Bored, like always...

In een lompe tred baande de Apprentice zich een weg uit de den. Hij had een nogal norse blik op zijn gezicht, en zijn oren lagen in zijn nek. De haren van zijn bruine staart raakte de grond net niet, en zweefde dus sierlijk boven de grond. Maar dat was ook het enige elegante deel aan zijn hele gestalte. Hij snoof, overduidelijk geërgerd. Hij had maar een vriend, waaraan hij zich zelfs irriteerde. De kater stelde zich te veel aan, maakte zich teveel zorgen en was totaal het tegenovergestelde van hem – in zijn ogen dan, natuurlijk -. En nu kon hij hem ook nog eens niet vinden! Wat een drama, was de sarcastische gedachte die al vanaf het begin in de dag in zijn hoofd bleef zitten. Zijn mentor leek spoorloos, Foxpaw – zijn vriend – leek spoorloos… Alles en iedereen leek te zijn verdwenen. Zijn amberkleurige ogen keken het kamp rond. Hij kon geen Warrior vinden, toestemming vragen kon dus niet. Niet dat hij het van plan was; hij maakte wel uit of hij het kamp wel of niet uit mocht, en niet een of andere Warrior. Ze waren immers in zijn ogen geen haartje beter dan hem, sommigen waren zelfs slechter dan hem. Maar zijn beeld van alles was nogal vertroebeld, al vanaf het begin van zijn leven.
Met poten, die hij haast over de grond leek te slepen, liep hij naar de prooistapel. Nonchalant pakte hij een waterrat van de hoop af. Hij had honger, en wou eten. Nu. Hij zou later wel jagen om dit incident goed te maken of zo. Of misschien zou hij het wel gewoon vergeten; dat was ook nog een optie. Hij liep naar een plekje in de schaduw en plofte daar neer op de grond. Het was hem te warm in de zon. Gulzig nam hij een hap van zijn eten, likte daarna zijn lippen af. Maar gelijk na die hap leek het alsof zijn maag op slot ging. Al zuchtend legde hij zijn kop op zijn voorpoten, staarde met nietszeggende ogen naar de waterrat. Hij zou wel kijken wanneer hij honger had… Waarschijnlijk toch weer snel. Maar door al de irriterende gedachtes in zijn hoofd was zijn eetlust een beetje weg geëbd. En zijn normale arrogante gedrag was ook geminderd. Een drukkende pijn schoot vanuit zijn staart, door zijn ruggengraat, door zijn hele lichaam. Al zijn haren gingen overeind staan, zijn oren plat tegen zijn nek. Gelijk sprong hij omhoog. Iemand was op zijn staart gaan staan! ‘Hé, kijk eens uit!’ spuugde hij fel, waarna hij zich langzaam omdraaide om de kat – die op zijn staart was gaan staan – onder ogen te komen.

