Wanna play with me? [OPEN]

Onderwerp: Wanna play with me? [OPEN] di 15 apr 2014 - 1:07

Heldere groene ogen, zo helder als haar vacht, keken het kamp rond. De zon stond hoog en scheen over de katten die rondliepen, met elkaar praten, prooi aan het eten waren, elkaar aan het likken waren en nog veel meer. Er lag een laagje sneeuw en een koele bries kwam af en toe over het kamp. Brightkit was de nursery uit gegaan om het kamp rond te kijken. Maar alleen was het toch niet leuk om te ontdekken? Ze kon al iets beter praten dan eerst, dus misschien zou ze wel vrienden kunnen maken. Ze herinnerde zich die andere kitten die ze niet zo goed had kunnen zien door de duisternis. En de schim die ze zagen. Brightkit zette die gedachte van haar af en bleef rondkijken. Maar ze zag nergens kittens spelen; ze moest dus alleen gaan ontdekken. Ze liep langzaam het koele gras over waar de wind zachtjes door heen waaide. Plotseling werd het sneller donker; maar waarom? Brightkit keek omhoog en hoopte de zon te zien, maar ze kon alleen maar wolken vinden in de lucht. Wat betekende dit? Wat als er een storm kwam? Of erger? Brightkit vond dat ze de katten moest waarschuwen, want ze merkten er niet veel van! Ze begon te rennen over het koude gras maar gleed weg over de glibberige, kleverige, natte koude sneeuw en botste tegen iets op waardoor ze viel. Een soort zachte vacht voelde ze terwijl ze botste, dus was het een kat? De zon kwam weer tevoorschijn dus hoefde ze niet meer te rennen en zo kon ze ook de kleuren helderder zien van de kat waar ze tegen op was gebotst.

Het was een heerlijke dag voor bareleaf. De zon stond heel hoog, dus Nimblepaw besloot een beetje rond te gaan lopen. Ze stak haar kop hoog in de lucht om zo veel mogelijk van de zon op te vangen. Af en toe kwam er een wolk voorbij, maar die bedekte de zon nooit voor lang.
Met haar kop in de lucht kon ze niet zien wat er voor zich afspeelde, en plots voelde ze hoe een klein bolletje vacht tegen haar aanbotste. Geschrokken keek ze omlaag, bang om iets te hebben verwond. Maar het leek mee te vallen. De ongelofelijke jonge kitten was tegen haar aangebotst. Aww, dacht ze en ze ging op de grond liggen. Wat ongelofelijk dat zij ook ooit zo klein was geweest! "Hallo kleintje," glimlachte ze. Ze wist niet zeker of de kitten al de nursery mocht verlaten, maar zij was wel de laatste die daar iets over kon zeggen. Zelf liep ze ook al met een paar weken rond te huppelen, tegen alle regels in! En daar was ze vaak genoeg mee in de problemen gekomen. Het zou hypocriet zijn als zij haar terug zou sturen naar haar nest. Maar ze wist wel dat ze goed op de kitten moest letten om haar niks te laten overkomen, want dat had ze wel meekregen - het was niet veilig voor kittens.

Vanuit de nursery zag de rosse kitten twee andere katten op elkaar botsen. Eén daarvan was Nimblekit, iemand die ze al eerder ontmoet had. De andere kwam haar bekend voor, maar ze wist niet zeker wie het was. Voorzichtig kwam ze de nursery uit, zorgvuldig oplettend dat ze niet in de sneeuw zou zakken. Me teen klein piepje probeerde ze hallo te zeggen, in de hoop dat ze niet al te veel vragen zouden stellen.

~ze weet niet dat Nimble apprentice geworden is ^^

Vanuit haar ooghoeken zag Nimblepaw nog iemand uit de nursery lopen. Ze keek om, hopend op nog wat leuk gezelschap. En tot haar verbazing zag ze Daykit!
"Hee!" zei Nimblepaw vrolijk en drukte verwelkomend haar snuit tegen de kitten's wang. "Kom erbij!" Nimble ging zitten en zwiepte haar staart vrolijk heen en weer. Ze voelde zich heel groot bij de twee kleine kittens, en begon ook een beetje verantwoordelijkheid te voelen.

