Show me what you've got! [Slenderpaw]

Het was ochtend en Innerghost opende haar ijsblauwe ogen. De zon was nog niet op, en het was nog dicht tegen donker aan. Innerghost kroop haar nest uit en stak de open plek over door naar de apprentices den. "Slenderpaw," siste ze terwijl ze haar kop in de den stak. "Slenderpaw, het is tijd voor je training," siste ze vervolgens, waarna ze haar kop terug trok. Ze ging er vanuit dat de poes haar wel gehoord zou hebben. Innerghost liep door naar het kamp uitgang terwijl ze haar rug even rekte en haar vacht in model schudde. Ondanks haar dikke vacht kon je zien dat ze afgevallen was, en de prooi stapel was leeg. Ze hoopte er op dat wanneer Slenderpaw zou laten zien hoe ver ze al was met het jagen, dat ze dan ook meteen wat zou vangen. Dat zou de clan namelijk wel fijn vinden.

OOC: Slenderpaw.

De zwarte ogen van de apprentice staarden naar de uitgang van de den. Uren leken voorbij te gaan wanneer ze niet in slaap kon vallen. Uiteindelijk had ze dan maar toegegeven aan haar piekeren. Nou lag ze hier dan. Uren aan een stuk door naar de sterrenhemel te kijken. Hun voorouders voor één of andere reden in de gaten blijven houdend. Waarvoor eigenlijk was nog niet in haar opgekomen. Wellicht om een uitdovend lichtje of vallende ster te zien. Maar vannacht leek dit niet het geval. En voor de rest van de nacht evenmin, want eindelijk had de apprentice de slaap te vatten gekregen. Het was dan ook vroeg in de ochtend, té vroeg naar haar zin als de stem van haar mentor door de den heen galmde. Sloom opende de apprentice haar slaperige oogjes en waggelde ietwat dronken naar buiten.
In haar blik weerspiegelde het beeld van de zwarte poes die op haar stond te wachten. Slenderpaw stapte voorzichtig op haar mentor af waarbij ze goed op haar pas lette om niet om te wankelen. Maar dit was niet het geval.
Haar neusje raakte voor kort die van haar mentor aan. Slenderpaw knipperde enkele keren met haar ogen waarbij ze onmiddellijk de blik van haar mentor naar de vroegere prooistapel volgde. Wat een prooistapel hoorde te zijn. Maar de poes snapte het goed genoeg en knikte alleen maar naar haar mentor. Zonder iets te zeggen, alleen maar lichtjes met haar staart naar de ingang van het kamp te wijzen stapte de poes op de ingang af.
Het territorium lag vlak voor haar. Hier was ze af en toe al eens gekomen, maar om er nu te gaan jagen was een heel ander scenario voor haar. Vervolgens keek de poes hoopvol achterom om de blik van haar mentor te kruisen. Al wist ze goed genoeg wat haar opdracht zou zijn, bleef ze de blik van Innerghost alsnog wat vasthouden. "Excuseer mevrouw Innerghost, maar wat waren uw verwachtingen over mij? Naast wat prooi vangen. Ik wil mijn best doen, om de naam warrior waardig te zijn." Haar oogjes blonken van enthousiasme, hoewel ze er deze keer zich er niet voor hoefde in te houden.

Slenderpaw kwam de apprentices den uit. Innerghost boog haar kop om het neusje van haar apprentice aan te raken ter begroeting. Het was nog vroeg in de ochtend, en ze hoopte dat de kans dan groter zou zijn om wat te vangen. Het werd namelijk steeds meer een noodzaak om prooi te vangen. "Excuseer mevrouw Innerghost, maar wat waren uw verwachtingen over mij? Naast wat prooi vangen. Ik wil mijn best doen, om de naam warrior waardig te zijn." Innerghost glimlachte bij de woorden van Slenderpaw, en de enthousiaste ogen van de apprentice deden haar goed. "Graag zou ik willen weten waar jij staat qua Warrior vaardigheden," begon Innerghost. "Zowel op het gebied van jagen als vechten," vervolgde ze terwijl ze op stond en wenkte met haar staart om het kamp te verlaten, ze gaf ook aan dat Slenderpaw haar voor mocht gaan.

