~ Emmett & Rosalie: A new story ~

Rosalie

Het was erg koud en ik liep rillend over mijn armen wrijvend over straat. Normaal had ik nooit last van kou, kortom omdat ik zelf gewoon koud ben, maar dit straatje bezorgt me toch de rillingen. De korte herinnering van een man die mij ongewillig aanraakt, schiet door mijn hoofd. De extra rillingen krijg ik ervan. Een druppel op mijn hoofd doet mij opkijken. Fijn! denk ik, terwijl ik naar boven kijk, naar de donkere hemel. Een schaduw die beweegt doet mij opschrikken. Mijn tanden ontbloten zich automatisch. Mijn ogen flitsen heen en weer. Een korte rilling schiet door mij heen en ik schud mijn hoofd heen en weer, zodat mijn blonde haren mijn rug kietelen. Mijn ogen kijken richting de schim. Nog een rilling schiet door mij heen. Ik heb geen jasje aan. Alleen een topje en een kort rokje. Maar ja, ik vraag toch ook niet erom om aangerand te worden? Ik gil als opeens een schim voor mij staat. De snelheid is ongelooflijk. De schim kan geen andere gave dan de mijne hebben. Met grote ogen kijk naar de schim. Zwak maanlicht valt plots tussen de huizen door, in het steegje waar we staan. Een man, waarschijnlijk niet veel ouder dan mij, zijn gezicht wordt zichtbaar. Hij heeft een knap gezichtje. Ik slik. Wat wil hij van mij?

~ Emmett ~

Het postuur van de vrouw voor mij wordt langzaam zichtbaar. Damn... Ze is knap! Ik laat mijn ogen gauw over haar lichaam glijden. Ze is echt vet knap! Ik trek een wenkbrauw op. Ik kan alleen maar kijken, mijn mond lijkt om de een of andere reden helemaal dicht gevallen te zijn, terwijl die normaal zo groot is. En dat weet mijn familie. Maar daar ben ik vanaf. Ik woon nu op mijn eigen. Damn... Emmett. Dat is niet belangrijk! waarschuwt mijn gedachten mij. Ik kan haar alleen aankijken. Haar prachtige, goudblonde haar, drapeert mooi over haar schouders. Ik raak mijn haar even aan. Weinig te voelen. Ik grijns even. Ik kijk haar aan, kan niks zeggen. Zij zegt ook niks, dus waarom ik wel? Wat zou ik kunnen doen om haar aandacht te trekken? Aan haar houding te zien is ze bang. Heel bang. Maar ik doe haar toch niks? Waarom zou ik? Nee... Ik wil haar niks doen. Ik ben niet zoals die andere mannen hier. Ik kijk haar weer aan, laat mijn ogen snel over haar prachtige lichaam glijden. Ik slik even. Ik ben soms echt een sukkel.

~ Us ~

Emmett en Rosalie keken elkaar twijfelend aan. 'Hallo,' zei Rosalie, waarna ze haar hand uitstak. Emmett nam die aan en schudde die. Zijn blik bleef op haar gericht. 'Hoi,' zei Emmett toen grijnzend. 'Heb je het koud?' vroeg hij, waarna hij haar bezorgd aankeek. Rosalie schudde haar hoofd. Rosalie rilde opnieuw. Misschien is het deze plek die haar zo beangstigt dacht Emmett, waarna hij op haar afging en zijn arm om haar schouders sloeg. Rosalie reageerde totaal onverwachts. In plaats van hem van haar af te gooien, sloeg ze haar eigen armen om zijn zij heen en drukte zich tegen hem aan. Emmett grijnsde even. 'Kom. We gaan naar mijn huis,' zei Emmett, waarna hij Rosalie aankeek. Rosalie knikte. Emmett drukte haar beschermend tegen zich aan. Rosalie reageerde daarop door haar hoofd tegen zijn schouder te leggen. De twee schimmen verlieten de donkere straat.

