Als vroeger,

Steelfang was een klein tochtje aan het maken naar een plaats waar hij als Apprentice veel gein had beleefd. Hij herinnerde het zich nog goed, zo vaak heeft hij daar iets meegemaakt. Toen was hij een half slechte pad opgegaan. Hij was omgegaan met 2 schaduwclan apprentice´s. Blackpaw.... Purplepaw...... Nu zou hij het nimmer meer doen, zo vaak had hij hier gestaan. Klauwen ingehouden en uitgestoken. Hij zag een monster voorbij komen en herinnerde zich een goede oude kinderlijke steelpaw trek. Hij keek in een plas water en zag zichzelf maar dan van manen terug. Onbewust tenminste zijn eigen spiegelbeeld was gewoon te zien. Steelpaw nam de overhand in hem en Steelfang klom een boom in en nam een korte aan loop en zag een monster voor hem. Hij sprong van de tak af en landde op de rug van een monster dat met grote snelheid over het donderpad raasde. Steelfang voelde de wind door zijn vacht razen en bijna viel hij ervan af. Hij hield zich vastgeklemd, had hij dit vroeger komisch gevonden nu trilde hij. Hij sprong voorzichtig van het monster af en rende terug. Hij landde echter hard door de sprong van het monster. Hij moest nu wel even lachen hij vond het misschien nog steeds wel grappig. Steelfang klom een boom in en wachtte af. Er kwam een monster aan die de andere kant op ging en hij besloot een stuk verder te springen, nu kon hij het vast wel. Hij nam een aanloop en sprong, Steelfang ging door lucht en kwam nog maar net op een staart lengte op het monster en klom er moeizaam op. Het monster reed weer terug, eigenlijk vond hij dit best grappig en begon te lachen. Hij snapte waarom hij dit vroeger zo leuk had gevonden. Hij sprong op een ander monster toen het dichtbij kwam. Zo zat hij over te stappen van monster naar monster. Hij sprong op een langzame kleinere monster en keek om zich heen. Daar liep een kat, vrolijk riep Steelfang. "Hoi! Mooie dag hé!" Hij kon gehoord worden, het zag er eigenlijk best droog uit. Steelfang om een monster zittend. Het monster maakte rare geluiden die je alleen vanaf hier kon horden. Het waren geluiden die zich herhaalden en tweebeen stemmen die zangerig klonken. Steelfang ging vaag meebewegen met zijn kop en staart op dat geluid en lachte alsof hij de vroegere steelpaw was. Een geintje op zijn tijd moest kunnen toch?


(iedereen is welkom om te posten)

Rain zwalkte door de velden. Het was een redelijk mooie dag en Rain had al gegeten en gedronken. In de verte klonk het geraas van het Donderpad, wat steeds dichterbij kwam. Ze liep naar het Donderpad, al wist ze niet waarom. Waarschijnlijk omdat ze weer eens niks te doen had en dus ging rondzwerven. Ze was nu aan de Schaduwclan-kant van de weg. Het gras was drassig, en Rains poten waren doorweekt. Toch liep ze door. Later zou ze ze wel drogen, maar het had geen zin om midden in de blubber, te blijven staan om zich te gaan wassen. Ondertussen naderde ze het Donderpad. Om de paar tellen raasde er weer een monster voorbij, maar dat deed haar niet afschrikken. Opeens viel haar iets vreemds op. Telkens als 2 monsters elkaar kruisten sprong er iets van monster naar monster. Rain kneep haar ogen tot spleetjes om het beter te kunnen bekijken. Het was tot haar grootste verbazing een kat! De kat had haar al gezien en riep haar vrolijk toe; 'Hoi! Mooie dag hé!' Rain was een tijdje sprakeloos. 'Hoe doe je zoiets?' riep ze naar de vreemde kat. Aan de overkant van het Donderpad viel haar een boom op. Daarmee zou de kater wel op een monster zijn gesprongen. Toch zou Rain het zelf liever niet proberen.