{ Gelieve ABN te beheersen ^^' }

Dit was niet eerlijk! Waarom kreeg hij nu weer een droom waarin iedereen hem uitschold voor 'dikzak'? Dat was helemaal niet waar, kom op zeg. Fatpaw keek even naar beneden, naar zijn eigen lichaam. Als hij een spiegel had gehad kon dat beter, maar nu was er geen plas water in de buurt. Wat lomp stond hij op. De meeste Apprentices waren al weg, dus daar had hij geen last van. Stom dat ze waren. Konden ze niet zien dat hij beter was dan hen? Daarom pestten ze hem waarschijnlijk, omdat ze het gewoon niet door hadden. Fatpaw snoof en keek om zich heen. Nee, er was echt niemand meer. Hij besloot naar buiten te gaan, misschien was daar nog een of andere kit die hem wel benaderde zoals hij benaderd moest worden; met respect. Het drong eenvoudigweg niet tot Fatpaw door dat hij te arrogant was en dat kits tegen iedere Apprentice opkeken; zij waren wat ze wilden worden. De jonge kater wrong zich de Den uit, met een arrogante blik in zijn ogen. Het kon hem wel degelijk schelen dat iemand hem kon zien, maar hij had al snel gezien dat het kamp zo goed als verlaten was. Alle Warriors en Apprentices waren gaan trainen of jagen en de kits lagen waarschijnlijk nog te slapen. Mooi zo, dan kon hij rustig in het kamp gaan liggen, in de schaduw. Dan kon iedereen zien da hij geen moeite hoefde te doen, dat hij zich helemaal niet uit hoefde te sloven, in tegenstelling tot hen. Sommigen deden echt zo overdreven, alsof ze bij de Warriors in de smaak wilden vallen. Dat hoefde hij niet eens te doen! De dikke Apprentice - die zichzelf niet zo dik vond - keek nogmaals om zich heen. Echt niemand? Daarna liep hij naar de schaduw, langzaam, omdat hij geen zin had om sneller te lopen. Hij had nog geen honger, dat kwam zo wel. Trouwens, de beste prooi kwam altijd pas wanneer de Apprentices en Warriors terugkwamen van jagen. Die prooi was nog lekker vers. Fatpaw likte zijn lippen af bij die gedachte, terwijl hij bijna bij de schaduw was. De grond was hier direct al koeler, alsof hij een heel andere regio binnen gestapt was. In werkelijkheid was hij nog maar een stuk of twintig stappen van de Apprentice's Den weg.. hoewel het als een hele reis voelde, voor iemand die de hele tijd afdwaalt. Nog een paar stappen, dan ging hij liggen. Fatpaw zette nog een stap.. en voelde iets onder zijn poot. Snel trok hij zijn poot op, maar toen hij zag dat het een staart was verloor hij zijn interesse weer. De bruine kater - de eigenaar van de staart - spuugde fel naar Fatpaw en keek boos om. Fatpaw keek nog steeds arrogant. Wacht, dat was Volepaw! Ook al zo vriendloos, echt arrogant. Van hem moest hij niets hebben. Fatpaw keek recht naar Volepaw. 'Kijk zelf maar uit waar je je staart legt,' mauwde hij verontwaardigd. Zomaar boos doen, arrogant stuk Apprentice!

Zijn oren plat naar achter gelegd, maar zijn ogen stonden niet meer zo fel als eerst. Na het zien van welke kat hij tegenover zich had was hij wat geminderd. Hij gaf een paar snelle likken over zijn staart, blij dat die niet geplet was onder de poot van de ander. Waarom zou je dat nou denken? Katten zijn toch niet zo zwaar? Nou deze wel. Volepaw wist niet waar hij al het eten vandaan haalde om zo’n postuur te krijgen, maar hij wou het ook niet weten. Het zou hem toch misselijk maken. Hij bekeek de forse kater weer van top tot teen. Was hij nou… Het leek net alsof iedere keer dat hij hem zag, hij breder werd. En dan niet in goede zin. Hij had hem er altijd van beschuldigd, in zijn hoofd, van het eten van poesiepoes eten. Niemand kon er zo goed uitgevoed zijn in het wild. In het leven van een clan. Maar blijkbaar kon hij het wel, er moest wel iets achter zitten. Hoe zou hij een kater kunnen beschuldigen zonder hem echt te kennen, zou je denken. Maar hij kende hem weldegelijk. Het was Fatpaw. Een oudere Apprentice dan hem. Maar dat zorgde er niet voor dat hij gelijk zijn respect kreeg, dat kreeg overigens bijna niemand. Hij wist in het begin – als kittenzijnde – niet wat Crookedstar bezielde om een Apprentice de naam Fatpaw te geven. Maar toen hij zelf Apprentice werd en iedere dag wel een glimp van de kater opving wist hij waarom Crookedstar het had gedaan. Zijn postuur… Het was stevig, maar niet in de zin van spieren. Meer in de zin van overtollig vet.

‘Kijk zelf maar uit waar je je staart legt,’ trok de verontwaardigde miauw van Fatpaw hem uit zijn gedachtes. Volepaw kneep zijn bruine ogen weer tot spleetjes. Wat een zelfingenomen kater was dat toch in zijn ogen. ‘Ik zou dat niet hoeven doen als jij gewoon uit je ogen keek,’ siste hij fel. Hij bleef nog een tijdje fel naar de kater kijken. Zijn pose verraadde dat hij op elk moment de ander in de haren kon vliegen. Maar opeens kwamen er pretlichtjes in zijn ogen, en krulde een geniepige grijns zich rond zijn lippen. Hij rechtte zijn rug. ‘Ach, moet blij zijn dat mijn staart nog niet geplet is door jou,’ merkte hij gemeen op, proberend hem te beledigen. Hij draaide Fatpaw eventjes weer de rug toe om zijn muis te pakken, draaide zich toen weer om en liet de muis op de grond vallen. ‘Zeg, wat doe je eigenlijk hier zo?...’ Kwam een spontane vraag van de bruine kater. Hij meende er echter niets van, was er enkel op uit om de ander de kleineren. Bij Foxpaw was het meer zijn doel om hem angst aan te jagen, ervoor te zorgen dat hij nooit dat genante incident zou onthullen aan Riverclan katten. Maar Fatpaw had hem beledigd. En hij zou hem laten zien dat dat de grootste fout was die hij in zijn hele leven had gemaakt. Hij wist wel dat het zelfvertrouwen van de ander te groot was, vergeleken met dat van Foxpaw, om hem angst aan te jagen. Hij richtte zijn aandacht weer op de ander, en niet op zijn gedachtes. Keek hem vragend aan, maar er was een onheilspellende glim in zijn ogen, die niet goed te lezen viel. Zoals altijd.