De kleine poes knikte gehoorzaam. De woorden van haar mentor in haar kopje herhalend. Eerst onzeker zette de poes een stapje verder van het kamp weg. Maar naarmate ze alsmaar dieper het bos in gingen verdween die onzekerheid. Haar staart sloeg in stukken heen en weer. Haar concentratie had zijn uiterste punt bereikt en de poes sloop verder door het lage gras heen. Hier waren al niet veel prooidieren aanwezig, zeker niet op dit moment van de dag. Maar weldra ging de zon opkomen en zouden de dieren wel ontwaken uit hun slaap. Maar tegen die tijd had Slenderpaw zich al dieper in het bos weten te begeven. Terwijl de eerste zonnestraaltjes al door de bladeren heen scheen begon het eerste geluid in het bos weer terug te keren. Een klein glimlachje sierde de poes haar lippen.

Een klein musje, die zich tegoed deed aan enkele zaadjes in een boomtak, had zich op haar netvlies gevestigd. Dit was het. Dit diertje ging het worden. Deels doordat dit het enige diertje was in de omgeving die haar opgevallen was, maar ook omdat met een simpel sprongetje de apprentice het diertje al zou weten te vangen. Voorzichtig sloop de poes op het nietsvermoedende diertje af. Nog steeds deed het hem tegoed aan zijn ontbijt en Slenderpaw spande haar spieren alvast aan om ieder moment de genadeklap uit te delen. Maar opeens schrokken zowel het vogeltje als zij op door een geluid verderop. Het vogeltje vloog op maar niet voordat de poes met een zwakke slag zijn vleugeltje had weten te beschadigen. Het vogeltje dwaalde van zijn pad af maar was al te hoog en te ver weg uit haar zicht om een eind aan zijn leventje te maken. Slenderpaw gromde wat en richtte haar blik vervolgens in de richting waar het geluid vandaan gekomen was. Een kariboe kalf. Maar uit ervaring wist ze dat ze dit dier niet alleen onderuit kon halen, en waagde ze haar kans liever niet, want het kalf werd vast en zeker vanop afstand in de gaten gehouden door een kudde vrouwtje of de stier van de kudde. Die wilde ze geen tweede keer ontmoeten. Slenderpaw slikte dan maar en liep met hangend kopje weer terug naar Innerghost. "Het spijt me mevrouw. Ik...ik durf niet te jagen op dat kalf." Met haar snuitje wees ze richting het kalf die stond te grazen, nu vergezeld door de moeder. Ze had gefaald in haar opdracht en dat wist ze maar goed genoeg.

Op een gegeven moment kwamen ze aan bij een open veld waar een groep grote beesten stonden te grazen, of gewoon aan het lopen waren. Een kudde. Deze dieren waren niet bestemd voor de clan katten om op te jagen, uit verhalen van elders had ze wel gehoord dat de vroegere clans, zoals de TigerClan hier wel op hadden gejaagd. Maar zij niet. Deze beesten konden zelfs levens gevaarlijk zijn. Één trap, en je kon je leven lang verminkt zijn. "Het spijt me mevrouw. Ik...ik durf niet te jagen op dat kalf." Slenderpaw had haar blik op een grazend kalf gericht vergezeld bij de moeder. Innerghost grinnikte zacht. "Gelukkig voor jou, jagen wij katten niet op zulke grote prooien. De vroegere Clans, zoals de LionClan, TigerClan, en zo voort, daar in tegen wel." Slenderpaw had niets weten te vangen, maar Innerghost had haar sluiptechniek wel weten te beoordelen. "Ondanks dat je niets hebt kunnen vangen, ben je wel een goede jager. Ondanks deze strenge leafbare heb je ook een prooi weten te vinden," miauwde Innerghost terwijl ze ging zitten en naar haar apprentice keek. "Enkel moet je reactie vermogen sneller worden, minder lang aarzelen, sneller geruisloos sluipen, en sneller toeslaan," miauwde Innerghost, dat waren dus punten waar ze aan konden gaan werken wat het jagen betrof. "Het is jammer van leafbare dat het prooi dat we nu tegenkomen heel erg kostbaar is, en we die dus niet kunnen gebruiken als oefen materiaal..." miauwde Innerghost pijnzend. "...Dus doen we het anders." Innerghost stond op en wenkte haar apprentice mee.
Op naar een open besneeuw veldje. Toen ze daar aankwamen was het sneeuw nog één gladde witte deken, niet voor lang. Er stak nog net een stuk rots boven het sneeuw uit. Innerghost liep naar het rand van het veldje zodat ze op een realistische tref afstand stonden. "Vanaf hier wil ik dat je zo snel mogelijk, zo stil mogelijk, op die rots afsluipt, exact zoals je het zou doen als daar nu een rat was geweest," miauwde Innerghost. Ratten waren slimme dieren, en hadden een goed gehoorvermogen, dus moest Slenderpaw wel haar best doen om zo stil, snel en licht mogelijk naar de rots toe sluipen. "Vergeet ook niet zo snel, direct maar stil mogelijk toe te slaan, niet aarzelen," miauwde Innerghost waarna ze ging zitten en haar apprentice toe wenkte dat ze mocht beginnen.