'Hoe doe je zoiets?' riep de poes die hij had gezien. Steelfang (innerlijke steelpaw Xd) glimlachte even "Geluk, timing en roekeloosheid" Hij was buiten Thunderclan gebied er was dus geen kans dat er iemand van zijn clan kwam aangezien hij buiten het gebied was gevoerd door een monster. "Afwachten op een tak tot er eentje nadert, je springt pas als hij net niet onder je zit en land voorzichtig in het midden. Dan ga je zitten/liggen/wat dan ook. Als er een ander monster nadert spring je daarop, Als apprentice had ik dit al gedaan." Hij keek naar de poes, ze was dan nog geen gevaar maar dat kon nog wel komen, alsnog bleef hij rustig en aardig. Hij keek nogmaals naar de poes. Hij ging rustig zitten, Steelfang was nog wel een beetje duizelig en zijn vacht stond met pieken omhoog op sommige plaatsen. Hij likte ze even plat en schudde met zijn hoofd, dit was het ellendigste, overstappen van snel naar langzaam. Monsters waren dodelijk maar toch waren ze gigantisch snel, waarom waren zij niet zo snel dan was het eerlijker geweest. Alleen dan zou het bos te klein zijn en de prooi te simpel om op te jagen. Er kon nou eenmaal geen ultieme jager zijn. Alles was weg uit zijn hoofd van de afgelopen maan. Dit was echt een Steelpaw moment, eerst een beetje hyper dan normaal. Hij keek naar de poes, "Ik ben trouwens Steelfang, donderclan krijger. Nu te moe om ruzie te maken." Hij had de vriendelijke glimlach nog steeds op zijn gezicht. Het was moeilijk om te bedenken dat dit de kat was die zijn ouders had zien sterven, een vos aangevallen, getroffen door de bliksem en een rogue had vermoord die een clangenoot had verwond. Schijn bedriegt, hoewel Steelfang ook echt vriendelijk is.

'Geluk, timing en roekeloosheid,' antwoordde de kater, waarna hij zijn verhaal vervolgde; 'Afwachten op een tak tot er eentje nadert, je springt pas als hij net niet onder je zit en land voorzichtig in het midden. Dan ga je zitten/liggen/wat dan ook. Als er een ander monster nadert spring je daarop, Als apprentice had ik dit al gedaan,' zei hij. Rain knikte nadenkend. Het was levensgevaarlijk van de kater deed, toch deed hij er heel rustig over. Zwijgend keek Rain naar een monster die voorbij raasde. Monsters waren vreemd, dat vond ze al sinds ze kitten was. De grijze kater ging rustig, schudde zijn kop en streek zijn haren plat over zijn vacht. Daarna stelde hij zich voor; 'Ik ben trouwens Steelfang, DonderClan krijger. Nu te moe om ruzie te maken.' Rain knikte weer. Zijzelf was ook niet zo'n ruziemaker.'Ik ben Rain. Ik ben een Rogue, dus ik zit niet in een Clan,' zei ze rustig. Ze was op haar hoede. Clankatten waren niet te vertrouwen, wist ze. Als ze wilde kon ze elk moment opspringen en keihard wegrennen naar haar hutje, want in vechten had ze geen zin.

_______________________________

Be free
Be a Rogue

.'Ik ben Rain. Ik ben een Rogue, dus ik zit niet in een Clan,' zei ze rustig. Steelfang zuchtte opgelucht, "Jij bent gelukkig niet zo´n panische rogue die ineens gaat aanvallen of vluchten wanneer ik niks doe. Dat heb ik maar twee keer meegemaakt en dat zijn echt hele aardige rogue´s jammer dat het verboden is voor de clans om rustig met rogue´s te praten," Hij was nou eenmaal trouw maar als hij nu gaat vechten dan zou alles terug flitsen naar zijn eerste slachtoffer. De eerste is de moeilijkste daarna word het steeds makkelijker dat was wat Steelfang angst gaf. Straks zou het gebeuren bij zijn kits al waren ze apprentice voor hem blijven ze kits. Hij kan het zich niet voorstellen dat verraad echt zo simpel zou zijn. Steelfang keek even stil naar een boom en deed niks. Hij zweeg en wist dat het beter was om weg te gaan dat was namelijk ook de clan code. Ditmaal, enkel ditmaal kon de clan hem even gestolen worden, hij was altijd.... vaak trouw geweest aan zijn clan en familie en zolang hij niks heel verkeerds deed zou het wel goed zitten. Hij keek naar Rain en zei "Aangenaam kennis te maken," Toen zweeg hij weer maar nog steeds toonde hij geen vijandelijkheid. Hij snoof even rustig en zag de doorgesneden hals even voor zich. Ditmaal reageerde hij er niet verschrikt op. Hij bleef rustig en keek zo vriendelijk mogelijk naar Rain. hij wou geen ruzie. Doden hoorde bij het leven als een clankat en rogue. Toch gingen beide er anders mee om. Steelfang zweeg en gaapte even.

