Cut off from the world [+Littlestream]

Die nacht had hij geen enkel oog dicht kunnen doen, de hele tijd had hij doelloos voor zich uit liggen staren. Denkend aan het feit dat Thrushdive en Snowynight nu het nieuwe koppeltje waren, liefde zou weer verschijnen in de Clan en straks zouden er ook nog nieuwe kittens komen. Eerst hadden ontkenningen zijn gedachten beïnvloed. Het was waarschijnlijk maar een grap. Snowynight zou vast straks langskomen met een grote glimlach op haar gezicht en zeggen dat ze natuurlijk voor hem had gekozen. Maar nee, zo was ze niet, dat wist hij wel.

Na ontkenning kwam natuurlijk weer die woede opzetten. Na een paar minuten lag zijn nest aan stukken, maar de kater waagde het niet om aan degene naast hem te komen. Met grote wallen onder zijn ogen stond hij op, zijn kapotte nest gunde hij geen blik waardig en voordat hij de Den compleet verliet, wierp hij een woedende blik op de tortelduifjes. Verrader. Het kamp verliet hij snel en stilletjes en hij trok zich niets aan van de wacht die hem een verraste blik toewierp. Het was verstandig dat hij niets zei, want anders had Ashdrizzle nog wel even vervelend kunnen doen. Zijn grijze poten leidden hem al snel naar het kleine stroompje waar hij onderhand al zoveel dingen had meegemaakt. De maan kleurde het water zilver en verwoed gooide hij zich zelf in de sneeuw. Een schreeuw verliet zijn mond toen hij zijn snuit in een hoop van het witte spul duwde en zichzelf liet afkoelen. Het was allemaal Thrushdive's schuld, als die rotzak nooit was geboren dan.. Zijn ademhaling ging verwoed verder en hij boorde zijn nagels in de bevroren grond.

Warme tranen rolden langs zijn wang toen hij zijn snuit terug had getrokken uit de sneeuw en het leek alsof hij geen lucht meer kreeg. Waarom..? Wat had hij fout gedaan? Was hij dan iemand die niet liefgehad kon worden? Als een hulpeloze kitten rolde hij zichzelf op en snikte zachtjes verder, vergetend dat de kou hem makkelijk ziek kon maken. Kon hij niet beter uit de Clan vertrekken? Dan hadden de twee geen last van hen en kon hij alleen zijn, want hij zou toch alleen sterven als hij hier bleef. De Warrior ontrolde zich weer en begon met slepende pootstappen te ijsberen op de kleine open plek. Zijn keel voelde droog aan, maar hij voelde geen energie meer om zijn kop naar het stroompje te keren en te gaan drinken. Dat verdiende hij niet. Even ging hij alles in zijn kop na, van hoe hij Snowy had ontmoet tot hoe hij haar een dag geleden had achtergelaten nadat ze hem het nieuws had verteld. De koude vlaag van woede kwam niet meer in hem op, in plaats daarvan voelde hij een kracht die hem naar de grond toezoog. Met een zucht liet hij zich tegen een struik aanvallen, waarvan de takken hem vervelend in zijn gezicht sloegen. Om het zich wat gemakkelijker te maken duwde hij het hout uit zijn gelaat, maar plots kreeg hij een paar rode bessen in zijn zicht. Waren dat..? Voor een moment zag het er verleidelijk uit. Eén besje en hij was verlost van al dat lijden. Waanideeën waren het. Ashdrizzle schudde zijn kop en stond op. Snel vergrootte hij de afstand tussen hem en de struik en nestelde zich in naast de oever van het beekje, maar de felle bessen trokken telkens weer zijn aandacht. Na een paar minuten kroop hij dichterbij en slikte bij het aanzicht van de dodelijke vruchten. Het was geen Warriordood, alleen dwazen gebruikten dit of als een kat uit zijn lijden moesten worden verlost. Nou.. wat hij nu voelde, een verbrijzeld hart, was lijden. Bibberend kwam zijn ademhaling uit zijn mond, de gecondenseerde wolk vermengde zich met de nachtelijke lucht. Eén besje was al genoeg, eentje maar. Angstig keken zijn blauwe ogen naar de vrucht en hij kneep ze dicht. Dan was het over, in één keer. Zonder het nog een keer goed over te denken sloten zijn kaken zich om het besje en beet hij door de dunne schil. Voordat het sap zijn tong ook maar raakte viel hij flauw.