De apprentice snoof. De geur van het jong en zijn moeder bleef aan haar neusje plakken. Het water stroomde de poes in de mond aan de gedachte aan dit lekkere voedsel. Maar wat ze opving uit Innerghost's woorden waren zij katten niet gemaakt om op deze dieren te jagen. Slender vond het triest. Maar was best opgelucht door deze woorden.

'Ondanks dat je niets hebt kunnen vangen, ben je wel een goede jager. Ondanks deze strenge leafbare heb je ook een prooi weten te vinden,'
Slenderpaw knikte hier op. Een lachje stond rond haar lippen.
'Enkel moet je reactie vermogen sneller worden, minder lang aarzelen, sneller geruisloos sluipen, en sneller toeslaan,'
Slenderpaw knikte en haar blik ging beschaamd naar de grond gericht. "H..Het spijt me" Kwam er haast mompelend uit.

Innerghost gaf haar niet veel tijd om over haar fouten na te denken. Gauw verlieten ze de plaats en liepen een veldje in. Slenderpaw's ogen gingen het gebied rond. Ze gistte maar op wat de volgende opdracht ging worden. Maar toen sprak Innerghost de opdracht uit.
'Vanaf hier wil ik dat je zo snel mogelijk, zo stil mogelijk, op die rots afsluipt, exact zoals je het zou doen als daar nu een rat was geweest,'
Slenderpaw beet zacht op haar onderlip. Dit ging haar lukken. Dit MOEST haar lukken.

Haar mentor gaf het tekentje wanneer ze mocht beginnen. Al onmiddelijk ging Slender in een sluiphouding en voorlopig sloop ze nog wat trager het grasveld in. Haar staart stak hoog in de lucht om de trillingen in de lucht op te kunnen vangen. Hoewel er geen echte prooi aanwezig was was dit voor haar alsof het wel zo was. Van ratten had ze nog niet zoveel kennis opgedaan maar als er één irts was wat ze wist was dat de dieren een goed gehoor hadden en ze dus vlug moest wezen. De poes probeerde de twijfelingen in haar kop weg te drukken en niet te aarzelen. Geweldig goed lukte dit niet maar ze voelde zich alsnog vrijer zonder alle twijfels op dit moment.
Ergens middenin het veldje bevond zich de rots. En zij was daar nu niet ver meer vandaan. Ze voelde het aan de sfeer en haar hartritme. De poes spande haar spieren alvast op terwijl ze op een al wat rapper tempo geruisloos door het gras sloop. De rots kwam in haar zicht en de poes maakte de klik in haar hoofd. Dit was het moment. Nu moest ze springen. En dus sprong ze. Een duikvlucht in de lucht en haar vier pootjes die samen kwamen op de plek op de rots waar zich de rat kon bevinden.
Het was niet haar beste techniek om van vlakbij aan te vallen; ze verkoos liever een afstand waar de prooien haar niet konden opmerken; maar tot slot was dit een training die nog steeds geen echte prooi in zich had.

