Ceremony of March

De jonge kitten kon het niet laten om bij de uitgang van de Nursery te gaan zitten toen hij de bekende roep, die Glowpaw hem verteld had, hoorde van Firestar. Hij mocht dan wel niet komen, omdat hij zijn eigen prooi nog niet kon vangen, maar dat betekende toch niet dat hij niet mocht komen luisteren? Anders vond hij dat wel erg gemeen, dan voelde hij zich buitengesloten! “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen bij de Great Rock voor een Clanmeeting!” Dustkit had nooit geweten dat er zoveel katten in de clan waren en dat ze allemaal in het midden van het kamp pasten, met een open mond keek hij toe hoe de open plek zich vulde met allerlei verschillende katten, waar hij waarschijnlijk meer dan de helft nog niet van kende. Wow, waren er nog zoveel katten die hij moest leren kennen dan? Hij wierp even een korte blik op zijn vader, Silverfang, die zich een weg door de groep heen baande en voor de rots ging zitten. Was dat de plek waar de deputy altijd moest gaan zitten? ” Het is weer tijd voor een ceremonie,” Kondigde de vuurrode tabby aan en na een tijdje werd het muisstil, zodat de kater goed gehoord werd. “Dawnpaw, ook al ben je je geheugen verloren, je hebt ons toch bewezen wat het inhoudt een echte warrior van Thunderclan te zijn.” Zijn blik bleef haken op een kat die naar voren stapte, dus dat was Dawnpaw? Hij glimlachte even, yes, nog iemand die hij nog niet kende. “Ik, Firestar, leider van Thunderclan, vraag mijn voorgangers om neer te kijken op deze apprentice. Ze heeft hard getraind om jullie code te leren en ze is klaar om de Clan te dienen als een echte warrior. Dawnpaw, beloof je je te houden aan de warrior code en de Clan te beschermen, ook al is dit ten koste van je leven?” Met grote bewondering in zijn ogen voor de vuurrode tabby, keek hij toe hoe deze dit uitsprak. Het klonk allemaal zo cool, dat Dustkit het in zijn hoofd probeerde te prenten. Nee, hij mocht die zinnen niet vergeten, hij wilde ze kunnen herhalen! Waarom? Omdat hij bewondering had voor de clanleider en de deputy, ze zagen er zo cool en sterk uit. Al was Silverfang de sterkste van ze allebei, de sterkste op de hele wereld natuurlijk. Hij kon iedere kat aan! “Dan zal ik je nu met de wil van Starclan je nieuwe warrior naam geven. Dawnpaw, vanaf nu zal je bekend staan als Dawnsong. Starclan eert jouw moed en loyaliteit aan de clan en we verwelkomen je als nieuwe krijger van Thunderclan.” Even werd hij overdonderd door het immense geluid dat het kamp vulde toen iedereen in koor haar naam twee keer zei. Zijn oren gingen even verbaasd tegen zijn kopje aan liggen en met grote ogen keek hij naar de groep. Wow, was dat normaal? Hij hief zijn oortjes weer op en ging weer normaal zitten, ja, dat deden ze vast altijd. Zou vast een fantastisch gevoel zijn, om daar te staan en dat iedereen jouw naam roept. “Ondanks de zware tijden doet het me deugd te vertellen dat er toch een aantal kittens zijn die hun zes manen hebben bereikt en klaar zijn om tot apprentices benoemd te worden. Jaguarkit, Breezekit en Eaglekit, stap maar naar voren.” Drie kittens, die hij nog niet zo goed kende, omdat ze meer met de oudere kittens omgingen, stapten naar voren. Dustkit bekeek ze even, waarna hij zijn blik weer vol bewondering op de vuurrode kater richtte. Dat hij dit allemaal zo vlekkeloos kun uitspreken, had hij vaak geoefend hiervoor? “Ik weet dat de mentoren die ik jullie toewijs alles wat ze weten op jullie zullen overbrengen,” Nu kwam het gedeelte waar hij zo nieuwsgierig over was. Dus Firestar was degene die jou een mentor gaf, even gleed zijn blik over de groep katten. Hij hoopte dat hij de meest coolste en beste mentor ooit kreeg, maar in plaats van dat hij zocht naar een sterke kat in de groep, bleef zijn blik haken op zijn vader. Ja, hij was zonder twijfel de beste jager en de sterkste vechter. Maar zijn moeder was daar in tegen heel slim en wijs. Dit was alles wat Dustkit zich bedacht had, zijn ouders waren de beste. Maar dat bedacht iedere kitten zich wel eens. “Jaguarkit, vanaf deze dag zal je, totdat je je warriornaam ontvangt, bekend staan als Jaguarpaw. Ik wijs je Lightfur als mentor toe.” De twee raakten elkaars neus aan, waarna Firestar verder ging met zijn ceremonie. “Eaglekit, jij zult nu de naam Eaglepaw dragen. Moonbow zal je mentor zijn totdat je je warrior naam hebt ontvangen.” Zijn blik viel nu op de zwarte kattin, ja, hij herkende haar nog wel! Van haar mocht hij bij haar in het kamp blijven, terwijl dat eigenlijk als jonge kitten niet mocht. Hij schonk haar een warme glimlach toe, al zag ze dat vast niet. De poes raakte het neusje van haar nieuwe apprentice aan en Firestar ging verder. ”Breezekit, jij zal vanaf nu bekend staan als Breezepaw. Jaytail, je hebt bewezen dat je een uitstekende mentor bent, en daarom wijs ik je een twee apprentice toe. Vanaf nu staat Breezepaw ook onder jouw begeleiding, en ik vertrouw erop dat je haar net zo goed onderwijst als je dat je bij Peachpaw doet.” Er kwam een nieuwe warrior in het spel, een warrior die nu twee apprentices had? Wow, kon dat dan? Hij hoopte ergens diep van binnen dat hij zijn mentor nooit hoefde te delen, dat leek hem helemaal niet leuk. Dan kon hij alle vragen niet stellen die hij wilde stellen, want er was altijd nog iemand die vragen kon stellen. “Door de strenge winter zijn er enkele apprentices die een andere mentor nodig hebben, dus hierbij wil ik hen graag een nieuwe mentor toewijzen, zodat zij hun training kunnen voortzetten. Quickpaw, jouw nieuwe mentor zal Zebrachase zijn. Frozenpaw, vanaf nu zal Bittersoul jou trainen. En Mountainpaw, jou wijs ik Eliteclaw als nieuwe mentor toe.” Enkele oudere apprentices kregen een nieuwe mentor en Dustkit grinnikte. Hopelijk zou hij nooit een mentor krijgen die hem in de steek laat of sterft. “Hierbij is deze Clanmeeting geëindigd.” Teleurgesteld keek hij voor zich uit. Moest hij nu weer lang wachten tot nog een ceremonie? Hij keek toe hoe heel veel katten de nieuwe apprentices en de warrior gingen feliciteren en even twijfelde Dustkit eraan of hij dat ook zou doen, maar hij besloot gewoon te blijven zitten waar hij zat.

