No, stay away [Lionroar]

Het duurde even voordat hij zich weer de tijd kon nemen om Icyrose te zoeken. Ze was weggegaan en hij maakte zich enorme zorgen om haar. Waar was ze heen gegaan? Hij volgde haar geurspoor en uiteindelijk vond hij haar in een van de verlaten dassen hollen. Waarom was ze hier? "Ga weg, alsjeblieft. Ga weg..." Zijn hart brak bij de woorden die ze uitsprak en een beetje stijfjes liep hij de den in. Het was duidelijk dat hij het ook moeilijk had met de misdaad die hij deze dag begaan was. "Nee.." Zei hij zacht. "Ik.. alsjeblieft Icyrose.." Mompelde hij, hij wilde bij haar zijn op dit moment.

"Waarom" Weerklonk haar stem weer. Het was alsof alleen haar stem werkelijk tot hem door kon dringen, want zelfs een woord kon hem zo hard raken. "Je hebt me bang gemaakt," Gekwetst keek hij haar aan, terwijl hij nu voorzichtig haar kant op kwam lopen. Hij wist zichzelf geen houding te geven. "Niet bang zijn.." Fluisterde hij zacht. "Ik.. ik beschermde jou. Ik beschermde ons." Hij ging voor haar zitten. "Ik ben geen.. moordenaar Icyrose, echt niet. Ik.. ik wilde je alleen niet kwijtraken.. ik dacht dat je dood was Icyrose, echt waar.." Hij wilde het liefst tegen haar aan liggen, zijn hoofd in haar vacht stoppen zodat hij ook kon huilen. Hij voelde zich zo zwak op het moment en het schuldgevoel van dat hij een kat had vermoord drong langzaam aan tot hem door. "Wat moet ik doen.. Icy?" Miauwde hij wat zachter. "Zal.. Starclan het me ooit vergeven wat ik gedaan heb?"

Hij zette voorzichtig een pas in haar richting. Waarom deed ze zo? Waarom kwam ze nu niet naar hem toe, zoals altijd? Hij had haar toch beschermd? En zijn kinderen? ”Je … Je deed me denken aan hèm,” Hij wendde zijn blik even van haar af. Hij wilde niet zo zijn. Niet zoals de vader van haar, niet zoals zijn bloedeigen vader. Maar het was voor haar, hij had Skymask gedood voor haar. Toch? Of was het toch iets dat diep in hem zat? Was hij net zo gevaarlijk als zijn eigen vader? ”Ik,” Haar woorden drongen nog amper tot hem door. ”Ik was bang dat ik je zou verliezen, door jezelf,” Het was haar aanraking die hem even liet terugdeinzen, weliswaar omdat hij in gedachten was en de schuldgevoelens van het vermoorden van een kat tot hem door drongen. Hij was net zo geworden als zijn vader, een moordenaar. Had hij het leuk gevonden? Had hij het zonder emotie gedaan? Hij wist het niet meer. De moord van deze kater was alsof een windvlaag, de woede had alles gemaskeerd. ”Ik wil je niet kwijt, nooit. Maar ik was bang dat je jezelf zou verliezen en me niet meer zou herkennen.” Hij duwde zich weer tegen haar aan en wendde zijn blik nu naar haar. Zijn ogen stonden gebroken terwijl hij haar zo aankeek. "Icyrose.." Miauwde hij zachtjes. "Ik zal nooit zo worden als jouw vader, of de mijne, dat.. dat kan ik niet." Miauwde hij zacht. "Ik.. toen je daar zo bewusteloos lag.. ik dacht dat je dood was.. en.. en.." Tranen gleden over zijn ogen, terwijl hij zijn hoofd tegen die van Icyrose aandrukte. "Ik dacht dat ik weer iemand kwijt was, ik draaide door.. Icyrose.." Ja, dat was de waarheid. Was hij een monster nu? Iemand die zou doordraaien iedere keer als hij weer verdriet voelde? Was hij gevaarlijk voor zijn eigen vrienden, partner en kinderen?