De zwarte poes likte haar pootje schoon en trippelde vervolgens vrolijk weer terug naar Innerghost toe. "M'am" Ze begroette haar kort met een knikje. Dit was háar algemene beleefdheid om de vraag hoe het gegaan was.

Op het excuses van Slenderpaw had ze het liefst gezegd 'je hoeft geen sorry te zeggen voor iets wat je nog kan leren, dit is tenslotte een training, fouten maken mag,' maar dat deed ze niet. Waarschijnlijk had haar blik en zucht genoeg gezegd.
Innerghost legde de volgende opdracht uit. Werken aan snelheid, niet aarzelen en direct toeslaan. Innerghost bekeek de technieken van Slenderpaw. Dat ze haar staart recht op had was geen goed idee, als je snel en direct joeg moest je er voor zorgen dat je niet opviel. En zo deed je dat dus wél. Verder was te zien aan haar manier van doen dat dit niet haar favoriete manier was. Een afstand jager, iets wat niet echt Shadowclan was. Maar dat kon. De afwachtende rol was meer iets voor Riverclan en Thunderclan. In dit gebied vielen de meeste Shadowclan katten niet op, omdat ze voornamelijk donker van kleur waren, en het gebied van Shadowclan ook donker was. Dus lang wachten was niet nodig omdat hun schutkleur en technieken vaak al goed genoeg waren om snel aan te vallen, zo hield je tevens meer tijd over om meer te kunnen vangen.
Toen Slenderpaw terug kwam, kwam ze vrolijk terug trippelen. [i]"M'am,"[/b] miauwde Slenderpaw, als teken dat ze wou weten hoe ze het gedaan had. "Prima, al is te zien dat dit niet je meest gebruikte techniek is, klopt dat?" Miauwde Innerghost. "Verder, probeer je staart op gemiddelde hoogte te houden, niet te hoog, niet te laag," miauwde Innerghost. "Probeer je ook in te beelden dat je onzichtbaar bent voor de prooi, zodat het gemakkelijker zou gaan, en jij je gedachten makkelijker bij je prooi kan houden, in plaats van hoe je bezig bent." Dat was haar laatste tip. "Verder ben je al aardig gevorderd wat het jagen betreft, wanneer het prooi we..." Innerghost sloot haar bek bij het horen van gefladder, mooi, ook het soort prooi waar je snel en direct moest zijn, beslist niet aarzelen omdat het dan weg zou vliegen. Het was een kauw, een kleine kraai-achtige. "Die is voor jou, laat maar zien wat je kan," miauwde Innerghost.

'Prima,' Antwoordde de poes. Slender knikte dankbaar. 'al is te zien dat dit niet je meest gebruikte techniek is, klopt dat?' Een klein lachje verscheen op haar snoet. Dit had ze zien aankomen. De poes knikte hier lichtjes op. "D..dat klopt." Haar stem trilde weliswaar hoewel ze niet verwachte om deze keer op haar kop te krijgen. Dit komt vast nog. Dacht ze. Haar staartje bengelde rustig heen en weer naast haar lichaam.
'Verder, probeer je staart op gemiddelde hoogte te houden, niet te hoog, niet te laag,' Slenderpaw knikte. Ze beet op haar onderlip toen de poes verder ging.
'Probeer je ook in te beelden dat je onzichtbaar bent voor de prooi, zodat het gemakkelijker zou gaan, en jij je gedachten makkelijker bij je prooi kan houden, in plaats van hoe je bezig bent.'
De apprentice sloeg alle tips die de poes haar gaf goed in zich op. Ze zou hier zeker en vast op werken zodat ze later een goede warrior zou worden.

