I can not hold on here![Dyingblack]

Verveeld zat de grijze jonge elder op haar mosnestje. Ze haatte het om hier te zijn! Stiekem had ze een hekel aan de oudjes die hier zaten. Haar gezicht stond op onweer en keer op keer vervloekte ze haar manke poot. Het liefst wou ze nu warrior zijn,bij haar apprentice zijn maar nee! De StarClan wou persé dat ze hier tussen die katten die elk moment dood konden gaan moest blijven voor de rest van haar leven. Ze wierp de zoveelste geïrriteerde blik naar een apprentice die de leerlingen taken bij de elders moest doen. De apprentice kroop bang ineen en deed snel de mos samen pakken en rende naar buiten. Nors keek ze naar een punt waar alleen zij leek te kunnen kijken. De enigste kat die haar altijd vrolijk maakte was Dyinblack. Ze had van haar apprentice tijd al een crush op de kater gehad. Ze mocht u toch hem officieel verklaren als Partner of niet? Dat wist ze niet goed. Met een geïrriteerd gromde ze even en legde haar kopje op haar poten neer.

+Dyingblack

Met een hoopje vers mos tussen zijn kaken ging de zwarte kater de elders den binnen. Hij had wat mos meegebracht voor Cinderfell, zodat ze haar nestje wat zachter kon maken. En zo had hij een reden om haar te bezoeken. De grijze poes zat in een hoekje van de den geïrriteerd te kijken. Zachtjes legde hij het mos neer. "Hallo, Cinderfell.", miauwde Dyingblack met een zachte glimlach. "Ik heb wat mos voor je meegebracht, voor je nestje." Zijn stem klonk zoals gewoonlijk zacht, maar zelfverzekerder dan voor hij Cinderfell, toen ~paw, leerde kennen. Tijden veranderen, en katten ook, niet?

"Hallo, Cinderfell.", miauwde Dyingblack met een zachte glimlach. "Ik heb wat mos voor je meegebracht, voor je nestje."ze keek naar de kater en haar geïrriteerde blik verdween sne en maakte plaats voor een glimlach. 'Bedankt',zei de poes vriendelijk. Ze moest toegeven dat ze stilaan net zoals al die oudjes hier stijf werd van de koude grond. Haar grijze vachtje lag nu plat. De glimlach die om haar lippen zat bleef eraan geplakt. Ze had de kater leren kennen in haar apprentice tijd,aantal dagen na het ongeluk. Daar moest ze nog met Everstar over praten. Ze had wel medelijden met dat ene kater die nu de apprentice was van de moordlustige kat. 'Heb je al getraind met je apprentice?',vroeg ze aan de kater.

"Bedankt.", antwoordde Cinderfell vriendelijk. "Heb je al getraind met je apprentice." Zijn ogen schitterden toen hij terugdacht aan de ceremonie. Een klein minpuntje was dat net hij die vervelende kitten als apprentice moest krijgen, maar het was nu eenmaal zo. Hij was een brave kat, die deed wat hem opgedragen was. en dus trainde hij Willowpaw, en kreeg stank voor dank. "Ja, ene dag na de ceremonie was de eerste training.", antwoordde hij met een licht knikje. "Enneuh.. Hoe gaat het hier?" Zijn zwarte taart maakte een cirkeltje in de lucht. Voorzichtig gin ghij naast Cinderfell liggen. Zijn kop tegen de hare. het moest erg zijn om ze vroeg al elder te worden...

"Ja, ene dag na de ceremonie was de eerste training.", antwoordde hij met een licht knikje. "Enneuh.. Hoe gaat het hier?"terwijl de kater dat vroeg ging hij naast haar liggen. 'Niet bepaald geweldig,die andere 'oudjes' zijn zo,frustrerend! En dan een apprentice,alsof StarClan het in wilt wrijven dat ik geen Warrior ben geworden!',de frustratie was duidelijk gezien en ze gig dichter tegen de kater aan liggen. Ze was blij dat ze hem nog had.

"Niet bepaald geweldig,die andere 'oudjes' zijn zo,frustrerend! En dan een apprentice,alsof StarClan het in wilt wrijven dat ik geen Warrior ben geworden!", antwoordde Cinderfell gefrustreerd. De zwarte kater knikte begrijpend. Hij voelde hoe de grijze poes wat dichter tegen hem aan ging liggen. "Het spijt me zo voor je..", murmelde Dyingblack, ook al kon hij er niks aan doen. De kater kon bijna niet anders dan zich schuldig voelen omdat hij wel warrior was geworden en Cinderfell door een ongeluk elder moest worden...

