The voices... {Snowdrop}

Gemene stemmen fluisterden in de kitten zijn oren. Het was een onverstaanbare taal voor hem maar de blikken om hem heen gaven genoeg uitleg aan de woorden. De kitten kromp helemaal ineen waabij hij zijn pootjes over zijn oren heen deed om zo de geluiden buiten te sluiten. Uiteindelijk stopte het praten van de stemmen maar zong er één van de stemmen een griezelig lied die niet te stoppen leek. Hoe hard de kitten ook probeerde zijn oren dicht te knijpen, het lukte hem niet meer. De pootjes van de kitten gingen automatisch reageren op de hoge frequentie van het geluid waarbij ze wild in het rond sloegen. Totdat opeebs één van zijn pootjes op de grond ging staan en de rest weldra volgde. Samen hielpen zijn vier pootjes om zijn lichaam de grond af te tillen. Zoals gewoonlijk, als hij uit zijn slaap gewekt was, wakelde de kitten alsof hij dronken was. Maar hij was niet wakker. In tegendeel. Dit was een droom. En al leek het hetzelfde als wat hij iedere dag mee maakte in werkelijkheid, hier werd hij niet uitgelachen. Maar in tegenstelling tot de werkelijkheid eindigde dit slecht. Een geest tilde hem op en voor hij het wist was hij wakker.

Badend in angstzweet opende de kitten geschrokken zijn oogjes. Het was nog donker buiten en iedereen in de nursery lag te slapen. Zonder er ook maar even bij na te denken wandelde de kitten voorzichtig; om niemand wakker te maken maar vooral om weer eens niet te struikelen; de nursery uit. De frisse buitenlucht overviel hem en de kitten viel haast in slaap, omarmd door de koude, maar de zachte briesen van de wind.

Een neusje werd op zijn rug gedrukt en Brokenkit schrikte. De slaap nog in zijn ogen richte hij zijn kleine vermoeide oogjes op waarschijnlijk één van de warriors van de clan. De poes; afgaand op haar geur; stelde hem een vraag en Brokenkit knikte hier alleen maar op. Zo hoefde hij geen woorden te gebruiken die; waarschijnlijk aan de tijd van de dag; voor het grootste deel onverstaanbaar gingen zijn. De poes had haar staart om hem heen geslagen en Brokenkit voelde zich al een stuk veiliger. Mede doordat hij apprentices en warriors misschien meer ging vertrouwen dan de kits uit de nursery. Hij had altijd al opgekeken naar de warriors. In zijn ogen waren het zeer slimme en vriendelijke katten. Katten met veel levenservaring. Zoals de elders in het kamp ook waren.

De maan zorgde voor een pad die verlicht werd. Naast de sterren die schitterden aan de donkere hemel. Het waren mooie sterren. Soms hoorde hij enkele warriors tegen de queens praten over starclan. Zou dat dan starclan kunnen zijn? Dan vond hij dat nu al het mooiste wat er was in het leven op deze wereld. Maar Brokenkit bleef benieuwd staren naar de glinsterende bolletjes. "Is dat starclan?" Vroeg hij dan maar. De poes nu aankijkend. Opeens leek al zijn angst en gestotter die hij altijd had tegenover andere kittens verdwenen. Hij voelde zich werkelijk op zijn gemak.

'En dat is Silverpelt.' De kleine kitten nam de woorden langzaam als een soort waas in zich op. Hij knikte haast automatisch op de woorden van de poes een gaapte. Met starclan en het nieuwe woordje 'Silverpelt' in zijn gedachten dommelde de kitten bijna in. Maar de sterrenhemel in zijn kielzog hield hem wakker. De sterren die fonkelden aan de hemel, de katten die waakten over hen, het verbaasde hem zoveel dat de vragen die het opriepen hem wakker hielden.

En dan die zucht. Brokenkit had er eerst geen aandacht aan gegeven maar deze was zelfs voor hem anders. Zijn kleine vermoeide oogjes zochten achter die van de poes. Een vertrouwd gevoel bekroop hem. Het leek op iets of iemand die hij eerder gezien had. Iemand die hij lang had vertrouwd. En iemand die van hem had gehouden zoals hij was. Die iemand die hij nooit meer had gezien. Zijn lijfje krulde hij tegen het hare aan om de bescherming te zoeken die hij manen niet meer gehad had. Zijn kopje drukte hij tegen haar warme vacht aan. "Mom," En hij viel in slaap.