Wrong time wrong place {Mazelock}

They say we were crazy

Pootafdrukken plaatsten zich in de verse sneeuw zolang zijn wandeling strekte. De kater had deze vroege ochtend gekozen om op pad te trekken. Een frisse start van de dag had hem fijn geleken. En nog steeds had hij daar geen spijt van. De kater, Lavenderfeather genaamd, plaatste zachtjes zijn poten in het witte tapijt. Alsof hij bij iedere stap een klein diertje zou kunnen pijn doen. En wie wist of dit geen waarheid was? Tenslotte hield Starclan zoveel voor hen geheim. En het was aan hen om deze geheimen te ontsluieren. De kater, die zo verzonken was in zijn eigen gedachten, had er niet bij nagedacht om ooit zijn wandeling een stop toe te roepen. Tenslotte bevond de kater zich niet langer op zijn eigen territorium. Neen. Hij schrok op uit de omgeving waarin hij zich bevond. Het was hem niet bekend, maar slim genoeg was hij om te kunnen achterhalen dat dit wellicht Riverclan territorium was. De kater zette zachte pootjes op. Hiermee probeerde hij zo weinig mogelijk op te vallen. Maar hij was betrapt. De kater draaide zich in een ruk om toen een geluid achter hem vandaan kwam. Klaar om een snelle vlucht in te zetten. Maar hij hoefde geen angst te vertonen. Een klein muisje piepte uit de struikjes. Lavenderfeather keek het jonge diertje met een schuine blik aan. Maar hij kende de regels. Zich verder niet echt zorgen maken om betrapt te worden tripte de kater voorzichtig terug naar hun eigen territorium. Maar waar hij verder niet op gerekend had waren de patrouilles. Zijn blik kruiste die van een kat die hij niet eerder gezien had.

Ze liet zich in een sluiphouding zakken. De jonge muis had zijn kopje al in de lucht gesmeten, maar dit kon niet door haar zijn. Zij kon daar te goed voor jagen. Maar ze lette niet echt op de geuren of de beelden rond haar. Het was enkel haar prooi en haar. Ze drukte haar ogen tot spleetjes en zette nog een stapje dichter. Een licht gepiep liet het muisje even opvallen. Snel trippelde het van de ene plaats naar de andere, waar het als een gek begon te graven, opzoek naar iets eetbaar. Zij was ook opzoek naar iets eetbaar. Een grijns sierde haar lippen en met een sterke stoot van haar achterpoten lanceerde ze zichzelf de lucht in. De mui schrok op en schoot weg, door de dikke sneeuwlaag, over de grote vlakte. Nee, dit ging ze niet laten gebeuren. Met een paar snelle passen, had ze dezelfde koers als de muis gevolgd. Ze volgde hem echt op de poot. Maar haar klauwen konden hem net niet grijpen. Haar ijsblauwe ogen staarden als doodsdolken naar haar prooi. Stop dan toch, stom beest! Toen Maze haar geduld weer verloor, gaf ze nog een stoot van haar achterpoten. Nu schoot ze vooruit. Ja! Ze had hem bijn-umph! Met een doffe klap lande ze tegen een kat aan. Zijn geur drong meteen haar neusgaten in en wel meteen zette ze haar klauwen in zijn pels. "Windclan!" Kon ze enkel uitbrengen. Haar zicht was nogal onscherp door de klap, maar haar woede was scherp genoeg voor beide dingen.

Hear me...

Geschrokken sloeg de kater zijn klauwen in het zand. Zijn tegenstander besloot om zijn klauwen in zijn vacht te zetten. Lavenderfeather blaasde hier op als reactie maar trok zich gauw terug. Hij herstelde zijn houding en zette een stap achteruit. Voor zover buiten het bereik van de poes haar klauwen. Lavender liet geen tijd aan het voorval voorbij gaan. "Het...Het spijt me zeer. Het was absoluut niet mijn bedoeling om je jacht te verpesten." Zijn stem ietwat smekend, en hij wist zich dan ook goed te beseffen van zijn schuld. Want hoewel de katten van Riverclan meestal goed doorvoed leken, merkte hij enige gelijkenissen bij deze poes op als zowat alle leden bij Windclan. Uitgehongerd. Hij vroeg zich af of ook zij de prooischaarste probleem hadden. Lavender kuchtte hier onhoorbaar op en zette een stap dichter richting de poes. "Het spijt me. Als ik iets voor je kan doen, dan heb je het maar te zeggen. Ik ging net terug naar het territorium, ik was weer eens teveel afgeleid geweest tijdens mijn patrouille en kwam zo hier terecht. Ik ben trouwens Lavenderfeather." er was nu opvallend minder angst in zijn stem. Wat ook wel zo was, tot slot leerde hij graag nieuwe katten kennen. Vervolgens keek hij de poes ietwat schuldig aan waarbij hij zijn staart rond zijn poten windde. Hopelijk vergaf ze hem deze mislukte jacht.

