I feel like I'm the only one on this world

Beetlewhisker liep rustig van het kamp vandaan. Het leek net alsof niemand hem mocht, niemand wilde ook maar met hem praten. Hij leerde er ondertussen langzaam mee leven, maar het gaf toch een soort van naar gevoel dat hij liever niet had. Misschien kon hij beter maar voor altijd weg gaan, maar dat wilde hij Leopardfur ook weer niet aandoen. Ze had al zoveel meegemaakt en als hij weg zou gaan zou hij het alleen maar erger voor haar maken en dat wilde hij niet. Waarom was zijn leven toch zo moeilijk? Hij begreep het gewoon niet, het had eerst zo mooi geleken, maar wat eerst zo mooi had geleken begon langzaam te vervagen naar een vage herinnering. Aan de ene kant interesseerde het hem helemaal niet, maar aan de andere kant juist wel en deed het veel pijn. Hij merkte dat zijn poten hem naar de waterval hadden gebracht. Waarom juist hier naartoe? Dat wist hij niet en hij had geen zin om er een antwoord op te zoeken. Hij was hier gewoon naartoe gegaan en dat was het. Hij ging naast de poel zitten waar het water van de waterval in viel. Hij liet zich tot rust komen en probeerde alles om hem heen even te vergeten. Hij kon zo even vergeten wat er allemaal om hem heen gebeurde, of beter gezegd wat er niet gebeurde.

Dapplekit keek om zich heen, naar zijn broer en zusjes. Minus Willowkit.. wat miste hij haar. Daar moest hij nu niet aan denken, de ochtend was vrolijk en mooi. De kleine kit slikte en schudde zijn kopje, stond op. Zachtjes sloop hij de Nursery uit, om het dauw op het gras tegen zijn lichaam te voelen en te merken hoe de wereld nu echt in elkaar zat, in de eerste stralen van de ochtendzon. Het was alweer een tijd geleden dat hij Silvervoice, nu Angelos, ontmoet had toen hij een stuk afgedwaald was van het kamp. Angelos had hem verteld dat hij zijn papa was. Wie was Beetlewhisker dan? Dapplekit wist niet of hij het aan Fernkit, Rosekit en Tigerkit moest vertellen, wat zouden die ervan denken? Plots zag hij een beweging, iemand die het kamp uitliep. Beetlewhisker! Zijn pleegpapa! De kleine kater sprong op en rende op zijn korte pootjes achter de kater aan. Hij wilde het aan hem vragen, Beetlewhisker wist altijd wat het beste was! Dan hoefde hij niet bang te zijn dat er iets ergs ging gebeuren, Beetlewhisker wist altijd wel wat, net als voor mama. De gevlekte kit ging steeds sneller rennen, maar bleef een achterstand houden op de grotere en oudere kater. Die stopte uiteindelijk bij de waterval. Hijgend en met zere pootjes kwam Dapplekit daar veel later aan. Hij wachtte even voor hij iets zei, om op adem te komen. Daarna liep hij verder, tot naast Beetlewhisker. 'Beetlewhisker?' begon hij, op een onschuldige toon. Hij mocht hier niet zijn, maar goed. Zijn adem was nog steeds wat gejaagd. Zo lang had hij nog nooit gerend! 'Is het waar dat jij mijn papa niet bent?' Het was misschien een onbeschofte vraag, maar voor een kit als Dapplekit was de waarheid de beste manier om iets te weten te komen, niet moeilijk doen en vragen wat je wilde weten. Eerlijk en direct, zo wilde hij later worden, niet achterbaks en leugenachtig, dat was niets voor hem!