'Verder ben je al aardig gevorderd wat het jagen betreft, wanneer het prooi we...'
De poes stopte haar zin abrubt en keek vervolgens de lucht in. Een schaduw ging over hen heen en de poes had niet veel tijd om na te denken. Maar ze wist wat het betekende en voor dat ze het van haarzelf besefte sprong ze de lucht in en met haar twee voorpoten gestrekt sloeg ze zo de zwarte vogel uit de lucht. Niet veel later en hij was haar misschien ontglipt, maar de poes had hem net op het nippertje op zijn onderrug weten te raken waardoor het dier nu nog spartelend op de grond lag. Maar niet voor lang meer. De poes kwam netjes op haar vier pootjes terecht en maakte zo gauw een eind aan het dier zijn lijden door hem in zijn halsslagaderstreek te bijten. Het bloed vulde haar mond en sijpelde wat van haar hoeken af. Maar dit baarde haar niet zo veel zorgen. Ze had haar eerste prooi gevangen! Tevreden bracht ze de vogel in haar bek naar haar mentor en liet deze voor haar poten vallen. "M..mevrouw." Met haar snoetje duwde ze het dode dier wat dichter. Dit had ze zeker niet zonder de tips van haar mentor kunnen waar krijgen.

Het was ook niet zo gek dat Slenderpaw al veel dingen goed beheerste. De apprentice was immer negen moons oud, zij zou rond ongeveer twee moons warrior worden. Het was nu aan Innerghost om de puntjes op de I te zetten. Enkel verbaasde het haar ten zeerste toen Slenderpaw snel, direct en behendig naar boven sprong en het kauwtje uit de lucht haalde. Het was een flinke sprong, en Innerghost had nauwelijks de tijd gehad om te zeggen dat die voor Slenderpaw was.
Slenderpaw kwam terug gelopen met het kauwtje uit haar bek bungelend. Ze liet het diertje voor haar poten vallen en schoof het dichter naar haar toe. De zwartharige deputy keek neer op haar apprentice, onder de indruk. "M..mevrouw." Innerghost knikte goedkeurend. "Dat was goed, feilloos," miauwde Innerghost, nog net zo onder de indruk. "Er is niks mis met jou jagen, ik denk dat we ons voor de rest van vandaag maar beten op het vechten kunnen focussen," miauwde Innerghost vervolgens. Intussen was Innerghost in haar kop al een assessment aan het plannen.
"Beeld je in dat ik een indringer ben op Shadowclan territorium, wat doe jij als eerste..?" Miauwde Innerghost, terwijl ze zich in haar rol verplaatste. Ze verwijderde zich wat verder weg van Slenderpaw en liep gewoon rond, wachtend op Slenderpaws reactie.

De zwarte apprentice snorde uit blijdschap. Haar mentor leek oprecht onder de indruk. Slender moest er even om lachen. Ze gaf zichzelf even een momentje om trots te zijn op zichzelf. Maar gauw ging de poes weer verder met de volgende opdracht. 'Beeld je in dat ik een indringer ben op Shadowclan territorium, wat doe jij als eerste..?' Dit vond Slender het moeilijkste onderdeel. Ze had het niet zo op vechten. En al helemaal niet met een clangenoot. Laat staan haar deputy! Maar het zag er niet naar uit dat ze zich echt veel zorgen ging mogen maken. Dit moest gedaan worden. Zo ging ze ook echt denken dat de poes voor even een wildvreemde, een indringer was. De poes zette een paar stappen verder weg en deed alsof ze een indringer in het territorium was. Dus legde de jonge poes een link in haar kopje.