~ Emmett ~

Damn.. Ik kan het nog steeds niet geloven. Ze wilt met mij mee! En kijk hoe ze hier onder mijn arm tegen me aan loopt. Dat doet ze toch niet als ze bang voor me is? Nee toch? Een gevoel van geluk die ik niet ken stroomt door me heen. Heerlijk voel ik me. Alsof ik zweef. Ik begeleid haar naar mijn huis. Onze schaduwen weerkaatsen tegen de huizen. Ik hoef niks te zeggen. Ik voel de vonk overgaan. Mijn vader dacht dat ik nooit verliefd zou worden. Ik voel haar koude hand door mijn shirt heen. Ik grijns. Ikzelf ben ook heel erg koud. Mijn ogen lichten op in het licht van de maan. Mijn goudkleurige ogen laten een fonkeling achter. Ik dacht dat ik nooit zo'n meid als haar zou vinden. Onze soort komt hier niet veel voor. Wij waren eigenlijk bijna de enigen. Maar dat kan mij niet schelen. Misschien sloeg de vonk daarom ook daarnet over. Omdat zij het gewoon is. Zij is de ware voor mij.

~ Rosalie ~

Ik ben wel nog een klein beetje bang, maar niet zo heel erg. Hij is in mijn buurt en hij loopt naast me. Hij beschermt me wel, mocht er iets gebeuren. Ik voel gewoon dat hij me gaat beschermen als er iets gaat gebeuren. Hij laat mij niet in de steek. Mijn hakken tikken tegen de kale oude stadstenen. Als ik niet uitkijk, dan val ik nog. Maar niet als ik zo dicht tegen deze jongen loop. Ik zou zijn naam willen vragen. We lopen verder. Een huis licht op. De stadstenen veranderen langzaam naar dof gras en een heuvel belemmert het zicht genoeg om het huis te laten verdwijnen. Hij woont dichtbij de stad. Ik ben meteen diep onder de indruk. Het kan hem overduidelijk niet schelen dat iemand zou zien wie hij is. Ik let daar wel goed op. Mijn bleke huid en mijn goudkleurige ogen vallen veel te veel op, geloof ik. Dat is ook gelijk iets wat mannen naar mij doen laten kijken. Maar ik voel dat de vonk bij deze jongen pas echt overgeschoten is. Ik kijk omhoog. Hij is iets groter dan mij, maar op mijn hakken kom ik tot aan zijn schouder. Hij kijkt terug. Mijn ogen ontmoeten die van hem. Een fonkeling schiet door onze ogen. Ik glimlach.

~ Us ~

Emmett haalde zijn arm weg van Rosalies schouder, maar bleef wel dichtbij genoeg in de buurt. Hij haalde zijn sleutel tevoorschijn en opende de deur. 'Hier woon ik,' zei hij, met een nogal verlegen grijns. Hij wreef over zijn achterhoofd. Rosalies blik ging door het huis. Het was heel erg mooi. Totaal anders dan ze verwacht had. Het was... mooi. Emmett pakte Rosalies hand en liet bracht haar naar de bank. Rosalie keek Emmett aan. Ze sloeg haar armen om Emmetts hals en Emmett keek Rosalie aan. Rosalie bracht haar gezicht dichterbij Emmetts gezicht en zoende hem. Emmetts handen bleven rusten op de schouderbladen van Rosalie. Rosaliet liet zich achteruit glijden. Emmett verzette zijn gewicht over op Rosalie. Rosalie kreunde zacht en Emmett duwde haar dieper de kussens in. 'Rosalie,' zei Rosalie, waarna ze haar ogen opende en Emmett aankeek. 'Emmett,' fluisterde hij in Rosalies oor. Hij beet er expres in. Rosalie glimlachte. Haar handen zakten tot in zijn nek. Emmett zoende Rosalie opnieuw. Rosalies ogen waren nog altijd gesloten toen Emmett ophield. Emmett gaf haar een klein tikje op haar neus. Hij pakte Rosalie vast: hij tilde haar onder haar benen en onder haar schouderbladen op. 'Nu ga ik je het huis tonen,' zei Emmett, waarna hij grijnzend richting de trap ging. Binnen een seconde was hij boven. Hij liet Rosalie zijn slaapkamer zien. 'Je bent voorbereid, zie ik,' grijnsde Rosalie, terwijl ze op het tweepersoonsbed wees. Emmett grijnsde. Hij liet haar de badkamer en de logeerkamer binnen een paar seconden zien. Niet veel later zaten ze weer terug op de bank. Emmetts hand gleed tot aan Rosalies rok. Rosalie keek hem aan. Ze gaf hem een kusje. Emmett grinnikte. Emmett deed het licht uit en ging liggen op de nogal krappe bank. Rosalie legde haar hoofd op zijn borstkas en Emmett sloeg zijn arm om haar heen. In slaap vallen konden ze niet. Logisch...