Zijn kop viel tegen de bevroren grond en het takje waar hij de bes van had geplukt rolde uit zijn mond. Hij had de typische fases van verlies doorgemaakt. Ontkenning natuurlijk, gevolgd door woede en daarna de depressie. Maar bij acceptatie, daar was hij nooit gekomen, want de derde fase had de overhand genomen.

OOC; Alleen voor Littlestream [anders met toestemming]

Nogmaals draaide de kleine donkergrijze kat zich om in haar mosnest. Haar kleine maar toch redelijk scherpe klauwen haakten keer op keer in het groene spul en telkens wanneer ze zich omdraaide vloog het een stukje verder weg. Ondertussen kon je wel zeggen dat er een tweede nest naast haar lag. Haar groene ogen glommen wazig. Al dagen, eerder nachten, had ze geen slaap kunnen vatten. De krappe gevoelens die ze al die tijd buiten had gesloten drongen stilletjes aan haar beveiligde cirkel weer binnen, de jaloezie en haat jegens alle verliefde koppels kwam weer in haar op. Ze had van geruchten gehoord dat Snowynight en Thrushdive samen waren, en om eerlijk te zijn was ze stiekem opgelucht dat de witte poes niet voor Ashdrizzle had gekozen. Maar niet alleen dat hield haar wakker, ook het beeld van Nightspark dat steeds haar hoofd binnensloop deed haar geen deugd. Nou.. Ze was blij dat ze eindelijk van het gevoel 'verliefdheid' af was, en dan enkele manen later moest ze het maar weer zien te trotseren. Langs de ene kant wou ze alleen maar bij de zwarte kater zijn, maar langs de andere kant wou ze hem vermoorden omdat hij haar dit weer aandeed. Een stille zucht wist zich een weg over haar lippen te banen en met stijve spieren van vermoeidheid en van koude verliet ze haar warme nest. De poes wierp nog een laatste grijnzende blik op de plukken mos die zich naast haar slaapplek bevonden en keerde het nadien de rug toe. Dat zou ze later wel opkuisen, ze hoopte alleen maar dat Smokebreath in die tijd dan niet de den nog eens een bezoekje kwam geven. Het laatste wat ze nu wou was het gezaag van die oude, maar toch veel betekende brompot.

Met rustige pootstappen liet ze haar den achter zich en waagde ze zich in het donkere bos dat zich rondom het Shadowclan kamp bevond. De laatste keer dat ze zich door de kamp ingang had moeten wurmen was toen ze kruiden ging halen, deze middag nog. De planten waren niet meer makkelijk te vinden, maar alsnog had ze ongeveer drie mooie papaverplanten binnen weten te halen. De routine van de seizoenen waren eigenlijk maar moeilijk te snappen; Tijdens bladkaal, wanneer juist de meeste katten ziek vielen, zijn er amper kruiden te vinden. Maar omgekeerd, tijdens groenblad juist wel. Maar ja, wat kon zij eraan doen? Littlestream probeerde zich als een zo goed mogelijk medicine cat op te stellen, maar ze gaf toe dat dat op sommige momenten gewoon niet lukte. Vooral op het gebied van liefde was ze een echte tiran als medicine cat, maar ze had geen zin om erover na te denken en propte die gedachte dus ergens veilig weg in haar achterhoofd.