'Jij bent gelukkig niet zo'n panische rogue die ineens gaat aanvallen of vluchten wanneer ik niks doe. Dat heb ik maar twee keer meegemaakt en dat zijn echt hele aardige rogue's jammer dat het verboden is voor de clans om rustig met rogue's te praten,' zei Steelfang. Rain was het met hem eens en knikte. Daarna viel er een stilte. Beide katten waren in gedachten verzonken. Rain dacht terug aan haar jeugd. Ze had haar moeder verloren aan een ongeluk op het Donderpad, haar vader kende ze niet. Toch voelde ze niks bijzonders als ze in de buurt van het Donderpad kwam. Dit was dan ook pas de eerste keer dat Rain terugdacht aan haar ouders. Rain schudde alle gedachtes van haar af en keek toen naar de overkant van de weg. Daar was de DonderClan, wist ze uit haar hoofd. Ze wist niet veel van die clan, maar ze was dan ook maar één keer op DonderClangebied geweest, waar ze niet al te vriendelijk werd ontvangen. 'Aangenaam kennis te maken,' zei de grijze kater. 'Insgelijk,' zei Rain terug. 'Maar ik denk dat ik maar weer moet gaan, voor ik gezien word door een van je mede-clanleden,' vervolgde ze zich. Rain stond op en keek om zich heen. De zon stond nog aan de hemel, maar het zou niet lang meer duren voordat de nacht zou invallen.

'Insgelijk,' zei Rain terug. 'Maar ik denk dat ik maar weer moet gaan, voor ik gezien word door een van je mede-clanleden,' vervolgde ze zich. Rain stond op en keek om zich heen. Steelfang rekte zich uit en zei "Ik neem de volgende monster terug naar mijn gebied. Het is beter dat ik ook ga, het was fijn om even rustig gepraat te hebben," Hij sprong op en ging de boom in om een aanloop te nemen. Hij nam die aanloop en wachtte af, hij telde af en keek hoe het monster aan kwam rennen met diens ronde poten. Hij sprong op het monster en voor hij het wist was hij bijna weg, "Doei Rain, fijn kennisgemaakt te hebben!" riep hij nog na en verdween uit het zicht. Hij reed op het monster totdat die plots stopte en Steelfang schoot hard naar voren en gleed naar de neus. Hij klemde zich vast om niet te vallen, hij hing daar en het monster begon plots weer met rennen. Hij zag het donderpad onder zich door razen en vloekte. "Daarom werd ik dus warrior, om geen idiote dingen meer te doen." Hij hield zich vast geklemd maar hield het niet erg lang meer vol. Hij voelde de wind door zijn vacht en zijn staart raakte soms het donderpad en brandde dan van de pijn. Hij sloot zijn ogen en moest zich tussen de poten laten vallen om het te overleven anders zou hij voor eeuwig weg zijn. Hij opende ze even en liet zich toen los. Hij kwam hard op het donderpad terecht het monster raakte hem niet maar Steelfangs linker achter poot was open geschaafd door het harde donderpad. Het zou vanzelf weer over gaan. Hij stond op en met enkele schrammen en wondjes liep hij terug richting donderclankamp om daar uit te rusten.

De grijze kater rekte zich uit en zei; 'Ik neem de volgende monster terug naar mijn gebied. Het is beter dat ik ook ga, het was fijn om even rustig gepraat te hebben.' Daarna sprong Steelfang in de boom en wachtte op het eerst voorbijkomende monster. Toen hij uiteindelijk op een monster belandde keek hij nog een keer om naar Rain. 'Doei Rain, fijn kennisgemaakt te hebben!' riep hij naar haar. 'Ik hoop dat ik je nog een keer tegenkom!' riep Rain terug. Maar hij was al te ver weg om het te horen. Rain zuchtte. Alle katten die ze aardig vond waren bijna onmogelijk om ooit nog eens terug te zien. Óf ze zaten in een clan, óf Rain was vergeten te vragen waar ze hem of haar ooit terug kon zien. Rain had zich nog nooit zo alleen gevoeld. Ze draaide zich om en draafde weg, richting haar eigen territoriumpje. De hele weg was ze in gedachten verzonken. Ze dacht aan haar leven, en dat van vele anderen. Het schoot door haar hoofd om zich bij een clan aan te sluiten, maar dat verdrong ze al weer snel. Ze wist dat ze zich altijd, zodra ze dat zelf wilde, kon aansluiten bij de BloodClan. In die clan kon ze zich nog wel een béétje als Rogue gedragen.. Toen ze uiteindelijk aankwam bij haar hutje was de zon al onder. Er stak een koude wind op en Rain sprong snel naar binnen. Het hutje was gelukkig nog precies hetzelfde als ze het had achtergelaten. Rain at wat en liep daarna naar haar slaapplek. Nadat ze nog een tijdje het liggen denken, viel ze in een diepe slaap.