~ Rosalie ~

Zoals ik nu lig, tegen Emmett, heerlijk! Ik voel me vrij, verliefd. Ik kan het gevoel niet beschrijven, maar het is heerlijk als je het zelf meemaakt. Eigenlijk zijn onze gevoelens gewoon heel normaal. Wij kunnen ook verliefd worden en hebben ook lichamelijke contacten. Alleen onze oogkleur is anders en onze huid is koud. Ja... Wij zijn vampieren. En iedereen is bang voor ons. Maar ik ben een lieve vampier. Ik moord alleen op dieren. En Emmett waarschijnlijk ook. Dat kon ik gewoon ruiken. Ik druk mij dichter tegen hem aan, voel zijn reactie hier op. Hij kust mijn hoofd en ik kus zijn borstkas. Slapen kunnen we niet, maar genieten van deze nacht bij elkaar wel. Niemand kan deze rust nog verstoren. Een plotselinge klap laat mij opschieten. Ik kijk Emmett verschrikt aan. Ik zie dat zijn blik waakzaam is. Hij trekt mij terug, duwt mij dichter tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd, alsof het een bevel is van hem, op zijn borstkas, maar ik voel dat ik ril en Emmett voelt dat waarschijnlijk ook.

~ Emmett ~

Damn... Wat was dat geluid? Ik druk Rosalie dichter tegen me aan, om haar te kalmeren. Het leek wel alsof een of andere raaf tegen het raam vloog, zo hard was die klap. En in de duisternis en de stilte schrik je natuurlijk harder. Ik doe net alsof ik niks gehoord heb. Ik voel gewoon dat Rosalie bang is. Ik weet niet hoe ik haar beter kan gerust stellen. Ik kus haar hoofd en voel dat zij zich dichter tegen mij aandrukt. Dichter dan al mogelijk was. Beschermend streel ik haar schouder. Ik schrok ook ja, maar ik probeer dit te maskeren. Als ik mijn bang laat blijken, dan wordt Rosalie ook bang. Ik wil haar niet bang maken. Ik wil dat ze rustig blijft en vermoedt dat er niks aan de hand is, net zoals ik. Toch kan mijn rustige gestreel geen vat hebben op haar. Ik voel hoe haar lijf zich betrekt. Nu sla ik mijn beide armen om haar heen en druk knuffel haar. Ik wil er voor haar zijn en ik noem het mijn taak om haar te beschermen. Ik wil niet dat ze bang is. Een tweede klap laat ook mij opschrikken. Ik voel dat Rosalie banger en banger wordt. De deur zwaait met een klap open. Ik grauw.