Haar grijze kop schoot omhoog toen ze iemand of iets voorbij zag flitsen. Haar oortjes schoten nieuwsgierig overeind en bijna meteen bracht ze haar poten in beweging, een hopeloze actie om hetgeen dat zo wild weg was gelopen te achtervolgen. Haar poten roffelden zachtjes over de grond en met, voor haar, grote pootstappen baande ze zich een weg door de varens heen. De geur die ze te pakken kreeg was maar al te bekend voor haar, Ashdrizzle. Waarom liep de kater weg? Was hij in paniek? Had het met Snowynight te maken? Vele vragen raasden door haar kop heen, allemaal vragen waar ze nog geen antwoord op had. En als ze zich niet haastte zouden die vragen misschien voor altijd onbeantwoord blijven.. Zodra ze geen geurspoor meer van de kater wist te vinden hield ze glijdend halt en keek ze zoekend om haar heen. Paniek vloeide als een gekke door haar lichaam toen ze enkele stappen verder zette en haar kopje door te struiken heen stak. Littlestream's groene ogen werden groot van ongelovigheid en een kleine gil verliet haar mond. Ze wist, toen ze naar de kater toeging, ze nog nooit zo snel in haar leven had gerend. "Ashdrizzle?" Jammerde ze zachtjes, echter sloeg het besef pas echt in als een bliksemschicht toen ze een rode bes uit zijn mond zag rollen. "ASHDRIZZLE?!" Paniekerig keek ze om zich heen, en viel het haar op dat ze redelijk dicht bij het meer waren. Ze had niet de benodigde kruiden bij, en tegen dat ze het kamp had bereikt zou het gif van de bes zich waarschijnlijk al hebben vastgeklampt in zijn lichaam. Snel raapte ze een groot dor blad op en liet ze er wat water in stromen, om deze vervolgens in Ashdrizzle mond te kieperen. Nog vlak voordat het water zich een weg door zijn keel had kunnen banen pakte ze de kater vast bij zijn nekvel, zodat zijn kopje naar beneden hing en het water weer op de grond viel. Als Ashdrizzle had sap niet had doorgeslikt en het nog op zijn tong had gelegen, zou alles oké moeten zijn. Maar dat besefte Littlestream niet. Oude beelden van hoe de twee samen opgroeiden drongen haar gedachtenstroom binnen, paniek vloeide door haar lichaam heen en met even grote, ronde ogen als de maan keek ze de grijze kater aan. "Word, wakker alsjeblieft.. Ik wil je niet kwijt." Haar stem stierf weg in het zachte geluid de wind die door haar haren blies. Waarom gebeurde dit? Waarom? Verse woede jegens de witte poes die ze zo'n lange tijd als vriendin had bezien wakkerde in haar op. Dit was háár schuld, sowieso! Zij was degene die een doodbes had moeten eten, niet Ashdrizzle! Alweer bewees de witte kattin dat ze alleen maar aan zichzelf dacht. Ze had Ashdrizzle meer moeten steunen, hem niet zo in de steek moeten laten! Knarsend begon ze op haar tanden te bijten, en welde tranen op in haar ooghoeken. Dit was allemaal Snowynights' schuld.

Het.. voelde net als een soort nachtrust, maar dan veel dieper. Heel even dacht hij een stem te horen, maar het woord of de woorden klonken weer als een soort gebons. Zijn ogen stonden nog een beetje open, maar zijn blik begon steeds donkerder te worden. Was.. dat het dan? Voelde het zo om dood te gaan? Gewoon een langzaam donker wordendere blik? Het was niet zo pijnlijk als hij altijd had verwacht, maar hij had natuurlijk deze weg gekozen. Een lafaard. Maar alles was beter dan om rond te blijven lopen met een gebroken hart. Hoe moest hij dat dan overleven? Ze zouden ooit kitten krijgen, de kater had zijn leven glimlach verwoest. Aan zijn familie had hij niet gedacht, hoe Icicleshard zou reageren op het nieuws dat haar oudere broer was gestorven. Zouden ze het zo hard brengen dat hij ook nog eens zelfmoord had gepleegd? Zouden ze alles gaan onderzoeken? Misschien was het wel beter dat hij niet zoveel vrienden had, zo kon hij ze geen pijn doen.

Een plotselinge ruk aan zijn nek en het gevoel van water dat door zijn mond spoelde deed zijn oogleden openvliegen. Iets deed hem zijn maaginhoud opspugen en zwak hing zijn kopje in de lucht. "Word, wakker alsjeblieft.. Ik wil je niet kwijt." Zijn ademhaling had hij nog nooit zo zwak gevoeld en zijn lichaam leek wel een lappen pop. Wat.. was er gebeurd? Die stem.. Hij kwam energie te kort om zijn kopje om te draaien naar de bron van het geluid, maar hij had haar geluid wel herkend. Nee.. Little.. Aan haar had hij niet gedacht. Schuldgevoel schoot door hem heen en zonder het te beseffen drupten en tranen uit zijn ooghoeken en vielen ze op de besmeurde grond. Zijn maag trok zich nogmaals samen, maar er was niets meer om omhoog te halen. Met een misselijk gevoel lag hij daar. "Waarom..?" Zijn stem was maar een fluistering, jammerend stelde hij de vraag aan zijn vriendin, terwijl zijn blik naar de grond staarde. De vieze smaak hing in zijn mond, maar hij vond dit veel belangrijker.

