond schuren, anders krijg je daar wonden.' Cyber deed het voor en wiebelde met zijn achterpoten wat heen en weer en sloeg zij staart traag heen en weer. 'Je kunt best wat heen en weer wiebelen met je achterpoten, dat is handig voor de sprong die je moet maken om je prooi te bespringen. Met je staart wiebel je voor je evenwicht niet te verliezen.' zei Cyber met een glimlach en zijn groene ogen op een blad gericht. 'en hop!' Cyber sprong omhoog en lande met zijn klauwen perfect op het blad die doormidden spleet 'Als je je prooi te pakken hebt, geef je het de genade beet. Een snelle dodelijke beet. Mooi in het midden van de nek, niet te hoog en niet te laag.'

Cyber kwam weer recht en keek Lola aan 'probeer maar, ik geef tips.' zei hij. 'Probeer dat blad te vangen, doe alsof het een dikke grote muis is.' zei hij glimlachend.

"Oke" piepte ze. Ze probeerde haar vader zo goed mogelijk naar te doen. Ze zakte door haar pootjes, maar hield haar buik boven de grond en haar staart laag. Ook stonden haar oortjes al vooruit en waren haar klauwtjes uitgeslagen. Ze wiegde wat op haar achterpootjes en sprong. Ze ving het blaadje, maar niet net zo goed als haar vader. Maar dit was ook haar eerste keer, en vond ze het dus nog best goed voor haarzelf. "Zoiets?" vroeg ze aan haar vader. Ze hoopte maar dat ze het goed had gedaan. Maar z had niet in het blaadje gebeten, zoals ze bij een echte prooi zou moeten doen, maar dat zou vast niet lekker smaken, een blaadje.

'Goed goed Lola' zei De zwart-witte kater met een fijn grijnsje. Ze deed het uitstekend, voor haar eerste keer. Hij had haar wel niet in het blaadje zien bijten, Cyber hield zijn hoofd scheef en boog naar haar toe 'Je prooi zal al lang weg zijn meid, je had het blad moeten bijten. Niet bang zijn hoor, het smaakt helemaal naar niks' Zei Cyber met een grijnsglimlach.

'Nog een keer' zei Cyber terwijl hij wat achteruit stapte.