Sorry, Dustkit was te nieuwsgierig xD

Zijn blik gleed nog een laatste keer over de grote groep katten heen, voordat hij opstond en aanstalten wilde maken om de Nursery weer in te lopen. Zijn moeder zou vast willen dat hij weer terug kwam, misschien mocht hij dit wel niet eens horen of zien, hopelijk was het niet zo'n groot probleem. Hij kon vast wel al prooi vangen, misschien niet in deze kou, maar het kon toch onmogelijk zo moeilijk zijn? Maar voordat hij zich om kon draaien, vielen zijn ogen op een langharige, bruine tabby die zijn kant op kwam lopen. Was dat niet.. Jaytail? Ja, hij was een van de mentoren! Dustkit bleef staan en glimlachte naar de kater die overduidelijk zijn kant op kwam lopen, wat vond hij het toch leuk als iemand een gesprek met hem aan wilde gaan. "Jouw tijd komt nog wel hoor." Zei de kater met een knipoog. Dustkit knikte eventjes, waarna zijn blik op de hoge steen gericht werd. "Ik moet wel nog héél lang wachten, ik bedoel.. ik leef pas een maan en dan moet ik nog vijf hele manen wachten! Dat is vijf keer mijn hele leven tot nu toe!" Zei hij klagend. "Ik ken het kamp al uit mijn duim, waarom mag ik nog niet?" Vroeg hij plots aan Jaytail, zijn helderblauwe ogen werden nu weer op hem gericht. "Moet iedereen wachten tot ze zo oud zijn? Waarom is dat zo? Wat als ik er al klaar voor ben?" Hij ging weer zitten, geen aanstalten meer makende om weg te gaan. Nee, hij wilde nog wel even hierbuiten blijven, het was tenslotte niet zo saai als in de Nursery, waar nu bijna iedere kitten nog lag te slapen.