Terwijl ze met grote ogen van angst naar de grijze kater onder haar keek voelde ze hoe haar maag een omkeer maakte. Ze voelde hoe iets omhoog kwam, maar wist dat niets haar lichaam zou verlaten aangezien ze vanavond niks gegeten had. Littlestream vond dat de anderen er meer recht op hadden, voedsel. Het enige wat zij namelijk deed was zich gewoon bezig houden met wat kruiden, de rest ging jagen, moest de clan verdedigen en zo verder. Dat vroeg allemaal veel meer inspanning dan wat blaadjes te gaan plukken en ordenen. Hoop klotste als woest water dat tegen een oever vloog door haar heen toen ze beweging opmerkte. Tranen verlieten de ooghoeken van de kater en toen zijn stem hoorbaar werd spitste ze haar oortjes zo ver als ze maar kon. "Waarom..?" Zijn stem klonk zacht, maar ze nam hem er niet kwalijk voor. Hij was nog maar net met wat geluk van de dood ontsnapt. Zijn blik staarde naar de grond, en ter vergeefs probeerde ze nog steeds zijn blauwe ogen te ontmoeten. Ze wou er zeker van zijn dat hij nog leefde, en dat hetgeen dat ze zonet had gehoord niet gewoon haar verbeelding was geweest. Maar zijn kop ging niet omhoog, en het enige waar ze naar mocht en kon staren was zijn maan belichte grijze vacht. "Omdat ik niet nog meer vrienden wil verliezen." Beantwoordde ze zijn vraag, zacht snikkend waarna ook zij uiteindelijk haar blik neersloeg op de grond.

De wind waaide zachtjes over haar ruggengraat heen en liet een koude rilling over haar heen lopen. "Kom, we moeten terug. Straks word je nog ziek." Probeerde ze zo normaal mogelijk te zeggen, echter klonk het eerder als een jammerkreet. Eigenlijk was ze blij dat Ashdrizzle haar niet aankeek, ze wou niet dat hij de gebroken blik in haar ogen zag. Hij had het zelf al moeilijk genoeg, en het laatste wat ze wou was dat de kater het nog eens in zijn kop haalde om zelfmoord te plegen. Ze ging zo staan dat de kater op haar kon leunen wanneer ze terug naar het kamp zouden lopen en wachtte ongeduldig af op enige reactie van de kater. Leefde hij eigenlijk nog wel? Wou Starclan dan iedereen die ze liefhad van haar afnemen? Als het zo verder ging bleef ze straks achter met geen enkele vriend meer, dan was ze weer eenzaam. Zoals ooit tevoren.

Hij wilde de grijze poes ook niet aankijken, hij was te bang voor de emoties die hij dan in die groene ogen zou zien. Spijt? Woede? Teleurstelling? "Omdat ik niet nog meer vrienden wil verliezen." De kater beet schuldig op zijn lip en was blij dat hij haar nu niet kon aankijken. Was.. was hij dan een van haar weinige vrienden? Of was ze het gewoon zat en had ze er meer achter de hand? De kater keek naar de grond en zijn blik ving de open gebeten rode bes op. Zijn dood.. Maar nee, hij lag hier nog, ademend en alles. En voor wat? Hij had alleen Little nog. "Kom, we moeten terug. Straks word je nog ziek." De kou had hem inderdaad al te pakken gekregen en hij hoorde poten over de aarde gaan, maar toch bleef hij eigenwijs op zijn plek. Zachtjes schudde hij zijn kop. Terug wilde hij niet, niet nu, zeker niet nu. "Nee.." Zijn stem was ietsjes sterker geworden, maar klonk nog steeds zacht. "Ik.. blijf wel hier.." Mja, hij klonk nu als een eigenwijze kittens, maar in het kamp zou hij iedereen tegenkomen en iedereen zou hem aanstaren. Dan stond hij binnen de kortste keren bekend als 'de Warrior die het niet aankon' en zouden kittens hopen dat ze hem niet als Mentor zouden krijgen.

"Nee.." Het maakte haar niks uit dat zijn stem sterker was geworden, en dat dit waarschijnlijk betekende dat de kater zijn bewustzijn terug aan het krijgen was. Hij zat nu niet in de positie om haar bevelen te negeren! "Ik.. blijf wel hier.." Een zacht gegrom werd hoorbaar toen ze zich voorover bukte en hem bij zijn nekvel vastgreep. "Dan sleur ik je wel terug!" Klonk ze, half mompelend door de vacht die ze in haar mond had zitten. Het was nacht, bijna iedereen sliep, bijna behalve hun twee dan. Als de kater liever hier wou blijven en gevonden wou worden door de ochtend patrouille, dan was dat zijn probleem. Maar ze zou haar vriend nooit zo laten afgaan, ook dacht de kater dat hij niks meer had, ze wou alsnog voorkomen dat hij zijn laatste beetje eer niet zou verspelen. Ze zette kracht in haar poten en trok zo het gewicht van de grijze krijger mee. Eigenlijk woog hij niet veel, of toch niet meer. Er bleef bijna niets meer van hem over dan alleen een beetje botten en vacht, maar alsnog gaf ze hem niet op. Al moest ze hem door het vuur van Dark forest slepen, ze zou hem nooit opgeven. Algauw verdubbelde haar hartslag en werd het moeilijker voor haar om te ademen. Stijfjes knoop ze haar ogen dicht, hopende dat deze nacht snel voorbij zou zijn.

