I would wait forever

Zijn uitgeblazen adem werd gevormd tot een witte wolk, waar hij nog net wat doorheen kon zien en doodop kwam hij het kamp binnen na een slopende patrouille. De weg was niet lang geweest, maar iets leek zijn conditie naar beneden te slepen. Zijn staart liet een spoor achter in de sneeuw en het leek alsof hij zijn kop zo laag mogelijk bij de grond wilde houden. Meteen ging hij richting de prooistapel, zich even niets aantrekkende van de regels. Iemand die hem ook maar zou durven aanspreken zou een snauw naar zich geslingerd krijgen. Een eekhoorn werd zijn prooi en hij verborg zich in een donker hoekje van het kamp, waar hij langzaam begon te eten, terwijl zijn koude blik over de katten gingen. Allemaal zo verdomd gelukkig, maar hij kon het niet zijn, geen leuk einde voor Ashdrizzle.

Open.

De hele dag al had hij zijn moeder rond zien lopen, en wilde hij haar wel vragen hoe het met Lightning was. Het katertje had vanalles gehoord, maar wat er waar van was, wilde hij eerlijk gezegd niet eens weten. Iets in hem wilde niet naar zijn broertje vragen, bang voor het antwoord, en erger nog, bang voor de beschuldigingen. Hij had namelijk ruzie gehad met Lightning, en mede daardoor was zijn lieve broertje het kamp uitgestormd. Dus nu liep hij hier, onwetend, bang en ook nog eens buitengewoon hongerig. Het was dan ook niet erg verbazingwekkend dat zijn pad en ferme tred hem langs de miezerig kleine prooistapel brachten, maar een beest nemen, deed de kitten niet. In plaats daarvan liep hij eromheen, en keek naar de kater die ernaast lag, Ashdrizzle. "Hey," Mompelde hij, en liep zonder te vragen naar de kater toe, en kroop tegen hem aan. Hij keek niet naar hem, hij begroef gewoon zijn gezichtje in de warme grijze vacht, en huilde zachtjes. Het was zijn fout, allemaal zijn fout.

-If I may?

Zijn klauwen had de staart te pakken gekregen en bruine pluimhaartjes vlogen in het rond toen hij een lachende Warrior met iemand zag praten. Hahaha, wat leuk zeg. "Hey," Hij draaide zijn kop met een ruk om en zag Tallkit naar hem toe lopen en plots had de kitten zijn kop tegen zijn zij aangedrukt. Voor even vergat hij al die opgekropte haat en keek hij naar de kitten, de eekhoorn opzij schuivend. "Wat is er?" Vroeg hij met een zachte stem toen hij de warme tranen op zijn vacht voelde.

Het was hier warm, veilig, stil. Even vergat de kitten alles, en liet de tranen stromen, maar de vraag van Ash bracht hem terug naar de aarde. Hij slikte, tilde zijn kleine hoofdje op, en keek de warrior met grote, betraande ogen aan. "S-sorry," Zei hij moeizaam, zijn keel dik van het gehuil. "Het.." Het was lastig om over te praten, en nog voor hij zijn zin kon afmaken gingen de tranen weer stromen. Gefrustreerd veegde het kleine katje ze ruw van zijn fijne gezichtje, en keek naar de grond. "L-Lightning… Hij, hij is.." Tja, wat was zijn broertje eigenlijk? Hij wist het niet, eerlijk waar niet, lichte paniek verscheen in zijn ogen, en het was overduidelijk dat de kitten enorm in de war was van zichzelf. Nu was Tall het persoon die, als hij niet tevreden was met zichzelf, erg boos werd op zichzelf. Dus veegde hij de tranen, die steeds sneller gingen stromen door zijn frustratie, steeds ruwer weg. Uiteindelijk gaf hij het op, en liet zich doodmoe van alle emoties weer tegen de kater aanploffen. Zijn schorre stemmetje klonk gedempt door de vacht van de kater heen. "Het is allemaal mijn schuld!"

"S-sorry," De kater fronste, maar besloot niets te zeggen, hij kon er toch de woorden niet voor vinden. "Het.." Verder niets. Ashdrizzle keek de kitten vragend aan. Waarom was hij naar hem toegekomen? "L-Lightning… Hij, hij is.." Er kwamen steeds meer tranen tevoorschijn en uiteindelijk liet de kitten zich weer tegen hem aanvallen. "Het is allemaal mijn schuld!"
Ashdrizzle had wel het zo een en ander gehoord over de kitten, maar had zich er niets van aan getrokken, want het ging hem toch niet aan. "Hoezo dan?" Vroeg hij verder, niet echt wetende hoe hij met deze situatie moest omgaan.