~ Us ~

Een schim, groter dan Emmett, was te zien in de deuropening. Bang keek Rosalie naar Emmett. Emmett grauwde nogmaals. Zijn ogen keken naar de persoon in de deuropening. Rosalie schiet naar de lichtknop en knipte die aan. Een man met een snor en een nogal bezopen uitdrukking kwam midden in de kamer gelopen. Zijn ogen bleven gretig op Rosalie hangen. Hij hield zijn arm met een flesje bier in zijn arm naar achter. 'Emmett!' gilde Rosalie, waarna Emmett naar voren sprong en binnen de seconde het flesje bier vastpakte. Hij smeet die naar buiten. De dronken man keek hem zwijgend aan. Emmetts blik was duister, vol haat. Dankzij de dronken toestand van de man kon hij Emmetts blik niet zien. Hij duwde Emmett opzij en ging richting Rosalie. Rosalie grauwde, maar haar verleden viel haar te veel lastig om ook maar iets te kunnen doen. 'Nee!' gilde ze, toen de man op haar af kwam. Emmett sprong als een razende tegen de man aan. De man vloog samen met Emmett tegen de muur. Emmett hield hem stevig vast tegen de muur. Zijn goudkleurige ogen keken dreigend richting de man. Die duwde Emmett weer van zich af, maar deze keer hield Emmett hem makkelijker tegen. 'Blijf van haar af,' siste hij naar de man toe. Hij liet de man los en gaf die een ferme duw richting de deur. De man zette het op een rennen, maar niet richting de deur. Hij duwde Rosalie achteruit en duwde zijn mond op die van haar. Emmett was er snel bij en duwde de man weg. Rosalie was ondertussen al ingezakt en Emmett keek haar twijfelend aan. Hij sloeg zijn beide armen om Rosalie. Toen de man op hun afkwam en Rosalie jammerde, stond Emmett op. Nu was het genoeg! Emmett gaf de man zo'n harde duw, dat die achteruit viel op de grond. Emmett pakte de man aan zijn kraag op en slingerde hem het huis uit. Hij ving hem snel weer op en gooide hem nogmaals verder weg. Emmett pakte hem weer op en was als een flits terug in de straten. Hij dropte de man waar hij dacht dat het ver genoeg was en was binnen een halve minuut weer bij Rosalie. Rosalie was ondertussen als een hoopje ellende in elkaar gezakt. 'Rosalie! Rustig maar, hij is weg,' zei Emmett, waarna hij beide armen om Rosalie sloeg. Rosalie drukte zich tegen hem aan.

~ Emmett ~

Damn... Die gozer moet van mijn meisje afblijven! Ik voel Rosalies lichaam tegen mij rillen. Wat heeft hij haar aangedaan? En waarom kon ze zichzelf niet verdedigen? Ik heb heus wel door dat ze wel wil aanvallen. Maar waarom doet ze dat dan ook niet? Scheelt er iets? Moet ik iets vragen? Ik laat haar los en kijk haar aan. Ze streelt mijn wang en ik sluit mijn ogen, zo heerlijk vind ik het. Een aanraking van haar zorgt ervoor dat alles in mij begint te tintelen. Verliefd laat ik mijn handen over haar prachtige, slanke lichaam glijden. Ik kijk haar aan en geef haar zacht een kus, waarna ik haar voorzichtig oppak zoals ik daarnet had gedaan. Voorzichtig deed ik het licht weer uit. In het donker was alles een beetje makkelijker voor ons dan in het volle licht. Misschien zou Rosalie wel uit zichzelf beginnen praten tegen mij. Ik ben woedend. Ik ben woedend op iedereen die Rosalie iets aandoet. Ik kijk haar alleen maar aan en ga liggen op de bank, waarna ik Rosalie zelf laat beslissen wat ze wilt doen. Ik kan haar alleen maar aankijken.


~ Rosalie ~

Bang kijk ik Emmett aan, niet wetend wat ik moet doen of moet zeggen om hem rustig te laten worden. Ik voel zijn woede. Dat kan ik gewoon voelen aan de manier hoe hij mij omhelst. Ik wil spugen. De smaak van alcohol en sigarettenrook, was achtergebleven op mijn lippen en de prikkende snor kan ik nog altijd voelen. Ik wrijf over mijn lippen. Ik voel hoe mijn tong de smaak opneemt en ik slik. Ik moet hoesten en Emmett kijkt me bezorgd aan. Ik kan alleen maar glimlachen. Ik vind het lief van hem dat hij zich zo'n zorgen om mij maakt. Nu pas valt me op dat ik heel erg aan het trillen ben. Van de schrik. En Emmett heeft dat natuurlijk sneller door dan mij. Ik kan hem alleen maar aankijken. Vampiers kunnen niet huilen, maar toch kan ik een beetje gesnik niet inhouden. Snikken kunnen ze althans wel. Ik voel hoe Emmett zijn armen om mij heen slaat en begraaf mijn neus in zijn nek. Ik leg mij zoals daarnet tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Ondanks dat ik het altijd koud heb, maar hier zelf niet zo'n last van heb, voel ik een intense warmte in me opstijgen. Ik weet dat het nu het moment is om Emmett het verhaal te vertellen. Het verhaal wat me al jaren en jaren bezighoudt. Ik haal diep adem en Emmett kijkt me aan, streelt mijn wang en geeft mij een bemoedigend knikje.