Haar lichaam zette ze in sluiphouding waarbij ze laag over de grond scheerde om zo weinig mogelijk op te vallen. Zoals haar gezegd werd hield ze haar staart tussenin. Niet te hoog niet te laag. De poes voelde hoe dit voor verbetering zorgde. Ze voelde zich minder opvallend, en toh kon ze nog haar evenwicht behouden. Maar nu kwam de echte aanval. Aan het spoor die de poes in het gras achterliet kon ze ongeveer raden hoe ver ze bij haar vandaan was. En haar snelheid nam steeds meer toe dus in een oogwenk was ze al geen twee pootlengtes meer van de poes verwijderd. Hoewel dit alsnog nog wat te dichtbij was naar haar zin sprong de apprentice op dit moment de lucht in. In één of andere krachtige duikvlucht landde de apprentice voor de zwarte poes haar snuit waarbij ze haar onmiddellijk omver wierp door haar volle gewicht ertegenaan te beuken. Haar poot plaatste ze op haar borstkas en trots stak ze haar kopje de lucht in. Toen keek ze haar mentor weer terug aan.
"Is... het goed z.zo?" Ze was wat zenuwachtig op het antwoord die ging volgen. Tot slot ging ze niet graag een gevecht aan met één of andere kat. Maar moest het er op aan komen zou ze niet twijfelen.

Innerghost zonk in een sluiphouding en deed als of ze een indringer was op Shadowclan territorium, ze sloop bewust in de richting van het kamp, als of ze van plan was het kamp aan te vallen. Haar nek haren overeind, haar staart wilt heen en weer zwaaiend.
Het zwarte gestalte van Slenderpaw lande voor haar neer, vlak voor haar snoet, waardoor Innerghost wel abrupt stoppen moest. Met volle lichaam gewicht beukte Slenderpaw Innerghost omver. Althans, Innerghost sprong opzij, struikelde een heel klein beetje door de klap die Slenderpaw tegen haar aan maakte, maar hervond haar evenwicht vrij snel. "Was dat het?" Grauwde Innerghost, met opzet vals overkomend, uitdagend om Slenderpaw een beetje uit haar slof te laten schieten. "Is... het goed z.zo?" Vroeg Slenderpaw. Innerghost snoof. "Dacht je dat je er zo makkelijk vanaf kwam, Shadowclan scharminkel." Innerghost sprong op en greep Slenderpaw vast bij haar schouder, ze zorgde er voor dat ze Slenderpaw niet zou verwonden, maar ze zorgde er wel voor dat ze het Slenderpaw niet gemakkelijk zou maken. Warriors waren sterk, en als Slenderpaw er een indringer tegen zou komen, zou dat niet zonder slag of stoot gaan of in één aanval afgelopen zijn, nee.

De valse stem van de poes wekte bij haar enige angst op. Maar de apprentice ging dit niet laten blijken. Ze mocht niet bang zijn. Ze moest doorzetten! Voor de clan. Maar het volgende verwijt had de poes absoluut niet zien aankomen. Haar rug- en overigens nekharen gingen overeind staan. Het was eerder om de schijn op te houden dan dat ze echt pissed was. Tot slot bleef de apprentice vaak kalm. Zelfs in situatie's als deze. Woede was een slechte eigenschap. En ze wilde haar er niet door laten drijven.
De zwarte poes maakte een volgende poging om haar aan te vallen. De zwarte apprentice wilde ontsnappen toen de poes haar al beet had. Haar schouder werd vastgegrepen en Slenderpaw wilde ontkomen toen haar klauwen slechts oppervlakkige verwondingen nalieten. "Damn". De poes voelde het gewicht toe nemen; of was het haar kracht die afnam? Maar ze ging het niet zo ver laten komen. De kleine apprentice keerde zich iets onwennig op haar rug waarbij haar achterpoten vrije ruimte hadden en de poes zo; met enige moeite; van zich wist af te duwen. Of op zijn laatst haar schouders weer kon bevrijden uit de poes haar greep. De zwarte apprentice sprong snel weer overeind waarbij ze de poes voor zich inschatte om haar vervolgens omver te beuken en haar poten te beklemmen met de hare. De poes kneep haar oogjes toe; om zo weinig mogelijk te twijfelen om vervolgens haar tanden in de schouder van de poes te willen zetten. Maar in plaats daarvan plaatste ze haar tandjes op haar borst. Ze beet niet door maar een kleine wonde werd achterna gelaten. Slender opende haar ogen waarbij ze geschrokken achteruit deinsde. "S..sorry." De poes sloeg haar neusje tegen haar poot aan waarbij ze beschaamd bloosde. Ze was zwak. Welke apprentice durfde nou niet een kat aanvallen.