Fatpaw trok beledigd zijn neus op naar de Apprentice, de jongere Volepaw. Die was arrogant! Misschien niet zo gespierd als hij, Volepaw was maar een zielig scharminkel en dat mocht hij weten. Fatpaw zette op goed geluk zijn poten dichterbij zich en sloeg zijn staart een klein stukje om zich heen, omdat het niet verder kon. Hij had gewoon een korte staart, en zware botten. Niet te vergeten, veel spieren. Nogal logisch, niet? Volepaw, wat een belachelijke naam! Wie noemde een kit nu Volekit, zodat hij later een domme Apprentice naam kreeg? Trouwens, wat moest er in Starclan's naam achter? Vole.. ach, hij had geen zin om daar over na te denken. ‘Ik zou dat niet hoeven doen als jij gewoon uit je ogen keek,’ siste Volepaw. Fatpaw keek arrogant op hem neer, omdat Volepaw kleiner was als hij lag. Hij wilde wel vechten met Volepaw als die hem aanviel, hij had genoeg spieren om hem te pletten. De bruine kater maakte plots een andere opmerking, met vage pretlichtjes in zijn ogen. Fatpaw legde zijn oren wat naar achteren maar deed ze toen weer recht. 'Zo'n klein scharminkel als jij kan natuurlijk niet veel hebben,' antwoordde hij, tevreden met zijn antwoord. Hoe durfde die arrogante kater hem te beledigen? Waarschijnlijk gewoon de jaloezie, zo'n sterke Apprentice wilde iedereen zijn. Hij was al zeven manen. Niemand die hem ook maar iets na kon doen! Die Volepaw at gewoon te weinig en hij trainde te weinig. Hij had ook totaal geen vrienden. Niet dat Fatpaw die wel had, maar hij was van mening dat hij ze niet nodig had omdat hij totally awesome was. 'Ik kwam hier even liggen, wachten tot iedereen terug is,' antwoordde Fatpaw. 'Kun jij niet beter iets gaan doen, dan kweek je nog wat spieren,' mauwde hij erachteraan. De andere Apprentice lag hier ook maar te niksen en te vreten. Die muis was al van vanochtend, kom op, verse prooi was toch veel beter! Fatpaw verzette zijn poten wat en bleef arrogant neerkijken op Volepaw, niet van plan uit de weg te gaan. Als hij het wel deed zou het sowieso wat tijd kosten, massa verplaatst in het begin nooit zo gemakkelijk.

Hij stond op, had een uitdagende blik in zijn ogen. Dit was zoveel beter dan Foxpaw angst aanjagen. Alhoewel, dat vond hij ook leuk. Het gaf hem een voldaan gevoel, alsof hij eindelijk wraak kon nemen. Eindelijk iemand kon laten voelen hoe hij zich jaren had gevoeld. Iedereen had hem geminacht, niemand had hem ook maar geprobeerd te accepteren. En nu zal hij ze laten zien wat voor fout ze hadden gemaakt. Hij zou hun minachten, zou ze angst aanjagen. Hij zou alles doen om ervoor te zorgen dat ze hem eindelijk zouden respecteren. Wat het ook zou kosten. Als het kon zou hij ze eigenlijk allemaal straffen. Ze de pijn laten voelen die hij had gevoeld. En natuurlijk alles met huid en haar verscheuren zodra het hem in de weg stond. Het was te danken aan het feit dat ze in het kamp waren dat hij Fatpaw nog niet in de haren was gevlogen. Zijn houding… Zo narcistisch. Respectloos. Hij zou zijn houding eens corrigeren, het liefst met zijn klauwen. Zijn scherpe klauwen die naar hem uithaalde, terwijl Fatpaw er niets aan zou kunnen doen. Er viel niet te missen in een gevecht tegenover hem. Hij was zo fors en breed. Hij zou niet weten hoe hij hem niet zou moeten raken; ook al zou hij het expres doen.
‘Zo’n klein scharminkel als jij kan natuurlijk niet veel hebben.’ Hij keek weer op. ‘Ja, maar scharminkels als ik moeten wel werk doen om boven water te blijven. We hebben niet allemaal een soort van bootje onder onze vacht,’ miauwde hij, doelend op het forse uiterlijk van de kater. Hij zwaaide een keer wild met zijn staart. Het enige wat hij nu kon doen was terug bijten op Fatpaw zijn woorden.