Beetlewhisker staarde in het water, niet wetend dat Dapplekit achter hem was. Hij merkte het pas toen hij een stem achter zich hoorde. Het haalde hem uit zijn gedachtes en misschien was het niet zo slim geweest om zo diep in gedachten te zijn, want nu had hij het niet door gehad dat er iemand achter hem stond. "Beetlewhisker?" Begon de kat. Het was de stem van een kitten, dat was overduidelijk te horen. Hij draaidezich om, zich eigenlijk een beetje voorbereidend om de kitten direct terug te sturen naar het kamp, maar toen hij zag dat het Dapplekit was hield hij toch zijn mond maar even. "Is het waar dat jij mijn papa niet bent?" Vroeg Dapplekit. Beetlewhisker keek de kleine kitten aan met rustige ogen. Hij wist niet hoe de kitten erachter was gekomen, maar dat maakte nu niet uit. "Je hebt gelijk, ik ben niet je biologische vader, maar dat neemt niet weg dat ik niet net zoveel van jouw en je broertje en zusjes hou als dat ik van mijn eigen kittens zou houden." Zei hij. Hij wist dat hij dit meende. Hij wist nog hoe moeilijk iedereen het had toen Willowkit dood was. Het was een van de ergste momenten in zijn leven. Hij ging zitten en keek naar Dapplekit. Hij wist niet echt hoe de kitten zou reageren, maar hij hoopte dat het geen slechte reactie tegen hem zou zijn. Ook al had hij ook nog steeds de vraag hoe Dapplekit erachter was gekomen, maar hij zou het de kitten niet vragen. Dapplekit zou het zelf wel vertellen als hij dat zou willen. Hij liet zijn staart even heen en weer gaan en hij richtte zijn volle aandacht op Dapplekit, zodat hij niet meer in zijn gedachten zou zinken terwijl de kitten misschien aan het spreken kon zijn.

Dapplekit bleef Beetlewhisker aankijken. Die reageerde meestal niet boos of aangedaan, die luisterde meestal wel naar je. Hij kende ook katten die direct tegen je uitvielen en je niets lieten zeggen. Zo was Beetlewhisker niet.. toch? De oudere kater keek hem aan met een rustige blik in zijn groene ogen, die hij meestal had. Dapplekit begon zich mentaal al voor te bereiden op een bevel om linea recta terug te gaan naar het kamp, maar dat kwam niet. In plaats daarvan antwoordde Beetlewhisker rustig en bedaard. Zoals hij gehoopt had; geen ruzie, geen gedoe, gewoon een antwoord. Het antwoord was even direct en eerlijk als de vraag. Dapplekit glimlachte voorzichtig. Hij geloofde Beetlewhisker, die bijna een tweede papa was voor hem. Hij hield van hen, dat was ook te zien geweest toen Willow.. weg ging, naar Starclan. Voorzichtig knikte de kit. 'Dat vertelde papa me,' mompelde hij. Wacht, dat wist Beetlewhisker niet! Moest hij het vertellen? Nu had hij het toch al gezegd.. 'Nou..' begon hij, licht mompelend, 'ik was wat afgedwaald en toen vond een lieve Rogue me. Ze ging me terug brengen maar toen kwam er een andere aan. Die kende me en vertelde me dat hij eerst Silvervoice geweest was en nu Angelos heette en dat hij mijn papa was. Maar ik houd ook van jou, hoor, Beetlewhisker,' sloot hij zijn verhaaltje af. Hopelijk kreeg hij hier een niet te erge preek over..

Beetlewhisker wachtte rustig op een antwoord van Dapplekit. Misschien kwam er wel geen antwoord, maar misschien alleen een reactie of helemaal niks, maar in het laatste geloofde hij helemaal niet. Hij liet zijn staart even een paar keer rustig heen en weer gaan en probeerde om zijn aandacht alleen aan Dapplekit te schenken en niet te laten afdwalen naar iets anders. Dat zou alleen maar onbeleefd overkomen en straks wilde Dapplekit dan helemaal niks meer zeggen. Hij zag dat Dapplekit knikte. "Dat vertelde papa me," Mompelde Dapplekit. Beetlewhisker keek de kit in verbazing aan. Hij wist dat de echte vader Angelos, vroeger Silvervoice was geweest, want dat had Angelos hem zelf verteld, maar hij wist niet dat Dapplekit hem ook al ontmoet had. "Nou.." Begon Dapplekit. Blijkbaar wilde Dapplekit het wel aan hem uitleggen. "ik was wat afgedwaald en toen vond een lieve Rogue me. Ze ging me terug brengen maar toen kwam er een andere aan. Die kende me en vertelde me dat hij eerst Silvervoice geweest was en nu Angelos heette en dat hij mijn papa was. Maar ik houd ook van jou, hoor, Beetlewhisker," Sloot Dapplekit zijn verhaal af. Beetlewhisker had de hele tijd aandachtig geluisterd. Dat was er dus gebeurd waardoor Dapplekit wist dat Angelos zijn echte vader was. Beetlewhisker keek een tijdje naar Dapplekit, hoe moest hij het nu tegen de kitten zeggen? Moest hij vertellen dat hij al langer wist dat Angelos hun vader was, maar hoe zou Dapplekit dan reageren? Hij schudde de gedachte weg, misschien was het beter als hij het gewoon aan Dapplekit vertelde, dan waren er ook geen geheimen of dingen die verzwegen waren. "Ik weet al een tijdje dat Angelos jullie biologische vader is. Toen hij nog bij de clan was heeft hij het mij zelf verteld, maar ik wist niet dat hij jou ook ooit een keer buiten het kamp was tegengekomen. Ik heb hem dan ook niet meer gesproken sinds dat hij weg is bij de clan, maar ik wist niet dat hij contact had gehad met een van zijn kittens." Zei hij. Hij wist niet dat Angelos nog een keer in de buurt van de clan geweest was, maar blijkbaar wel, want anders kon Dapplekit het niet weten. Het maakte hem nu ook niet meer zoveel uit. Er kon toch niks aan veranderd worden.

