Pups

Het was alweer donker. De winter was nog lang niet over en de dagen werden nog steeds korter. Redwhisker vond de nacht altijd fijn. Het was stiller, en het gegil van kittens was gestopt omdat ze aan het slapen waren. Het was niet dat hij kittens vervelend vond, maar vaak zorgde ze net voor iets te veel problemen en je moest altijd zo voorzichtig met ze zijn, omdat ze snel gingen huilen en zo kleinzerig waren. En vaak hingen ze teveel aan hun moeders. Er waren ook leuke kittens. Hij had ooit een leuke kitten ontmoet, maar die na een paar maanden gestorven voor een ziekte. De medicinecat had haar niet kunnen redden. De herinneringen aan haar waren goed. Het was een lekkere, pittige poes die vanaf dat ze een paar weken was op avontuur wilde, ondanks dat ze nog nauwelijks kon lopen. Hij heeft nooit zo vaak iemand uit de problemen moeten halen of van gevaar moeten redden. En telkens was hij boos geworden, maar eigenlijk was het de enige kitten die iets in hem los had gemaakt.
Hij lag lekker onder een boom naar de hemel te staren. De sterren waren voor het eerst sinds dagen zichtbaar, omdat de hemel vaak bedekt werd met sneeuwwolken.
Hij werd gestoord door het trippelen van pootjes. Hij keek op, en keek naar de schim die een boom verder stond.

De kleine, jonge poes begon tegen hem te praten. Iets over gedachtes en er niet zo blij mee zijn.
"Hmm oke," antwoordde Redwhisker. Hij plukte een grassprietje dat uit het kleine laagje sneeuw stak, en begon er een beetje op te kauwen. "Mag je nog wel zo laat naar buiten?" vroeg hij, verbaasd -maar toch ook weer niet echt geïnteresseerd- dat de clan haar nog zo laat naar buiten liep. Zelfs als haar ouders niet op haar zouden letten, zou de rest van de clan haar toch terugsturen? Misschien moest hij die taak deze keer maar op zich nemen. Hij besloot dat te doen als de kitten zou gaan jammeren over ... dingen, wist hij veel wat. Dan zou hij zich als 'verantwoordelijke warrior' veilig terug naar de nursery brengen. Dan kon hij weer verder gaan met van zijn avondlijke rust genieten.

Oh, de poes was al apprentice. Dat had hij niet aan zien komen. Ze leek nog zo jong. En het feit dat ze geen ouders had verklaarde waarom ze niet naar binnen werd geroepen, al bleef hij verbaasd dat niemand anders van de clan die verantwoordelijk over had genomen. Normaal ontfermde een andere poes zich over een kitten bij het overlijden van de ouders.
"Oke. Ik ga je niet terugsturen naar de nursery om te slapen. Van mij mag je hier blijven zolang je wil en je eigen verantwoordelijkheid nemen. Maar wees niet te luid, oke?" Hij vond altijd al dat kittens vaak te lang klein werden gehouden. En de grens dat je minimaal 6 manen moest zijn om apprentice te worden vond hij soms ongepast, omdat sommige kittens zich veel ouder gedroegen en meer ontwikkeld waren, en zoiets al prima konden doen met 4 manen. Op deze manier nam hij niet de verantwoordelijkheid van de kitten op zich, en leerde ze ook nog eens eigen verantwoordelijkheid te hebben.

[maakt niet uit (: ]

"Dat is waar," antwoordde Redwhisker zachtjes, geen zin om zijn stem harder te laten klinken. "Dan zal ik je niet terugsturen naar apprentices den."
Hij sloeg zijn ogen even neer toen de kitten eerst beweerde niet zo'n prater te zijn, en vervolgens een gesprek wilde starten door naar hem te vragen. Maar hij besloot geen brompot te zijn en te antwoorden. "Ik ben Redwhisker, warrior hier." Hij keek haar aan om zijn oudere kop te laten zien waar al wat littekens op zaten, al waren die waarschijnlijk door de duisternis niet te zien. "Ik heb geen apprentice onder mijn hoede en ben nog nooit mentor geweest. Ik zal dat ook bij de volgende ceremonie niet worden." Hij legde zijn kop weer op zijn poten en begon weer te kauwen op zijn grassprietje.

Hij zag geen reden om te liegen tegen de kitten - oké, officieel was ze geen kitten meer, maar in zijn ogen was ze nog steeds klein en onervaren.
"Ja," zei hij. Hij klonk niet boos of afkeurend. Eerder duidelijk en eerlijk. "Over het algemeen vind ik kittens en jonge katten erg naïef, en als dat in combinatie gaat met zeuren en zielig doen, dan vind ik ze vaak erg irritant." Hij dacht aan de kittens die bij de nursery lagen, wat de reden was dat hij daar nauwelijks kwam. "Ze huilen om het kleinste dingetje, zijn bang en jammeren om hun moeder. Natuurlijk zijn er ook kittens die niet zo zijn, ik ontmoette er ooit een in de Shadowclan, maar ze overleed.. Ik denk dat dat al gebeurde voordat jij geboren was." Het was een knoop in zijn maag. Het was niet zijn schuld geweest dat ze overleden was, maar hij had sinds haar geboorte een zwak voor haar gehad en daardoor ongevraagd de verantwoordelijkheid over haar op zich genomen. Hij kon er niks aan doen dat een ziekte haar te pakken kreeg, maar hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld.
"Maar mocht het je beter laten voelen: het heeft dus niks met jou persoonlijk te maken."

"Haha ja tuurlijk ben ik ook kitten geweest. En nee, er is niks bijzonders tussen een kitten en mij gebeurd waardoor ik kittens meestal niet leuk vind." Dit was wel een slimme kitten. "Ik vind ze vaak zo zeurderig, huilerig en niet rationeel. Ze kunnen soms zo onredelijk boos worden, niet relativeren en respectloos zijn.. Dat allemaal gaat vaak weg zodra kittens wat ouder worden. Soms vond ik iemand echt vervelend en irritant als kitten, maar vond ik het later een hele leuke warrior." Hij had dat meerdere malen meegemaakt.