‘Ik kwam hier even liggen, wachten tot iedereen terug is,’ was Fatpaw zijn antwoord. Volepaw kneep zijn ogen tot spleetjes. Niets doen dus… Hij daarin tegen was bezig met het verorberen van een muis, waar zijn lichaam al de energie uit zou halen zodat hij er weer een hele… Of halve dag tegenaan kon! Dan kon hij weer gaan trainen, sterker worden. Hij zou blijven trainen tot hij sterk genoeg was om iedereen zijn mening om te buigen. Tot hij zijn wil wet kon maken. ‘Kun jij niet beter iets gaan doen, dan kweek je nog wat spieren.’ Volepaw trok een wenkbrauw. ‘Ik kweek sneller spieren dan jij. Want ik hoef ze alleen maar te kweken; wat ik trouwens al voor een groot deel heb gedaan, maar jij moet ook nog eens al die ballast onder je huid verbranden voordat je echte spieren kan gaan kweken,’ merkte hij op. Het verbaasde hem dat hij de Apprentice nog niet met een verhongerde blik aan was getroffen. Misschien had hij wel iedere keer, net als hij hem spotte, zijn buik helemaal volgegeten. Met nog steeds een uitdagende blik bleef hij hem aankijken. Als hij nu maar van een andere Clan was geweest… Dan had hij hem met huid en haar kunnen verscheuren…

[Sorry! Ik had niet gezien dat je gereageerd had ^^"]

Volepaw stond op, een uitdagende blik in zijn ogen. Dat scharminkel durfde, dat was tenminste iets. Niet dat het ervoor zorgde dat hij ook maar iets van respect voor hem kreeg. Kom op zeg. Gek was hij niet, helemaal niet. Deze daarentegen, die wel. Volepaw had nu niet de beste reputatie in het kamp, net als Fatpaw. Die bruine kater moest eens op zijn plaats gezet worden, door wie dan ook. Misschien kon hij, Fatpaw, dat wel doen. Hij had tenminste de hersenen van hun twee. Fatpaw negeerde de opmerking over zijn vet, die hij interpreteerde als een jaloerse opmerking over zijn zwemtechniek. Tja, je kon niet alles hebben. Fatpaw kwam niet eens op het idee dat hij geluk had dat hij in het kamp bleef. Buiten het kamp konden er.. ongelukjes gebeuren, om het maar zo te zeggen. Hier kon hij eten, slapen, eten en.. eten. Ja, je moest dat postuur toch ergens vandaan halen. Fatpaw zou niet zeggen dat hij dun was, maar hij was zeker niet dik. Leven met zware botten vereiste een sterke persoonlijkheid! Hij merkte Volepaw's irritatie nauwelijks op, hij was zoals altijd weer eens teveel met zichzelf bezig. Jaja, zeggen dat hij geen spieren meer hoefde te kweken. Wie zou dat geloven? Niemand dus. Fatpaw begon een beetje honger te krijgen, maar zijn trots hield hem tegen; nu weglopen getuigde van lafheid en hij was geenszins laf.. in zijn eigen verbeelding dan. 'Jij hebt al spieren gekweekt?' herhaalde hij met een stem waar het ongeloof en het sarcasme vanaf dropen. 'Ik daarentegen heb al genoeg spieren gekweekt om een vos aan te vallen! Dat kun jij niet zeggen,' snoof Fatpaw. Iemand die zo dun was als Volepaw die hongerde zichzelf eerder uit dan dat hij trainde en had totaal, maar dan ook totaal geen spieren. Hij snapte niet waarom die kater zo opschepte, dat was toch niet normaal?