Hij had geluk, dat Beetlewhisker hem niet direct begon tegen te spreken of dingen te vermanen die hij nauwelijks wist. Hij moest nog veel leren.. tijd dat hij dat eens ging doen, dat hij geen stomme dingen bleef doen. Waarom? Zou hij opnieuw de Warrior Code gaan breken? Dan kwam hij er vast niet zo gemakkelijk van af. Wat had hij weer een geluk, net zoals anders, zoals iedere keer. Dat zou vast niet lang meer duren. Geluk zou hem vast achterlaten op het moment dat hij het het meeste nodig had. Daar kon hij vast zeker van zijn! De kleine kit probeerde de negatieve gedachtes te verdringen, vooral omdat hij ze niet in iets positiefs om kon zetten. Ook weer zo'n gebrekkig iets. Beetlewhisker had hem in ieder geval niet in de steek gelaten, net zoals papa. Beetlewhisker loog niet en hij deed zijn best voor hen. Hij was een betere papa dan.. papa. Dan Angelos, die hen had laten stikken. Dat was oneerlijk! Waarom liet papa hem achter, waarom was papa niet gebleven? Dat vroeg hij zich de hele tijd al af, waarom? Beter was hij papa niet tegengekomen, dan had Beetlewhisker de echte papa kunnen blijven. Dan was alles rustig geweest en had hij het nooit hoeven weten. De kater begon weer te spreken en Dapplekit keek naar hem op, zo groot als hij was. De waarheid.. dat waardeerde hij. Dapplekit merkte dat er een klein beetje tranen in zijn ogen kwamen. 'Jij gaat ons toch niet alleen laten, Beetlewhisker?' vroeg hij, hoopvol. Hij wilde niet nog een papa verliezen, niet opnieuw achtergelaten worden. Niet alleen op deze wereld..

Beetlewhisker wachtte rustig op een reactie van Dapplekit. Hij wist niet echt wat er allemaal in het hoofd van de kitten om ging, maar dat was ook niet zijn zaak. Hij kon beter nadenken over zijn eigen dingen dan zich met iemand anders te gaan bemoeien. Hij zuchtte even een keer onhoorbaar, hij wilde niet dat Dapplekit het merkte dat hij wel meerdere zorgen aan zijn hoofd had. Hij wist dat Dapplekit hem wel aardig vond, maar het leek zo onmogelijk dat de andere kittens er niet achter zouden komen dat hij niet hun echte vader was, ooit zouden ze er wel achter komen en wat had hij dan nog? Helemaal niks, alleen Leopardfur, maar die had het veel te druk met haar deputy taken waardoor hij eigenlijk alleen bleef. Waarom was het toch zo moeilijk? Misschien was hij nog wel te jong om het echt te kunnen begrijpen, maar hij wilde het aan de ene kant ook niet begrijpen, waarschijnlijk zou de waarheid alleen maar meer pijn doen en hem laten beseffen dat hij eigenlijk alleen was en geen familie had. Het deed gewoon pijn om eraan te denken en daarom wilde hij er ook liever niet aan denken, misschien was het allemaal wel beter als het zo bleef, want alles leek goed te gaan op deze manier en toch voelde het bij hem niet goed. Hij merkte dat zijn gedachten weer een keer aan het afdwalen waren en hij wilde dat juist niet, want hij wilde zijn aandacht bij Dapplekit kunnen houden. Hij hoopte dat hij niks had gemist, want anders zou hij zich echt schamen. Dan kon hij ook echt niks meer goed doen. "Jij gaat ons toch niet alleen laten, Beetlewhisker?" Vroeg Dapplekit en hij zag dat er tranen in Dapplekit's ogen kwamen. Hij zuchtte een keer, misschien moest hij niet zo onzeker denken. "Nee, ik ga jullie niet verlaten, tenminste niet totdat Starclan mij roept, maar ik hoop dat dat nog een heel eind weg is en als ik eenmaal in Starclan ben zal ik er nog altijd zijn. Ook al zie je me dan soms niet ik zal er wel zijn." Hij wist dat hij misschien niet over Starclan had moeten beginnen, aangezien Willowkit nog niet zolang geleden was overleden, maar het gaf ook wel weer aan dat Willowkit er ook altijd zou zijn, ook al zou niemand haar kunnen zien.

