Things that make things [Snowykit]

Constellationpaw lag rustig op het kamp te slapen, het was stil en ze had het nog al anders verwacht. Constellationpaw sloot haar ogen maar steeds zag ze de droom terug komen wat een nachtmerrie was, ze keek naar de grond en was dood op van al het werk wat ze deed want ze was eenmaal zo dat ze wel overal een wond voor het leven had. Constellationpaw dacht weer rustig terug aan Icepaw haar bekende aardige vriendin. Constellationpaw zuchtte diep en maakte even een schijnbeweging en ging zitten en krulde langzaam haar staart om haar poten, ze deed zitten haar ogen dicht om even alles weer terug te krijgen wat er allemaal gebeurd was. Constellationpaw stond rustig op en voelde de wind door haar vacht heen gaan, ze staarde het kamp over en zag niks intressants want niemand wilden met de joge leerling om mee gaan alleen haar negeren. Ze likte haar mond af en bekeek het kamp nog eens door, het was koud maar de bossen waaren belaagt met bakken vol sneeuw zelfs het leerlingen hol was half begraven onder de sneeuw. Constellationpaw voelde het ijs op haar koele vacht en staarde de korte verte in zonder enige idee waarnaar ze keek met haar fel ambere ogen, ze hoorden geluiden overal niet te ontwijken waren de geluiden zacht maar duidelijk..

Een beetje bevroren door de kou, werkte Snowykit zich door de sneeuw. Haar naam wilde nog niet zeggen dat ze ook van sneeuw híéld. Ze vond het enkel wel mooi om naar te kijken. Het was jammer dat ze het kamp niet uit mocht, want in het kamp was sneeuw dus echt helemaal niets. Niet mooi, niet leuk, niet gezellig. Bah. Kortom, iets dat je dag verziekte. Hoewel ze zich vanbinnen dus dood ergerde, liet ze dat niet merken. Braaf glimlachte ze naar iedereen die voorbij kwam, en deed alsof ze juist vrolijk was. Uiteindelijk viel ze voorover in de sneeuw. Ze stond gauw op, en schudde haar vachtje uit. Brrr, wat was het toch koud. Snowykit, al schuddend, merkte een apprentice op. Snowykit dacht dat de poes een 'tabby' vacht had, maar zeker wist ze het ook niet. Tenslotte was ze ook maar 4 maanden. "Hallo." zei ze lief.

Constellationpaw staarde door het kamp een zag een kitten liefjes naar haar toe trippelen, "Hallo." zei de kitten lief en glimlachent. Constellationpaw knikte naar de kit zelfs als ze wel een slechte herinnering had mee gemaakt met die kittens, ze keek de kitten aan maar de kitten had prachtige lieve blauwen ogen. Constellationpaw keek terug maar voelde het ijs nog steeds in haar vacht en tussen haar voetkussentjes, alleen wist ze niet meer wat goed was en wat slecht was. Constellationpaw hoorden allemaal geluiden en staarde omzich heen en wilden schreeuwen "Stop wat zeggen jullie waar ben ik?!" Constellationpaw wist van niks maar had nog steeds niks gezecht want ze had een praat probleem, waar komen die stemmen vandaan vroeg ze zich af. Constellationpaw sloot haar ogen en begon zich allemaal vragen te stellen maar geen antworden, ze opende weer haar ogen en had een idee maar dat zou haar leven kunnen kosten of niet.. Constellationpaw keek naar de kitten en wees met haar kop naar iets en liep daar naar toe en volgde het pad van de stemmen, die ze de hele tijd hoorden en voelden. Sommige van hun voelde koud de anderen warm er was geen ophouden aan ook veel van hun hadden emoties, ze rende door het kamp en keek naar de lucht en dacht bij zich zelf laat dit geen leugen zijn....

