dumpi dumpi dumpi dee.. Bam! (open)

Een klein gestreept vachtje spurtte giegelend uit de Nursery. Lachend struikelde ze en rolde enkele seconde als een zilver gestreept balletje over de grond. 'Whihaa' riep ze vrolijk. Stofwolkjes staken op en het fijne stof schitterde zilverachtig in de Leaffall zon.
Met moeite stak Willowkit gibberend haar pootjes naar voren om te stoppen, maar haar zachtroze pootkussentjes schrampten zich aan de harde scherpe verborgen steentjes van de grond. Willowki rolde gibberend verder.
Een klein klein hellinkje doemde op en Willow maakte zich klaar.
Een fractie van een seconde zweefde ze tollend in de lucht 'whaaaaaa' riep ze speels piepend.
'ouwff' Willowkit stoote een zucht uit toen haar 4 pootjes de grond raakten. Trots stak de gestreepte kit haar borst vooruit en zette lachend trotse statige zwtten.
Ze wou iedereen laten zien dat het haar was gelukt. 'Dompi dompi dompi dee' riep ze luid maar twinkelend zingend.
Willowkit draaide zich om en schudde haar kontje ritmish op een deuntje in haar hoofd. Dit begon ze luid helder te zingen 'Listen to the fire. The fire in your heart. Listen..' ze begon achteruit te lopen en zette haar pootjes op ritme terwijl ze nog steeds met haar kont en staart schudde, plots raakte haar kont iets hard dat weerstand bood. Willowkit suwde harder maar het ding ging niet opzij. Vragend draaide Willlowkit zich om en haar oogjes werden groot terwijl ze omhoog keek. 'o, ow' zei ze voorzichtig. Vlak achter haar stond een wild wiebelende prooistapel..
'Zoek dekkiiing!' riep ze luid terwijl ze weg wou krabbellen. 'Bam!' een grote prooi viel op haar. Konijn??
Het ding lag op haar en Willowkit keek bang naar boven 'Niet vallen niet vallen.. Pleas' smeekte ze. Te laat, 'Baaaam!' De hele stapel viel op haar. 'Damn' piepte een gedempt kitten stemmetje vanonder de gevallen stapel uit, Willowkits sremmetje.

Risepaw kwam de Apprentice's Den. En precies op dat moment zag ze een kitten de Nursery uitkomen. Willowkit! Ze herkende de gestreepte kit omdat ze er eens mee gepraat had, over de ceremonie waar ze Apprentice zou worden. Maar die was nu al geweest! Nu was ze een Apprentice. Toen ze weer keek zag ze de kitten tegen de prooistapel aankomen, waarna die op haar viel. Risepaw trippelde erheen. "Nou zeg, jij hebt honger Willowkit" grapte ze. Snel hielp ze Willowkit onder de gevallen prooistapel uit.

Een bruingekleurde apprentice haalde Willowkit uit de gevallen prooistapel uit en sprak "Nou seg, jij hebt honger Willowkit. De grijsgestreepte kit keek op en herkende de apprentice, een glimlachje zoet en lief danste op haar gezicht. 'Ook hallo Risepaw! Reuuuzehonger' grapte ze terug. 'Daarom dacht ik, nou ja. Waarom pak ik niet dat konijn helemaal onderaan de stapel?'

'Ook hallo Risepaw! Reuuuzehonger' grapte Willowkit terug. 'Daarom dacht ik, nou ja. Waarom pak ik niet dat konijn helemaal onderaan de stapel?' Vervolgde de kitten. "Tja, dat was denk ik niet je beste idee" Mauwde de Apprentice. "Wil je nog steeds zo graag Apprentice worden? Of valt daat wel mee?" Vroeg Risepaw. Alleen wist ze wel dat Willowkit's gedachten niet veranderd waren.

'Dolgraag. Ik kan niet wachten' Zei Willowkit met een glimlach. 'Ik ben er al wel bijna e! Nog maar 1 en een halve maan en ik ben oudgenoeg!!' Willowkit schudde een dode prooimuis van haar grijsgestreepte rug en schudde zich helemaal uit. Beginnend met het kopje en eindigend met de staart. 'En beval het Apprentice leve je wat RisePAW' die paw zei ze erg nadrukkelijk en half zingend.

"Ja, alleen het is ook wel best druk. Jammer dat jij nog niet Apprentice bent. Anders konden we samen jagen" mauwde Risepaw. Maar dat kon al best snel hield ze zichzelf voor. Willowkit was al vier en een halve moon. Dus lang zou het niet meer duren. "Ik zou maar niet in de problemen komen, want dan duurt het nog wel even."Waarschuwde de lichtbruine tabby poes Willowkit.

'Ik zal mijn best doen' Zei Willowkit met een knipoog. 'Maar ik moet nog wachten tot de volgende ceremorie. Niet?' zei Willowkit met een scheve glimlach.
-flut

"Ja dat wel, maar die zal vast snel zijn!" verzekerde Risepaw haar. Alleen kon ze niet zeggen of dat ook echt zo zou zijn. "Jammmer dat je het kamp niet uit mag, tenminste niet zonder Warrior" maude de Apprentice ook nog.

-flut too

Willowkit keek teleurgesteld naar haar pootjes, dat was waar ook.. ze mocht het kamp nu nog niet zomaar uit! 'Maar mag ik mischien het kamp uit met jouw? of jouw mentor en jij?' vroeg ze nieuwsgierig met hoopvolle oogjes. Zeg ja, zeg ja, zeg ja,..

