I'm here for you {Tinderpaw}

Stil liep hij de den binnen. Zijn groene ogen keken even rond en al snel vond hij de witte pels van Tinderpaw. Stil liep hij naar binnen. Zijn grasgroene ogen gericht op haar kopje. Hij wist niet precies wat er was gebeurt, maar het had allesinds iets te maken met Lionroar. Of ze hadden ruzie gemaakt of er was iets anders aan de hand. Aan de manier waarop ze weg van hem was gegaan was het eerste het minst waarschijnlijke. Met trage, behoedzame passen liep het katertje op haar af. Zijn ogen stonden zacht, hij was hier om haar te troosten. Om haar te laten weten dat hij er voor haar was. Stil ging hij naast haar zitten. Zijn blik nog steeds op haar gericht. Stilte was meestal het enigste wat een kat nodig had. En hij wist ook niet echt hoe hij zou moeten beginnen. De kater sloeg even zijn blik van haar af. Hij durfde niet te doen wat hij eigenlijk had willen doen. Echt... Wat een geweldige vriend was hij toch...

Hij haalde even diep adem toen hij zag hoe ze even een blik op hem wierp. Hij probeerde hem vluchtig op te vangen, maar hij was alweer weg. Zijn gezicht ging weer mooi in de plooi en hij keek haar verlangend aan, hopend dat ze opnieuw een blik op hem ging werpen. Hij moest oogcontact hebben. "Laat me met rust alsjeblieft.." Mompelde ze. Hij haalde opnieuw diep adem. Nee, dat ging niet doen. Hij liet zich door zijn poten zakken en bleef zo naast haar zitten, zijn poten mooi onder zich geplooid. De kater liet de stilte zijn werk doen. Misschien zou ze denken dat hij nadacht. En dat deed hij ook, maar over iets heel anders dan weg gaan. Uiteindelijk sloot de tabby zijn ogen en schudde hij zijn kop. "Nee," zei hij zachtjes. "Ik laat je nu niet 'gewoon met rust'," Zei hij kordaat, zijn stem brokkelde zachtjes af op het einde, maar hield voor de rest stand. Hij draaide zijn kop naar haar en bekeek haar even. "Of je het nu wilt of niet..." Hij leek de woorden eruit te moeten persen, toch leken ze zo makkelijk in zijn kop. "Ik ben er voor je..." Zei hij zachtjes waarna hij zijn ogen van haar afsloeg. "Ik kan niet aanzien hoe je pijn lijd," fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen gleden over de grond van de den. Hij sloot even zijn ogen en raapte al zijn moed bij elkaar. Nee, nog steeds niet.

Hij opende langzaam zijn ogen terug. "Brokenpaw het spijt me, maar ik wil echt even alleen zijn..." Hij knikte even, maar bleef voor zich uit staren. "Natuurlijk wil je inderdaad," mompelde hij zachtjes. Hij had inderdaad intussen al door, maar wilde het niet accepteren. Hij liet zijn oogleden even wat over zijn ogen zakken. Het was altijd hetzelfde, waarom had hij gedacht dat ze anders zou zijn? Hij sloot zijn ogen en beet op zijn onderlip. Stomme gevoelens, waarom logen ze altijd? Hij hapte even schokkerig naar adem voordat hij zijn ogen terug opende. Ze stonden hard, maar hij wist dat dit een keuze zou zijn die hij zou moeten maken en die zou misschien wel meer invloed hebben op de dingen dan dat hij zou denken. Hij drukte zichzelf terug recht en staarde even wezenloos naar de uitgang. De keuzes waren moeilijk, steeds opnieuw. Hij haalde diep adem. Kom op Broken! Ben je dan zo bang? Waarom was hij niet moedig genoeg? Ah, hij werd er gek van dat hij zo bang was. Hij drukte zijn ogen dicht en draaide zich om. Oh, ja, hij ging problemen krijgen. Hij legde zachtjes zijn poot op haar schouder. Hij keek even in haar diepblauwe ogen en liet een klein lachje zien. Daarna drukte hij zich even tegen haar, waarna hij opstond, het was erg snel gegaan. "Ik... Uhm... Als je.. Urgh... Iemand nodig hebt om..." Hij kneep zijn ogen even dicht en hapte naar adem. "Je kunt op me rekenen," perste hij eruit. Daarna draaide hij zich om. "Je zegt het maar," fluisterde hij nog zachtjes, waarna hij langzaam naar de uitgang stapte. De zonnestralen streken neer op de bodem van de den. Hij keek er even naar, maar stopte nog voor hij in het licht stapte. Hij keek even om, voordat hij langzaam in het licht stapte en de koude lucht in zijn gezicht sloeg. Hij was dom geweest...

