Empty hole {Tallkit}

De zwarte ogen van de poes dwaalden rond het gebied heen. Het was donker; hier in het bos vroeg in de ochtend. De jonge apprentice had dan ook ervoor gekozen om voor zonsopkomst dit gebied te bereiken. En ze had het gehaald. Trots op haar eigen prestatie. Als teken hieraan hield ze dan ook haar kopje hoog in de lucht. Hoewel ze veelal ineen gedoken of sluipende opgemerkt werd, had ze hier nu geen reden voor. Tenslotte leek in dit donkere bos alleen zij en de kilheid van de mist te hangen. En het beviel de poes wel. Tenslotte had ze het niet zo op die zonovergoten dagen waarin haar zwarte vacht haar geen camouflage bood. Maar vandaag was dit niet het geval. De poes verkoos de schaduwen van de bomen, en de kilheid van de mist om haar pad door het bos te vervolgen. Hier viel haar vacht dan ook het minst van al op. En ze hield ervan.
Verzonken in gedachten en fantasieën had de poes de boomstronk voor haar poten niet opgemerkt. Alsof iets haar bij haar poten gegrepen had en haar op de grond trok, verdween haar silhouet dan ook uit ieders zicht. Hoewel ze er op vertrouwde dat niemand haar gezien had probeerde ze alsnog door de dichte mist heen te kijken op één of andere aanwezigheid. Toen dit niet zo bleek te zijn wierp de apprentice een blik op het ding die nog steeds voor haar lag. Haar poot porde ertegenaan om tot de ontdekking te komen dat een boomstronk háar had beetgenomen. Slenderpaw lachte met het ongeluk. Vervolgens sprong de apprentice over de valstrik heen waarbij ze haar pad vervolgde door het bos totdat de eerste tekenen van het kap terug in haar zicht kwamen. Aan de stand van de zon te zien, die hier aan de rand va het bos beter zichtbaar was, schatte de apprentice het op voormiddag. Maar zeker weten deed ze niet. Nog niet. Pas wanneer ze het bos achter zich liet en het korte stukje door de zonnestralen richting het kamp aflegde wist ze het zeker. Enkele katten in het kamp waren alweer druk in de weer. Slenderpaw koos er dan ook voor om de rust terug op te zoeken door de nursery op te gaan zoeken. Het was een plaats die vol herinneringen ging voor haar. En Slenderpaw kwam er maar al te graag. Er was veel te beleven, met de kits en queens die er meestal aanwezig waren.
Deze keer besloot de zwarte poes dan ook een andere zwarte kit op te zoeken. "Goeie dag. Kit." Hoewel het niet de beleefdste begroeting was vond ze het best voldoende voor deze keer.

Hij had niet zoveel gedaan vandaag, en hij was dan ook best geïrriteerd en verveeld, op zoek naar ruzie. Niemand besteedde aandacht aan hem, en een echte vriend had hij nog niet, zijn zusje wel, Lightning was geen vriend meer, en dus, was hij wederom alleen. Natuurlijk, het was fijn voor Running dat ze een vriendin had, maar het betekende dat hij alleen was, en dat was toch echt minder leuk. Dus was het de goedbedoelde begroeting van een zwarte poes, die zijn korte lontje ontstak. "Goeie dag?! Wat? Heb je het tegen mij 'apprentice'?" Hij sprak het woord spottend uit, draaide zich toen om, en ging boos zitten, waarom noemde iedereen hem altijd 'kit'? Hij was groter dan de meeste kittens, hij had zelfs apprentice kunnen zijn met zijn grootte.

'Goeie dag?! Wat? Heb je het tegen mij 'apprentice'?' Slenderpaw kneep haar oogjes dicht tegen elkaar aan. Een klein lachje speelde maar rond haar lippen. Slenderpaw lachte vriendelijk naar de kit hoewel ze niet verwachtte de kitten hiermee wat op te vrolijken. "Natuurlijk heb ik het tegen jou gekkie. Wat zonlicht zou jou goed doen. Denk je niet?" Ze lachte vriendelijk naar de kit waarbij ze uitnodigend naar de ingang van het hol keek. "Oh trouwens, Slender is de naam." Ze liet niet opzettelijk haar achtervoegsel achterwege, maar tenslotte werd ze liever bij haar voornaam genoemd dan dat hele apprentice gedoe erbij. Hoewel ze best blij was met deze rang, toonde ze dit liever niet aan iedereen. Wellicht hield niet iedereen hier van.

Hij keek om toen de ander weer begon te praten, maar bij het woord 'gekkie' begon zijn grom weer, waarom beledigde ze hem de hele tijd? Hij draaide zich om, en keek de apprentice echter wel aan toen die zich voorstelde. Hij zuchtte even diep, en zette heel even zijn trots opzij. "Hallo," Bromde hij, "Ik ben Tallkit," Daarna draaide hij zich weer om en keek niet meer om, vastbesloten om deze keer duidelijk te maken dat hij beledigd was, waardoor wist hij alleen nog niet.

- Begonnen aan de kortere posts xD

De kater bromde iets onverstaanbaars. Maar afgaand op het volgende wat de kit zei nam Slender het maar aan als een begroeting. Ook al leek deze kit niet in zijn bui te zijn vandaag, vond ze het best om hem nog even wat gezelschap te gunnen. Tenslotte had ze nog niet veel meer te doen, behalve een training met haar nieuwe mentor Innerghost. Dat bracht haar op ideeën. De apprentice ging voor de kit gaan zitten en sloeg haar staart netjes om haar poten heen. "Als je niet wilt ingaan op mijn voorstel, mag ik dan wel wat van je gezelschap? Tallkit." Slenderpaw lachte niet langer, maar haar blik bleef deze keer neutraal. Voor het geval ze iets slechts in de kit zijn ogen ging zeggen.

