Moving like a phantom..

Onderwerp: Moving like a phantom.. za 12 feb 2011 - 22:33

Bijna onzichtbaar in de duisternis die over de koude stenen straten viel, het enige wat hem nog een beetje in verhulling bracht waren lichte streepjes maanlicht die tussen de statige huizen doorvielen. Bijna net zo geruisloos als een geest liep hij daar. Zijn zilverkleurige ogen weerspiegelden het maanlicht terwijl hij omhoog keek. Grijze wolken gleden als slierten voor de maan en de sterren langs. Zijn pupillen waren kleine spleetjes geworden terwijl hij naar dat zuivere licht keek. Maar daarna zette hij zijn tocht voort, zich erg soepel voortbewegend. Zijn zwarte vacht mixte goed met de duistere tinten van de nacht en daar was hij zich bewust van. Soms werd hij daarom ook wel een fantoom genoemd, een geestwezen. Daarvan kwam zijn naam ook vandaan, Phantom, een best wel spookachtige naam. Maar zijn karakter paste daar ook bij, koel, calculerend, maar ergens toch ook wel charmant. Nee, Phantom was niet de vriendelijkste kater, hij was meedogenloos. De koplampen van een monster kwamen de hoek om en schenen fel voort, maar Phantom verstarde niet eens, hij wist dat het monster toch niet uit zijn baan zou wijken om hem aan te vallen. Hij nam dus ook niet de moeite om het tweebeen monster aan te vallen. Wat hij hier kwam doen? Hij stak alleen maar door, hij had geen vaste verblijfplaats, hij was een zwerver. Hij ging en bleef een tijdje bij plekken waar hij voordeel van had, weer een deel van zijn calculerende persoonlijkheid. Maar de plek waar hij wou zijn, was hem verboden. De plek waar het rijk was aan prooi en waar er geen in je ogen prikkende stank van de monsters was. Die plek werd fier verdedigend met een trots waarvan hij moest walgen en kokhalzen. Eventjes klapte hij zijn klauwen gefrustreerd uit en schraapte hij ze over de ruwe stenen onder zijn poten. Hij was er tenminste aan gewend, ze voelden niet ruw meer onder zijn poten aan. Zijn kalmte had hij al snel weer herwonnen en hij stapte dus ook verder, hij bleef in de schaduw van hekken en gebouwen, zichzelf zo min mogelijk onthullend, dan zou hij kwetsbaar zijn. Zijn lichaamsbouw was soepel en slank, maar ondervoed zag hij er niet uit en onder zijn donkere vacht rimpelden er spieren bij elke stap. De kater was zich bewust van zijn hele lichaam, hij sprong uiteindelijk op een tuinhek, wetend dat hij nu zichtbaar was. Maar hij wou eventjes om zich heen kijken, een goed overzicht krijgen, hij nam het risico dus ook. Maar zelfs op het hek was hij na een tijdje moeilijk zichtbaar, een wolk had zich voor de maan geschoven. Het ontnam hem een beetje zijn zicht, maar die prijs betaalde hij wel voor het feit dat hij zich weer bijna onzichtbaar kon voortbewegen als een schaduw in de nacht.
Het hek voelde ietwat vreemd aan onder Phantom's poten, zo vaak liep hij daar niet over heen, maar het wende snel. Hij behield kundig zijn balans en bewoog zich dus ook vlug voort. Rennen wou hij niet, waarom onnodig risico nemen? Hij had immers geen haast. Zijn zilverkleurige ogen stonden kil, maar het was toch al een lange tijd geleden dat er warmte in zijn grauwgekleurde kijkers zichtbaar was geweest. Heel erg lang geleden. Nu was hij kil en calculerend geworden, elke beweging zorgvuldig gemaakt en uitgevoerd. Uiteindelijk sprong hij van het hek af een nauwe steeg in, hij wist dat de steeg niet dood liep, hij was er al vaker geweest... Bij de vuilnisbakken waren vaak ratten te vinden, perfecte prooi, daarvoor kwam hij hier ook. Hij sloop erheen, hij kon het gepiep van de diertjes al horen. Ratten konden agressief zijn, maar als hij snel toesloeg zouden ze in paniek raken en incapabel zijn om ook maar een terugslag te geven. Zijn zilverkleurige ogen halfdicht geknepen sloop hij nader, totdat hij uiteindelijk sprong en met een snelle beet de luchtpijp van een rat door midden beet. Hij nam het dier tussen zijn kaken en ging bovenop een vuilnisbak zitten om zijn prooi te verorberen, daar konden de ratten toch niet bij.