De kit richtte zijn blik op de waterval en probeerde niet aan rampscenario's te denken. Hij zou nog niet alleen eindigen ofzo, hij was nog een kit en zou zeker met dat soort rampen moeten wachten tot hij Warrior was. Dat duurde nog wel even, dus.. niets om zich zorgen over te maken, toch? Misschien had hij Angelos nooit tegen moeten komen.. was hij er dan achtergekomen? Of hadden mama en Beetlewhisker hem nooit iets verteld, hem in de illusie laten leven dat hij een clankitten was die zijn beide ouders kende? Een heel normale kitten, net zoals alle anderen.. Misschien wel, misschien niet. Dat wist alleen Starclan en hij kende Starclan niet eens. Hij wist niet zoveel over ze, alleen dan dat ze Willowkit nu bij zich hadden. Ze konden maar beter goed voor haar zorgen daar, want anders! Hij keek weer naar Beetlewhsiker toen deze begon te spreken. Beetlewhisker zou blijven, hij zou een betere papa zijn dan Angelos. En als hij er nog was, al was hij bij Starclan, dan was Willowkit toch ook nog bij hen? Willow zou hen niet zomaar alleen laten, dat mocht niet! Dapplekit knikte en slikte zijn tranen weg. Hij wilde later sterk worden, dan moest hij niet huilen. Dat hoorde niet bij krijgers. 'En mama gaat er ook altijd zijn,' vond Dapplekit. 'Waarom moeten katten eigenlijk naar Starclan?' vroeg hij zich hardop af. Er zou toch veel minder verdriet zijn als dat niet meer hoefde.

Beetlewhisker wist niet goed of er een antwoord van Dapplekit zou komen, het lag eraan hoe de kitten zijn antwoord zou opvatten, want hij kon het ook totaal verkeerd opvatten en dan zou er niks te praten vallen waarschijnlijk. Hij zuchtte even een keer onhoorbaar, hij wilde niet meer zo onzeker zijn over de dingen die hij zelf zij of vond, misschien moest hij daar eens een keer mee ophouden. Als hij nou eens minder dingen in zijn hoofd zou verzinnen over wat andere katten avn hem zouden vinden, misschien voelde hij zich dan ook beter, maar misschien zou het dan wel harder aankomen als er een reactie kwam die hij niet verwachtte. Hij schudde de gedachte van zich af. Hij moest zich nu zien te concentreren en dat werkte niet als zijn gedachten constant wisselden van het ene naar het andere, dan kon hij zich op niks goed concentreren. Hij zag Dapplekit knikken en voelde zich meteen al wat meer opgelucht. Dapplekit had het gelukkig goed opgevat, maar er bleef nog altijd het probleem. Dapplekit wist dat Angelos zijn vader was, maar de andere kittens waarschijnlijk niet en hij wist niet of hij het hun wel moest vertellen. Het was eigenlijk aan Leopardfur om dat te vertellen aangezien zij hun echte moeder was en het daarom eigenlijk niet zijn beslissing was, omdat hij niet hun echte vader was, het enige wat hij kon doen was de vader zijn die de kittens verdienden en hij wist niet hoe de andere kittens over hem zouden denken als ze wisten dat hij niet hun echte vader was. "En mama gaat er ook altijd zijn," Dapplekit's stem haalde hem uit zijn gedachten, misschien moest hij eens niet zo vaak nadenken over dingen, maar hij kon het gewoon niet helpen dat zijn gedachten hem elke keer weer afleidden. "Waarom moeten katten eigenlijk naar Starclan?" Vroeg Dapplekit. Hij keek de kitten aan. Hij wist niet heel goed hoe hij deze vraag moest beantwoorden. Hij had er zelf wel eens bij stil gestaan, maar een antwoord vinden was niet een van de makkelijkste dingen. "Ik weet niet precies waarom, maar een kat kan nou eenmaal niet voor altijd blijven leven, dan zou hij alleen maar ouder worden en op het laatst is er dan waarschijnlijk echt geen plezier meer aan, dan ben je waarschijnlijk veel liever bij Starclan dan dat je je leven voortzet." Probeerde hij te antwoorden.