Ineens verscheen de poes voor hem, en vroeg om zijn gezelschap. Hij grinnikte even verlegen, maar keek haar toen snel serieus aan. Waarom zou hij haar zijn gezelschap geven? Was ze dat überhaupt wel waard? De kater dacht hier even over na, en besloot toen maar om het ijzeren gordijn te laten zakken. Een zucht verliet zijn mond, en niet veel later kwam het antwoord er ietwat schoorvoetend uit. "Nou, oké dan, maar… Waarom überhaupt?"

De kit had besloten om haar een kans te geven. Slenderpaw kon hier alleen maar op lachen. Maar even later werd haar blik weer neutraal. 'Nou, oké dan, maar… Waarom überhaupt?' Slenderpaw probeerde haar lach deze keer in te houden, maar kon het toch niet onderdrukken. Een vaag glimlachje krulde op haar mondhoeken. "Mag deze apprentice dan geen gezelschap opzoeken van jullie soms? Ik dacht, misschien ging jij het wel fijn vinden om wat buiten te stoeien. Tenzij je liever hier in het donkere hol blijft mokken? Dat is mij best gelijk. Jij hebt tenslotte te kiezen of je deze gezelschap van mij wilt aannemen." Dat laatste zei de apprentice met een vaag knipoogje. Ze zou deze kit best de keuze laten maken.

De apprentice begon aan een enorm antwoord, maar Tallkit stopte halverwege al met luisteren. Een gaap rolde van zijn tong, maar bij het horen van het woord 'stoeien' sprong hij op en racete voor de ander aan naar buiten. Daar had hij wel degelijk zin in, maakte nooit uit met wie, Tall hield ervan om te winnen, en aangezien hij blijkbaar wat spieren van z'n vader geërfd had, lukte het hem ook nog eens redelijk vaak. "Kom je nog?"

De kitten rende voor haar ogen naar buiten. Slenderpaw grinnikte hierbij alleen maar waarna ze ook een baan naar buiten waagde. De apprentice keek de jonge kater voor haar strak aan. Haar tong bevochtigde haar lippen waarbij de apprentice uit de schaduwen van de nursery stapte en een verrassingsaanval op de kit plande. Maar deze miste ze waarbij ze op haar rug over de grond heen rolde. Snel sprong de apprentice terug op haar vier pootjes waarbij ze in het duister taste. Haar ogen zochten de omtrek van de kitten zijn silhouet waarbij ze alvast in sluiphouding ging staan. Ze wist maar nooit wat er komen zou, en zo was ze al voldoende voorbereid op een eventuele aanval. Slenderpaw grinnikte.

De poes plande een mislukte aanval, en rolde op haar rug langs hem heen, een vrolijke lach kwam uit zijn mond, waarna hij doodstil wegsloop om in de schaduwen op de poes te wachten. Hij keek hoe ze langzaam op de tast het donker inkwam, en maakte zich klaar voor een sprong. Tallkit stond bijna recht voor haar, maar door zijn donkere vachtjes was hij lastig te zien, zijn borst had hij tegen de grond gedrukt zodat de witte haren onzichtbaar werden. Niet lang daarna waagde hij de sprong. "Graaauw!" Klonk zijn grom, terwijl hij zich met ingehouden nagels naar de poes toewierp, niet wetende hoe ze eigenlijk zou gaan reageren.

De poes voelde de fijne maar sterke klauwtjes van het katertje in haar rug. Terwijl de kit een 'grauw' geluidje uitstootte, nam slenderpaw het genoegen om de kit van haar rug te bokken. Nog steeds was ze voorzichtig, te voorzichtig bleek ook om de kit van haar rug te werpen. Dus in haar poging om de kit van haar rug te werpen, rolde ze zich; nog steeds met de kit op haar rug; over de grond heen, zoals een paard in de rodeo. Alleen was zij hier niet het paard maar een kat. En was het geen wedstrijd op leven of dood. Dat verschil kon ze nog wel voor haar uitmaken. Uiteindelijk wist de poes door 1 of andere actie de kit van haar rug te werpen. Deze keer bleef ze staan. Wachtend op de kater zijn volgende aanval.

Hij sprong op haar, maar verraadde zichzelf met de grom. Al snel draaide de poes zich, en als een soort rodeostier werd de kitten rondgeslingerd, maar eng vond hij het niet. Eindelijk was er iemand die er niet de hele tijd aan dacht dat hij een breekbare kitten van Shrewstar en Wolftail was, nee, deze poes speelde gewoon met hem. Uiteindelijk kwam hij van haar rug af, en trok zich weer terug in de schaduwen voor zijn volgende aanval, hij was niet echt het verdedigende typetje. Het duurde dan ook niet lang of hij schoot weer uit de schaduwen, naar de poes, zijn ogen focuste op haar oren, maar zijn pootjes renden zo vlug als hij kon. Net voor hij de poes zou raken gebruikte hij zijn kleinheid, en gleed over de gladde ondergrond, onder de voorpoten van de poes door, langs haar buik. Waar hij met zijn poezelige pootjes zachtes wat duwtjes gaf. Lang de tijd had hij niet, want hij gleed door, en wist net voor hij de muur zou raken de zwarte staart van de poes te pakken. "Ha! Hebbes,"