''Hallo Kleintje,'' glimlachte de grotere poes. Brightkit vroeg zich af of zij ook op een dag zo groot zou worden, zou dit een apprentice zijn? Er waren namenlijk katten groter dan deze. Bright was helemaal vergeten waarover ze de katten wou waarschuwen. Nog voordat Brightkit iets terug kon miauwen zag ze een bekende kitten komen. ''Hee!'' miauwde ze. Bright vroeg zich af zij ook vrienden waren. ''Kom erbij!'' De rood bruinigge grote poes ging zitten en zwiepte haar staart wat heen en weer. Bright wou ook iets proberen te zeggen, maar ze kon nog niet heel goed praten. ''Ewwo,'' miauwde ze naar de twee. ''Ik Bwifghtkit'' piepte ze langzaam. Ze vond haar naam moeilijk om uit te spreken. En toch vond ze het een mooie naam. Ze wou dat iedereen haar naam wist, dat iedereen haar kende. Zoveel mogelijk vrienden! Ze wachtte op wat de kittens zouden zeggen en keek ondertussen wat rond naar andere katten en vroeg zich af of zij op een dag ooit ook zo groot en sterk zou worden.

Nimblepaw begon te grinniken toen de kitten zich voor probeerde te stellen. Bwifghtkit. "Mooie naam," lachte ze. Ze begreep dat het poesje Brightkit bedoelde. Speels tikte ze met haar poot tegen de twee kittens aan en haar donkergroene ogen begonnen te twinkelen. Ze was dan wel apprentice, stiekem vond ze met kittens spelen nog steeds geweldig!
"Worden jullie binnenkort ook Thunderclan's sterkste warriors?" vroeg ze de kittens uitdagend. "Laat dan maar zien wat jullie kunnen!" Ze knipoogde naar Daykit, wetend dat ze niet kon praten. Maar dat betekende niet dat ook zij een goede warrior kon worden! Uitdagend duwde ze de kittens zachtjes om, en begon vrolijk op haar plaats te trappelen.

''Mooie naam,'' lachte de grote poes. Brightkit keek even vragend toen ze lachte, maar misschien vond ze Brightkit zo'n mooie naam dat ze er blij van werd. De rosse oortjes van Bright bewogen speels heen hen weer. Iedereen was vrolijk, toch? Voor zover Brightkit kon zien wel. ''Worden jullie binnenkort ook ThunderClan's sterkste warriors?'' vroeg de oudere poes opeens. Brightkit knikte heftig. Ik wordt de sterkste van alle katten ooit geleefd! dacht ze trots. ''Laat dan maar zien wat jullie kunnen!'' Een sterke grote poot duwde Brightkit zachtjes in het nattige sneeuwige gras. Even twijfelde Brightkit; was het wel goed om andere warriors aan te vallen? Maar de grote poes deed het ook, dus het kon wel, toch? Ze schudde de twijfels net als de sneeuw van haar af en zette zich af op de grond en vloog naar één van de voorpoten van de grote kat. Bright probeerde haar om te duwen door wat te bijten en te duwen in de grote poot maar het hielp niet echt. Toch gaf ze niet op en hield ze zich vast zo goed als ze kon.

Brightkit had de hint duidelijk begrepen, en begon Nimblepaw aan te vallen. Ze had nog nauwelijks tandjes, dus het deed geen pijn, en echt sterk was ze ook nog niet. Maar wat was dit schattig! Nimblepaw schudde haar poten een beetje heen en weer om wat tegenstand te bieden, en klemde haar kaken zachtjes om Brightkit's lichaampje. Ze beet niet, maar gromde zachtjes. Daarna liet ze zich op haar zij vallen.
"Oh nee!" riep ze en ze rolde door op haar rug. "Wat ben jij een sterke kitten!"