Hij brak vanbinnen toen hij haar gesnik hoorde. Hij liet zijn kop zakken, haar tranen, ze branden in zijn ziel. Hij sloot even zijn ogen. Ze had hem nodig! Agh! Hij drukte zijn kaken op elkaar en gromde even woedend. Hij stopte even met lopen en voelde hij zijn nagels even uit hun hulsel kwamen. Waarom hem? Waarom juist zij? Waarom dit stomme moment? Hij opende zijn ogen en trapte even woest met zijn voorpoot naar voren. In een flits zag hij hoe de roos naar voren werd getrapt. Hij keek ernaar. Het meeste van zijn blaadjes waren weg en hij zag er minder goed uit dan toen hij hem had uitgekozen. Hij bleef staan, aan de grond genageld. Hij keek lang naar de rode bloem. Zijn hart sloeg in zijn keel. Hoe kon hij haar dit aandoen? De tabby draaide zich opnieuw om. Hij nam grote passen en stormde zo de den terug in. Zonder echt te luisteren naar wat ze ook ging zeggen, liep hij op haar af. Zijn blik stond hard, maar daarachter schuilde angst en liefde. Ja, hij wist het zeker. De apprentice stopte voor de jonge kattin. Zonder iets te zeggen drukte hij zich tegen haar aan. "Niks zeggen," zei hij enkel. "Ik ga toch niet weg," zei hij zachtjes. Hij kneep zijn ogen dicht en onderdrukt de drang om weer om te draaien en weg te gaan. Hij wilde niet dat ze huilde, nee, ze was te lief, te goed, te mooi om dit alleen door te hoeven maken.

Hij voelde hoe haar kop tegen hem aan werd gedrukt. Hij sloot zijn ogen en drukte zijn kop teder tegen haar aan. Het gesnik werd luider, maar het voelde niet vreemd of pijnlijk aan, maar juist goed. Het leek wel alsof ze eindelijk had geaccepteerd dat hij er was en dat hij zou blijven. De apprentice opende even zijn ogen. Hij staarde even voor zich uit en hij zag haar witte pels, mooi verzorgd zoals altijd. De kater sloot opnieuw zijn ogen en liet haar even. Hij wreef even met zijn kop zacht over haar pels. Zijn hart sloeg snel en hij voelde hoe het bonkte in zijn keel, maar hij negeerde het. Hij was bang, dat was waar, bang voor haar reactie. Maar nu zag hij pas dat als hij het niet probeerde, hij het ook niet kon doen. Het duurde lang, de stilte. Enkel het gesnik van Tinder leek de hele den te vullen en steeds opnieuw leek het wel alsof zijn hart weer een stukje brak. Arme Tinder. Er leken wel moons voorbij te zijn gedaan toen hij zijn ogen terug opende. "Shhhhhhh," suste hij zachtjes en hij drukte zijn neus tegen haar voorhoofd toen ze dat in haar oor had gefluisterd.

Het gesnik werd zachter tot het bijna niks meer was dan een fluistering voor hem. Het kwam hem steeds zo bekend voor dat hij er gevoelloos leek voor te worden. "Papa en mama.. zijn uit elkaar.." Fluisterde ze. Even trok een schok door de apprentice, waarbij zijn haren even omhoog kwamen, maar al snel terug zakten. Dat kwam raar aan, het was raar... Icyrose was zijn mentor en Lionroar was altijd al zijn voorbeeld geweest... Maar nu... Nu had hij de 'andere' Lionroar gezien en daar was niks om aan op te kijken. Hij kneep zijn ogen dicht, al die tijd, het waren maar leugens geweest! Hij klemde even zijn tanden op elkaar. Hij had hem willen volgen, net zoals hem willen zijn! Maar hij wilde geen gevoelloze, achterbakse idioot worden, of zo zag hij de deputy nu. Hoe hij Tinder net had getroost, dat was gewoon verkeerd. Daar kon niemand naar opkijken. En Icy? Ah, zij was hard, misschien ging hij er wel iets van voelen tijdens de trainingen, maar dan zou hij er extra hard op voorbereid moeten zijn. Hij liet zijn kaak terug ontspannen en hij hoorde hoe Tinder terug luider begon te snikken. Hij opende langzaam zijn ogen en liet zijn kleine kopje afdwalen naar de hare, die in zijn pels lag. Hij keek er even naar, waarna hij behoedzaam zijn kop tegen de hare legde. "Het is goed," zei hij. "Je hoeft echt niks te zeggen," murmelde hij zachtjes. Hij had zo'n gevoel dat de gedachte aan haar ouders het enkel erger zou maken.