"Het spijt me zo voor je..",murmelde Dyingblack. 'Het is niet jouw schuld',zei ze zacht. Maar de mijnezei ze in stilte. Ze sloot even haar ogen maar opende die weer toen die apprentice snel de den in kwam,een elder hielp en een bange blik op haar wierp om er vervolgens er van door te gaan. Ze zuchtte diep en keek de apprentice uitdrukkingsloos na. Haar vacht zat best vol klitten maar dat kon haar niks schelen. Ze had een hekel om hier te zijn,en dat was duidelijk.

"Het is niet jouw schuld..", zei Cinderfell zacht. Dyingblack antwoordde niet, maar drukte zijn zij tegen de hare. Hij sloot zijn ogen en even was het alsof zij de enigen op de wereld waren. Maar toen kwam er een apprentice de den in. De zwarte kater opende zijn ogen en keek hem na. Nu waren ze allebei geen apprentices meer, maar niet allebei op de goede manier. Hij likte haar oortje om te laten weten dat hij er altijd voor haar zou zijn. Haar handicap is geen hindernis voor zijn liefde.

De zwarte kater antwoordde niet maar drukte zijn zij tegen de hare. Een golf van warmte en liefde overstroomde in haar. Haar grasgroene ogen stonden minder verdrietig en vrolijker. Zelf wist ze dat ze de schuld niet op de andere apprentice moest steken. Ze zonk in gedachten. Elders moesten met respect behandeld worden,dan zou Whitelion haar toch niet de toegang naar Everstar verbieden? Een lik over haar oortje trok haar aandacht en zachtjes snorde ze. 'Dyingblack...toen ik nog alleen in de Medicine Cat den lag,toen kwam Whitelion naar me. Hij verbood me om de waarheid tegen Everstar te zeggen. Ik heb zo zitten denken,wat als Everstar het nooit te weten komt,wie word dan de volgende slachtoffer?',vroeg ze zachtjes aan de zwarte kater.

"Dyingblack...toen ik nog alleen in de Medicine Cat den lag,toen kwam Whitelion naar me. Hij verbood me om de waarheid tegen Everstar te zeggen. Ik heb zo zitten denken,wat als Everstar het nooit te weten komt,wie word dan de volgende slachtoffer?", vroeg Cinderfell aan hem. Zachtjes haalde de zwarte kater zijn schouders op. "Dat kun je niet weten. Je kunt alleen maar hopen dat niemand hetzelfde voorheeft.", mompelde hij zachtjes.

"Dat kun je niet weten. Je kunt alleen maar hopen dat niemand hetzelfde voorheeft.",mompelde de kater zachtjes. Ze duwde even haar snuit in de zwarte vacht van de kater. Ze sloot even haar grasgroene ogen en snoof zachtjes zijn geur op. Ze was blij dat hij er was,nu voelde ze zich veiliger en niet meer zo alleen. Na een tijdje opende ze haar grasgroene ogen en trok haar snuit weer uit zijn vacht,maar ze bleef dicht tegen hem aan.

Cinderfell duwde haar snuit in zijn vacht. De aanraking voelde -nu al- vertrouwd, alsof ze voorbestemd waren voor elkaar. De zwarte kater besefte dat hij eigenlijk warriortaken zou moeten doen.. De prooistapel was leeg, en zeker met deze strenge leafbare kon je amper prooi vinden. "Cinderfell?", fluisterde Dyingblack. "Eigenlijk.. Zou ik weg moeten." Zijn blauwe ogen ontmoetten de hare. De blik die erin stond vertelde dat hij niet weg wou, maar éigenlijk wel moest.. Dilemma...

"Cinderfell?", fluisterde Dyingblack. "Eigenlijk.. Zou ik weg moeten." Zijn blauwe ogen ontmoetten de hare. De blik die erin stond vertelde dat hij niet weg wou, maar éigenlijk wel moest..Cinderfell keek even naar de grond. 'Ga maar,laat zien dat je echt geweldig bent als warrior',zei ze toen ze naar hem opkeek en glimlachte lief. 'Ik red me wel,zolang ze niet gaan kijken voor teken',zei ze met een grinnik.

"Ga maar,laat zien dat je echt geweldig bent als warrior", glimlachte Cinderfell naar hem. Dankbaar keek de zwarte kater haar aan. Hij stond op, en keek nog eens naar de mooie grijze poes die op zo'n jonge leeftijd al verdoemd was om warrior te worden. "Ik red me wel,zolang ze niet gaan kijken voor teken" de grijze poes grinnikte. Een lach blonk in de ogen van Dyingblack. "Ik ga dan maar, maar ik zal je zo snel mogelijk weer komen opzoeken.", zei hij, waarna hij zich omdraaide en de elders den uitliep.

Onderwerp: Re: I can not hold on here![Dyingblack]