De poot schudde wat heen en weer waar door Brightkit zich sterk vast klemde. Er kwam een schaduw, die van de grote kat, over Brightkit en ze klemde haar kaken zachtjes om Brightkit. Bright dacht dat ze ging bijten en probeerde de kat nog harder te duwen. Ze voelde niet veel pijn bij de beet, want de poes viel langzaam om. ''Oh nee!'' riep ze. Brightkit voelde een golf van trots over haar heen.''Wat ben jij een sterke kitten!'' Bright's groene oogjes straalden en ze klom over de vacht van de poes - het was veel zachter en droger dan de sneeuw - en ging op haar schouder staan. ''Win!'' piepte ze. Ze gleed daarna van de schouder van de poes af zodat ze op kon staan, en keek de lichtere rode kitten aan. Zou zij ook mee gaan spelen? Misschien bedacht ze wel een plan! Brightkit zou haar hoe dan ook te slim af zijn, dacht ze, en maakte zich klaar.

Brightkit sprong weer van haar af en glunderde helemaal. Wat waren kittens leuk! Nimblepaw stond op en schudde de grote vlokken sneeuw uit haar lange, rode vacht. "Kom Daykit!" riep ze enthousiast. "Over een paar manen word jij ook apprentice. Laat maar zien wat je kan!" Nimble ging diep door haar poten, klaar om een aanval van Daykit tegen te kunnen houden. Ze keek opzij, en zag dat Brightkit ook klaar stond en afwachtte wat Daykit zou gaan doen.

"Hee!", zei Nimblekit vrolijk, waarna ze haar neus tegen Daykit duwde. De rosse kitten probeerde niet weg te krabbelen, misschien was dit de enige kans op vrienden die ze zou krijgen. "Kom erbij!" Het poesje kwam aarzelend wat dichterbij, niet zeker etend of ze dit wel wou. moest ze niet gewoon rustig in de nursery blijven liggen, lekker warm? ''Ewwo,'' zei de bruine kitten. Daykit keek nu ook haar eventjes aan, haar kopje ene beetje schuin. Waarom kon iedereen beter praten dan haar? Ze liet een klein piepje horen, als om ook hallo te zeggen. ''Ik Bwifghtkit'' Daykit maakte eruit op dat ze Brightkit bedoelde, en knikte. Was dit niet die moedige kitten die die enge schim had weggejaagd, die ene keer in de nursery? "Mooie naam," lachte Nimblekit. De kleine rosse kitten kon eigenlijk helemaal niet meer volgen bij hun gesprek, en stond er maar wat armieterig bij. "Worden jullie binnenkort ook Thunderclan's sterkste warriors?" De grote kitten knipoogde naar Daykit, maar voordat die kon reageren ging ze alweer verder: "Laat dan maar zien wat jullie kunnen!" Ze voelde hoe ze omgeduwd werd, en snel krabbelde ze weer recht. De rosse poes zette een stap naar voor, maar Brightkit was sneller. De bruine kitten beet in de poot van Nimblekit, die om leek te vallen. "Oh nee! Wat ben jij een sterke kitten!", riep ze. Brightkit leek zich triomfantelijk te voelen, en piepte: ''Win!'' Daykit stond er maar wat nar te kijken, niet zeker wetend wat ze moest doen. "Kom Daykit!", zei de enthousiaste Nimblekit. De rosse kitten keek even aarzelend naar haar, en zette nog een stapje dichterbij. "Over een paar manen word jij ook apprentice. Laat maar zien wat je kan!" Over ene paar manen was nu nog niet.. Moest ze daarom zich gaan uitputten? Kon ze niet beter haar energie sparen voor als het effectief zo was? Mar stiekem wou ze toch best meedoen.. De kleine rosse kitten liep vooruit, tot vlak bij de grote kitten, en deed ene halfslachtige poging om haar aan te vallen. Niet dat het erg overtuigend was, maar het was toch.. Iets.

~omg, ik kan amper volgen x'D

[haha maakt niet uit, we gingen ook best snel Razz

]

Daykit kwam op haar afgelopen, dus Nimble hield zich gereed. Daykit viel haar aan, een soort van. Nimble porde haar terug om een sterkere reactie uit haar te krijgen. "Kom dan, ik weet zeker dat je meer kan dan dat!" daagde ze haar uit. Speels liet ze een grom uit haar keel komen en ze ging nog dieper door haar poten. Het was goed voor de onzekere Daykit om een beetje uitgedaagd te worden!