Zijn kleine lichaampje schokte onder de impact van de tranen, en langzaam maar zeker kreeg het kleintje ook nog eens de hik. De stem van de kater was niet erg duidelijk te horen, dus trok hij zijn hoofdje terug, en maakte zichzelf even weer rustig. "Hoezo dan?" Even stond de kitten's mond open, daarna slikte hij een keer, en sloot zijn ogen om even af te koelen, en langzaam aan begon hij aan zijn verhaal, wat een zware opgave leek maar makkelijker werd naarmate hij verder ging. "Nou.. Hij is mijn broer, en, Running mijn zusje," Hij werd onderbroken door een hik, en kneedde de grond even, wat beschamend was dit! "E-en Lightning deed erg onaardig tegen haar.. Dus ik kwam tussenbeiden, en werd boos op hem.." Hij slikte weer even, maar een hik hield dat tegen. Een hoestje kwam uit zijn mond, en opnieuw keek hij even naar de grond voor zijn poten, duidelijk geïrriteerd door zichzelf. "We kregen ruzie.. En, en toen is Lightning weggerend.." Nog een keer slikte hij, dit was het lastigste stuk, "Hij.. Hij is toen in de rivier gevallen," De tranen kwamen weer, en even richtte hij fel zijn hoofd op alsof hij zichzelf er van moest overtuigen. "En het is allemaal mijn schuld!" Hierna schokte zijn lichaam weer, en keek de kitten naar de grond, zo nu en dan trok er een rilling over zijn vacht door de kou. Nu zou de hele clan denken dat hij zijn broertje bijna vermoord had, en ze hadden nog gelijk ook!

"Nou.. Hij is mijn broer, en, Running mijn zusje," Oké.. wat was daarmee dan? "E-en Lightning deed erg onaardig tegen haar.. Dus ik kwam tussenbeiden, en werd boos op hem.." De onderbrekingen begonnen Ash wat te irriteren, maar hij hield zichzelf nog in. "We kregen ruzie.. En, en toen is Lightning weggerend.." Dus de kitten was het kamp uitgerend? "Hij.. Hij is toen in de rivier gevallen," Oh.. "En het is allemaal mijn schuld!" Ashdrizzle richtte zijn blik op de grond voor hem. Het was raar, maar hij voelde op het moment niets, helemaal niets. "Je beschermde gewoon iemand waar je van hield, Lightningkit zal nu wel van zijn fouten hebben geleerd. Jij deed niets fout, Tallkit, je moet gewoon verder gaan. Lightningkit zat fout en hij heeft het zichzelf aangedaan. Houd hem nog in de gaten, want wie weet staat hij je zusje straks weer te pesten." Mompelde hij wat bitter.

Het bleef even stil, en wat verward keek de kitten op. De tranen waren gestopt nu het verhaal eruit was, en eigenlijk was hij nu vooral nieuwsgierig naar wat de ander te zeggen had, waarschijnlijk dat hij een moordenaar was ofzo, en Tall zou hem nog begrijpen ook. Het bleek echter heel anders te zijn, en met stijgende verbazing luisterde de knappe kitten naar de kater die voor hem zat. "Je beschermde gewoon iemand waar je van hield, Lightningkit zal nu wel van zijn fouten hebben geleerd. Jij deed niets fout, Tallkit, je moet gewoon verder gaan. Lightningkit zat fout en hij heeft het zichzelf aangedaan. Houd hem nog in de gaten, want wie weet staat hij je zusje straks weer te pesten." De bittere toon stoorde Tallkit niet, niet nu hij dit had gehoord, hij was zichzelf weer, zijn trotse, vrolijke zelf. Tenminste, zodra hij antwoord had gekregen op de vraag die hij ging stellen. Hij hield zijn hoofd even scheef, de informatie verwerkende, en keek de kater toen weer recht in de ogen. "Maar, nu is Lightning zijn geheugen kwijt… Dat is niet mijn schuld?"

"Maar, nu is Lightning zijn geheugen kwijt… Dat is niet mijn schuld?" De kitten leek niet meer zo verdrietig te zijn om alles. "Nee." Antwoordde Ash wat neutraler. "Lightingkit heeft zelf zijn acties bepaald, jij niet. Maar je behandelt hem nu weer aardig? Wie weet doet hij maar alsof en krijgt hij je zusje straks weer te pakken. Vertrouw je dat allemaal wel?"

Het antwoord stelde hem gerust, en inderdaad, hij was weer wat rustiger. De reactie van de kater was echter niet erg welkom, waarom deed iedereen altijd zo vijandig over Lightning?! "Lightingkit heeft zelf zijn acties bepaald, jij niet. Maar je behandelt hem nu weer aardig? Wie weet doet hij maar alsof en krijgt hij je zusje straks weer te pakken. Vertrouw je dat allemaal wel?" De kitten kneedde de inmiddels ruim omgeploegde grond voor hem weer, en keek fel op naar de kater. "Het is mijn broer, als ik hem niet kan vertrouwen, wie dan wel?"

"Het is mijn broer, als ik hem niet kan vertrouwen, wie dan wel?" Een felle blik was op hem gericht en Ash voelde zijn geduld met de seconde wegdruipen. Hij had vragen gesteld en hij had geantwoord, geen reden om boos op hem te worden toch? "Blijkbaar niemand in deze wereld." Gromde hij en gaf zijn grijze voorpoten een paar likken.

