Let me go outside! {OPEN}

Tinypaw strompelde verveeld door het kamp heen, hij verveelde zich en had behoefte aan wat vermaak, alleen kon hij op het moment niks bedenken om te doen. Met een blik vol verlangen keek hij naar de uitgang van het kamp, hij was er nog nooit geweest en hij kon niet wachten tot hij zijn training mocht beginnen. Zou het kwaad kunnen als hij eventjes zou kijken? Alleen even een stukje wandelen en dan weer terug? Nieuwsgierig liep hij op de uitgang af en stak zijn hoofd naar buiten, er was hier nog niet veel te zien. Heel langzaam zette hij een poot buiten het kamp, maar toen drong het besef tot hem door dat de rest van het kamp hem gewoon kon zien en dat hij respect moest hebben voor de Warrior Code. Hij moest nou eenmaal wachten tot hij een mentor kreeg en dat zou niet lang meer duren, hij was inmiddels al oud genoeg. Hij trok zijn poot terug en ging vol verlangen voor de uitgang zitten in de hoop een glimp op te vangen van wat zich daarbuiten afspeelde.

Risepaw zag dat er een kat voor de kamp opening was gaan zitten, ze dacht, om een glimp van buiten op te vangen. Maar dat wist ze niet zeker, want het was geen kitten, maar een apprentice ongeveer net zo oud als haar. Misschien wachtte de Apprentice wel op zijn of haar mentor. Maar Risepaw was toch wel nieuwschierig, dus liep ze naar de kat toe. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het Tinypaw was. Risepaw kende hem niet echt, maar ze had hem wel eens gezien. "Hallo! Wat ben je aan het doen?" vroeg ze vriendelijk aan Tinypaw.

Een dun laagje sneeuw bedekte het Windclankamp. Carrotkit had vol verbazing naar de eerste sneeuwvlokken van haar leven gekeken en was direct dolenthousiast geweest toen ze merkte dat je heel leuk kon spelen in de sneeuw. Ze had sneeuwkatten gemaakt en was door de sneeuw gerold en was van heuveltjes afgegleden – heerlijk! Dat het koud was was een vervelende bijkomstigheid, maar door al dat drukke gespeel werd ze al snel warm, dus zo erg was het nou ook weer niet.

Vandaag wilde ze haar dag weer vullen met sneeuwspelletjes, maar niet in haar eentje. Ze greep nog altijd elke dag aan om nieuwe katten te ontmoeten, hoewel dat niet elke dag lukte, omdat ze niet elke dag de kans kreeg om in aanraking te komen met nieuwe katten, maar zo gauw ze de kans kreeg een voor haar vreemde te ontmoeten, greep ze die toch altijd met vier poten aan. Zo ook nu.

Ze liep met haar zachte pootjes door de sneeuw, een duidelijk spoor achterlatend waar ze had gelopen. Normaal gesproken huppelde ze meer dan dat ze liep, maar ze had al gauw gemerkt dat huppelen in de sneeuw erg vermoeiend was en daarom liep ze nu dus. Ze had twee “nieuwe” katten in het oog gekregen, bij de ingang van het kamp, en liep daar nu zelfverzekerd naartoe. De katten waren duidelijk ouder dan dat zij was, misschien waren het zelfs al wel apprentices!

Toen ze dichterbij kwam, herkende ze hun geuren, hoewel ze hun namen niet kende. Het waren dus in ieder geval wel Windclankatten – want tsja, je wist maar nooit hé, straks ging ze ineens een gesprek aan met een Rogue! Carrotkit gniffelde zachtjes bij dat idee, wetend dat dat niet zo snel zou gebeuren. Er was haar verteld dat Rogues eigenlijk nooit in de buurt van clans kwamen. Maar goed ook, dacht de kleine kitten, die al veel enge verhalen over de wilde katten had horen vertellen.

Ze was nu dichtbij de katten gekomen. ‘Hoi hoi!’ zei ze vrolijk. Haar staart zwiepte heen en weer terwijl ze dit zei. ‘Vinden jullie de sneeuw ook zo leuk?’ Haar volgende vraag zou zijn of deze katten zin hadden om met haar mee te spelen, maar ze besloot de katten niet te overrompelen met vragen (hoewel ze maar wat graag door wilde kwebbelen!).

Note: Ik hoop dat ik welkom ben? :3

Unreliablesoud liep tussen de bosjes. De koude sneeuw kriebelde aan haar poten, dat vond ze niet fijn en probeerde de meeste sneeuw te vermijden. Ze kwam net terug van de jacht. Zo snel als ze was verplaatste ze zich naar twee katten en één wat kleinere kat. De kleine kat zwaaide met haar staartje heen en weer. "Hoi hoi! Unreliablesoud bleef staan luisteren. Vinden jullie de sneeuw ook zo leuk? Zei het wat kleinere katje weer. Unreliablesoud werd hier chagrijnig door, ze besloot zich bij het groepje te voegen. Daarna gaf ze antwoord op de vraag:"nee, het is koud en het kriebelt, als je pech hebt maakt het ook nog eens vreselijk veel lawaai, daardoor kan net je prooi wegrennen of opschrikken."Unreliablesoud was blij, ze hield niet van gezeur van jonge katten. Ze zwaaide uitdagend met haar staart en ging maar eens comfortabel zitten.