~ Us ~

Rosalie legde haar hoofd op Emmetts borstkas. Haar mond was halfopen, maar er kwam nog niks uit. Emmett streelde haar haren. 'Wat is er?' vroeg hij. Rosalies antwoord was door haar schouder een beetje hoger op te trekken. Emmett keek haar aan en knikte toen nogmaals. Rosalie begon toen met vertellen. 'Ik was vroeger gek op een man, die zijn beschaafdheid en zijn naam tegoed deed in de stad,' begon ze, waarna ze haar oor dichter naar Emmetts borstkas bracht. Emmett legde een hand op haar schouder en drukte haar dichter tegen hem aan. 'Op een dag liep ik 's avonds alleen door de straten en ik kwam hem tegen. Hij was dronken en hij was met drie andere mannen,' vertelde Rosalie. Emmett voelde Rosalie betrekken. Het ergste deel zou hier wel komen, kon hij zich indenken. Hij wreef over Rosalies schouder. Rosalie slikte even. 'Hij probeerde me te zoenen. Ik wou niet. Hij raakte me overal aan waar ik het niet wou en zijn vrienden kwamen ook aan mij,' vertelde Rosalie. Emmett voelde zijn spieren spannen. Woede kwam door hem heen. Hij wou die mannen het hoofd eraf bijten. Rosalie keek hem aan. Ze had waarschijnlijk zijn woede gevoeld. Emmett keek haar terug aan. 'Uiteindelijk hebben ze me voor dood achtergelaten in het steegje. Omdat ik te hard aan het tegenstribbelen was, hebben ze me geslagen en geschopt,' beëindigde Rosalie haar verhaal. Haar hele verleden had ze verteld aan iemand die ze nog maar pas kende. Emmett keek haar aan. 'Goh.. Rose... Wat verschrikkelijk,' kon hij uitbrengen en hij trok Rosalie dichter tegen zich aan. Rosalie keek hem treurig aan. Als ze een mens was geweest, was ze zeker aan het huilen geweest. 'Nu snap ik waarom je niks kon doen. Arme Rose toch,' zei Emmett, waarna hij haar kuste op haar hoofd. 'Maar nu ben ik er om je te beschermen. Ik laat je niks meer gebeuren, dat beloof ik je,' fluisterde hij, waarna hij haar nog eens zoende. Vanbinnen borrelde zijn woede heel erg. Het was weer stil en alleen de ademhalingen van Emmett en Rosalie waren te horen.

~ Rosalie ~

Ik laat mijn blik naar het raam glijden. Het ochtendlicht dringt tot mij door en ik knijp mijn ogen even dicht. Ik was net zo gewend geraakt aan de duisternis. Nou ja... Niks meer aan te doen. Zo snel vliegt een nacht dus voorbij. Ik heb tegen Emmett aan gelegen. Hij heeft mij gestreeld en ik hem. We hebben niet meer gesproken over mijn verleden, maar ik heb wel zijn woede gevoeld. Die sneed als een mes door me heen, maar het bracht ook een ander gevoel met zich mee: liefde. Als ik eerlijk moet zijn, vind ik het behoorlijk fijn dat hij zich zo bekommert om mij. Ik blijf onbeweeglijk liggen, maar snap zelf ook wel dat een van ons dadelijk dorst krijgt. Emmett kreunt zachtjes en kijk omhoog. Hij heeft het licht dus ook gezien. Ik breng mijzelf een beetje naar boven en kus zijn mond. Hij kijkt mij aan en mijn goudkleurige ogen kijken hem terug aan. Ik glimlach. Ik geef hem een kort knikje. Ik voel zijn spieren spannen en een seconde later zit ik op zijn schoot.