De kater vatte zijn reactie niet goed op, en dat intrigeerde Tallkit, "Blijkbaar niemand in deze wereld." Hij schudde zijn kopje, en zijn amberkleurige ogen focusten op de kater tegenover hem. "Dat geloof ik niet, ik vertrouw jou, dus.. Waarom zou je niemand kunnen vertrouwen? We zijn toch een clan om voor elkaar te zorgen?" Hij keek de kater nog even aan, en liep toen naar hem toe om standvastig naast hem te gaan zitten. "Je kan mij vertrouwen."

"Dat geloof ik niet, ik vertrouw jou, dus.. Waarom zou je niemand kunnen vertrouwen? We zijn toch een clan om voor elkaar te zorgen?" Ash zuchtte, hij snapte het niet, nog niet. Straks zou de wereld hem wel in de steek laten en dan zou hij het snappen. "Je kan mij vertrouwen." Zei hij en was naast hem gaan zitten. Ashdrizzle vestigde zijn blik echter op de grond voor hem. "Je snapt het nog niet, kit, nog niet. Voor jou is de wereld vast een grote speelplek, nou, deze wereld zal anders blijken dan dat. Wacht maar tot je alles kwijt bent wat je ooit hebt gehad."

De kater naast hem leek het niet echt te begrijpen, en keek alleen maar pessimistisch naar de grond, om daarna een compleet vreemde en lastige zin te zeggen, die ook al zo pessimistisch klonk. "Je snapt het nog niet, kit, nog niet. Voor jou is de wereld vast een grote speelplek, nou, deze wereld zal anders blijken dan dat. Wacht maar tot je alles kwijt bent wat je ooit hebt gehad." Een spottend lachje kwam uit de kittens mond, iemand hier moest duidelijk opgevrolijkt worden. "Dat geloof ik niet, de wereld is wat je ervan maakt! Zie bijvoorbeeld de sneeuw, het kan leuk zijn, maar je kan het ook als last zien, jouw keuze, en zo is het met bijna alles, dus zeur niet zo," Tallkit stond versteld van zichzelf, waar kwam die lange, lastige zin nu weer vandaan? Hij liet het echter niet merken, en bleef gewoon bloedserieus naar de kater kijken, helemaal mee eens met wat hij zojuist had gezegd.

"Dat geloof ik niet, de wereld is wat je ervan maakt! Zie bijvoorbeeld de sneeuw, het kan leuk zijn, maar je kan het ook als last zien, jouw keuze, en zo is het met bijna alles, dus zeur niet zo," Antwoordde de kitten nadat hij had gelachen. Was het dan zo grappig? Geïrriteerd begonnen zijn nekharen te prikkelen, maar hield hij zijn mond nog even. Het bleef een van de kittens van Shrewstar, één gekrenkt haartje en hij hing. "Waarom zou ik naar een kitten luisteren?" Gromde hij en wierp een aardig boze blik op Tallkit. "Je weet niet eens wat het leven inhoudt, dus lees me de les niet."

Hij had de kater blijkbaar beledigd, maar voelde zich niet echt geïntimideerd ofzo, dus ging hij gewoon door na hij had geluisterd naar het antwoord van de kater. "Waarom zou ik naar een kitten luisteren?" De toon was niet aardig, en er werd hem een uiterst chagrijnige blik toegeworpen, het enige wat hij deed was even ondeugend terugkijken, waarna de ander verderging. "Je weet niet eens wat het leven inhoudt, dus lees me de les niet." Meteen stond Tallkit op, en ging recht voor de kater zitten, zodat die hem wel móest zien. "Sorry hoor, maar iets zegt mij dat jij misschien wel weet wat het leven inhoud, maar dat je er, duidelijk, niet mee om kan gaan. Sorry hoor, maar ik denk niet dat jij in de positie zit om te klagen om aandacht, waarschijnlijk, als het aan half de clan lag, had iedereen je gemeden, maar dat kan niet, en weet je waarom? Omdat we hier voor elkaar horen te zorgen! En niet als een soort verzopen muis in een hoekje horen te liggen."

Zijn zicht werd geblokkeerd door de kitten en geërgerd keek hij op. "Sorry hoor, maar iets zegt mij dat jij misschien wel weet wat het leven inhoud, maar dat je er, duidelijk, niet mee om kan gaan. Sorry hoor, maar ik denk niet dat jij in de positie zit om te klagen om aandacht, waarschijnlijk, als het aan half de clan lag, had iedereen je gemeden, maar dat kan niet, en weet je waarom? Omdat we hier voor elkaar horen te zorgen! En niet als een soort verzopen muis in een hoekje horen te liggen." Hij drukte zijn oren tegen zijn kop, deels omdat hij zijn woede wilde uiten en deels.. omdat de kit ook nog eens gelijk had. "Misschien.." Mompelde hij zacht.

Het was even stil, en met groeiende verbazing keek Tallkit hoe de kater wel zijn oren uit woede tegen zijn kop drukte, maar nog niet tegen hem uitgevallen was. Ineens klonk de stem, zacht en mompelend. "Misschien.." Voor het eerst was Tallkit serieus stil, hij kon hier niet op antwoorden zonder eerst even na te denken. "Eh.." Hakkelde hij zacht, en gaf de kater toen een oppeppend kopje, "Oke, dan zijn we het misschien eens voor een keer,"