Have I gone too far? [Couragepaw]

Zijn amberen ogen waren in de laatste dagen al doffer geworden en een klein hoestje was hem de baas geworden. Toch weigerde hij zich om te draaien en te vragen of alles goed was. Hij zou weer neergezet worden als de zwakkeling en zou weer een pestpaaltje worden. het laatste wat hij wilde was weer getreiterd worden, hij moest bewijzen dat hij sterk was ookal had hij een achterstand met de rest.
Een rilling trok door zijn nog altijd kleine lijfje terwijl een koude wind zijn pels optilde. hij schudde zijn kop en hoestte zacht voor hij zijn pootjes aanspoorde om verder te lopen. Hij kon niet opgeven, hij mocht niet meer opgeven van zichzelf. En toch voelde hij pijn in zijn borst en zijn poten trillen. Ergens wist hij dat het niet helemaal in orde was wat hij voelde, maar hij wilde niemand teleurstellen door zijn kop te buigen.
Even hief hij zijn kleine kopje en haalde diep adem voor hij zich verstapte en even door zijn pootjes zakte. ''Krijg toch wat,'' Fluisterde het jonge katertje en duwde zich met moeite weer omhoog voor hij ineen dook door een hoestbui. Zonder erbij na te denken kroop hij terug richting het kamp maar zijn poten begaven het al snel en zijn tengere lichaampje viel neer in de sneeuw voor hij een volgende hoestbui inging en toch bijna bewegingsloos bleef liggen. Zwakjes tilde hij zijn kop op en keek hulpzoekend rond terwijl hij toch weer omhoog probeerde te komen. ''Help...'' Fluisterde hij smekend en sloot zijn oogjes kort.

spoken

Ietwat vrolijker dan normaal trippelde Couragepaw door het kamp. Het idee dat ze gewoon het kamp in en uit mocht, was geweldig! Ze zat niet meer vast aan stomme grenzen, ja behalve die van het territorium, maar dat was toch wel groot genoeg. Ze had al een paar trainingen gehad, genoeg om de basis dingen van het jagen wel te begrijpen. Ze was nou nog niet echt ontwikkeld, maar de clan had alle beetjes nodig dus besloot ze vandaag toch ook maar een poosje te wagen. Ze had tenslotte toch een keer geen training. Enthousiast trippelde ze in de richting van de uitgang, en eenmaal aangekomen stopte ze plots. Was dat... Battlepaw? Zonder er bij na te denken sprintte ze meteen naar haar broertje toe, totaal in paniek. Hij was door zijn poten in de sneeuw gezakt, en hij hoestte alleen maar. "Battlepaw! Wat is er gebeurd? Je moet naar de medicine cat!" piepte ze ongerust en duwde met haar kopje tegen die van hem, hopend dat hij op zou staan.

Hij haatte zichzelf dat hij zo zwak was maar hij wist niet wat er aan de hand was. De laastet dagen voelde hij zich alweer zwakker dan anders en hij had het hoestje nu ook al een tijdje. Hij had het verborgen gehouden maar het begon nu aan hem te knagen. Toen de bekende geur van een van zijn zussen in zijn neusgaten drong schoten zijn oren plat in zijn nek. Waarom moest zij het zijn om hem te vinden, nu ging het nieuws nog sneller door het kamp dat hij zwak was. Hij trok zijn lip op en blies zacht naar haar zodra ze haar kop tegen die van hem duwde. ''Er is niks aan de hand!'' Beet hij zijn zus toe en verzamelde al zijn kracht om op zijn poten terecht te komen voor hij weer hoestte en half terugzakte. Toch weigerde hij nu op te geven, zeker onder de ogen van zijn familie. hij duwde zich terug op zijn poten en staarde haar strak aan. ''Ik moet helemaal nergens heen.'' Snauwde hij maar hoestte weer en voelde een rilling door zijn lichaampje trekken voor hij weer door zijn poten zakte. Wie hield hij eigenlijk voor de gek? Alles was fout aan hem, maar waarom zou het haar wat schelen eigenlijk. Verslagen liet hij zijn kop vallen in de sneeuw en probeerde zo goed mogenlijk te ademen

spoken

Onderwerp: Re: Have I gone too far? [Couragepaw]