[Sorry nogal inspiloos en ik lig hier bijna m'n eten uit te kotsen :/ ]

De rosse rode kitten twijfelde even, maar viel toen de oudere poes ook aan. De poes viel niet om, en Brightkit vroeg zich af of ze de kitten zou gaan helpen. ''Kom dan,'' miauwde de apprentice. ''Ik weet zeker dat je meer kan dan dat!'' Ik ook! dacht Brightkit. We worden allemaal sterke warriors later! De grotere poes porde de kitten half om en gromde speels. Brightkit sloop stiekem naar de poes die ze aanvielden toe. Ik ga haar stiekem aanvallen om de andere kitten te helpen! dacht ze. Haar groene ogen richtten zich op de bruin rode staart die in de sneeuw lag. Bright deed net of het een prooi was. Toen ze dichtbij genoeg was, sprong ze op de staart en begon en speels in te klauwen en bijten. Nu de oudere poes afgeleid was, kon de andere kitten haar mooi aanvallen.

"Kom dan, ik weet zeker dat je meer kan dan dat!", zei de grotere apprentice. Daykit aarzelde, en voor ze het wist had Brightkit de staart van Nimblekit te pakken gekregen. Waarom pakte ze haar prooi af? De rosse kitten plofte neer in de sneeuw en keek wat naar haar pootjes. Niet leuk, als iedereen je prooi ging afpakken.

"Waaah!" riep Nimblepaw dramatisch toen Brightkit haar in haar staart beet. Maar.. Daykit stopte met vechten. "Kom!" riep Nimblepaw aanmoedigend en ze wenkte met haar voorpoot dat ze mee moest doen. "Jullie moeten samenwerken!" Wild zwiepte ze haar staart heen en weer om het Brightkit wat lastiger te maken. Ze voelde de kleine tandjes van de kitten, maar ze kwamen nauwelijks door haar wintervacht heen.

"Kom!", moedigde Nimblekit haar aan. "Jullie moeten samenwerken!" Maar Daykit bleef naar haar pootjes staren en schudde haar kopje. Waarom zou ze samenwerken met iemand die altijd de aandacht opeist? Ze wierp even een blik op de twee spelende katten, maar stond toen recht om naar de nursery te sjokken.

Maar Daykit luisterde niet naar Nimblepaw. Ze zuchtte. Waarom deed Daykit niet gewoon leuk mee? Ze had haar erbij geprobeerd te betrekken, maar ze leek het niet te willen. Dat ze niet kon praten was geen probleem voor Nimblepaw, daar kon ze makkelijk mee leven. Maar wat ze wel vervelend vond was dat Daykit nergens zin in leek te hebben. Dat was ook al zo geweest toen ze elkaar hadden ontmoet in de nursery. Uiteindelijk waren ze verstoppertje gaan spelen, wat leuk was, maar daarvoor had Daykit alle ideeën van Nimble afgekeurd.
"Kom!" probeerde Nimblepaw nog een keer, maar ze zag al hoe Daykit aanstalten maakte om terug te gaan naar de nursery.

De kitten bleef maar staan en viel niet mee aan. De bruine apprentice zuchtte en Brightkit liet haar staart los. De andere kitten maakte zich klaar om weer richting de nursery te gaan. Ik wou alleen maar helpen.. dacht Brightkit. Ze liet haar staart hangen en haar oren omlaag. Ze had het spelletje verpest! Waarom moest zij alle aandacht altijd hebben? Oké, het was misschien niet haar bedoeling. Maar het was ook niet de bedoeling dat de kitten nu weg liep. ''Nwiet wegwaan!'' piepte Brightkit zielig. Ze wou uitleggen dat het haar plan was dat de kitten de oudere poes toen aanviel, maar ze wist niet of ze de woorden wel goed uit zou kunnen spreken en het leek zou alleen maar lijken op gepiep.

Onderwerp: Re: Wanna play with me? [OPEN]