"Het...Het spijt me zeer. Het was absoluut niet mijn bedoeling om je jacht te verpesten." zei de kater. Langzaam werd alles terug scherp en nu kon ze de tabby overduidelijk zien staan. Wel meteen vlogen haar haren overeind. Een vaag gesis ontstond in haar keel, hij kon maar beter een uitleg geven over zijn aanwezigheid want anders was hij een dode Windclankat. Even kuchte hij en zette hij een stap dichter, wel meteen zakte Mazelock door haar voorpoten, klaar voor de aanval. Haar staart zwiepte van de ene kant naar de andere en haar gesis liep langzaam over in een gegrom. "Het spijt me. Als ik iets voor je kan doen, dan heb je het maar te zeggen. Ik ging net terug naar het territorium, ik was weer eens teveel afgeleid geweest tijdens mijn patrouille en kwam zo hier terecht. Ik ben trouwens Lavenderfeather." Mazelock rechte haar rug en keek de kater strak aan. Maar haar haren stonden nog steeds recht. Mhhh, misschien kon ze wel iets aan hem vragen, iets in haar voordeel. "Je kan wel iets doen," zei ze, minder vijandig dan haar eerste woord. Het gesis stierf weg en nu zette zei een stap in zijn richting. De haren gingen terug plat gaan liggen en in haar ogen scheen een zachte, vriendelijke, toch redelijk dominante blik. "Als straf wil ik dat we om de moon elkaar bij fourtrees ontmoeten," zei ze. "Klinkt dat redelijk?" Vroeg ze vervolgens op een onschuldige toon.

Een onhoorbare kreun verliet zijn bek. Lavender wist niet zo goed wat hij moest verwachten dus bleef hij maar rustig, ook al was het een ware storm binnenin hem. Liefst van al wilde hij hier zo snel mogelijk weg. Terug naar zijn eigen territorium waar hij veilig was. Maar voorlopig maakte de kater nog geen aanstalten om weg te vluchten. Hij wist dat als hij het nu op een rennen ging zetten, hij zo weer ingehaald kon worden. Een warhoofd als die hij nu had hielp hem niet bepaald met het bedenken van een vluchtroute. Maar de kater hield het in zijn achterhoofd.

Tot zijn geluk was de poes nog mild voor hem en stelde een redelijke straf voor. Hoewel hij het niet een echte straf durfde te noemen. Maar een stemmetje in zijn achterhoofd waarschuwde hem ergens voor. Ook al kende de kater de poes nog niet zo goed, het leek hem een duidelijk teken te zijn tot een vals plan waar hij liever geen deel van ging uitmaken. Maar hij vertrouwde er maar op. Er was nu geen vluchten meer voor. Lavenderfeather knikte. "D...dat klinkt redelijk" Er viel een stilte die hem niet beviel. Lavenderfeather gistte achter enkele onderwerpen om het gesprek levendig te houden maar besloot uiteindelijk maar de minst achterdochtige vraag te gaan stellen. "Dus... hoe l..loopt het clanleven bij je?" Ietwat onzeker klonk zijn stem, hij wilde vooral nu geen achterdocht wekken, maar behalve dat klonk zijn stem ook nog steeds vriendelijk.

De windclaner knikte, vanbinnen begon ze te schaterlachen, maar aan de buitenkant keek ze de kater kalm aan. "D...dat klinkt redelijk" Ze knikte. "Ok," zei ze opgetogen. "Dus... hoe l..loopt het clanleven bij je?" Mazelock haalde haar schouders op. "Zo, zo," gaf ze toe. "Ik heb mijn poten vol aan twee apprentices plus het koude weer zorgt ervoor dat de rivier toevriest, geen vis dus," ze zuchtte even en sloeg haar ogen van de kater. "Hoe gaat het in de Windclan? Ik hoorde laatste dat er een appprentice ten prooie is gevallen voor een Shadowclanner, wat verschrikkelijk," Ja, zo zielig... Boehoehoe... Hehehe, eigenlijk wel nog grappig hoe dom sommige katten waren, regelrecht in de klauwen van een vijandige clan lopen. Kon de Windclan nu ook al niet meer hun apprentices deftig opleren? Het was zielig. Soms stelde ze zich vragen bij wat de andere clans heel de tijd deden. Ze leken altijd zo dood. Was er dan geen leider die een beetje verstand in zijn kop had?

'Ik heb mijn poten vol aan twee apprentices plus het koude weer zorgt ervoor dat de rivier toevriest, geen vis dus,' Het viel hem op dat de poes hier niet graag over praatte. De zucht vertelde hem genoeg. Lavende haalde zijn schouders op. Hij verbeeldde het zich vast. 'Hoe gaat het in de Windclan? Ik hoorde laatst dat er een appprentice ten prooi is gevallen voor een Shadowclanner, wat verschrikkelijk,' Lavender haalde zijn schouders op. "Ik... ik weet er niet het fijne van." Om eerlijk te zijn had hij het zelf maar gehoord door geruchten. Hij was nu niet zo aan die samenhorigheid. Liet hem er maar buiten. De kater schraapte zijn keel. "Dus.. zijn het gemakkelijke. Die apprentices van je?" Om eerlijk te zijn was hij niet zo nieuwsgierig naar andermans apprentices en trainingen. Maar het was een goedkoop excuus om dit gesprek gaande te houden. Hoewel hij zich nog steeds niet gemakkelijk voelde bij deze ontmoeting liet hij het maar varen. Zolang de poes hem geen kwaad deed was er voor hem geen reden nodig om te vluchten.