Hij hoorde haar zachte gegrom en voor een hartslag was hij bang dat ze weg was gegaan, hem in de steek had gelaten, maar al snel voelde hij dat zijn nekvel werd gegrepen en hulpeloos werd hij meegesleept over de grond. Wat een schande. "Dan sleur ik je wel terug!" De kater draaide zijn kopje iets, maar een stekende koppijn deed hem deze weer terugdraaien. Zijn blik tolde voor een moment en hij probeerde de grond onder zich vast te grijpen, maar hij had kracht er niet voor. "Ik kan echt niet terug.." Jammerde hij terwijl de koude grond pijnlijk over zijn flank sleepte. "Dan.." Hij beet aarzelend op zijn lip en ondanks de pijn keek hij Little aan, haar smekende om even te stoppen. "Het doet te veel pijn, Little, snap dat dan." Hij boorde zijn blauwe ogen in haar groene ogen. "Ik loop wel, maar.. ik kan het gewoon niet aan om ze daar te zien, oké? Ik word er gek, het gaat me kapot maken."

Terwijl ze koppig voortzette voelde ze hoe Ashdrizzle zich probeerde vast te haken aan de grond. Het lukte hem niet bepaald, maar alsnog zorgde het ervoor dat het nog lastiger voor Littlestream werd om hem mee te sleuren. "Ik kan echt niet terug.." Jammerde de kater. Eigenwijs negeerde ze de stem, proberende om niet van gedacht te veranderen. "Dan.." Zwijg nu toch! Ging er door haar hoofd heen terwijl ze haar ogen dichtkneep en met al haar macht verder trok. "Het doet te veel pijn, Little, snap dat dan." Toen ze zijn blauwe blik ontving barstte er iets in haar. Was dit haar schuld dan? Maar ze probeerde hem gewoon te helpen.. "Ik loop wel, maar.. ik kan het gewoon niet aan om ze daar te zien, oké? Ik word er gek, het gaat me kapot maken." Rustig liet de poes hem weer vallen op de grond en hielt ze halt, haar blik neer slagend op haar grijze voorpoten. "Maar je moet mee.. Als je hier blijft liggen word je ziek.. En in deze omstandigheden ga je waarschijnlijk ook nog..." Littlestream schudde haar kopje en weigerde de woorden uit te spreken. "Je hoeft niet naar ze te kijken.. Blijf gewoon in mijn den? En als je terug beter bent kunnen we terug samen dingen gaan doen, zodat je altijd afgeleid bent.." Ze wist dat het bijna onmogelijk zou zijn om nu nog tijd voor hem vrij te maken, maar ze zou er alles aan doen om de kater terug vrolijk te krijgen. "Maar alsjeblieft.. Ik mis de oude Ash.." Ze kneep haar groene ogen dicht toen ze de tranen voelde opkomen en weigerde de kater nog aan te kijken. Zacht gesnik werd hoorbaar toen ze met haar voorpoot te vochtige druppels wegveegde, wat ervoor zorgde dat een natte plek op haar gezicht kwam te staan.

Hij werd weer op de grond neergelegd. "Maar je moet mee.. Als je hier blijft liggen word je ziek.. En in deze omstandigheden ga je waarschijnlijk ook nog..." Dood..? Wilde ze dat woord niet zeggen? Schuldig beet de kater op zijn lip en wendde zijn blik van Little af. Wat zou hij haar dan hebben aangedaan als ze niet op tijd was geweest? "Je hoeft niet naar ze te kijken.. Blijf gewoon in mijn den? En als je terug beter bent kunnen we terug samen dingen gaan doen, zodat je altijd afgeleid bent.." Een traan rolde langs zijn wang. Dat kon niet.. Hij moest als Warrior nu drie keer zo hard werken en zij als Medicine cat.. te veel tijd zou ze moeten besteden aan het behandelen van de zieke katten. "Maar alsjeblieft.. Ik mis de oude Ash.." De kater draaide zijn kop om naar zijn vriendin, maar die keek hem niet aan. "Sorry Little.. maar die weet gewoon niet meer wie hij is.." Mompelde hij zachtjes en voelde een rilling over zijn rug glijden.