~ Emmett ~

Ik houd Rosalie vast en bekijk haar. Ik trek haar topje een stukje naar beneden. Ik heb niks meer gezegd over wat er vroeger gebeurd is, maar ik kan nog altijd niet ontkennen dat ik boos ben. Ze voelt mijn woede, dat weet ik zeker. Maar of ze er bang van wordt, dat weet ik niet. Ik bedoel het ook alleen maar beschermend. Iedereen moet van mijn meisje afblijven. Ik kijk haar aan en geef haar een kus op haar wang. Ze reageert door haar armen om mijn hals te slaan. Ik sla mijn armen om haar rug en kijk haar intens lang aan. Ze drukt haar mond op de mijne en ik laat mijn tong soepel naar binnen glijden. Kort spelen we een spel met elkaar. Mijn tong dorst naar die van Rosalie en zij naar die van mij. Maar ik heb ook dorst in iets anders. In bloed. Ik kijk naar buiten. Rosalie heeft het ook opgemerkt. Ze kijkt mij aan. Ik kijk haar aan. Waarschijnlijk denken we hetzelfde. Ik sta op en houd Rosalie goed vast. Ze heeft haar armen nog altijd rond mijn hals. Ik kijk haar weer aan. Ik kan mijn blik gewoon niet van haar scheuren. Toch zal ik het moeten doen. Ik geef haar een kusje op haar mond. Rosalie glimlacht naar mij. Ik glimlach terug en Rosalie laat zich langzaam van mij af glijden. Ze doet haar schoenen uit, misschien omdat op hakken jagen moeilijk is. Ik kijk naar buiten en Rosalie staat hongerig naast me.

~ Us ~

Emmett deed het raam open en sprong naar de boom die voor hem stond. Hij hoorde Rosalie naast zich landen. Hij sprong van de eerste tak naar de tweede tak. Hij hoorde hoe Rosalie achter hem aankwam. Damn... Zij is snel! dacht Emmett, waardoor zijn snelheid een hogere versnelling kreeg. Die van Rosalie ging ook hoger. Rosalie kon Emmett gemakkelijk bijhouden. Op een tak, hoog genoeg om het landschap beneden in het oog te houden, bleven Emmett en Rosalie zitten. De dorst van de twee was veel te groot om ook maar oog voor elkaar te hebben. Emmetts oog viel op een hert, niet ver van hun vandaan. Hij liet zich soepel een paar takken dalen. Hij hoorde Rosalie sissen tussen haar tanden en Emmetts goudkleurige ogen fonkelden, terwijl ook hij hongerig naar het hert keek. De boom bewoog even, zo hard zette Rosalie zich af, om vervolgens op het hert te springen en die aan zijn eind te helpen. Gulzig sprong Emmett ook naar beneden en dronk van het bloed. Nadat hij en Rosalie genoeg hadden, keken ze elkaar aan. Rosalie sprong in een boom en Emmett volgde haar. Rosalie zette zichzelf tegen een tak aan en Emmett ging tegen haar aan zitten. Rosalies rug drukte zich tegen de boom en Emmett keek haar verliefd aan. Hij likte met zijn tong een rode veeg uit haar mondhoek weg. Hij slikte en proefde het bloed. Rosalie keek hem aan en Emmett duwde haar hoofd een beetje achteruit en drukte zijn mond op de hare. Rosalies armen sloegen zich snel om zijn hals en met een hand op zijn achterhoofd, geleidde ze Emmett dichter tegen haar mond. Een scheur kwam achter bij Rosalies rug in de boom. Emmett vond dit een sein om nog heviger te zijn en liet zijn handen over haar lichaam glijden. Rosalie duwde haar tong in Emmetts mond en Emmett speelde haastig met het spelletje mee. Rosalie kreunde zachtjes. Ze liet haar hoofd achteruit zakken en Emmett zoende haar hals. Rosalie streelde zijn wang. Emmett hield op en keek haar aan. Hij grijnsde. Ondertussen was de scheur in de boom verder gegaan. Emmett keek naar de scheur. 'Hevig..' zei hij, waarna hij grijnsde. Rosalie knikte. Ze klom toen op Emmetts rug en Emmett sprong van boom naar boom richting zijn huis. Hij liet zich soepel vallen op zijn vloer op beide voeten en keek Rosalie aan. Die ging van hem af en keek naar hem. Ze grijnsden beiden verlegen.