De poes knikte naar Snowykit, maar was verder een beetje van de wereld. Ze besloot haar maar wat met rust te laten, want ze leek redelijk in de war. Snowykit ging rustig naast haar zitten, en zei niks. Toch maakte ze zich zorgen over de poes. Wat was haar naam ook alweer? Ze wist het niet meer. Waarschijnlijk wist de poes háár naam ook niet, maar dat was logisch. Af en toe wierp Snowykit een blik op haar, en ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Maar ze durfde het niet te vragen. Het was tenslotte niet onmogelijk dat ze daarmee een gevoelige snaar raakte, en dat wilde ze ook weer niet.

Constellationpaw voelde zich aan gekeken, ze merkte de kitten op die op sommige momenten een blik op haar had. Constellationpaw keek op toen ze iets hoorden een stem die sprak "We are blind..." maar niemand zei het in haar beurt, ze keek rond zich en het leek even dat ze niks meer zag alleen een licht vonkje maar dat was al weg minder dan een seconden. Constellationpaw keek omzich heen en zag alles weer en de kitten ook, nu was ze echt in de war misschien had dit wel te maken met de kitten. Constellationpaw liep naar de kitten en ging naast haar zitten, ze begon rustig de koude vacht van de kitten warm te likken. Constellationpaw glimlachten naar de kit maar had het gevoel dat de text in haar hoofd eerder iets zei over haar zelf, ze keek de kitten pijnlijk aan. die pijn herhaalde Constellationpaw in haar hoofd, waarom krijg ik die pijn.....? Constellationpaw voelde een steek in haar lijf maar ze wilden het niet aan de kit laten merken, ze was geboren met die pijn dus zo bleef het ook elke dag en nacht leed ze alleen in haar dromen niet..

Eindelijk leek de poes weer terug op aarde te komen. Ze glimlachte naar Snowykit, en stiekem was ze daar blij om. Ze begon haar koude vacht droog te likken, en dat was eigenlijk wel fijn. Ze wenste dat ze iets terug kon doen, maar ze kon zo gauw niks verzinnen. Het was minder fijn toen de poes haar een beetje pijnlijk aankeek. 'Niks vragen' dacht ze. Het zou niet helpen. In plaats daarvan bleef Snowykit glimlachen, en sloot ze haar oogjes genietend.

Constellationpaw keek met vriendelijke ogen naar de kitten en bleef stuk voor stuk de kitten likken en stopte na een tijdje, ze staarde naar de kitten die het wel fijn begon te vinden. Constellationpaw keek ernaar zonder enige inzicht, ze sloot haar ogen en hield de kitten warm met haar vacht. Constellationpaw wist even niet wat ze moest doen, wat was er met haar hoe gebeurden het en zou ze altijd de pijn voelen. Constellationpaw kreunde van de pijn en zei moeilijk: 'is er iets urg!' Ze storte even in en ze proefde al de bloed in haar mond, steeds als ze sliep voelde ze niets maar als ze opstond dacht ze dat ze gezond was tot ze op stond en storte in van de pijn. Dit ging elke dag zo maar ze kon niet zomaar naar Littlestream gaan om het te vertellen want ze wist dat Littlestream met betere zaken moest omgaan dan met haar wonden die ze al haar hele leven had, ze staarde naar de kitten en kuchte wat warm bloed uit in de witte sneeuw. Constellationpaw keek er vermoeit naar en ging naast de kitten liggen en zette haar kop tegen het buikje aan van de kitten en begon inzich zelf te huilen.

"Is er iets, urg...!" Snowykit schrok zich een ongeluk. De poes was totaal niet in goede staat. "W-wat is er?!" riep ze uit. De poes stortte in elkaar en kuchtte wat bloed uit in de sneeuw. Snowykit staarde naar de rood gekleurde sneeuw, en begon zich wel heel erg zorgen te maken. De apprentice ging met haar kop tegen Snowykits buik aanliggen en begon te huilen. Snowy's oren wiebelden zenuwachtig heen en weer. "Rustig maar..." mompelde ze zacht. "Moet je niet naar Littlestream gaan? Dit ziet er nou... niet echt goed uit." merkte ze toen voorzichtig op. Ze legde haar eigen kopje op die van de apprentice.

Onderwerp: Re: Things that make things [Snowykit]