Darkness sloop door de straten , haar zwarte vacht was amper zichtbaar maar haar gifgroene ogen staken af tegen het duister . Meestal kwam ze niemand tegen op dit tijdstip maar nog steeds was ze allert , het kon altijd dat er opeens een stelletje bloodclankatten voor je stond die voor de zoveelste keer vroegen of ze zich bij hen wouw voegen , en als je dan niet meteen instemde waren ze niet echt vriendelijk . Al een paar keer had ze deze gebeurtenis overleefd maar het zal niet lang meer duren voor Darkness ze weer tegenkwam . Opeens dronk prooigeur haar neus binnen , en op een paar staartlengtes afstand zag ze een dikke rat zitten een perfecte prooi . Stilletjes sloop ze dichterbij en net als ze de sprong wouw nemen zag ze een snelle poot de rat weggrissen . Verbaasd dijnzede ze naar achteren , wie had deze rat dan gevangen . Snel sprong ze op de muur die naast de vuilnisbakken stond . Toen ze naar beneden keek zag ze een kater met de rat op de vuilnisbak zitten . " Zo , mooi gevangen hoor . Daar gaat mijn eten " mauwde Darkness tegen de kater

Het vlees smaakte niet geweldig, maar het kon er mee door, wat had hij anders verwacht? Het was een rat, die dingen stonden niet echt bekend om hun goede smaak. Maarja, als je honger had dan at je wel zo ongeveer alles. Dan werd je eigenlijk zelf een prooi.. Een prooi van je eigen behoeftes, wanhopig om ze te laten verdwijnen, ze te bevredigen zodat ze weg gingen.. Een vreselijk gevoel als je er nou eenmaal zo over na dacht. Phantom was ook wel een denker. De rat was al snel verorberd, ze smaakten niet alleen slecht, de diertjes hadden ook nog eens weinig vlees op hun botten. Maar toch, Phantom was goed doorvoed en had daardoor ook niet zo'n honger. Voor een rogue wist hij zichzelf goed te redden, hij wist waar hij voedsel kon halen. En dat het dit keer een rat was, pech gehad. Soms haalde hij wel eens een konijn uit een tweebeen tuin. Maar dan moest je oppassen, want als je dan betrapt werd dan had je een groot probleem. Hij had wel eens gezien hoe katten daar dodelijk gewond raakten dankzij de tweebenen. Niet dat hij daar mee zat, nee, hij leerde er alleen maar van. Hij observeerde, hij leerde. Hij voelde geen medeleven voor die katten, het leven was nou eenmaal hard en wie daar niet tegen kon die had pech gehad. Hij had allang geleerd dat het leven hard was en dat alleen de hardsten overleefden. Zijn blik zelf verharde ook eventjes en hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij iets hoorde. Met een ruk draaide hij zijn kop om en keek hij omhoog, recht in de groene ogen van een andere kat. 'Zo, mooi gevangen hoor. Daar gaat mijn eten.' Sprak de poes. Phantom haalde zijn schouders op, 'Wie het eerste komt wie het eerste maalt, ik was nou eenmaal sneller.' Miauwde hij koeltjes met zijn diepe stem. Hij kwam overeind en rekte zich eventjes uit. Daarna sprong hij de vuilnisbak af. Hij begon rustig het steegje uit te lopen. Hij was nauwelijks zichtbaar in de schaduwen en daar was hij zich bewust van, dat was een van zijn voordelen hier op straat. Hij was blij dat hij niet geboren was met een flitsend gekleurde vacht. Het zou hem alleen maar benadelen, tenzij hij een poesiepoes wou worden. Alleen, dat zou hij nooit willen worden, dan nog liever sterven in de sneeuw als het winter was. Een poesiepoes worden? Dat ging tegen zijn trots in. Hij zou zich nooit willen laten aaien door een tweebeen. Alsof hij niet voor zichzelf kon zorgen. Nee, Phantom was meedogenloos. Hij had geen zin in sociaal contact, tenzij het voor zijn eigen benefiet was.

Ongemakkelijk wrong ze zich door een smal donderpaadje terwijl ze haar lippen aflikte. Ze rook de geur van verse rat en had in dagen nog niks gegeten.
Haar bruingrijze vacht was nauwelijks in de schaduwen van de vuilnisbakken aan de rand van de weg te zien, maar ongewone blauwe ogen waren de enige lichtjes die gevaarlijk fonkelden in het donker. Ondanks haar verwondingen -er was een klein stukje aan de top van haar rechteroor afgereten toen ze nog kitten was, en haar lip stond dik van hetzelfde gevecht- was Satan een gezonde kat, met een sierlijk maar toch hier en daar sterk gespierd lichaam. Zolang ze normaal tegen haar deden behandelde ze iedereen met respect, maar voor degenen die haar lastig vielen en irriteerden zou dat wel eens hun koelbloedige dood kunnen betekenen. De kattin stond heel sterk in haar schoenen en wist altijd heel goed wat ze deed. Eens was ze clankat ergens ver over de hoogstenen, maar van haar gebied is nooit iets overgebleven.
Ineens stond ze in een ruk stil toen ze twee katten tegen elkaar hoorde praten. Wat verderop zag ze hen zitten. De ene was zo zwart als de nacht, met heldergroene ogen die duidelijk zichtbaar waren. De andere was ook zwartkleurig, maar had net dat ietwat speciale in zich wat een andere kat niet had, ze kon niet direct thuisbrengen wat het precies was. Deze kater had wel een rat gevangen en daar was haar aandacht bijna meteen op gevestigd.
Zodra ze begonnen te praten, wrong haar eigen stem zich ertussen. "Hoort men niet te delen?" vroeg ze op een arrogant toontje aan de spookachtige zwarte kater. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en ging vlak naast de groenogige kattin zitten, zwiepend met haar staart.

Onderwerp: Re: Moving like a phantom..