-flut gesprekje Smile

"Ik weet niet of we wel alleen mogen, en volgens mij is mijn mentor er nu niet" mauwde Risepaw een beetje teleurgesteld. Ze wilde wel graag, maar zonder haar mentor mochten ze niet. Tenminste, Willowkit niet, zijzelf wel. Misschien als ze niet gezien werden... "Misschien wel, maar als iemand het merkt... mauwde ze heel zacht tegen Willowkit. Als ze zouden werken, en iemand merkte het, dan zouden ze in de problemen zitten. "Maar als we weggaan, en iemand merkt het, zitten we vast in de problemen" mauwde ze nog steeds zacht, maar er klonk ook iets waarschuwends in haar stem. Wat Risepaw zelf verraste.

Even koesterde Willowkit hoop "Misschien wel, maar als iemand het merkt...' Willowkit keek met grote afwachtende ogen naar Risepaw "Maar als we weggaan, en iemand merkt het, zitten we vast in de problemen" Willowkits lachje verdween en ze keek langs Risekit heen naar de kampuitgang 'Maar als niemand ons ziet! niemand zal ons zien!' zei willowkit vastbesloten. Stilletjes begon ze als naar de ingang te sluipen, er goed op lettend dat niemand haar zag, even keek ze achterom of Risekit haar zou volgen. 'Zullen we het erop wagen Risepaw?' vroeg ze met een glimlachje 'Ik ben al wel bijna vijf manen hoor, dat is bijna even oud als jouw.'

' Dat mag dan wel zo zijn, maar in vele ogen ben jij nog steeds een kitten, en ik nog maar net een Apprentice, dus kunnen we in grote problemen komen!' ma uw de Risepaw zachtjes tegen de kitten. ' Dus kom je nog?' vroeg de jonge Apprentice aan de kitten, bijna op een fluister toon. Oplettend, ging ze het kamp uit, niet kijkend of Willowkit haar volgde. Want Rispaw wilde natuurlijk geen attentie opwekken, of ontdekt worden. Dus moest de tabby Apprentice er maar op vertrouwen dat Wilowkit volgde.

en ze heet Risepaw, niet Risekit-

Willowkit leefde op, eindelijk zouden ze het kamp misschien uitgaan! als het lukte natuurlijk. 'Tuurlijk kom ik!' zei Willowkit, net iets te hard misschien.
Schichtig en met en "ik heb niets gedaan" blik keek ze rond zich heen, niemand.. Fioe!
Snel trippelde de grijsgestreepte kit achter Risepaw aan. 'zijn we er bijna?' zei Willowkit ongeduldig. Ze kon niet wachten! En binnekort werd ze zelf ook een apprentice! spannend!

-sorry, had straf en grote toetsen enzo. Dus wat laat O:) en zal erop letten! pure gewoonte om risekit te typen.

Toen ze buiten het zicht van katten waren die misschien gingen jagen ofzo, draaide ze zich om naar Willowkit. "Zijn we er bijna" vroeg de kitten gelijk. Risepaw merkte wel dat Willowkit enthousiast was, en hoopte maar dat de tabby grijze kitten hun niet zou verraden. "We zijn net door de ingang, en misschien moet je wat zachter gaan praten. Wantr ze kunnen ons dan wel niet zien maar wel horen. En dat ligt aan waar je heen wilt." Fluisterde Risepaw bijna, maar haar stem klonk nog steeds aardig. Al hoopte ze wel dat het een rustige plek zou zijn.

~sorry, flut

"We zijn net door de ingang, en misschien moet je wat zachter gaan praten. Wantr ze kunnen ons dan wel niet zien maar wel horen. En dat ligt aan waar je heen wilt." Zei Risepaw op fluisterende toon, mmmm waar zouden ze heen gaan? Willowkit was diep in gedachte verzonken terwijl ze een paar pasen naar voren zette, dat heerlijke golvende gras tussen haar klauwtjes.. héérlijk!
'Zullen we gaan kijken naar de konijnenheuvels? Zo die ene grote met al die gaten? Dat is kei tof om je te verstoppen en elkaar de gieren op het lijf te bezorgen! althans.. dat hebben ze mij toch vertelt' zei Willowkit met stralende smekende kittenoogjes.
Ze was dan mischien wel even oud als Risepaw, ze was wel zeker twee of drie keer zo klein! door nou ja, de niet zo vlot verlopende bevalling (haar mama stierf) en de missende moedermelk.

'JA ja ja! laten we daar naar toe gaan!' viel Willowkit bij, wat was ze blij om eindelijk uit dat kamp te komen.. oké na dat ene avontuurtje toen ze werd gesnapt door Dyingpaw dan toch.. Een grijnsje trok om haar lippen terwijl Willowkit enthousiast maar muisstil naar waar ze dacht dat de heuvels waren liep. Maar al snel gaf ze het op nadat ze over haar eigen pootjes struikelde en paf met haar hoofdje tegen de grond belande, met een bemodderd snoetje ging ze onhandig rechtzitten terwijl ze met haar schuine hoofdje en totaal onschuldige oogjes een zoet glimlachje wist te toveren. 'Weet jij de weg?' vroeg ze alsof ze een hemeltje was dat niets had misdaan.

Onderwerp: Re: dumpi dumpi dumpi dee.. Bam! (open)